Συζητώντας με τον Γιώργο Γιώτσα

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Γ.Γ.: “Eλπίζω.

Ελπίζω.

Ελπίζω.”

(Οι τελευταίες τρεις λέξεις, από το “Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χείγουορθ”)

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Γ.Γ.: Οι γονείς μου, μου έκαναν δώρα όταν ήμουν παιδί και έφηβος βιβλία· και θα τους είμαι πάντα ευγνώμων για αυτό. Δε θυμάμαι με σιγουριά πιο ήταν το πρώτο (“Τα άγουρα χρόνια” του Άρτσιμπαλντ Κρόνιν ίσως, ή το “Ο φάρος στην άκρη του κόσμου” του Ιούλιου Βερν). Θυμάμαι ένα βιβλίο με ποιήματα του Γιάννη Ριτσου. Τα πρώτα μου βιβλία γενικά, ήταν Λουντέμης, Ντίκενς και Ιούλιος Βερν. Αργότερα ήρθε στη ζωή μου και ο Στίβεν Κινγκ και κάπου εκεί η τραμπάλα έγειρε οριστικά. Ακολούθησαν Λόβκραφτ, Πόε, Μάχεν αλλά όπως έχω γράψει ξανά, διαβάζω τα πάντα -κάθε είδος λογοτεχνίας, από Γκόλντινγκ και Ναμπόκοφ μέχρι τον... Νικοπολίδη και τον Slash. Όλα τα βιβλία έχουν να σου δώσουν κάτι, σας το υπογράφω.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Γ.Γ.: Τι με ώθησε να ξεκινήσω τι συγγραφή, δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Ξέρω μόνο ότι βγήκε από μέσα μου, ακάλεστο. Εγώ απλά συμφώνησα.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Κάτω από το κρεβάτι”;

Γ.Γ.: Θα ήταν καλύτερα να μιλήσει μια αναγνώστρια, εξαιρετική συγγραφέας (εκδόσεις Πατάκη & εκδόσεις Λυκόφως) και πάνω από όλα, εξαιρετικός άνθρωπος, με μεγάλη αγάπη και πείρα στο χώρο του βιβλίου. Παραθέτω το κείμενο της Αγνής Σιούλα όπως το έχει καταθέσει στο goodreads. Την ευχαριστώ από καρδιάς για όλα, αλλά κυρίως για τον χρόνο και τη γνώμη της:

“Αυτό που θα ήθελα να ξεκαθαρίσω άμεσα, παρουσιάζοντας αυτή τη συλλογή είναι πως, καθένα απ’ τα έντεκα διηγήματα εμπεριέχουν την κεντρική ιδέα και όλα εκείνα τα δομικά στοιχεία που θα μπορούσαν -εν δυνάμει- να τα κάνουν μυθιστορήματα. Ας ξεκινήσουμε όμως, απ’ το πρώτο της συλλογής, το «Φεγγάρι των νεκρών» που έχει τρεις ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Αυτόν της νεαρής Ελεάνας, του πατέρα της Κώστα (πεζό όνομα σε σχέση με τα γυναικεία του διηγήματος) και της Ζένιας, της μητέρας που είναι ουσιαστικά η κεντρική ηρωίδα ή για να είμαι περισσότερο ακριβής η κεντρική αντιηρωίδα του διηγήματος. Το σύμπαν που πλάθει ο Γιώτσας, σ’ αυτή τη μικρή ιστορία, είναι άκρως ντετερμινιστικό. Ο τρόμος είναι παρών, σκληρός τιμωρός των ελαττωμάτων των ηρώων και αναπόφευκτος, με τρόπο που μόνο ο θάνατος μπορεί να είναι. Η Ελεάνα δε θα ξεφύγει απ’ την τιμωρία τής αλαζονείας της. Μιας αλαζονείας που σχετίζεται με την καταγωγή της, καθώς και τη διάσημη μητέρα της. Ο πατέρας, ο Κώστας, έχει κι αυτός ένα σημαντικό «ελάττωμα». Είναι καλός και πράος -και η πραότητα τον κάνει αργό. Επιπλέον, νοιάζεται πολύ, αγαπά πολύ. Γι’ αυτό, δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ την αγάπη που τρέφει για το παιδί του. Και στο τέλος η Ζένια, η μητέρα και διάσημη ηθοποιός που δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ την ανικανότητα, την ανοησία και την κατάθλιψη που τη συνοδεύει. Η Ζένια μάς θυμίζει τις αδύναμες ηρωίδες του Τένεσι Ουίλιαμς που παραπαίουν απ’ τη βαθιά κατάθλιψη στα βασανιστικά ερωτήματα και τις λάθος αποφάσεις -κάτι που το αναγνωρίζει και επισημαίνει και ο ίδιος ο συγγραφέας. Έτσι, η τραγωδία πραγματώνεται σ’ όλες της τις εκφάνσεις μέσα απ’ τη λαχτάρα για το ξαναντάμωμα … και κάπου εκεί, παραμονεύει το εσώτερο κακό και παρεμβαίνει το αιτιοκρατικό, καθοριστικό κακό. Τα δεύτερο διήγημα με τον τίτλο «Νεράιδα» είναι το αγαπημένο μου. Η ηρωίδα, η Πένυ, έχει κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια να ξεφύγει απ’ τη μοίρα και το παρελθόν της, αλλά αυτά την έχουν δεμένη. Στο κοντινό παρελθόν έχει καταφέρει να ξεφύγει, αλλά τη συναντάμε στη συνέχεια να ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη πορεία τής επιστροφής της που δεν είναι άλλη παρά η προδιαγεγραμμένη πορεία της μοίρας της που τη συνδέει άρρηκτα με το παρελθόν. Ένα ζοφερό παρελθόν που μετατρέπεται σ’ ένα ακόμη ζοφερότερο και εφιαλτικό παρόν. Ο Lovecraft στο «δοκίμιό του Supernatural Horror in Literature» ξεκινάει με τη φράση: «Το αρχαιότερο και ισχυρότερο συναίσθημα της ανθρωπότητας είναι ο φόβος και το αρχαιότερο και ισχυρότερο είδος φόβου είναι ο φόβος του αγνώστου». Εδώ το άγνωστο έχει τη μορφή της διαβολικής μάγισσας, αλλά και της ονειρικής νεράιδας που διαφεντεύουν τα βουνά της ελληνικής υπαίθρου. Όμως, η ηρωίδα, η Πένυ, δεν είναι έρμαιο της μοίρας της. Είναι ικανή και αντιστέκεται… Το τρίτο διήγημα της συλλογής το «Ζωή γεμάτη θαύματα» είναι μια έκπληξη! Στην ουσία, είναι ένα ξαναδιάβασμά της αλληγορίας του σπηλαίου απ’ την Πολιτεία του Πλάτωνα. Ο Νίκος είναι ο δεσμώτης που ξεφεύγει απ’ το σπήλαιο και θέλει να πει την αλήθεια στον γιο του τον Ηλία, δείχνοντάς του τον ήλιο που δεν έχει ξαναντικρύσει στη ζωή του. Έχει ξεφύγει όμως πράγματι ο Νίκος; Έχει δει αληθινά τον πραγματικό κόσμο, πέρα απ’ τη φτώχια και τη μιζέρια που τον εγκλώβιζαν για μια ζωή κάνοντάς τον -κατά την προσωπική του άποψη- «οικτρό πατέρα»; Μπορεί όντως να οδηγήσει τον γιο του στο φως, ή συμβαίνει κάτι άλλο; Η σκληρή τους μοίρα – η συνοδός όλων των δύστυχων πλασμάτων, πράγματι αποχώρησε αδιαμαρτύρητα απ’ τη ζωή τους; Στο τέταρτο διήγημα, το «Φίλοι», ένας δήμαρχος, ο Ζώης, προσπαθεί να εναντιωθεί σ’ έναν παλιό του φίλο που αποτελεί πλέον την ενσάρκωση του απόλυτου κακού. Μπορεί όμως να τα καταφέρει; Και τι μπορεί να κάνει ένας απλός και ατελής, γεμάτος ελαττώματα, άνθρωπος μπροστά στο αρχέγονο και πρωτογενές κακό; Στο επόμενο διήγημα το «Τερατογέννεση», ένας συγγραφέας (ο Γιώτσας) γράφει για έναν συγγραφέα τον Λυμπερόπουλο που γράφει για έναν συγγραφέα τον Όυενς. Και δίπλα στον μοναχικό Όυενς με την ελληνική καταγωγή, ένας κατάκοιτος πατέρας που βασανίζει τον γιό του με την αρρώστια, αλλά και τη δυστροπία του. Σ’ αυτό το μοναδικό διήγημα -πέρα απ’ τις τρομακτικές του εκφάνσεις- ο Γιώτσας κινείται αριστουργηματικά στα όρια της αμερικανικής frustration του ’29, μεταφέροντάς μας σ’ έναν κόσμο απογοήτευσης και ματαίωσης που γνωρίσαμε από μεγάλους λογοτέχνες του παρελθόντος. Και κάπου εδώ, αναρωτήθηκα αν ο συγγραφέας έχει επηρεαστεί από αντίστοιχα αναγνώσματα ή πολύ απλά απεικονίζει την εποχή της κρίσης που ζούμε σήμερα. Το «Dinner’s ready» είναι ένα διήγημα δηλητήριο για μια απελπισμένη και μισότρελη νοικοκυρά και τη χαμένη της ζωή. Ενώ το «8» προσπαθεί να μας παγιδεύσει μέσα σ’ έναν αγωνιώδη τρόμο, εμπνευσμένο απ’ την ελληνική μυθολογία, δαιμονικό και αποτρόπαιο, επιχειρώντας να μας σοκάρει. Είναι περισσότερο σκληρό απ’ αυτό που περίμενα και μου θύμισε μικρό παιδί που κάνοντας αταξίες προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή των ενηλίκων. Παρ’ όλα αυτά, τα άλλα δέκα διηγήματα είναι τόσο καλά που δείχνουν με αδιαμφισβήτητο τρόπο την εξέλιξη του συγγραφέα. Τα τέσσερα τελευταία διηγήματα της συλλογής δεν έχουν διακριθεί τυχαία, αποτελούν μικρά διαμάντια. Το «Τίμοθι» με τον οργισμένο ψυχοπομπό, ξεχωρίζει λογοτεχνικά και αποτελεί μια μοναδική διεισδυτική ματιά στο απόλυτο κακό της ανθρώπινης ύπαρξης. Ενώ, το «Τυχερή» είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα στην πεζή και μίζερη πραγματικότητα και στα ευτελή όνειρα τής απόκτησης χρημάτων και υλικών αγαθών. Στην πραγμάτωση αυτών των ονείρων που μπορεί για τους περισσότερους καθημερινούς ανθρώπους να είναι ο λόγος που συνεχίζουν να αντέχουν τη φτώχεια και τη στέρηση. Το «Βέρα Mushroom» απ’ την άλλη, με πολλές επιρροές απ’ τη λογοτεχνία της γενιάς του μπιτ, μιλάει για τον ανεκπλήρωτο και νεανικό έρωτα, την ερωτική απόρριψη και τον θάνατο καθώς μας ταξιδεύει με μαγικά μανιτάρια στις ράγες της ψυχεδέλειας -όπως πολύ γλαφυρά περιγράφει το διήγημα ο ίδιος ο συγγραφέας του. Το τελευταίο διήγημα της συλλογής, το «Καθρέφτες» μιλάει για μια σκοτεινή πύλη στο γυαλί ενός παλιού καθρέφτη και ψηλαφίζει την άρρωστη σχέση που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα σ’ έναν κακό πατέρα και την κόρη του. Τελειώνοντας, δε θα προσπαθήσω σας μιλήσω για την αιχμηρή και γλαφυρή γλώσσα του Γιώτσα, ούτε για τις πλούσιες περιγραφές των τοπίων που είτε είναι ζοφερές, είτε όμορφες, καταδεικνύουν το ταλέντο του με μοναδικό τρόπο. Δε θα προσπαθήσω καν να σας περιγράψω την αριστοτεχνική εναλλαγή των συναισθημάτων, ή τη φορτισμένη ατμόσφαιρα των σκηνών που υποβάλλουν τον αναγνώστη σ’ ένα μοναδικό ταξίδι στα άδυτα του ανθρώπινου νου και του απύθμενου σκοταδιού που κρύβεται μέσα μας. Απλώς… θα σας προτρέψω να τ’ ανακαλύψετε μόνοι σας”

Ερώτηση 5η: Αν θα έπρεπε να διαλέξετε ένα εκ των διηγημάτων σας ως το πιο αγαπημένο ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Γ.Γ.: Μου βάζεις δύσκολα (γέλια)..

Καταρχάς να σημειώσω ότι όλα τα βιβλία, όλες οι διηγήσεις, οι ήρωες που γράφω, άντρες, γυναίκες, νέοι και γέροι, έχουν ένα κομμάτι από το χαμόγελο, τα φοβάμαι, την οργή, την αγάπη μου... Οπότε δε θα μπορούσα να διαλέξω κάποια -θα ήταν σαν να διάλεγα ένα από τα δάχτυλα των χεριών μου.

Ο κάθε κανόνας όμως έχει και την εξαίρεση του και αν μου επιτρέπεις, έχω αδυναμία σε μια συγκεκριμένη που την αγαπάω απλά λίγο περισσότερο... χωρίς να τη ξεχωρίζω από τις υπόλοιπες. Εδώ... Υπάρχει κάτι πιο προσωπικό. Υπάρχει ο αγνός έρωτας... η ελπίδα... τα όνειρα... η πραγματικότητα. Και η φωτιά -η φωτιά που τα καίει όλα. Αναφέρομαι στο διήγημα "Βέρα Mushroom", που είχα τη χαρά να δω να βραβεύεται δύο φορές σε πανελλήνιους διαγωνισμούς, και που είναι ανάμεσα σε άλλες αγαπημένες ιστορίες στο "Κάτω από το Κρεβάτι" (εκδ. Λυκόφως, 2017)

Ερώτηση 6η: Μερικά από τα διηγήματα είναι βραβευμένα. Γιατί θελήσατε να κάνετε μία μείξη και δεν συμπεριλάβατε μόνο βραβευμένα ή μόνο αδημοσίευτα;

Γ.Γ.: Πολύ ωραία ερώτηση. Χωρίς ελπίζω να ακουστεί διαφορετικό από ότι σκοπεύω, η μόνη διαφορά των βραβευμένων διηγημάτων με τα υπόλοιπα διηγήματα διηγήματα του βιβλίου, είναι ότι τα βραβευμένα διηγήματα... τα έχω στείλει σε διαγωνισμούς όπου βραβέυτηκαν! Από τα 11 διηγήματα, τα 4 που είχα στειλει, είχα την τύχη και τη χαρά να τα δω να βραβεύονται ολα. Τα άλλα 7, λόγω μεγέθους (είναι μεγαλύτερα από τη φόρμα που δέχονται συνήθως οι διαγωνισμοί) δεν τα είχα στείλει κάπου και η μείξη βραβευμένων και μη οφείλεται και σε αυτό. Και τα έντεκα διηγήματα είναι -αν μου επιτρέπεται την έκφραση- αδέρφια εξ αίματος και δεν τα ξεχωρίζω είτε πήγαν σε διαγωνισμούς, είτε όχι.

Ερώτηση 7η: Στο τέλος του βιβλίου σας, οι αναγνώστες θα μπορέσουν να δουν κάποια σκίτσα από συγκεκριμένους ανθρώπους της τέχνης. Ποιο ήταν αυτό που σε έκανε να θελήσεις να κλείσεις το βιβλίο με αυτόν τον τρόπο;

Γ.Γ.: Επιθυμώ να δώσω στον αναγνώστη μια μοναδική, ολοκληρωμένη εμπειρία. Σέβομαι τους αναγνώστες και ταυτόχρονα ταξιδεύω μαζί τους. Όπως και στο προηγούμενο βιβλίο μας, όπου το εξαιρετικό εξώφυλλο στο χέρι, από τον δημιοργό Παναγιώτη Τσαούση -για το βραβευμένο “Εκ Νεκρών (εκδ. Λυκόφως, 2015)- έφθασε υποψήφιο για εξώφυλλο της χρονιάς στα βραβεία Public και έγινε σήμα κατατεθέν για τους αναγνώστες του (μαζί με artwork του ιδίου και της πολύ ταλαντούχας Έλενας Τσιμόγιαννη) έτσι και εδώ.... Στο “Κάτω από το Κρεβάτι”, εκτός από την μοναδική δημιουργία του γραφίστα Βασίλη Υψηλού στο εξώφυλλο που αντανακλά στο 100% το

πνεύμα του βιβλίου, αποφασίσαμε να κινηθούμε σε σύγχρονα πρότυπα, αμερικάνικων εκδοτικών και να συμπεριλάβουμε artwork στο βιβλίο.

Όλα αυτά δεν είναι τυχαία· είναι μεράκι, δουλειά και όραμα και είμαι ευτυχισμένος για την ανταπόκριση και το αναγνωστικό κοινό που τα αναγνώρισε όλα αυτά και αγκάλιασε τα βιβλία. Στο "Κάτω από το Κρεβάτι" (εκδ. Λυκόφως, 2017), προσκαλέσαμε τέσσερις εξαιρετικούς και βραβευμένους δημιουργούς (Harry Saxon, Κώστας Φραγκιαδάκης, Νίκος Παπαμιχαήλ, Κώστας Παντούλας) οι οποίοι δημιούργησαν τέσσερα "Εναλλακτικά Εξώφυλλα" που μπορείτε να βρείτε μετά το τέλος των διηγήσεων. Κορυφαίοι δημιουργοί και άνθρωποι που πάνε το μέσο που υπηρετούν μπροστά -και είναι μεγάλη τιμή και χαρά που συνεισέφεραν για το "Κάτω από το Κρεβάτι".

Ερώτηση 8η: Διήγημα και μυθιστόρημα. Αν θα έπρεπε να διαλέξετε ένα από αυτά, ποιο θα ήταν και γιατί;

Γ.Γ.: Kαι τα δύο έχουν την μαγεία μέσα τους. Σαν αναγνώστης της λογοτεχνίας του φανταστικού αλλά και σαν συγγραφέας που υπηρετώ το είδος, λατρεύω τα διηγήματα, τα οποία θεωρώ πολύ δύσκολη τέχνη. Είναι σαν να διαθέτεις μια και μόνο σφαίρα, για να πετύχεις το κέντρο του στόχου.

Ερώτηση 9η: Αν θα θέλατε να δείτε μία εκ των ιστοριών σας στην οθόνη, ποια θα ήταν αυτή;

Γ.Γ.: Ωραία ερώτηση και μου δίνεις την ευκαιρία να αποκαλύψω κάτι: Το "Εκ Νεκρών" (εκδ. Λυκόφως, 2015) είναι ήδη στα χέρια Έλληνα σκηνοθέτη (πολυβραβευμένου στα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και βραβευμένου στο φεστιβάλ Βενετίας) ο οποίος κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Βρεθήκαμε και του το έδωσα με την προοπτική να το διαβάσει και να κρίνει. Το τι θα γίνει, μένει να το δούμε! Από όλα τα βιβλία, είναι το πιο "κινηματογραφικό" (είναι άλλωστε μυθιστόρημα με αστυνομικό στοιχείο, εκτός από τη φαντασία και τον τρόμο). Η δική μου δουλειά είναι να γράφω και αν προκύψει κάτι τέτοιο, αυτό που θα κάνω είναι να πάρω ένα μεγάλο ποπ κορν και αναψυκτικό στο cinema και να καθίσω στην τελευταία σειρά αναπαυτικά.

Ερώτηση 10η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Γ.Γ.: Ένα ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Η συγγραφή είναι μια τέχνη μοναχική. Μυστική. Σαν τα όνειρα. Αλλά το βιβλίο είναι ένα ταξίδι που γίνεται όμορφο, όταν το μοιραζόμαστε. Και το ότι το ταξιδεύω μαζί σας, είναι κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων.

Ερώτηση 11η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Γ.Γ.: Ευχαρίστως. Για έναν συγγραφέα, η γραφή ενός νέου βιβλίου, είναι ευτυχία. Προσωπικά νιώθω ευλογημένος, καθώς φέτος γράφω τρία νέα βιβλία.

Ένα μυθιστόρημα (διαφορετικό ύφους από ότι έχω γράψει ως τώρα), μια νουβέλα (τρόμου) καθώς και μια συλλογή διηγημάτων, βασισμένη στην πλούσια ελληνική παράδοση και τους βρικόλακες.

Είμαι ενθουσιασμένος καθώς στη συλλογή διηγημάτων, συνεργάζομαι μαζί με μια κορυφαία πένα της ελληνικής σκηνής, που θαυμάζω ως συγγραφέα και εκτιμώ ως άνθρωπο, την Αγνή Σιούλα. Πιστεύω σας ετοιμάζουμε κάτι πολύ δυνατό.

Την υγεία μας να έχουμε όλοι, να κάνουμε αυτό που αγαπάμε.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

 

 

 

 

 

Ο Γιώργος Γιώτσας είναι μια σύγχρονη φωνή στη λογοτεχνία του φανταστικού. Τα διηγήματά του έχουν διακριθεί σε πολλούς πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς (Diavasame.gr , Ελευθερουδάκης, Ars Nocturna, Συμπαντικές Διαδρομές, Εκδόσεις Μωραΐτης, Εκδόσεις Εντύποις, Eyelands.gr, Παράξενες Μέρες, Εκδόσεις Λυκόφως, Περιοδικό Esquire ) όπως και σε διεθνής (Writers Digest USA) και έχουν δημοσιευθεί σε συλλογές νέων λογοτεχνών. Το 2012 ο εκδοτικός Momentum εξέδωσε το πρώτο του βιβλίου, με τίτλο «Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά», μια συλλογή βραβευμένων και καινούριων διηγημάτων φαντασίας που τον σύστησε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Το 2015, οι εκδόσεις Λυκόφως εκδίδουν το «Εκ Νεκρών», το δεύτερο προσωπικό βιβλίο και πρώτο του μυθιστόρημα. Το «Εκ Νεκρών» βραβεύτηκε σε πανελλήνιο διαγωνισμό, με τον Α΄ Έπαινο καλύτερου μυθιστορήματος. Επίσης, ήταν υποψήφιο στα βραβεία βιβλίου Public, στις κατηγορίες «Καλύτερο Ελληνικό Μυθιστόρημα» και «Εξώφυλλο της χρονιάς». Το 2017, στη δεύτερη συνεργασία του, με τις εκδόσεις Λυκόφως, εκδίδεται το «Κάτω από το κρεβάτι», η δεύτερη προσωπική του συλλογή, με βραβευμένα και καινούρια διηγήματα φαντασίας και τρόμου, στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Συνεχίζει να γράφει με συνέπεια, ενώ κατά καιρούς έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον μέσων ενημέρωσης, όπως το Tv Zapping, το Mystery, η Athens Voice και το Esquire, όπου έχουν φιλοξενηθεί συνεντεύξεις και αφιερώματα.

Φωτογραφία βιογραφικού: Πέλλα Μακροδημήτρη

(2017) Κάτω από το κρεβάτι, Λυκόφως

(2015) Εκ νεκρών, Λυκόφως

(2012) Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά και άλλες ιστορίες, Momentum

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

(2015) Ασημένια σελίδα 2014, Μωραΐτης Εκδόσεις

(2015) Ασημένια σελίδα 2014, Εντύποις

(2015) Ιστορίες στα όρια, Παράξενες Μέρες

(2014) Θρύλοι του σύμπαντος ΙΙΙ, Συμπαντικές Διαδρομές

(2013) Στοιχειωμένη πόλη, Ars Nocturna

(2010) 19 καινούρια βήματα, Ελευθερουδάκης

 

 

 

 

 

Κάτω από το κρεβάτι

Έντεκα σκοτεινές ιστορίες φαντασίας, τρόμου, αλλά και ζοφερής πραγματικότητας. Πρωταγωνιστές των διηγημάτων άνθρωποι που παλεύουν με υπερφυσικούς αλλά και καθημερινούς φόβους, σε μια ανθολογία βραβευμένων και καινούριων διηγημάτων για το τι μας περιμένει -χαμογελώντας- να κοιμηθούμε... Για το τι κρύβεται στα σκοτάδια...

 

 

 

 

Εκ νεκρών

Μια σκοτεινή ιστορία τρόμου "πλάθει" ο Γιώργος Γιώτσας στο μυθιστόρημά του "Εκ Νεκρών" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως.

Πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος ο Χρήστος Ιωάννου, ο οποίος αποκρύπτει ακόμη και από τη γυναίκα του ένα μυστικό που τον στοιχειώνει. Ένας φόνος που ήταν δυστύχημα, ένας φόνος που δεν έπρεπε να γίνει. Αλλά έγινε. Ένας άνθρωπος πέθανε εξ αιτίας του και μάλιστα φρικτά.
Οι τύψεις όμως θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα τον απασχολήσουν, όταν ο Χρήστος Ιωάννου φύγει από τη ζωή και ανακαλύψει ότι δεν υπάρχουν ούτε παράδεισος, ούτε κόλαση...
Ένας άνθρωπος που μπορεί να κερδίσει ξανά τη ζωή -ή να χάσει για πάντα ολόκληρη την ύπαρξή του.