Συζητώντας με τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Χ.Μ.: Καταλαβαίνετε πως δεν μπορώ να σας πω έναν ή μία μόνο! Έχω αγαπημένους συγγραφείς της στιγμής, της χρονιάς, ανά είδος κ.ο.κ. Εκείνη που σίγουρα έχει επηρεάσει το είδος γραφής μου περισσότερο είναι η Άγκαθα Κρίστι, ως εξέχουσα εκπρόσωπος των συγγραφέων της λεγόμενης χρυσής εποχής της αστυνομικής λογοτεχνίας. Αν όμως έπρεπε να σας εκμυστηρευτώ σαν ποιους ονειρεύομαι να γράψω, θα έλεγα μια ισορροπημένη μείξη μεταξύ Όσκαρ Ουάιλντ και Έντγκαρ Άλαν Πόε, σκοτάδι και ρομαντισμός, εστέτ και καταστροφή.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Χ.Μ.: Μυθολογία σε παιδική βερσιόν, όπως φαντάζομαι πολλοί από μας. Αλλά εκεί γύρω στα 8-9 ξεκίνησα με την Άγκαθα Κρίστι. Και παραμένει μια σταθερά στα αναγνωστικά μου γούστα.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Χ.Μ.: Η επιθυμία μου να διαβάσω ένα βιβλίο, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα εν προκειμένω, όπως εγώ ως αναγνώστης του είδους και εγκληματολόγος θα ήθελα να το διαβάσω. Έτσι ξεκίνησα κι έτσι ακόμα γράφω. Ευτυχώς υπάρχουν κι άλλοι αναγνώστες που μοιράζονται τα γούστα μου.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας Στον 5ο όροφο της Νομικής;

Χ.Μ.: Είναι ένα κλασικόμορφο whodunit, δηλαδή μια έρευνα για τον δράστη μιας διπλής ανθρωποκτονίας, με αντικρουόμενα στοιχεία και κλειστό κύκλο υπόπτων, νουάρ ατμόσφαιρα, καλά θεμελιωμένες ανατροπές και κάθαρση στο τέλος.

Ερώτηση 5η: Δύο φόνους θα προσπαθήσει να εξιχνιάσει ο αστυνόμος Χριστόφορος Μάρκου. Ως δικηγόρος και εγκληματολόγος –λόγω των επιπρόσθετων σπουδών σας–, πιστεύετε ότι είναι εύκολο ή δύσκολο να εξιχνιαστεί μια υπόθεση ανθρωποκτονίας;

Χ.Μ.: Χάρη στην τεχνολογία είναι πολύ ευκολότερο απ’ ό,τι παλιότερα. Γι’ αυτό και βλέπουμε πως η μεγάλη πλειονότητα των ανθρωποκτονιών διαλευκάνεται, έστω κι αν πάρει κάποιο καιρό (ενώ παράλληλα εξιχνιάζονται και πολύ παλιότερες υποθέσεις που είχαν μείνει ανοιχτές). Στα βιβλία μου ωστόσο δεν στηρίζομαι στο DNA και στις νέες τεχνολογίες, αλλά στην ψυχολογία του εγκλήματος. Αυτή είναι που με παθιάζει.

Ερώτηση 6η: Στο βιβλίο σας, ο κύκλος της Νομικής δεν είναι και ο πιο αγνός. Θεωρείτε ότι μπορεί να εξυγιανθεί κάθε τομέας ή είναι ανέφικτο κάτι τέτοιο;

Χ.Μ.: Οι τομείς (όπως και οι Υπηρεσίες, το Κράτος κ.λπ.) δεν είναι ουδέτερα αντικείμενα που λειτουργούν σε κενό. Αποτελούνται από ανθρώπους με πάθη, μυστικά κι αδυναμίες, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Αν, λοιπόν, συγκλίνουν κάποιες συγκυρίες, μπορεί ένα τομέας από χώρος ενασχόλησης μ’ ένα αντικείμενο να γίνει σκηνικό πραγματικού εγκλήματος –όπως στον 5ο όροφο της Νομικής. Αντίστροφα, αν τύχει η συνεργασία μεταξύ των μελών μιας ομάδας να είναι αγαστή, τα πράγματα θα πάνε καλά. Μέχρι κάτι ν’ αλλάξει...

Ερώτηση 7η: Η ιστορία σας έχει επιρροές από την κλασική αστυνομική λογοτεχνία. Ο κεντρικός σας ήρωας είναι «εγκεφαλικός» και μεθοδικός. Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας τους λόγους που μείνατε παραδοσιακός και όχι σύγχρονος, με την έννοια των αντίστοιχων αστυνομικών-επιθεωρητών που κυκλοφορούν συνήθως στην αστυνομική λογοτεχνία;

Χ.Μ.: Εξαρχής δεν ήθελα έναν μέθυσο, γεμάτο ψυχολογικά, οικογενειακά και προσωπικά προβλήματα τύπο για πρωταγωνιστή. Ήθελα κάποιον σαν εμάς, σαν τον μέσο αναγνώστη, που παρά τα προβλήματα, παρά τις μικρές ή μεγαλύτερες καθημερινές μάχες, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί στη δουλειά, στις παρέες, στην οικογένειά του. Ο αστυνόμος Χριστόφορος Μάρκου είναι ένας καθημερινός τύπος στον οποίο προκύπτουν –λόγω επαγγέλματος–εξαιρετικές υποθέσεις. Δεν ξέρω αν είναι παραδοσιακός, είναι άνθρωπος της εποχής του, επομένως σύγχρονος, αλλά παράλληλα βαθιά επηρεασμένος από τα ινδάλματά του που τον έσπρωξαν να γίνει αστυνόμος, τον Πουαρό, τον Μεγκρέ, τον Χολμς.

Ερώτηση 8η: Υπάρχουν υποθέσεις που δεν έχουν εξιχνιαστεί ποτέ. Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα. Ασπάζεστε αυτή την πεποίθηση ή όχι, και γιατί;

Χ.Μ.: Υπάρχουν υποθέσεις που δεν έχουν εξιχνιαστεί είτε από κακή έρευνα είτε από έλλειψη στοιχείων, από ανθρώπινη αμέλεια ή τύχη (καλή για τον δράστη, κακή για το σύνολο). Όπως είπαμε και πιο πάνω, χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας, εξιχνιάζεται πλέον πολύ μεγαλύτερο ποσοστό σοβαρών εγκλημάτων. Το τέλειο έγκλημα όμως υπάρχει: είναι αυτό που δεν ξέρουμε πως έχει τελεσθεί, για το οποίο κανείς δεν θα αναζητήσει θύμα, επομένως ούτε και δράστη (π.χ. εξαφανίσεις που είναι ανθρωποκτονίες, θάνατοι καταγεγραμμένοι ως ατυχήματα ή από φυσικά αίτια, που είναι εγκληματικές πράξεις).

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Χ.Μ.: Πως τους είμαι ευγνώμων. Χάρη σε αυτούς κάνω αυτό που αγαπώ και το μοιράζομαι. Ευχαριστώ πολύ!

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Χ.Μ.: Δύο ακόμα αστυνομικά με πρωταγωνιστή τον Χριστόφορο Μάρκου έρχονται απ’ τον ΜΙΝΩΑ τα επόμενα δύο χρόνια και συνεχίζουμε δυνατά...

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!

Χ.Μ.: Εγώ σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία!

Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης γεννήθηκε το 1980 στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου και μεγάλωσε. Με σπουδές στη Νομική και την Εγκληματολογία στην Αθήνα και το Παρίσι, και έχοντας εργαστεί ως δικηγόρος, τα τελευταία χρόνια ζει στη γαλλική πρωτεύουσα.

Είναι συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας και δοκιμιακών βιβλίων για την αισθητική του εγκλήματος, εμπνευστής της έννοιας criminart και μέλος της Crime Writers’ Association.

Το βιβλίο Στον 5ο όροφο της Νομικής είναι το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα που εκδόθηκε στα γαλλικά, αποσπώντας το βραβείο της Académie du Var.

Στον 5ο όροφο της Νομικής

Πέμπτος όροφος της Νομικής Αθηνών, Τομέας Εγκληματολο­γίας. Ο υποψήφιος διδάκτορας Άγγελος Κονδύλης ανακαλύπτει το πτώμα της Οχιάς, κατά κόσμον καθηγήτριας Λαμπρινής Σιώμου, πριν δολοφονηθεί κι αυτός με τη σειρά του.

Ο αστυνόμος του Τμήματος Ανθρωποκτονιών Αττικής Χριστόφορος Μάρκου, απόφοιτος του τομέα και παλιός γνώριμος των θυμάτων, αναλαμβάνει την έρευνα της διπλής ανθρωποκτονίας.

Κινούμενος στο σκοτάδι του πέμπτου ορόφου, σ’ έναν λαβύρινθο μυστικών, διαπλοκής, προσωπικών εμπαθειών κι ακαδημαϊκών φιλοδο­ξιών, καλείται να ανακαλύψει με τη βοήθεια ενός «πασπαρτού» ποιος μετέτρεψε το κτίριο του πανεπιστημίου σε σκηνικό δολοφονιών, και ν’ απαντήσει: Υπάρχει, τελικά, το τέλειο έγκλημα;