Κριτική Βιβλίου “Ο μεγάλος σοφός” της Νεκταρίας Ζαγοριανάκου – Μακρυδήμα

Εννιά πολύτιμοι κύλινδροι της αρχαιότητας, μεγάλης σπουδαιότητας, γίνονται η αιτία για προδοσία, φόνο, θέληση για γνώση. Η δολοφονία του Μεγάλου Σοφού θα αναγκάσει τον Θεόδωρο να μην τους παραδώσει στον Άθω αλλά να τους πάρει μαζί του σε ένα ταξίδι για να βρει την πατρίδα του. Στην Φλωρεντία θα γνωρίσει την αληθινή φιλία, στα μάτια του Πάολο και του Παλμιέρο. Αλλά και η γνωριμία του με τον Κόζιμο των Μεδίκων θα αποδειχθεί σταθμός στην μετάπειτα ζωή του. Θα γίνει ο συμβουλάτοράς του και η σκιά του Κόζιμο. Ακόμα και ο έρωτας στο πρόσωπο της Μπιάνκα θα γίνει η αρχή να βιώσει συναισθήματα που δεν μπορούσε να φανταστεί.
Σε κάθε κεφάλαιο η συγγραφεας μιλάει στο πρώτο ενικό πρόσωπο, ανάλογα με το ποιος είναι ο ήρωας κάθε φορά. Επομένως άλλες φορές βλέπουμε τις αφηγήσεις του Θεόδωρου, άλλες της Μπιάνκας, του Λαυρέντιου, του Κόζιμου και άλλων.
Παρόλο τις αμέτρητες σελίδες δεν σε αφήνει ασυγκίνητο ή αδιάφορο. Πάντα κάτι βρίσκει να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον και να σε μαγνητίσει να το τελειώσεις γρήγορα. Η συγγραφλεας καταφέρνει μέσα από το λόγο της να σε μαγέψει, να σε πλημμυρίσει με συναισθήματα, όπως η αγάπη, η ευτυχία, η ολοκλήρωση του ανθρώπου. Οι ίντριγκες, οι συνωμοσίες, τα λάθη, οι στυγερές δολοφονίες, το μεγαλείο της συγχώρεσης, της αγάπης ακόμα και το μίσος συνθέτουν την ιστορία του βιβλίου και τους χαρακτήρες του. Η προδοσία σου δημιουργεί ποικίλες σκέψεις και αρώματα. Μας δείχνει πως η ψυχή ενός ανθρώπου είναι δομημένη για το καλό και το κακό, παίρνοντας ο καθένας τις αποφάσεις του τι από τα δύο θέλει να ακολουθήσει.
Το βιβλίο μας μεταφέρει στην περίοδο της Αναγέννησης, στην Φλωρεντία και στους βυζαντινούς λόγιους. Είναι ένα πάντρεμα της ιστορίας με τη μυθοπλασία. Και τα δύο δένονται με όμορφο τρόπο και δεν σε αφήνει ασυγκίνητο.




Βασιλική Διαμάντη