"Πλάσματα μίας μέρας" Irvin D. Yalom προτείνει η Πόπη Διαβολάκη

O Yalom,σε ηλικία 84 ετών, μετά από αρκετά χρόνια μας δίνει ένα καινούργιο βιβλίο το "Πλάσματα μίας μέρας".Στο συγκεκριμένο βιβλίο αναφέρεται σε 10 ιστορίες ψυχοθεραπείας που όπως λέει ο ίδιος έχουν σκοπό να λειτουργήσουν ως διδακτικά μέσα και να δείξει ότι η ανθρωπιστική ολιστική προσέγγιση που χρησιμοποίησε μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με τη σύγχρονη ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση αλλά δεν έχει χαθεί ακόμα,αφού εξακολουθεί να βλέπει τον κάθε θεραπευόμενο ως όλο και να μη μένει στις ταμπέλες που βάζουν οι κλινικές διαγνώσεις.Όπως και στα προηγούμενα έργα του εξακολουθεί να δίνει βάση στη θεραπευτική σχέση και για αυτόν,αποτελεί τον πιο σημαντικό παράγοντα που καθορίζει το αποτέλεσμα,καθώς και η συγκέντρωση στο εδώ και τώρα και στα συναισθήματα που προκαλούνται.Το κύριο θέμα του βιβλίου και των περισσότερων ιστοριών είναι ο φόβος του θανάτου,ένα θέμα που είχε ασχοληθεί διεξοδικά στον Κήπο του Επίκουρου αλλά είναι έκδηλο σε όλο το βιβλίο ότι η προχωρημένη ηλικία του δεν τον αφήνει να το ξεχάσει και εστιάζει εκεί.Ο Yalom είδε τους θεραπευόμενους των συγκεκριμένων ιστοριών ελάχιστες φορές,κάποιους μόνο για μία συνεδρία-για ποικίλους λόγους-και έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε σε αυτό τον ελάχιστο χρόνο για να τους βοηθήσει.Το αποτέλεσμα πολλές φορές ξάφνιαζε και τον ίδιο και γέμιζε δέος για την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης.Γιατί είναι αδύνατον ακόμα και για έναν τόσο έμπειρο ψυχοθεραπευτή να καταλάβει πλήρως με ποιους τρόπους λειτουργεί η ψυχοθεραπεία και τι είναι αυτό που εντέλει θα βοηθήσει.
Αγαπώ τον Υalom,έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία,κάποια όπως η Θεραπεία του Σοπενάουερ,Όταν έκλαψε ο Νίτσε,στο Ντιβάνι και άλλα,με βοήθησαν πολύ,με προβλημάτισαν και με έκαναν να αναθεωρήσω κάποιες συμπεριφορές.Για μένα είναι κορυφή στο είδος του και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην Ψυχιατρική.Για να είμαι αντικειμενική το τελευταίο του βιβλίο δε με άγγιξε όσο τα προηγούμενά του,δε θεωρώ ότι είναι στο ίδιο επίπεδο με εκείνα.Μας έχει προσφέρει πολύ σπουδαιότερα έργα,αλλά και μόνο που σε αυτή την ηλικία εξακολουθεί να γράφει,να εργάζεται,να προβληματίζεται,να μαθαίνει,να κάνει αυτοκριτική και να εξελίσσεται μου προκαλεί δέος,θαυμασμό,συγκίνηση για το μεγαλείο του.Μου έδωσε τροφή για σκέψη κ σε όσους αρέσουν τα βιβλία του θα σας πρότεινα να το διαβάσετε αλλά μην περιμένετε κάτι αντάξιο των παλιών του.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ ΔΙΑΒΟΛΑΚΗ