Συζητώντας με την Άντρη Αντωνίου

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Α.Α.: Δεν έχω πλέον συγκεκριμένο συγγραφέα που να θεωρώ αγαπημένο μου. Διαβάζω όμως πολλά βιβλία παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας. Ελληνικά, μεταφρασμένα και αρκετά στην αγγλική γλώσσα. Από τη μια η παιδική λογοτεχνία είναι το αγαπημένο μου είδος λογοτεχνίας, από την άλλη θέλω να είμαι ενήμερη ως προς τις πρόσφατες τάσεις της.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Α.Α.: Ένα παραμύθι για δυο παιδιά που ονειρεύονταν να γίνουν αστροναύτες. Έκανα μεγάλη χαρά όταν έμαθα ανάγνωση και μπορούσα να το διαβάσω μόνη μου!

Ερώτηση 3η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Α.Α.: Τη συγγραφή την κουβαλούσα πάντα μέσα μου. Την έφερα μαζί μου. Η επιθυμία να γίνω συγγραφέας με συνόδευε σε όλα τα χρόνια της ζωής μου: ως παιδί, ως έφηβη, ως ενήλικα. Πλέον δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το γράψιμο.

Ερώτηση 4η: Πως θα χαρακτηρίζατε το νέο σας βιβλίο "Το καλοκαίρι που μεγάλωσα";

Α.Α.: Εφηβικό μυθιστόρημα που πραγματεύεται το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας.

Ερώτηση 5η: Το κοινό στο οποίο απευθύνεστε μέσω του βιβλίου είναι κυρίως το εφηβικό. Πως σας γεννήθηκε η ιδέα να γράψετε το συγκεκριμένο θέμα για το συγκεκριμένο κοινό;

Α.Α.: Ήθελα πάντα να γράψω ένα βιβλίο για την ενδοοικογενειακή βία. Πιστεύω πως είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, ένα πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίζουν πολλοί συνάνθρωποί μας-γείτονες, συγγενείς, φίλοι-κι εμείς να μην έχουμε την παραμικρή ιδέα. Το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας είναι ταμπού, ειδικά σε κλειστές κοινωνίες σαν την κυπριακή και την ελληνική. Είχα λοιπόν την επιθυμία να πω μια ιστορία γι’ αυτό το θέμα. Ένα Σάββατο σούρουπο, τέλη Ιουνίου του 2014, καθόμουν στη βεράντα κι είχα απέναντί μου τον υπολογιστή μου. Χωρίς να ξέρω πώς, χωρίς να έχω πει «Τώρα κάθομαι να γράψω γι’ αυτό το θέμα» γεννήθηκαν στο μυαλό μου οι λέξεις και οι προτάσεις που αποτελούν τον πρόλογο του βιβλίου μου. Όταν τις ξαναδιάβασα, συνειδητοποίησα πως στους μήνες που θα ακολουθούσαν θα έγραφα ένα βιβλίο για την ενδοοικογενειακή βία και πως μάλιστα η ιστορία μου θα απευθυνόταν σε εφήβους.

Ερώτηση 6η: Το βιβλίο σας αναφέρεται στην ενδοοικογενειακή βία. Γιατί πιστεύετε πως το θύμα δεν καταγγέλλει το γεγονός στις αρμόδιες αρχές;

Α.Α.: Οι λόγοι είναι μάλλον πολλοί. Κάποια θύματα ίσως να φοβούνται πως δε θα πιστέψει κανένας τα λεγόμενά τους γιατί ο θύτης έχει φροντίσει να χτίσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα για τον εαυτό του στον έξω κόσμο. Ο θύτης επίσης φροντίζει να απομονώσει το θύμα του. Ίσως να μην του επιτρέπει να εργάζεται, να είναι οικονομικά ανεξάρτητο, να έχει κοινωνικές συναναστροφές. Και σίγουρα τα θύματα φοβούνται το άγνωστο: πού θα πάνε έπειτα, πώς θα επιβιώσουν οικονομικά, τι θα λέει η κοινωνία για εκείνους.

Ερώτηση 7η: Η βία και όλες οι μορφές της είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο στις ειδήσεις. Παρόλο που υπάρχει ενημέρωση καθώς και τηλέφωνα καταγγελιών κανείς δε βοηθάει τον συνάνθρωπό του. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Α.Α.: Δεν ξέρω αν όντως κανείς δε βοηθάει. Ίσως όμως να είναι αυτό που λέει η Άννα κάποια στιγμή στο βιβλίο: «Κανένας δε θέλει να μπερδεύεται στα μπλεξίματα των άλλων». Ειδικά όταν πρόκειται για τόσο ευαίσθητα και λεπτά ζητήματα. Έστω κι έτσι όμως, ο καθένας που είναι θύμα, αν το θέλει πραγματικά, μπορεί να βρει έναν τουλάχιστον άνθρωπο που να εμπιστεύεται για να του ζητήσει βοήθεια.

Ερώτηση 8η: Ακούμε πολλές φορές γυναίκες - μητέρες να υποστηρίζουν ότι δε θέλουν να χαλάσουν το σπίτι τους φτάνοντας σε ένα διαζύγιο, το οποίο θα στεναχωρήσει τα παιδιά. Το να παραμείνουν σε έναν "κακό γάμο" ωθεί τα παιδιά να βιώνουν δυσάρεστα γεγονότα πληγώνοντας τη ψυχή τους. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την μικρή Άννα. Τι θα θέλατε να πείτε ή να συμβουλέψετε αυτές τις γυναίκες;

Α.Α.: Δε διαφωνώ πως το να ξεφύγεις από μια τέτοια κατάσταση είναι δύσκολο. Πιστεύω όμως πως σε κανένα παιδί δεν αξίζει να μεγαλώνει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Μια μητέρα οφείλει να εξασφαλίσει στα παιδιά της ένα ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον για να μπορέσουν να αναπτυχθούν χωρίς προβλήματα. Υπάρχουν οργανώσεις και σύνδεσμοι, σε Ελλάδα και Κύπρο, που μπορούν να παρέχουν στήριξη στα θύματα και να τα βοηθήσουν να κάνουν μια νέα αρχή. ‘Ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα σε ένα βίαιο περιβάλλον δεν μπορεί παρά να είναι δυστυχισμένο. Κι όταν έρθει η σειρά του να κάνει οικογένεια, έχει περισσότερες πιθανότητες να συνυπάρξει μ’ ένα βίαιο σύντροφο ή να γίνει το ίδιο βίαιο απέναντι στα δικά του παιδιά. Ο κύκλος της βίας πρέπει να σπάσει αλλιώς θα διαιωνίζεται και τα θύματά του θα αυξάνονται συνεχώς.

Ερώτηση 9η: Πιστεύετε πως ο θύτης μπορεί να αλλάξει και να δει με ψυχραιμία και ωριμότητα το τι κακό προκαλεί τόσο στο θύμα όσο και σε όλη του την οικογένεια;

Α.Α.: Χωρίς να λάβει επαγγελματική εξειδικευμένη βοήθεια, σίγουρα όχι. Γι’ αυτό και κανένα θύμα δεν πρέπει να πιστεύει τις υποσχέσεις που του δίνει ο θύτης αν δε φτάσει όντως στο γραφείο του ειδικού. Πιστεύω όμως πως οι θύτες δύσκολα ζητάνε βοήθεια. Κι ακόμα και τότε δεν είμαι σίγουρη αν μπορούν να αλλάξουν πραγματικά.

Ερώτηση 10η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Α.Α.: Να μην κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά αν αντιληφθούν ανάλογα περιστατικά στον περίγυρό τους. Κι αν είναι οι ίδιοι θύματα να μαζέψουν το κουράγιό τους, να προετοιμαστούν ανάλογα και να ξεφύγουν. Πριν να είναι αργά.

Ερώτηση 11η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Α.Α.: Μέσα στα επόμενα χρόνια θα εκδοθούν κάποια άλλα παιδικά μυθιστορήματά μου. Ταυτόχρονα διορθώνω-μάλλον ξαναγράφω από την αρχή-ένα παλιότερό μου ανέκδοτο κείμενο. Χαίρομαι όταν συνειδητοποιώ πως με επιμονή και δουλειά η γραφή μας εξελίσσεται. Είναι νομίζω η μεγαλύτερη επιβράβευση για έναν συγγραφέα.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!

Α.Α.: Κι εγώ ευχαριστώ πολύ! Καλή και δημιουργική συνέχεια και σε σας!

 

 

 

 

 

Η Άντρη Αντωνίου γεννήθηκε στην Κύπρο το 1980. Αποφοίτησε από το Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου και εργάζεται ως δασκάλα.

Από τις Εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της για παιδιά Μπελαδομαγνήτης, Πηνελόπη και Καρδιά πάνω σε ρόδες.

Έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας Κύπρου για Μεγάλα Παιδιά και Εφήβους (2012) και έχει βραβευτεί τρεις φορές από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά (τα έτη 2015 και 2016). Το 2017 επιλέχτηκε για να συμμετάσχει στο πρότζεκτ Aarhus39, ανάμεσα στους 39 πιο υποσχόμενους συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας κάτω των σαράντα ετών στην Ευρώπη.

Περισσότερες πληροφορίες για τη συγγραφέα και τα βιβλία της μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση https://antriantoniou.com/

(2017) Το καλοκαίρι που μεγάλωσα, Κέδρος

(2016) Καρδιά πάνω σε ρόδες, Ψυχογιός

(2013) Πηνελόπη, Ψυχογιός

(2012) Μπελαδομαγνήτης, Ψυχογιός

 

 

 

 

 

Το καλοκαίρι που μεγάλωσα

Πόσο εύκολο είναι να κρατάς κρυφό ό,τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι σου; Ειδικά όταν το μόνο που θέλεις είναι να βγεις έξω να το φωνάξεις και να ζητήσεις βοήθεια;

Η Άννα, στα δεκατέσσερα πλέον χρόνια της, νιώθει πως η κατάσταση που βιώνει η ίδια και η μητέρα της έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Η συμπεριφορά του πατέρα της έχει πια ξεπεράσει τα όρια και τα βίαια ξεσπάσματά του είναι ένας καθημερινός εφιάλτης.

Η μητέρα της όμως ελπίζει. Περιμένει πως σύντομα κάτι θα αλλάξει.

Πόσο επικίνδυνο είναι να μην μπορείς να αντικρίσεις την αλήθεια κατάματα; Και πόση δύναμη χρειάζεται για να αντιδράσεις; Αν όμως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσεις να συνεχίσεις;