"Ψίθυροι του Βαρδάρη" Σοφία Βόικου προτείνει η Πόπη Διαβολάκη

Ένα υπέροχο ταξίδι στην όμορφη Σαλονίκη έλαβε τέλος και μου άφησε μία γλυκιά γεύση στο στόμα και ευφορία στην καρδιά.Η Σοφία Βόικου με το βιβλίο "Ψίθυροι του Βαρδάρη"μας έδωσε ένα άψογο ιστορικό,κοινωνικό μυθιστόρημα που δεν υστερούσε πουθενά.Η γραφή μεστή,κατανοητή με τα καλολογικά στοιχεία σε σωστή αναλογία να δίνουν πολύχρωμες πινελιές και ξεχωριστό νόημα στις λέξεις κι η πλοκή δυνατή να σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα καθώς οι ανατροπές ήταν συνεχόμενες.Αναφέρεται στη Θεσσαλονίκη,τη Σελανίκ,τη Σολούν,τη Σαλονίκη μία μητέρα-πόλη που έχει πάντα ανοιχτή την αγκαλιά της για να σφίξει στοργικά μέσα της όλους τους ανθρώπους,από όλες τις φυλές και τις θρησκείες.Το ταξίδι ξεκινά το 1912 τότε που η πόλη ήταν το συνονθύλευμα των Εβραίων,των μουσουλμάνων και των Χριστιανών,τότε που ζούσαν αρμονικά κι ο ένας σεβόταν τη διαφορετικότητα του άλλου.Μπερδεύονταν λέξεις από διαφορετικές γλώσσες αλλά το νόημα ήταν κατανοητό από όλους γιατί οι καρδιές τους ήταν αγαπημένες.Αλλά η ιστορία,οι πολιτικοί,τα συμφέροντα ήρθαν και τα άλλαξαν όλα και στο βιβλίο παρακολουθούμε την πορεία της πόλης που προσπαθεί να βρει την ταυτότητα της στις αρχές του εικοστού αιώνα.Η συγγραφέας έκανε εξαιρετική δουλειά όσον αφορά τα ιστορικά στοιχεία,τις εικόνες,τα αποσπάσματα από τις εφημερίδες και φαίνεται ότι όλα είναι αποτέλεσμα μεγάλης μελέτης κάτι που είναι πολύ σημαντικό σε ένα βιβλίο.Έμαθα πολλά πράγματα,ταξίδεψα στα στενά,στα σοκάκια,στις πλατείες,με κατέκλυσαν μυρωδιές,θύμωσα,λυπήθηκα,απογοητεύτηκα αλλά κυρίως ένιωσα τους ήρωες,τους κατάλαβα,με τα λάθη,τα πάθη,τις αδυναμίες τους.Η ατίθαση Σοφία,η ευαίσθητη εύθραυστη Αναστασία,ο δυναμικός Μεχμέτ εφέντης,ο ρομαντικός Ιμπραήμ,ο "αναθεματισμένος" Τζαννέτος,η πληγωμένη Ζοζεφίν,η τσιγγάνα Εσρά που έβλεπε καλύτερα από όλους με τα μάτια της ψυχής-το βιβλίο θα έχανε τη μαγεία του αν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη ηρωίδα- όλοι κατέχουν μία ξεχωριστή θέση πλέον στην καρδιά μου και νιώθω σα να ήταν υπαρκτά πρόσωπα γεγονός που οφείλεται στις ζωντανές περιγραφές και στη σωστή σκιαγράφηση της ψυχοσύνθεσής τους.Όπως πάντα δε θα αναφερθώ στην πλοκή αυτό θα το ανακαλύψετε μόνοι σας δε θέλω να προδώσω κάτι,μόνο θα σας πω ότι είναι ένα υπέροχο βιβλίο που αξίζει να το διαβάσετε πραγματικά.Ανήκει στα βιβλία που θα θυμάσαι,ξεφεύγει από τις συνηθισμένες τετριμμένες ιστορίες και σου δείχνει ότι το νόημα της ζωής δε χρειάζεται να το ψάχνεις,βρίσκεται δίπλα σου,στις απλές καθημερινές χαρές αρκεί να μη φοβηθείς να τ΄ αγγίξεις και κυρίως να μη στερήσεις από τον εαυτό σου τον έρωτα.Εκείνο τον έρωτα που δε λογαριάζει θρησκείες,φυλές,κοινωνική θέση απλά σου δίνει πνοή ζωγραφίζοντας ένα αληθινό χαμόγελο στα χείλη που δε φτάνει μόνο μέχρι τα μάτια,αλλά πιο βαθιά...στην ψυχή και ομορφαίνει τα πάντα γύρω του.Είναι ένα βιβλίο για τη ζωή,σε ευχαριστώ Σοφία για τα συναισθήματα που με έκανες να νιώσω.....

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ ΔΙΑΒΟΛΑΚΗ