Κριτική Βιβλίου “Η μοίρα της ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ” της Ιφιγένειας Τέκου

Η Γαλάτεια θα γνωρίσει σε μικρή ηλικία την απώλεια. Ο πατέρας της θα την εγκαταλείψει. Μετά σειρά έχει η “φυγή” της μητέρας της από τη ζωή. Σανίδα σωτηρίας της θα αποδειχθεί η γιαγιά της, η Ευρύκλεια, η αποκαλούμενη από τους συγχωριανούς της, μάγισσα. Παρόλο όμως που της έχουν δώσει αυτό το προσωνύμιο, όλοι στις δύσκολες στιγμές θα ζητήσουν τη βοήθειά της και τα “μαγικά” της προκειμένου να σωθούν οι ίδιοι ή κάποιος από την οικογένειά τους. Οξύμωρο αλλά τόσο συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια.
Μετά τον θάνατο και της Ευρύκλειας, η Γαλάτεια θα μείνει σχεδόν ολομόναχη. Μόνο μία χούφτα άνθρωποι θα σταθούν δίπλα της. Αλλά έστω και αυτοί θα τη βοηθήσουν να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στην Αμερική, τη γη της επαγγελίας. Ένας σύζυγος θα ανοίξει την αγκαλιά του να την κλείσει μέσα. Φύλακας άγγελος, αδερφός, πατέρας και φίλος θα της σταθεί σε κάθε στιγμή της ζωής της.
Από την άλλη, έχουμε τον Οδυσσέα, έναν άνθρωπο που θα σταθεί στην πρώτη γραμμή του πολέμου, του οποίου η λαίλαπα θα τον σημαδέψει για μια ζωή. Και ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται η εσωτερική διαμάχη μεταξύ Βενιζελικών και βασιλικών θα δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την ήδη τεταμένη και δύσκολη κατάσταση της χώρας. Η εσωτερική πολιτική φουντώνει και η εξωτερική γίνεται παρανάλωμα μπροστά στις ορέξεις των ξένων.
Θα καταφέρουν άραγε αυτοί οι δύο άνθρωποι, Γαλάτεια και Οδυσσέας, να βρουν τον δικό τους κοινό δρόμο; Θα επιβιώσει η αγάπη τους; Θα αντέξει ο χαρακτήρας τους στη δίνη όλων αυτών των γεγονότων;
“Η μοίρα της Πηνελόπης” είναι ένα ιδιαίτερο ανάγνωσμα, ευκολοδιάβαστο και μοναδικό συνάμα. Φωτιά και νερό “λούζουν” τους ήρωες καίγοντάς τους και παγώνοντάς τους ταυτοχρόνως. Κάθε διαδρομή και ένας πόνος, κάθε πόνος και ένα μάθημα ζωής. Όλοι οι ήρωες, με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Κανείς δεν είναι αψεγάδιαστος και τα πάθη και τα λάθη τους ορίζουν την πορεία της ζωής τους. Είχα πολύ καιρό να διαβάσω ένα πόνημα που να με συγκινήσει τόσο πολύ βαθιά. Ένιωσα κάθε συναίσθημα του Οδυσσέα και της Γαλάτειας και έγιναν δικοί μου άνθρωποι. Θέλησα να τους αγκαλιάσω, να τους χαστουκίσω, να τους ταρακουνήσω μα πάνω απ' όλα να τους γλυκονανουρίσω και να τους ενθαρρύνω να προχωρήσουν μπροστά και να παλέψουν με νύχια και με δόντια ενάντια σε κάθε ριζικό, πεπρωμένο, μοίρα...
Αναμφισβήτητα, η Ιφιγένεια Τέκου μας πρόσφερε ένα βιβλίο μεστό, ανθρώπινο και γλαφυρό. Η γραφή της ωρίμασε και έγινε άλλοτε λυρική και άλλοτε ποιητική κεντρίζοντας το ενδιαφέρον μας και κερδίζοντάς μας ως αναγνώστες σε μία ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αληθινή! Συγχαρητήρια στη συγγραφέα που κέρδισε το στοίχημα με τον εαυτό της και ανέβασε ψηλά τον πήχη των προσδοκιών μας για αυτήν! Περιμένω εναγωνίως το επόμενο μυθιστόρημά της για να βυθιστώ και πάλι στον κόσμο της, στην απέραντη θάλασσα των λέξεων και στην ενδοσκόπηση της ψυχής των ηρώων της!





Βασιλική Διαμάντη