Συζητώντας με την Αναστασία Αντωνάκη

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Α.Α.: Ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Roald Dahl. Η Ματίλντα, Ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας, Οι Μάγισσες, Ο Τζίμης και το Γιγαντοροδάκινο, Ο Ντάνι ο πρωταθλητής του κόσμου. Τα υπέροχα μυθιστορήματά του Dahl, μου έδωσαν όλα τα ερεθίσματα που χρειαζόμουν σαν παιδί για να προβληματιστώ για τη ζωή. Με δίδαξαν για την αγάπη, την ευαισθησία, τη δικαιοσύνη, την οικογένεια, τη φιλία, τα όνειρα, τη δύναμη της ψυχής. Με έναν χιουμοριστικό τρόπο, ο Ρόαλ Ντάαλ κατορθώνει να θίξει σοβαρά ανθρώπινα και κοινωνικά θέματα όπως ο ρατσισμός, το bullying, η βία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, ο θάνατος. Κάθε παιδί που έχει την ευκαιρία να εμπλουτίσει την ψυχή του και να διευρύνει τους ορίζοντες του με αυτές τις μαγικές ιστορίες, είναι τυχερό. Εγώ ήμουν πολύ τυχερή, καθώς η μαμά μου με μύησε σε αυτό τον κόσμο από πολύ μικρή ηλικία. Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια την ευγνωμοσύνη μου απέναντί της.


Ερώτηση 2η: Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Α.Α.: Δε θα σας πω ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα. Θα σας πω ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που με ενέπνευσε και με έκανε να σκεφτώ για πρώτη φορά ότι θέλω να γίνω συγγραφέας. Ήταν "Η ΜΟΜΟ" του Μίχαελ Έντε. Είναι μια φανταστική ιστορία γεμάτη συμβολισμούς. Ηρωίδα η Μόμο, ένα φτωχό, ορφανό κορίτσι με μια μεγάλη δύναμη- ξέρει να ακούει. Και ξέρει να αγαπάει. Εχθροί της οι Γκρίζοι Κύριοι. Σκοτεινά ανθρωπόμορφα πλάσματα ντυμένα με γκρίζα κοστούμια που τρέφονται μέσα από τις ζωές των ανθρώπων, κλέβοντας το χρόνο τους, υποχρεώνοντάς τους να προσπερνούν βιαστικά τις απλές και μοναδικές, αλλά φαινομενικά άχρηστες στιγμές που αφιερώνουν σε ό,τι και όποιον αγαπούν. Τους διατάζουν να "αποταμιεύσουν" χρόνο και να μην τον ξοδεύουν αλόγιστα για να ξεκουραστούν, να τραγουδήσουν, να παίξουν, να πουν ευχαριστώ, παρακαλώ, σ' αγαπώ και συγνώμη. Έτσι κατορθώνουν να συγκεντρώσουν όλες αυτές τις στιγμές που κανείς πλέον δεν αξιοποιεί για να γίνουν ισχυρότεροι, περισσότεροι. Κανένας όμως δεν καταφέρνει να κλέψει το χρόνο της Μόμο. Είναι πολύ δυνατή και έχει απόλυτη συναίσθηση του πόσο πολύτιμη είναι η κάθε στιγμή, όσο απλή και αν φαίνεται. Η Μόμο βλέπει την αλήθεια. Και τελικά βοηθάει και όλους τους ανθρώπους γύρω της να δουν αυτή την αλήθεια, να πάρουν πίσω κάθε δευτερόλεπτο που τους ανήκει και να το ζήσουν όπως οι ίδιοι ποθούν, διαλύοντας τους Γκρίζους Κυρίους.


Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Α.Α.: Συγγραφή για μένα σημαίνει πρόκληση. Για να γράψω, έπρεπε να μείνω εντελώς μόνη, εγώ και το μυαλό μου. Ήταν πολύ πιο δύσκολο απ' ότι περίμενα. Ο ανθρώπινος νους είναι σκοτεινός και δαιδαλώδης. Απαιτείται πειθαρχία και βαθιά αυτογνωσία για να μπορέσεις να βάλεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε σειρά και να γράψεις μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Η συγγραφή είναι μια υψηλή μορφή τέχνης γεμάτη αντιφάσεις: είναι δημιουργία και αποδόμηση, είναι γέννηση και θάνατος, ομορφιά και ασχήμια, ευφορία και κατάθλιψη, λογική και παράνοια. Αυτές οι αντιφάσεις δημιουργούν μια άβυσσο σκέψεων μέσα στην οποία μπορεί να χάσεις τον εαυτό σου. Εάν είσαι τυχερός όμως, μπορεί να τον ανακαλύψεις για πρώτη φορά.


Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πήγη έμπνευσής σας;

Α.Α.: Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση. Η έμπνευση προκύπτει από τα πιο απίθανα μέρη, από τις πιο απροσδόκητες πηγές. Νομίζω όμως ότι το πάθος για τη ζωή είναι αυτό που με εμπνέει, όποια μορφή και αν παίρνει. Είτε είναι το δικό μου πάθος για τη δημιουργία και τον έρωτα, είτε είναι η άνευ όρων αγάπη του πατέρα μου και το πάθος του για τα παιδιά του, η αποφασιστικότητα και η τόλμη της αδερφής μου της Νόνικας, το θάρρος και το πείσμα του αδερφού μου Γιώργου, το πάθος του συντρόφου μου Πάνου για τη γνώση και την αλήθεια. Όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα αλλά και οι άνθρωποι που γνωρίζω καθημερινά έχουν ένα ξεχωριστό πάθος με τη ζωή, το οποίο αποτελεί πραγματική έμπνευση.


Ερώτηση 5η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Α.Α.: Ξεκίνησα να γράφω επειδή μου άρεσε να διαβάζω. Όταν διάβαζα βιβλία, ταξίδευα, βίωνα μια σχεδόν μυστικιστική εμπειρία, μια άμεση και αδιαμεσολάβητη επαφή με μια θεία δύναμη. Έχανα την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, ένιωθα να διαχωρίζομαι από τον εαυτό μου. Λάτρευα αυτό το συναίσθημα. Πίστευα ότι αν γράψω κι εγώ ένα δικό μου βιβλίο, θα γίνω κι εγώ η ίδια εκπρόσωπος αυτού του μυστικισμού, μια μικρή "θεά", κάτοχος μιας ανώτερης αλήθειας, ενός μυστικού κόσμου, μιας κρυφής δύναμης που θα φυλούσα μέσα μου για πάντα.
Τα βιβλία που διάβαζα είχαν ένα μοτίβο. Έναν ήρωα κι έναν δαίμονα που αντιμάχονταν ο ένας τον άλλο σε περιπέτειες που έκοβαν την ανάσα. Πάντα δέσποζε ο έρωτας σε αυτές τις ιστορίες, και πάντα η αγάπη σήμαινε την τελική λύτρωση και νίκη του ήρωα και την καταστροφή του δαίμονα. Ήθελα κι εγώ να δημιουργήσω μια τέτοια ιστορία και καθώς είχα ζωηρή φαντασία, ήμουν βέβαιη πως το βιβλίο που θα έγραφα θα ήταν ένα μυθιστόρημα. Η φαντασία μου όμως δεν ήταν αρκετά ζωηρή ώστε να προβλέψω ότι τελικά το πρώτο μου βιβλίο θα ήταν η αληθινή μου ζωή. Μια ζωή όπου ήρωας και δαίμονας ήμουν εγώ η ίδια, όπου ο έρωτας και η αγάπη απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό θα έφερναν την πραγματική μου λύτρωση και την εξάλειψη του δαίμονα που με καταδυνάστευε από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου.


Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας "Δεν είμαι εγώ!" με δύο λόγια;

Α.Α.: Θα το χαρακτηρίσω με μια λέξη: "Φοίνικας". Ο Φοίνικας, το μαγευτικό πλάσμα της ελληνικής μυθολογίας, πεθαίνει από την ίδια του τη φλόγα και αναγεννιέται από τις στάχτες του. Το βιβλίο μου είναι ακριβώς αυτό. Μια αναγέννηση, μέσα από ένα θάνατο.


Ερώτηση 7η: Επιλέξατε στο βιβλίο σας να αφηγηθείτε την ίδια τη ζωή σας και τα βιώματά σας. Πόσο εύκολο σας ήταν να γνωστοποιήσετε στο αναγνωστικό κοινό τα "μυστικά" σας;

Α.Α.: Κατά τη διάρκεια της ασθένειάς μου, η "εικόνα" υπερείχε της αλήθειας, η μυστικοπάθεια και το ψέμα ήταν τρόπος ζωής, όλες οι αρχές και τα συναισθήματα μου θυσιάζονταν στο βωμό της κάλυψης της αληθινής μου προσωπικότητας. Είχα πλάσει έναν ψεύτικο, "τέλειο" κόσμο και νόμιζα ότι θα έμενα για πάντα εκεί. Ένιωθα ασφαλής εκεί, εγώ και οι ψευδαισθήσεις μου. Κανένας άλλος δεν έπρεπε και δεν μπορούσε να διαπεράσει αυτά τα τείχη που είχα υψώσει για να προστατεύσω τα μυστικά μου, τις "ατέλειές" μου. Ούτε εγώ η ίδια. Κυρίως ΕΓΩ ήταν καταλυτικό να μη μάθω ποτέ αυτά τα μυστικά. Γιατί αν έβλεπα την αλήθεια, θα έπρεπε να γκρεμίσω τα τείχη, να αποδομήσω τον κόσμο μου και την ψεύτικη προσωπικότητά μου. Θα έπρεπε να είμαι εγώ. Και δεν ήθελα να είμαι εγώ. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι το πιο δύσκολο κομμάτι της συγγραφής του βιβλίου μου, ήταν να γνωστοποιήσω σε ΜΕΝΑ τα μυστικά της ψυχής μου. Όταν συνειδητοποίησα ότι ζούσα ένα ψέμα και αποφάσισα να δω επιτέλους την αλήθεια, μετά δε γινόταν ποτέ ξανά να γυρίσω πίσω. Και δεν αρκούσε πλέον να "ξέρω" μόνο εγώ, ποθούσα να μοιραστώ αυτή την αλήθεια με όλο τον κόσμο. Δεν άντεχα δευτερόλεπτο τη σκέψη ότι υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι που ζούσαν σε τέτοιους, "χάρτινους" κόσμους που τους καταδίκαζαν σε ισόβια απομόνωση και δυστυχία. Ήταν πλέον ζωτικής σημασίας για μένα να τους ξυπνήσω από αυτό τον εφιάλτη, όπως ξύπνησα εγώ. Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι πως δεν ντρέπομαι για τα μυστικά μου. Λυπάμαι μόνο που κάποτε ένιωθα την ανάγκη να τα κρατήσω κρυφά.


Ερώτηση 8η: Στο βιβλίο σας αναφέρετε πως τα οικογενειακά βιώματά μας μας ακολουθούν για μια ζωή και είναι αυτά που κρίνουν κατά πολύ τον χαρακτήρα μας. Πόσο δύσκολο είναι να βγούμε από αυτή την "κατάσταση";

Α.Α.: Ο χαρακτήρας μας διαμορφώνεται από πολλές διαφορετικές εμπειρίες. Τα οικογενειακά βιώματα είναι αδιαμφισβήτητα καθοριστικός παράγοντας. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τις ρίζες μας, ούτε να τις αλλάξουμε, ούτε να τις ξεχάσουμε. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ποιοι είμαστε. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε τον ΤΡΟΠΟ με τον οποίο θα μας διαμορφώσουν. Μπορούμε να κατηγορήσουμε τους γονείς μας για αυτό που γίναμε, ή μπορούμε να νιώσουμε ευγνωμοσύνη για τα μαθήματα που πήραμε μεγαλώνοντας κοντά τους. Τα μαθήματα αυτά μπορεί να είναι σκληρά. Είναι όμως, πάντα πολύτιμα. Απλώς πρέπει να επιλέξουμε τι θα μας διδάξουν, πώς θα τα ερμηνεύσουμε. Γιατί, τελικά, ο χαρακτήρας μας είναι αποτέλεσμα των ΕΠΙΛΟΓΩΝ μας, είναι δημιούργημα δικό μας.


Ερώτηση 9η: Θεωρείτε πως οι γονείς μπορούν να γίνουν οι σκληρότεροι κριτές για τα παιδιά τους;

Α.Α.: Η πεποίθησή μου είναι ότι οι γονείς οφείλουν να είναι οι καλύτεροι φίλοι των παιδιών τους. Και σε πολλές περιπτώσεις, οι αληθινοί φίλοι πρέπει να γίνονται σκληροί, αν αυτό πρόκειται να εξυπηρετήσει το μακροπρόθεσμο συμφέρον και την ευτυχία των αγαπημένων τους. Το εγκληματικό λάθος είναι όταν η σκληρότητα και η επίκριση ενός γονιού προκύπτει από τις προσωπικές του αδυναμίες και τη δική του δυστυχία, αντί να αντιπροσωπεύει την πρόθεση και προσπάθειά του να στηρίξει το παιδί του με όποιον τρόπο μπορεί να σκεφτεί, με όσες δυνατότητες έχει σαν άνθρωπος. Δυστυχώς, οι γονείς είναι άνθρωποι, όχι θεοί. Είναι λογικό να πέφτουν σε παγίδες, καθώς η γραμμή που χωρίζει την παραγωγική κριτική από την σκληρή επίκριση είναι πολύ λεπτή.


Ερώτηση 10η: Η βουλιμία και η νευρική ανορεξία είναι θέματα ταμπού, ακόμα και σήμερα, σε κλειστές κοινωνίες. Τι θα θέλατε να μας πείτε για αυτό το φαινόμενο που μαστίζει πολλές έφηβες ή και ενήλικες γυναίκες;

Α.Α.: Θα ήθελα να πω μόνο μια φράση: Η άγνοια είναι το 90% αυτού του κοινωνικού προβλήματος. Η ανορεξία και η βουλιμία ΠΡΕΠΕΙ να πάψουν να είναι θέματα ταμπού, να τις ακολουθεί αυτό το στίγμα. Με μια λέξη: Ενημερωθείτε! Μην περιμένετε να σας χτυπήσουν την πόρτα οι διατροφικές διαταραχές. Γιατί θα είναι ήδη αργά, θα μπουν μέσα στο σπίτι σας και δεν θα μπορέσετε να τις εμποδίσετε. Είναι ανθρώπινες, ψυχικές και σωματικές ασθένειες και μπορούν να πλήξουν οποιονδήποτε άνθρωπο είναι απροετοίμαστος. Η ανορεξία και η βουλιμία δεν κάνουν διακρίσεις. Μας αφορούν ΟΛΟΥΣ, ανεξαιρέτως. Ενημερωθείτε!


Ερώτηση 11η: Στο βιβλίο σας βλέπουμε εκτός από τις σκέψεις σας και κομμάτια από το ημερολόγιό σας. Πόσο μπορεί να βοηθήσει ένα ημερολόγιο την ψυχή μας και την ψυχολογία μας;

Α.Α.: "Το χαρτί είναι πιο υπομονετικό από τον άνθρωπο". Δε θυμάμαι που το διάβασα αυτό, όμως το υποστηρίζω απόλυτα. Το ημερολόγιο είναι συχνά ο καλύτερος "ακροατής" των προβλημάτων μας. Δε μας διακόπτει, δε μας κρίνει. Μας αφήνει να διατυπώσουμε όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας, χωρίς να θέτει περιορισμούς. Γράφοντας στο ημερολόγιό μου, εγώ βιώσα πολλές φορές μιας μορφής κάθαρση. Επιπλέον, μερικές φορές είναι δύσκολο να εκφράσουμε δυνατά αυτά που σκεφτόμαστε. Είναι πολύ πιο εύκολο να τα γράψουμε σε ένα ημερολόγιο και να τα μελετήσουμε ώσπου να βρούμε τη λύση σε αυτό που μας απασχολεί. Έχετε διαβάσει τα "Χάρι Πότερ"; Ο Ντάμπλντορ, ένας σοφός μάγος, είχε απόλυτη συναίσθηση ότι οι σκέψεις και οι αναμνήσεις είναι αβάσταχτες μερικές φορές. Χρησιμοποιούσε λοιπόν την "κιβωτό των στοχασμών", μια μαγική "λεκάνη" με απεριόριστη χωρητικότητα. Βγάζοντας από το νου του με ένα μαγικό ραβδί τις έντονες ψυχοφθόρες αναμνήσεις, τις αποθήκευε στην κιβωτό των στοχασμών ώσπου με καθαρό μυαλό και ψυχικό σθένος να μπορέσει να βυθιστεί μέσα τους και να τις διαλευκάνει. Το ημερολόγιο είναι η δική μας "κιβωτός των στοχασμών". Ένας πολύ χρήσιμος φίλος στην προσπάθειά μας να λύσουμε το κουβάρι των σκέψεών μας.


Ερώτηση 12η: Τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού μας είμαστε μόνο εμείς οι ίδιοι;

Α.Α.: Όλοι μας μπορούμε να γίνουμε ο χειρότερος εφιάλτης του ίδιου μας του εαυτού. Μπορούμε να ενσαρκώσουμε τους μεγαλύτερούς μας φόβους, να εκπληρώσουμε την πιο σατανική αυτοκαταστροφή. Μπορούμε όμως και να είμαστε ο μεσσίας μας, ο σωτήρας, ο προστάτης. Είναι μια επιλογή που πρέπει να κάνουμε και δυστυχώς είμαστε ολομόναχοι σε αυτή την επιλογή. Δεν είμαστε όμως μόνοι μας στη ζωή. Πάνω στην προσπάθειά μας να "σωθούμε" από εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς και δαίμονες, πρέπει εκτός από το δικό μας σθένος, να "χρησιμοποιούμε" όποιον άλλο μπορούμε. Δεν είναι κακό να ζητάμε βοήθεια. Είναι αυτοκαταστροφικό να μην το κάνουμε. Όλοι οι άνθρωποι αξίζουν τη βοήθεια των γύρω τους, όταν αποφασίζουν να αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο. Δεν είμαστε μόνοι.


Ερώτηση 13η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;

Α.Α.: Κανείς δε θα "έπρεπε" να διαβάσει το βιβλίο μου. Έχω όμως μια αίσθηση ότι θα είναι πολύ χρήσιμο, και για τις γυναίκες, αλλά ίσως ακόμα περισσότερο για τους άντρες. Για τις γυναίκες ίσως το βιβλίο μου αποτελέσει καθρέφτη, ακόμα και αποκάλυψη. Ίσως βρουν μέσα τον εαυτό τους. Πόσες γυναίκες νιώθουν ανικανοποίητες με το σώμα τους; Άραγε συνειδητοποιούν ότι δεν είναι το κορμί τους το αληθινό πρόβλημα, αλλά η ψυχική ανασφάλεια που τις βασανίζει; Και για τους άντρες, ίσως είναι ακόμα πιο σημαντικό να διαβάσουν το βιβλίο μου. Γιατί σίγουρα έχουν γυναίκες στη ζωή τους, τις οποίες λατρεύουν. Πόσο πιο ευτυχισμένες θα μπορούσαν να τις κάνουν αν αντιλαμβάνονταν σε βάθος τις ανασφάλειές τους και τις βοηθούσαν να τις ξεπεράσουν, αντί άθελά τους να τις γιγαντώνουν με επιπόλαια λόγια και πράξεις; Άλλωστε ας μην ξεχνάμε μια θλιβερή αλήθεια: μια ανασφαλής γυναίκα, εκτός από δυστυχισμένη, μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα επιλέξει να κάνει, για να αισθανθεί καλύτερα για τον εαυτό της. Μπορεί να αυτοκαταστραφεί, αλλά και να καταστρέψει.


Ερώτηση 14η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Α.Α.: Θα ήθελα να πω στους αναγνώστες μου ένα κλισέ που είναι μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια: κανείς δε ζει για πάντα. Εγώ χρειάστηκε να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο για να συνειδητοποιήσω την αξία της ζωής μου. Προσέχετε τον εαυτό σας, μην επιτρέπετε στην αλαζονεία που χαρακτηρίζει εμάς τους ανθρώπους να καθοδηγεί τις επιλογές σας. Φροντίστε τον εαυτό σας, δώστε του αυτά που χρειάζεται, είτε είναι τροφή, είτε είναι αγάπη, είτε είναι η πραγμάτωση των ονείρων σας. Μη θυσιάζετε τον εαυτό σας και την υγεία σας, ψυχική και σωματική επιλέγοντας τις "εύκολες" λύσεις. Αντιμετωπίστε τα προβλήματά σας με θάρρος, μην τα θάβετε, μην τους γυρίζετε την πλάτη. Μη λέτε ψέματα ούτε στους άλλους, ούτε στον εαυτό σας. Και πάνω από όλα, μην ακούτε τις "Φωνές" που σας δηλητηριάζουν. Να μάθετε να ακούτε και να εμπιστεύεστε μόνο τη δική σας Φωνή.


Ερώτηση 15η: Θα μας πείτε δυο λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας έργο;

Α.Α.: Έχω ξεκινήσει να γράφω το δεύτερο βιβλίο μου. Το θέμα, όπως και στο πρώτο βιβλίο, είναι προσωπικό και αυτοβιογραφικό. Νιώθω όμως ότι μας αφορά όλους. Μετά τις διατροφικές διαταραχές και την κατάθλιψη, όταν άρχισα έχω επαφή με την αληθινή μου ταυτότητα και να χτίζω πραγματική αυτοεκτίμηση, διαπίστωσα ότι οι ανασφάλειές που είχα ή και έχω μέχρι σήμερα, έχουν σταθεί εμπόδιο ανάμεσα σε εμένα και τους ανθρώπους γύρω μου. Με προβλημάτισε η σχέση που έχω με τις άλλες γυναίκες στη ζωή μου, αλλά και τους άντρες. Συνειδητοποίησα ότι η σχέση μου με το φύλο μου, επηρεάζει άμεσα και τη σχέση μου με το αντίθετο φύλο. Η δεύτερη ιστορία μου λοιπόν θα διεισδύσει στη φιλία, τον έρωτα και την αγάπη. Θέματα που πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι είναι μέχρι σήμερα, αινιγματικά.


Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το νέο σας πόνημα!!!



Με λένε Αναστασία Αντωνάκη και γεννήθηκα στην Αθήνα το 1990.
Φοίτησα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και έκανα την πρακτική μου άσκηση ως αρθρογράφος και ρεπόρτερ στη διαδικτυακή εφημερίδα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών http://www.adartes107.gr/ (Μάρτιος- Ιούνιος 2012).
Εργάστηκα παράλληλα, επί σειρά ετών, σε μικρές επιχειρήσεις σε διάφορες θέσεις.
Το 2012 εγκατέλειψα το πανεπιστήμιο πριν ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Η αφορμή ήταν η ασθένειά μου - οι διατροφικές διαταραχές και η κατάθλιψη.
Η αληθινή αιτία ήταν ότι ενώ ήθελα να γίνω δημοσιογράφος και συγγραφέας, στην πραγματικότητα δεν ήθελα να σπουδάσω αλλά να δουλέψω.
Ταυτόχρονα πίστευα μέσα μου ότι δεν είχα ακόμη ανακαλύψει την καριέρα που θα ακολουθούσα συστηματικά και θα με έκανε ευτυχισμένη.
Την ανακάλυψα στα είκοσι δύο μου χρόνια, όταν δοκίμασα να διδάξω Ζumba, καθώς έτρεφα πάντα μεγάλη αγάπη για τον αθλητισμό και το χορό.
Δεν έλαβα ιδιαίτερη επαγγελματική εκπαίδευση, αλλά σύντομα απέκτησα τις απαραίτητες πιστοποιήσεις προκειμένου να διδάξω σε γυμναστήρια και σχολές χορού. Με πείσμα κι επιμονή σταδιακά κατάφερα να γίνω δασκάλα μοντέρνων χορών, ανακαλύπτοντας επιτέλους την κλίση μου και μια δουλειά την οποία αγαπώ αληθινά και ακολουθώ μέχρι σήμερα. Παράλληλα εργάζομαι στην οικογενειακή μας επιχείρηση.
Το Δεν είμαι εγώ είναι το πρώτο μου βιβλίο, σίγουρα όμως όχι το τελευταίο.
Αφιερώνω την ιστορία μου στους αληθινούς της συγγραφείς - σε όλους εκείνους που την έζησαν και την έγραψαν στο πλευρό μου. Και σε όλους εκείνους που απαρνούνται με πάθος τον εαυτό τους αναζητώντας κάτι σπουδαιότερο. Το ταξίδι αυτής της αναζήτησης είναι δύσκολο και μακρύ - αν κάνουν υπομονή όμως, θα τους δώσει αυτό που ποθούν: τον ίδιο ακριβώς εαυτό που απαρνήθηκαν.
Το βιβλίο της "Δεν είμαι εγώ!" κυκλοφόρησε το 2015 από τις εκδόσεις Κέδρος.

"Δεν είμαι εγώ!"

Μια φορά κι έναν καιρό αποφάσισα να πεθάνω. Αργά αλλά σταθερά και χωρίς να το συνειδητοποιώ, καθώς τα χρόνια κυλούσαν, εγώ έσκαβα το λάκκο μου φτυαρίζοντας κάθε μέρα κι από λίγο χώμα, αδειάζοντας κάθε μέρα κι από λίγη ζωή. Κι όλοι έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα. Σχεδόν. Έζησα• παρά τις αδιαμφισβήτητες προσπάθειές μου για το αντίθετο. Όχι όμως καλά. Και σίγουρα όχι καλύτερα.

«Πώς έπαθες ανορεξία;» με ρωτούν κάποιες φορές. Το μυαλό μου μουδιάζει για μερικά δευτερόλεπτα. Πώς έπαθα νευρική ανορεξία; Δεν έπαθα. Στο δικό μου μυαλό η λέξη «έπαθα» δηλώνει ότι κάτι μου συνέβη τυχαία, ακούσια, χωρίς να το επιδιώξω ή να συναινέσω σε αυτό. Εμένα όμως δε μου συνέβη κάποιο ατύχημα, δεν αρρώστησα κατά λάθος. Δεν έπαθα ανορεξία. Την επέλεξα.

Αυτή είναι η ιστορία μου. Μια ιστορία ενός κοριτσιού εντελώς συνηθισμένου, όπως τόσα άλλα, που βυθίστηκε στην κινούμενη άμμο χωρίς να ξέρει από πού να πιαστεί για να βγει έξω και να σωθεί. Η ιστορία μιας νέας γυναίκας που ήταν καταδικασμένη να ζει μέσα σε μια φυλακή από καθρέφτες, μέσα στο ψέμα και στον πόνο, σε μια αυτοεξορία. Αιώνια παγωμένη, αιώνια πεινασμένη. Ολομόναχη. Εγώ η ίδια καταδίκασα τον εαυτό μου σε ισόβια απομόνωση. Εγώ αποφάσισα ότι δεν είχε καμία αξία και κανένα νόημα η ζωή μου. Εγώ αποπειράθηκα να σκοτώσω την Αναστασία. Τη μισούσα και ήθελα να πεθάνει πάση θυσία. Ξαφνικά όμως συνέβη κάτι περίεργο, κάτι απρόσμενο. Λίγο πριν τα καταφέρω, άλλαξα γνώμη.