Κριτική Βιβλίου "Δεν είμαι εγώ!" της Αναστασίας Αντωνάκη

Πιστεύω πως είναι εξαιρετικά δύσκολο για έναν άνθρωπο να καταφέρει να μιλήσει ανοιχτά για τη ζωή του και ακόμα περισσότερο για τα λάθη του. Και όμως η Αναστασία Αντωνάκη το κατάφερε περίτρανα. Παρόλο που γενικά τα βιβλία, στα οποία λείπει ο διάλογος, με κουράζουν και μου προκαλούν ανία, το συγκεκριμένο με ενθουσίασε και με έβαλε σε συλλογισμό και σκέψη. Το διάβασα μέσα σε λίγες ώρες και κλείνοντάς το αποκόμισα γνώσεις και εμπειρίες. Πέραν της αυτοβιογραφίας, η συγγραφέας μας παραθέτει ερμηνείες, ιατρικούς όρους και πληροφορίες για την ασθένεια της βουλιμίας και της ανορεξίας.
Ο γολγοθάς της μακρύς και επίπονος. Πολλοί το βλέπουμε μπροστά μας και δεν δεχόμαστε να το κοιτάξουμε κατά πρόσωπο. Σιωπούμε και κλείνουμε τα αυτιά μας στις σιωπηλές “κραυγές” των ασθενών. Προτιμάμε τις ωραιοποιημένες καταστάσεις και εθελοτυφλούμε στο τι συμβαίνει γύρω μας και στους δικούς μας ανθρώπους.
Τελικά, μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας. Πρέπει να δούμε κατά πρόσωπο το πρόβλημα, να το δεχτούμε, να το κατανοήσουμε και να προσπαθήσουμε να επιλύσουμε. Η ψυχολογία είναι το παν σε τέτοιες καταστάσεις. Γιατί να θέλουμε να γίνουμε καλοί για τους άλλους και όχι για τον εαυτό μας; Γιατί θεωρούμε πως είμαστε ανεπαρκείς; Γιατί αναζητάμε πάντα την αποδοχή των άλλων; Γιατί θεωρούμε πως είμαστε ανάξιοι των άλλων;
Το “Δεν είμαι εγώ!” είναι από τα λίγα βιβλία, που αναφέρονται στο θέμα της νευρικής ανορεξίας και ίσως το μόνο με προσωπική τοποθέτηση. Η συγγραφέας θέλησε να μας δείξει το πως σκέφτονται οι άνθρωποι που νοσούν από αυτή την ασθένεια και πως μπορούν να πολεμήσουν αυτό το νόσημα, το οποίο ανήκει στην ψυχολογία και στο μυαλό του ασθενούς. Είναι βιβλίο καταπέλτης, κατά την ταπεινή μου γνώμη και οφείλουμε να το διαβάσουμε για να κατανοήσουμε τον ψυχισμό του ατόμου που πάσχει από νευρική ανορεξία αλλά και για να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε όσο καλύτερα μπορούμε αυτά τα άτομα.





Βασιλική Διαμάντη