Συζητώντας με τη Μαίρη Κωνσταντούρου

 

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Μ.Κ.: Είναι αλήθεια πολλοί που φοβάμαι πως, αν αρχίσω να αναφέρω ονόματα, θα αδικήσω κάποιους. Γενικά, όμως, μου αρέσουν οι συγγραφείς που γράφουν χωρίς πολλές… λογοτεχνικές γιρλάντες και που έχουν κάτι να μου πουν.


Ερώτηση 2η: Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Μ.Κ.: Φυσικά θα εννοείται για ενήλικες. Ήταν όταν ακόμα πήγαινα στο δημοτικό το «Πεθαίνω από αγάπη» του Πιέρ Ντυσέν, το οποίο είχε γυριστεί και ταινία από τον Αντρέ Καγιάτ με πρωταγωνίστρια την Αννί Ζιραρντό.


Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Μ.Κ.: Ανάσα ζωής, αυτό σημαίνει. Ασφυκτιώ όταν περάσει λίγος καιρός και δεν έχω αρχίσει να γράφω κάτι, έστω και στο μυαλό μου. Η συγγραφή είναι ανάγκη, δημιουργία, εκτόνωση, εξομολόγηση, άμυνα αλλά και επίθεση μαζί, παιχνίδι μυαλού και βάλσαμο ψυχής.


Ερώτηση 4η: Όταν γράφετε ένα βιβλίο και φτάνετε στο τέλος της ιστορίας ποια συναισθήματα σας γεννιούνται;

Μ.Κ.: Αισθάνομαι μια ψυχική γαλήνη επειδή νιώθω πως κατάφερα να βάλω όλα τα ‘θέματα’ που είχαν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια της ιστορίας σε μία τάξη. Είμαι ήρεμη γιατί οδήγησα τον κάθε ήρωά μου στον δρόμο που του ανήκει. Γιατί χάρισα τη λύτρωση σε όσους τη χρειάζονταν και την τιμωρία σε εκείνους που την άξιζαν. Κι έπειτα νιώθω μία αγωνία για το αν θα μοιραστεί και το αναγνωστικό κοινό όλα όσα ένιωσα εγώ και αν θα αποδεχτεί τα μηνύματα που ήθελα να περάσω.


Ερώτηση 5η: Από όλα τα βιβλία σας ποιος θεωρείται ότι είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;

Μ.Κ.: Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω έναν μόνο επειδή στο κάθε βιβλίο υπάρχει και από ένας ήρωας που πραγματικά τον λατρεύω –και μπορεί να μην είναι καν ο πρωταγωνιστής. Για παράδειγμα, στο Όταν οι Γυναίκες Τολμούν αγάπησα πολύ την Ελένη. Στο Πολύ δεν Είναι Πάντα Αρκετό τον Ανέστη. Στις Αγεφύρωτες Σιωπές τη Θάλεια ή στο Χωρίς Εσένα της Παράλληλης Λογοτεχνίας την Αρετή. Μεταξύ αυτών και όλων των άλλων από τα υπόλοιπα βιβλία, ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Τους αγαπώ και τους σέβομαι όλους, τον καθένα για διαφορετικούς λόγους.

Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το τελευταίο σας βιβλίο "Μια ανάσα μακριά" με δύο λόγια;

Μ.Κ.: Σαν ένα τρυφερό ταξίδι με τις αναπόφευκτες φουρτούνες του. Σαν μία μάχη ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο όπου νικητής βγαίνει αυτός που το αξίζει…


Ερώτηση 7η: Βλέπουμε στο βιβλίο σας ότι η αληθινή αγάπη αφήνει το ανεξίτηλο αποτύπωμά της. Πως και πόσο μπορεί να επιβιώσει η αληθινή αγάπη και να μείνει χαραγμένη μέσα στη ψυχή των ανθρώπων;

Μ.Κ.: Δεν υπάρχουν μέτρα και σταθμά. Δεν υπάρχει καμία συνταγή. Η αληθινή αγάπη έχει τον δικό της τρόπο να αφήνει τα αποτυπώματά της στις καρδιές των ανθρώπων. Αρκεί να βρει γόνιμο έδαφος για να ευδοκιμήσει.


Ερώτηση 8η: Στο βιβλίο σας "Μια ανάσα μακριά" βλέπουμε την Πιερίνα να κυνηγιέται και να χάνεται από προσώπου γης λόγω ενός ανθρώπου που δεν ξέρει τι σημαίνει συναίσθημα και αγάπη. Θύμισε κάτι από χολυγουντιανή ταινία. Όλο αυτό ήταν αποκύημα της φαντασίας ή στηρίχθηκε και κάποιο αληθινό γεγονός;

Μ.Κ.: Το μόνο αληθινό στο βιβλίο ήταν η ιστορία μιας γνωστής μου που ανακάλυψε στα σαράντα της την αλήθεια για το παρελθόν της. Αυτό ήταν και το έναυσμα για την όλη ιδέα. Όλα τα υπόλοιπα χτίστηκαν από τον νου και την καρδιά.


Ερώτηση 9η: Πιστεύετε ότι αξίζουν όλοι μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή; Όπως είδαμε πολλούς χαρακτήρες στο βιβλίο σας να το βιώνουν;

Μ.Κ.: Κάποτε θα απαντούσα χωρίς δισταγμό πως ναι, την αξίζουν. Τώρα, έπειτα από τις εμπειρίες των χρόνων που κουβαλώ και από τα χαστούκια που έχω φάει, πιστεύω πως δεν την αξίζουν όλοι. Όχι όσοι κάνουν σκόπιμα κακό. Αυτοί είναι σχεδόν βέβαιο πως αν τους ξαναδοθεί η ευκαιρία θα προσπαθήσουν χωρίς ενοχές να ολοκληρώσουν το κακό που δεν έκαναν. Ακόμη και στο βιβλίο, αν θυμάστε, υπήρξε ένας τέτοιος άνθρωπος που στάθηκε αδυσώπητος και αμετανόητος μέχρι το τέλος.


Ερώτηση 10η: Το βιβλίο σας είναι εξ' ολοκλήρου αποκύημα της φαντασίας σας ή υπήρξαν και αληθινά περιστατικά που βιώσατε εσείς ή κάποιος πολύ δικός σας άνθρωπος;

Μ.Κ.: Νομίζω πως σε αυτό απάντησα νωρίτερα. Ωστόσο, δοθείσης της ευκαιρίας, να σας πω πως σε όλα τα βιβλία μου υπάρχουν πάντα κάποια αληθινά περιστατικά, άλλοτε λιγότερα και άλλοτε περισσότερα. Μερικά από αυτά αποτελούν το βασικό θέμα του βιβλίου και κάποια άλλα απλώς συμπληρώνουν την ιδέα που μου έδωσε η φαντασία μου.


Ερώτηση 11η: Η Στεφανία στο βιβλίο σας ήταν ένα άτομο με αρκετή ανασφάλεια, παρεξηγημένες απόψεις και μερικές φορές με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Πόσο μπορούν να επηρεάσουν όλα αυτά τον ψυχικό κόσμο ενός "ευάλωτου" ανθρώπου;

Μ.Κ.: Πάρα πολύ. Ο ψυχικός μας κόσμος και ο χαρακτήρας μας χτίζονται πάνω στα βιώματά μας αλλά και στην παιδεία που έχουμε λάβει από την οικογένεια. Η ανασφάλεια, η αυτοπεποίθηση και οι απόψεις μας είναι στοιχεία που επηρεάζονται άμεσα από αυτά αλλά και που επηρεάζουν την εξέλιξη της προσωπικότητάς μας. Χρειάζεται πολύ μεγάλη θέληση αλλά και πολλή δουλειά με τον εαυτό μας για να ξεπεράσουμε κάποια από τα αρνητικά που έχουν συσσωρευτεί μέσα μας και που χαρακτηρίζουν τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά μας.


Ερώτηση 12η: Από την αντίπερα όχθη, έχουμε τη Μαρία, έναν χαρακτήρα σκληρό απέναντι στη ζωή. Έζησε πολλά και βίωσε καταστάσεις που κάποιον τον κάνουν σκληρό και απόμακρο. Όμως παρόλα τα βιώματά της την βλέπουμε να σκορπάει παντού αγάπη. Πόσο δυσκολευτήκατε να πλάσετε αυτόν τον χαρακτήρα;

Μ.Κ.: Καθόλου. Είναι ο τύπος του ανθρώπου που θαυμάζω. Που έχω πάντα στο μυαλό μου και που τον θέλω δίπλα μου. Νιώθω πολύ οικεία με χαρακτήρες σαν τον δικό της. Τον θεωρώ απαραίτητο τόσο στην προσωπική μου ζωή όσο και στα βιβλία μου. Χωρίς έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ πως η ζωή αλλά και τα μυθιστορήματα που γράφω θα ήταν λειψά. Απελπισμένα…


Ερώτηση 13η: Η Μαρία, είναι ίσως ο πιο δυναμικός χαρακτήρας σε όλο σας το βιβλίο. Τι θα λέγατε στους ανθρώπους σαν τη Μαρία;

Μ.Κ.: Θα έλεγα να μη χάσουν ποτέ τη δύναμη αλλά και την τρυφερότητα που κρύβουν μέσα τους. Να συνεχίσουν να σκορπούν απλόχερα αγάπη και να είναι σίγουροι πως στο τέλος η ζωή θα τους την επιστρέψει. Θα ήθελα να ξέρουν πως ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει και να ελπίζει μόνο επειδή υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι σαν κι αυτή.


Ερώτηση 14η: Ενώ η Στεφανία είναι η πιο ευάλωτη. Τι θα θέλατε να πείτε στους ανθρώπους του ίδιου ψυχισμού όπως αυτός της ηρωίδας σας;

Μ.Κ.: Εδώ θα μπορούσα να πω πολλά. Είναι ο τύπος του ανθρώπου που χρειάζεται επιμονή και υπομονή για να επουλώσει τις πληγές του και να βγάλει προς τα έξω όλα τα θετικά που κρύβει στην ψυχή του. Μία σημαντική συμβουλή είναι να μη βιάζεται να κρίνει και να κατακρίνει χωρίς να ακούσει και την άλλη πλευρά και χωρίς να μπει στη θέση του άλλου. Να μην προχωράει στη ζωή έχοντας διαρκώς το χέρι σφιγμένο σε γροθιά γιατί έτσι κανείς δε θα μπορέσει να της αφήσει κάτι καλό μέσα.


Ερώτηση 15η: Οι χαρακτήρες σας βιώνουν πολλά συναισθήματα. Αγάπη, πάθος, απόρριψη, μίσος, απέχθεια, στεναχώρια, δάκρυ και γέλιο. Πόσο σημαντικές είναι οι κακές και οι καλές στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου;

Μ.Κ.: Πάρα πολύ σημαντικές. Αλλά και απαραίτητες. Ο άνθρωπος πρέπει να τα βιώνει όλα σε ισορροπημένες δόσεις. Αφενός επειδή όλα βοηθούν στην εξέλιξη και την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς μας και αφετέρου γιατί μόνο έτσι μαθαίνουμε να εκτιμάμε και να σεβόμαστε τα δώρα της ζωής.


Ερώτηση 16η: Έχουμε τους εξής κύριους ήρωες του βιβλίου σας: Πιερίνα, Πάολο, Μαρία, Στεφανία, Νίκολα και Χρήστο. Αν έπρεπε να διαλέξετε κάποιου τη ζωή για να ζήσετε ποιον θα επιλέγατε και γιατί;

Μ.Κ.: Πιστεύω πως το πιο εύκολο θα ήταν να επιλέξω τον Νίκολα ή τον Χρήστο. Είχαν τις πιο εύκολες, τις πιο βατές ζωές. Όμως δεν είμαι άνθρωπος που απολαμβάνω την τόση ηρεμία –παρόλο που είχαν και αυτοί τις δικές τους δυσκολίες να αντιμετωπίσουν. Μου αρέσουν οι περιστασιακές εντάσεις. Οπότε… Την Πιερίνα την απορρίπτω επειδή, σε αντίθεση με εκείνη, εγώ πέρασα υπέροχα παιδικά χρόνια και δε θα τα άλλαζα με τίποτα. Τον Πάολο επίσης επειδή δε θα άντεχα όλη αυτή την ψυχική πίεση που υπέστη εκείνος. Η Στεφανία υπήρξε ένα μεγάλο διάστημα στρυφνή και αυτό δε μου ταιριάζει καθόλου. Άρα, απομένει μόνο η Μαρία. Νομίζω πως θα μου ήταν πιο εύκολο να μπω στο δικό της πετσί.


Ερώτηση 17η: Πείτε μας μερικά πράγματα για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα.

Μ.Κ.: Είμαι ενθουσιασμένη! Με έχει συνεπάρει αυτή η ιστορία. Πάω στη δουλειά και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ επειδή σκέφτομαι διαρκώς τους ήρωές μου. Ξυπνάω τις νύχτες και ‘γράφω’ νοερά τις επόμενες σκηνές. Τρεις πολύ δικοί μου άνθρωποι -που έχουν μεγάλη σχέση με τον χώρο- και που γνωρίζουν όλη την ιστορία και έχουν διαβάσει κάποια κεφάλαια μου λένε υπέροχα λόγια. Αυτό το βιβλίο έχει τα πάντα μέσα. Και σασπένς από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία. Αν μπορείτε να καταλάβετε αυτό που θα σας πω, ενώ γνωρίζω με λεπτομέρειες όλη την υπόθεση, γράφω και έχω αγωνία για το τι θα γίνει στο επόμενο κεφάλαιο. Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό. Και είναι συναρπαστικό συναίσθημα!

Ευχαριστώ θερμά την κα. Κωνσταντούρου για την όμορφη συνέντευξη που μου παραχώρησε και για το νέο της βήμα που μας αποκάλυψε!!! Εύχομαι το νέο βιβλίο να είναι πραγματικά καλοτάξιδο και να γίνει best seller!!!


Γεννήθηκε στην Αθήνα, όμως πάντα νιώθει νησιώτισσα και διατυμπανίζει πως είναι από τη Χίο, το νησί της μητέρας της. Οι γονείς της ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι... το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσε να έχει. Τα παιδικά της χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, την εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής της. Η περίοδος της εφηβείας της, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, την πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας. Τα μάτια της παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή της υπερασπίζεται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ' αφτιά της, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε -ή και φοβόμαστε- να ομολογήσουμε. Τα χέρια της αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση της έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους. Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλα αυτά, όμως οφείλει να ομολογήσει ότι πλήρωσε ακριβά τα μαθήματα που την βοήθησαν να περάσει στην τάξη των "μυαλωμένων ενηλίκων", των αξιοσέβαστων "μεγάλων". Κι είναι πολλές οι φορές που την πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσει το χρόνο πίσω, να ξαναβρεθεί στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος... Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισε να γράφει. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο της μάθημα κι η ίδια η αγαπημένη των φιλολόγων της. Έκανε όνειρα για τον εαυτό της κι οι καθηγητές της στοιχημάτιζαν πάνω της. Τους έβγαλε ασπροπρόσωπους όταν πέρασε στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσε οικτρά όταν παράτησε τις σπουδές της για να παντρευτεί. Ωστόσο, κράτησε πάντα σαν εραστή της τη λογοτεχνία. Συνέχισε να γράφει και εργάστηκε ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος της τελείωσε, έκανε την κίνηση να αποτυπώσει τις εμπειρίες της στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα, "Όταν οι Γυναίκες Τολμούν", κι έτσι βρήκε το δρόμο που πάντα γύρευε. Μέχρι τότε, δεν πίστευε ότι θα διεκδικούσε ποτέ τον τίτλο του "συγγραφέα", όμως η αγάπη της για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή την παροτρύνουν να μπερδεύεται κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν πεισματικά και αέναα την ενηλικίωσή μας. Όλα της τα βιβλία, 8 στο σύνολο, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Πριν από λίγες μέρες, τον Ιούνιο του 2015, κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίοΓεννήθηκε στην Αθήνα, όμως πάντα νιώθει νησιώτισσα και διατυμπανίζει πως είναι από τη Χίο, το νησί της μητέρας της. Οι γονείς της ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι... το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσε να έχει. Τα παιδικά της χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, την εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής της. Η περίοδος της εφηβείας της, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, την πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας. Τα μάτια της παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή της υπερασπίζεται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ' αφτιά της, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε -ή και φοβόμαστε- να ομολογήσουμε. Τα χέρια της αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση της έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους. Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλα αυτά, όμως οφείλει να ομολογήσει ότι πλήρωσε ακριβά τα μαθήματα που την βοήθησαν να περάσει στην τάξη των "μυαλωμένων ενηλίκων", των αξιοσέβαστων "μεγάλων". Κι είναι πολλές οι φορές που την πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσει το χρόνο πίσω, να ξαναβρεθεί στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος... Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισε να γράφει. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο της μάθημα κι η ίδια η αγαπημένη των φιλολόγων της. Έκανε όνειρα για τον εαυτό της κι οι καθηγητές της στοιχημάτιζαν πάνω της. Τους έβγαλε ασπροπρόσωπους όταν πέρασε στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσε οικτρά όταν παράτησε τις σπουδές της για να παντρευτεί. Ωστόσο, κράτησε πάντα σαν εραστή της τη λογοτεχνία. Συνέχισε να γράφει και εργάστηκε ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος της τελείωσε, έκανε την κίνηση να αποτυπώσει τις εμπειρίες της στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα, "Όταν οι Γυναίκες Τολμούν", κι έτσι βρήκε το δρόμο που πάντα γύρευε. Μέχρι τότε, δεν πίστευε ότι θα διεκδικούσε ποτέ τον τίτλο του "συγγραφέα", όμως η αγάπη της για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή την παροτρύνουν να μπερδεύεται κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν πεισματικά και αέναα την ενηλικίωσή μας. Όλα της τα βιβλία, 8 στο σύνολο, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Πριν από λίγες μέρες, τον Ιούνιο του 2015, κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο "Μια ανάσα μακριά" από τις εκδόσεις Λιβάνη. Το βιβλίο της "Σε βλέπω παντού" κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2008, "Όταν οι γυναίκες τολμούν" τον Ιούνιο του 2009, "Το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό" τον Φεβρουάριο του 2010, "Σκιές στο χρόνο" τον Οκτώβριο του 2010, "Ζωή μου, εσύ..." τον Ιούλιο του 2011, "Αγεφύρωτες σιωπές" τον Απρίλιο του 2013, και το βιβλίο "Χωρίς εσένα" τον Απρίλιο του 2014, παράλληλη λογοτεχνία με το βιβλίο της Θάλειας Κουνούνη "Δεν υπήρξα ποτέ".  από τις εκδόσεις Λιβάνη. Το βιβλίο της "Σε βλέπω παντού" κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2008, "Όταν οι γυναίκες τολμούν" τον Ιούνιο του 2009, "Το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό" τον Φεβρουάριο του 2010, "Σκιές στο χρόνο" τον Οκτώβριο του 2010, "Ζωή μου, εσύ..." τον Ιούλιο του 2011, "Αγεφύρωτες σιωπές" τον Απρίλιο του 2013, και το βιβλίο "Χωρίς εσένα" τον Απρίλιο του 2014, παράλληλη λογοτεχνία με το βιβλίο της Θάλειας Κουνούνη "Δεν υπήρξα ποτέ".

"Μια ανάσα μακριά" 

Η εντεκάχρονη Πιερίνα μεγαλώνει σε μια φτωχογειτονιά της Κέρκυρας. Εγκαταλειμμένη και μόνη. Κανείς δεν της έδειξε πώς να ξεγελάει τη μοίρα της, κανείς δεν της έμαθε πώς να μετράει την απουσία όσων αγαπούσε. Έκλεινε τα μάτια, έπαιρνε βαθιά ανάσα και άφηνε το όνειρο να μικραίνει τις αποστάσεις. Ώσπου μια μέρα τα βήματά της τη φέρνουν μέχρι το Κανόνι, έξω από μια επιβλητική έπαυλη. Ο γιος των ιδιοκτητών, ένα νεαρό και όμορφο αγόρι, την παίρνει υπό την προστασία του και τότε η Πιερίνα καταλαβαίνει ότι το πεπρωμένο τής ορίζει να ζήσει εκεί, μαζί του... Για πάντα...
Αρκετά χρόνια αργότερα, σε ένα όμορφο θέρετρο της Σύρου, η Μαρία, χήρα και άκληρη, διευθύνει με αγάπη και μεράκι τον ξενώνα της. Η ζωή της κυλάει ήρεμα, χωρίς εκπλήξεις, με μοναδική συντροφιά τις αναμνήσεις και τη μοναξιά. Μέχρι που... εκείνο το καλοκαίρι, ανάμεσα στους πελάτες της εμφανίζονται πρόσωπα καινούρια από διαφορετικά σημεία της γης. Όλοι ξένοι μεταξύ τους, άγνωστοι, όμως όλοι άρρηκτα συνδεδεμένοι με ένα κοινό μυστικό...
Κέρκυρα και Σύρος.
Δυο πανέμορφα ελληνικά νησιά, τόσο μακριά το ένα από το άλλο, όπου διαδραματίζεται μια συγκλονιστική όσο και αινιγματική ιστορία αγάπης.
Δυο νησιά, μια ανάσα μακριά, που τα ενώνουν η λύτρωση και η συγγνώμη...

 "Χωρίς εσένα"

 Όλα ξεκινούν σε μία έπαυλη με ένα ιδιαίτερο παιχνίδι. Εκείνη δεν περίμενε ποτέ πως ένας άγνωστος θα στοίχειωνε από εδώ και πέρα τη ζωή της. Ο στόχος του αντιμέτωπος με την απόγνωσή της. Οι ζωές τους προχωρούν παράλληλα κι εκείνη κάνει τα πάντα για να τις ενώσει, θα το καταφέρει;
Γιατί όλοι ξέρουμε πως τα παράλληλα δε συναντιούνται ποτέ παρά μόνο όταν τα βλέπεις από μακριά, από μια άλλη οπτική γωνία. Είναι τα φτερά της φαντασίας που το κάνουν αυτό; Είναι ο πόθος για τη συνάντηση;
Κανείς δεν ξέρει. Ίσως πάλι αυτό να μπορεί να το απαντήσει μία γυναίκα που αποφασίζει να χαρίσει λίγο από το άρωμα γαρδένιας που φοράει σε ένα γυμνό και ξεραμένο ευκάλυπτο.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΕΜΑΘΕΣ. ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙΣ;
Ένα άλλο βιβλίο σε περιμένει...
Για πρώτη φορά δύο συγγραφείς ενώνουν τις πένες τους δημιουργώντας Παράλληλη Λογοτεχνία και έρχονται για να προσφέρουν στον αναγνώστη το απόλυτο μυστήριο κεντημένο με πάθος και έρωτα.

  "Αγεφύρωτες σιωπές"

Ένα μυστικό που το ξέρουν δύο παύει να είναι μυστικό...
Πόσο βαρύ είναι για ένα πληγωμένο παιδί το δικό του μυστικό; Πόσο απάνθρωπο είναι το μυστικό ενός εγκληματία; Πόση αγάπη κρύβει το μυστικό ενός ερωτευμένου; Πόσο αιώνια είναι τα σκοτεινά μυστικά που κρύβονται στην καρδιά μιας γέφυρας;
Μια τραγική ιστορία του 17ου αιώνα ξετυλίγεται δίπλα στις όχθες του ποταμού Άραχθου και αφήνει μέσα από τους ήρωές της να ζωντανέψει ο θρύλος του γεφυριού της Άρτας. Παράλληλα, μια ιστορία του σήμερα, με ήρωες που δε φαίνεται να διαφέρουν, αντίθετα μοιάζουν να κουβαλούν μαζί τους τον ίδιο πόνο, την ίδια αγάπη, τα ίδια λάθη, τα ίδια μυστικά... Κι όλα αυτά αγκιστρωμένα πάνω σε παιδικές ψυχές
που πληγώθηκαν και δε μεγάλωσαν ποτέ. Κι αυτές που το κατάφεραν, ήταν μόνο για να πληγώσουν με τη σειρά τους, παίρνοντας έτσι τη δική τους εκδίκηση που -τι ειρωνεία!- δεν κατόρθωσε ποτέ να τους χαρίσει ούτε την ευτυχία που στερήθηκαν, αλλά ούτε τη λύτρωση που αναζητούσαν...

 "Ζωή μου, εσύ..."

Ο χρόνος κυλά, τα δευτερόλεπτα τρέχουν και η ζωή... συνεχίζεται. Πάντα! Με ήλιο ή με βροχή, με γέλιο ή με δάκρυ, με κάποιους να φεύγουν και με άλλους να έρχονται, η ζωή παίρνει τις μοίρες αγκαλιά και συνεχίζει το ταξίδι... Εγώ είμαι η Αννέζα και στη ζωή μου δεν έλειψαν τα βάσανα, τα δάκρυα κι ο θάνατος. Όσοι βρέθηκαν στο δρόμο μου ρούφηξαν όλη μου την ενέργεια και μάδησαν όλα τα φύλλα της ψυχής μου. Όμως, παρά τα τόσα χρόνια που είμαι σ' αυτή τη γη, δε δέχομαι να καθορίσει κανείς και τίποτα τη ζωή μου. Υπήρξαν φορές που έχασα τον έλεγχο του τιμονιού. Υπήρξαν φορές που το πηδάλιο της ζωής μου το πήραν στα χέρια τους άλλοι. Ωστόσο η καπετάνισσα είμαι πάντα εγώ και εγώ είμαι εκείνη που θα χαράζει πάντα την πορεία... Αυτή που εγώ ήθελα πάντα να ακολουθήσω. Η δική μου η ζωή είναι τα ανέμελα χρόνια της νιότης μου... Οι πέντε μέρες του έρωτά μου... Η καλοσύνη της Ρηνιώς και η αγάπη της Ειρήνης... Το λουλούδι που άνθισε έπειτα από μισό αιώνα στο ραγισμένο γλαστράκι... Το βλέμμα που κρύβει μια παλιά φωτογραφία... Καμιά φορά όταν την κοιτάζω, νιώθω πως υπάρχει ακόμη μέσα μου λίγη ψυχή. Καμιά φορά όταν την κοιτάζω, τη χαϊδεύω και ψιθυρίζω: "Ζωή μου, εσύ..."

 "Σκιές στο χρόνο"

 Έρωτας, γάμος, η γοητεία του απαγορευμένου, παιδιά, καριέρα, η αγκαλιά εκείνου που ελευθερώνει την καρδιά τους. Κι ένα παρελθόν γεμάτο απογοητεύσεις που γονατίζουν: χωρισμοί, ορφάνια, ταπείνωση, βάναυση κακοποίηση. Γυναίκες που αναζητούν τον εαυτό τους, την αποδοχή, τη δικαίωση, την ολοκλήρωση του "είναι" τους. Μια ζωή γεμάτη αγώνες, μια ζωή γεμάτη πάλη για ψήγματα ευτυχίας. Κι οι άνθρωποι που χρωμάτισαν τη ζωή τους, οι άνθρωποι που μάτωσαν την ψυχή τους, σύζυγοι κι εραστές, "Σκιές στο χρόνο", που άφησαν βαθιά αποτυπώματα στην καρδιά τους, αλλά όμως τις έμαθαν να κοιτάζουν κατάματα τον ήλιο και να κάνουν "όνειρα" για το αύριο. Ένα αύριο όπως οι ίδιες το επέλεξαν - δίχως ανώφελο πόνο και βαριές σκιές.

"Το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό"

"Η νεανική ομορφιά του Άκη είχε νικήσει την ψυχική γοητεία του Ανέστη και η εκθαμβωτική Νεφέλη είχε υποσκελίσει τη χαρισματική αδερφή της. Για χρόνια ατελείωτα θαύμαζε την αστραφτερή επιφάνεια και δεν έκανε τον κόπο ν' αναζητήσει αυτό που κρυβόταν στο βάθος, χάνοντας έτσι την πραγματική αξία των ανθρώπων, αλλά και της ίδιας της ζωής. Γιατί; Ίσως επειδή, όπως είχε διαβάσει κάποτε σ' ένα από τα βιβλία του άντρα της, το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι".

 "Όταν οι γυναίκες τολμούν"

Έκλεισα τα μάτια κι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στην κλεψύδρα του χρόνου. Εικόνες από τη ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου: ο γάμος μου, οι καβγάδες, οι γέννες, ο αγώνας μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου, η μοναξιά μου. . . Προσπάθησα να διακρίνω κάποιες εικόνες από το μέλλον. Τίποτα! Ένα μαύρο χρώμα σαν καμένο φιλμ. Και δάκρυα. Τι είχα καταφέρει; Και τι μπορούσα να περιμένω από την υπόλοιπη ζωή μου; Μόνο αβεβαιότητα, μοναξιά και συμβιβασμούς. Ήμουν μόνη. Κι έπρεπε να τολμήσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Να ψάξω το μεγαλείο της αγάπης και να κάνω την κάθε μου μέρα μέρα χαράς.

 

 "Σε βλέπω παντού"

Πρόσωπα γυναικεία, σύγχρονα, που ζουν δίπλα μας. Γυναίκες που παλεύουν καθημερινά με τα συναισθήματα, τα βιώματα και τη μοναξιά τους. Γυναίκες που φοβούνται να αφεθούν, να ονειρευτούν, να ζήσουν. . . (. . .) Πρόσωπα που ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια με έναν κοινό προορισμό: την αγάπη, την αποδοχή, την ίδια τη ζωή. . .