Ένα μικρό βιβλίο που μέσα σε τόσες λίγες σελίδες μας μιλάει με μία αλήθεια, την αλήθεια της ελληνικής κοινωνίας.
Φυσικά οι περισσότεροι είναι υπέρμαχοι ότι δε φταίνε οι ίδιοι για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας αλλά οι άμοιροι και κακομοίρηδες. Πως μόνοι φταίχτες είναι οι πολιτικοί και οι πλούσιοι. Μόνο που τους πολιτικούς κάποιοι τους ψήφισαν για να κυβερνήσουν και αυτοί είμαστε όλοι εμείς μέσα από ρουσφέτια και δωροδοκίες ή ακόμα και επειδή είναι γνωστός ή έχω υποχρέωση στον τάδε επομένως αφού μου το ζήτησε ας το κάνω.
Δυστυχώς εμείς, οι απόγονοι του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Σοφοκλή και του Όμηρου... του Καραϊσκάκη, του Κολοκοτρώνη, του Αθανάσιου Διάκου, της Μπουμπουλίνας και της Μαντώ Μαυρογένη (την οποία μετονομάσαμε Μαυρογένους)... του Ελύτη, του Σεφέρη, του Παλαμά και του Καζαντζάκη... των αγωνιστών του έπους του '40..., είμαστε πολύ λίγοι. Όλοι αυτοί διέδωσαν τον πολιτισμό, το φως, τη δημοκρατία, της δίψας για απελευθέρωση και του πατριωτισμού και εμείς σταθήκαμε λίγοι απέναντί τους.
Χάσαμε τη ταυτότητά μας μέσα στον πλουταρχισμό, στον υπερκαταναλωτισμό, στη παγκοσμιοποίηση και στα ρούχα Dolce & Gabbana, στα αρώματα Versace, στα αυτοκίνητα Ferrari και στις τσάντες Gucci. Χάσαμε τα πιστεύω μας και την αξιοπρέπειά μας σε πολλά για να γίνουμε αρεστοί από κάποιους. Μάθαμε στους φραπές και στα ταμπλετ και τα προηγμένης τεχνολογίας κινητά και ξεχάσαμε τον Δούρειο Ίππο, τις φουστανέλες και τα τσαρούχια των Ελλήνων που θελήσανε και πολεμήσανε για την ελευθερία μας.
Πρέπει όλα αυτά να τα ξαναβρούμε για να τιμήσουμε όλους τους προγόνους μας που έγραψαν ιστορία όχι για τους ίδιους αλλά για όλους μας.
Ας ξαναπιάσουμε λοιπόν τις Όρνιθες, την Αντιγόνη, την Ιλιάδα για να ξαναβρούμε την ταυτότητά μας. Ας παραδεχτούμε ότι δε φταίνει οι άλλοι αλλά όλοι μας είτε με την αδιαφορία μας είτε με την άμεση υπαιτιότητά μας. Ας ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και ούτε και ο λαός της. Πάντα βγαίνουμε νικητές από όλες τις μάχες που έχουμε δώσει, αρκεί πρώτα να καταφέρουμε να παραδεχτούμε τα λάθη μας.
“Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς”
αυτοί οι στίχοι αντικατοπτρίζουν τη ψυχή του Έλληνα!
Πιστεύω επίσης και το ρητό των παλιών “το ψάρι μυρίζει από το κεφάλι” και όταν το κεφάλι, στην προκειμένη περίπτωση οι πολιτικοί, είναι σαθρό θα γίνει και η ουρά του δηλαδή οι πολίτες του. Επομένως ας μην κατηγορήσουμε μόνο το λαό. Μερίδια ευθύνης έχουν όλοι γιατί οι πολιτικοί έμαθαν τα ρουσφέτια και το “ψήφισέ με και ο γιος σου θα μπει στο δημόσιο”. Έτσι θέλουν να μας έχουν πάντοτε με το κεφάλι σκυμμένο... και υποχείριά τους. Επομένως το πολιτισμικό θέμα ξεκινάει από το πολιτικό σύστημα που δεν έχει αξίες και τέλος καταλήγει στο κοινωνικό.
Θα προτιμήσω να σταματήσω εδώ γιατί θα μιλήσω για το άδικο που γίνεται σε όλους τους τομείς και “θα πάει μακριά η βαλίτσα” και δε το θέλω... Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε το ληθαράκι μας όλοι μας για ένα καλύτερο αύριο, όχι μόνο για εμάς αλλά και για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές.
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου