Συζητώντας με τον Ισίδωρο Ζουργό

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Ι.Ζ.: Δεν είναι ένας αλλά πολλοί και πολλές. Οι αναγνωστικές αγάπες εξελίσσονται μέσα στον χρόνο καθώς εμφανίζουν υφέσεις και κορυφώσεις. Εκείνο που θα πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου είναι η υπενθύμιση της οφειλής μας σε αυτά τα βιβλία που μας ανέθρεψαν και το αίσθημα ευγνωμοσύνης που θα πρέπει να το κρατάμε ζωντανό μέσα μας.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Ι.Ζ.: Κάποια εικονογραφημένα παραμύθια μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά, εκεί στο βάθος του χρόνου.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Ι.Ζ.: Έρχεται κάποια ώρα κατά την οποία η ανάγνωση από μόνη της δεν αρκεί, τότε που η ανάγκη για υπαρξιακή ευρυχωρία γίνεται πιεστική, τότε που η επιθυμία να δημιουργήσεις τους δικούς σου κόσμους είναι διαρκώς παρούσα. Τότε είναι η ώρα που αξίζει να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να δοκιμάσεις.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Λίγες και μία νύχτες”;

Ι.Ζ.: Μια ιδιόμορφη ερωτική ιστορία μέσα στη ροή του χρόνου την ώρα που ένα αντρικό όνειρο στοχεύει στον πλούτο και στην καταξίωση. Ένα κυνήγι της ευτυχίας μέσα σε μια ταραγμένη εποχή γεμάτη μεταμορφώσεις και ένα μυθιστορηματικό στοίχημα στη βιωτή μιας διπλής ταυτότητας και μιας πορείας στην ερημιά της Ιστορίας και της Γραφής.

Ερώτηση 5η: Στον πόλεμο θα δούμε έναν φίλο του Λευτέρη Ζευγού να θέλει να αλλάξει στρατόπεδο. Παρόλα αυτά πολλές φορές οι αντίθετες πλευρές τους θεωρούν κατάσκοπους και προβαίνουν στη δολοφονία τους. Θεωρείτε ότι ο φανατισμός και ο παρωπιδισμός είναι ένα απο τα εγκλήματα πολέμου;

Ι.Ζ.: Πρώτα από όλα αποτελούν αιτίες πολέμου-δεν είναι βέβαια οι μοναδικές. Προφανώς και είναι εκτός από αιτίες και γεννήτορες εγκλημάτων και δυστυχώς η Ιστορία είναι γεμάτη από αυτά.

Ερώτηση 6η: Στη σελίδα 208, ο Ευγένιος μιλάει με έναν γρίφο αρχικά, ο οποίος αποκαλύπτεται δια στόματος Ορέστη... και αυτός δίνει την απάντηση, το χρήμα. Τελικά, μόνο το χρήμα καταφέρνει να υποκινήσει και να παρακινήσει τους ανθρώπους στις επιλογές τους και στα θέλω τους;

Ι.Ζ.: Δεν είναι μόνο το χρήμα αλλά και η φιλοδοξία και το εγώ που ναρκισσεύεται όπως και πολλά άλλα. Πίσω από αυτά όμως αν ερευνήσουμε λίγο πιο προσεχτικά κρύβεται η μεγάλη ανασφάλεια να γίνουμε αποδεκτοί όπως και η ατροφία μας να αγαπήσουμε τον άλλο πραγματικά.

Ερώτηση 7η: Ο Γιούγκερμαν είναι ένα σημαντικό και καίριο πρόσωπο στην εξέλιξη της ιστορίας του Ευγένιο Ζιρντό. Είναι κάτι που έχετε κάνει και σε άλλα σας βιβλία, δηλαδή να τοποθετήσετε χαρακτήρες άλλων βιβλίων μέσα. Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που σας ωθεί να το κάνετε, είναι η μεγάλη σας αγάπη για αυτά τα βιβλία ή κάποιος άλλος λόγος;

Ι.Ζ.: Ας πούμε πως θέλω να δώσω μια επιπλέον πνοή ζωής στα βιβλία που έχουμε αγαπήσει, μια ευκαιρία να ξαναζήσουν μαζί με τους δικούς μου τόπους, με τους δικούς μου ήρωες. Όταν αυτό σκηνοθετείται επιτυχώς, τότε όπως καταλαβαίνετε

οποία τιμή και ευχαρίστηση να ξαναζείς με τον Γιούγκερμαν ή με τον Βαρτάγγελο Νταβιτσέντσα από τον Περίπλου του Διονυσίου Ρώμα.

Ερώτηση 8η: Η Μίρζα μεγαλώνει με ένα προοδευτικό τρόπο, αν και ντονμέ, αλλά ο “προοδευτικός” πατέρας της διαπιστώνουμε ότι δεν είναι και τόσο, όσο ο ίδιος θέλει να δείξει. Αυτό έχει ως επακόλουθο η Μίρζα να εγκλωβιστεί στα στερεότυπα εκείνης της εποχής. Πόσο δύσκολο είναι για μία γυναίκα να αντιταχθεί στις αντιλήψεις και τις θέσεις που προωθεί η εκάστοτε εποχή, στην οποία ζει;

Ι.Ζ.: Είναι γενικότερα δύσκολο για τον κάθε άνθρωπο, για τη γυναίκα όμως κάτι παραπάνω καθότι έχει στις πλάτες της το αφόρητο βάρος προκαταλήψεων αιώνων. Όταν ένα μυθιστόρημα αναφέρεται σε προγενέστερες εποχές, οφείλει να λαμβάνει υπόψη του τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Θα μπορούσε να συμβεί σε μια μυθιστορηματική ηρωίδα να διαρρήξει το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής της, ως μια εξαίρεση όμως. Στο λίγες και μία νύχτες στο οποίο αναφέρεστε, με ενδιέφερε να μιλήσω και για τους ανθρώπους που έσκυβαν το κεφάλι στον κανόνα, η Μίρζα δεν μπορούσε να ξεφύγει ολοκληρωτικά από αυτή την πίεση, λίγο μόνο μπόρεσε να παρεκκλίνει. Είναι ανθρώπινη, όπως οι περισσότεροι από εμάς, πολύ ανθρώπινη, έτσι την είχα φανταστεί και έτσι τελικά την απεικόνισα.

Ερώτηση 9η: Ο Λευτέρης Ζευγός θα μείνει για πάντα ερωτευμένος με τη Μίρζα του. Η αληθινή αγάπη δεν χάνεται στη φθορά του χρόνου;

Ι.Ζ.: Η φθορά είναι αδιαμφισβήτητα υπαρκτή, όμως το μυθιστόρημα σηκώνει το γάντι αυτής της πρόκλησης για να δείξει πώς ένας έρωτας μπορεί να μείνει ζωντανός αποδεχόμενος όμως το παιχνίδι της αλλαγής και της μεταμόρφωσης που επιβάλλει το πέρασμα του χρόνου και στο βάθος του τα ανελέητα γηρατειά.

Ερώτηση 10η: Τον τελευταίο καιρό, βλέπουμε Έλληνες συγγραφείς να ασχολούνται με τη συγγραφή μυθιστορημάτων ιστορικού περιεχομένου. Διαβάζοντας τέτοια βιβλία, πολλοί αναλογίζονται αν έχουν διδαχθεί την αληθινή ιστορία στα σχολικά βιβλία της ιστορίας. Ως εκπαιδευτικός ποια είναι η άποψή σας;

Ι.Ζ.: Δεν υπάρχει αληθινή ιστορία με τον μονοσήμαντο τρόπο που το παρουσιάζετε. Υπάρχουν βέβαια αληθινά ιστορικά γεγονότα που όμως τα συνοδεύουν δέσμες ιστορικών αφηγήσεων οι οποίες δεν είναι ιδεολογικά και φιλοσοφικά ουδέτερες και έχει η καθεμιά τον δικό της ιδιαίτερο φωτισμό. Τα σχολικά βιβλία στα οποία αναφερθήκατε είναι εκ των πραγμάτων περιληπτικά και έχουν μια ελληνοκεντρική οπτική που δεν είναι και η μοναδική. Πολλοί αναγνώστες βέβαια θυμούνται παλιά εκπαιδευτικά εγχειρίδια ενός εκπαιδευτικού συστήματος το οποίο αποτελεί εδώ και χρόνια παρελθόν.

Ερώτηση 11η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Ι.Ζ.: Τους εύχομαι να συνεχίζουν να ερευνούν τα εκάστοτε καινούρια βιβλία που κυκλοφορούν, να έχουν απαιτήσεις και προσδοκίες, και το πιο σημαντικό να μην παρασύρονται από μόδες αλλά να ακολουθούν το αναγνωστικό τους αισθητήριο, αυτό που οι ίδιοι σχημάτισαν με τα χρόνια. Όλοι μας δεν πρέπει να ξεχνούμε πως οι αναγνώστες προσφέρουν στους συγγραφείς το πιο σκληρό νόμισμα που κυκλοφορεί σήμερα στον δυτικό κόσμο, τον χρόνο τους.

Ερώτηση 12η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Ι.Ζ.: Την ώρα της κουραστικής ανηφόρας είναι προτιμότερο να κρατάμε την ανάσα μας και να επιλέγουμε τη σιωπή.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Ι.Ζ.: Εγώ σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία και αντεύχομαι σημαντικά βιβλία να φτάνουν πάντα στα χέρια σας. 

 

 

 

 

 

Ο Ισίδωρος Ζουργός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1964. Σπούδασε παιδαγωγικά και υπηρετεί στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ως δάσκαλος. Έχει δυο παιδιά και σήμερα εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με διάφορα περιοδικά δημοσιεύοντας ποίηση και πεζογραφία, καθώς και βιβλιογραφικά κριτικά σημειώματα. Έχει επίσης ασχοληθεί με θέματα διδασκαλίας της λογοτεχνίας στο δημοτικό σχολείο και ιστορίας της εκπαίδευσης.

Έχει γράψει τα παρακάτω βιβλία:

· ΦΡΑΟΥΣΤ» μυθιστόρημα από τις εκδόσεις «Νέα Σύνορα»

- Α.Α. Λιβάνη 1995

· «ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ» μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Πατάκη, 2000- Νέα έκδοση Νοέμβριος 2007 από τις εκδόσεις Πατάκη.

· «Η ΨΙΧΑ ΕΚΕΙΝΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ» μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Πατάκη 2002.

· «ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ» μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Πατάκη 2005.

· «Η ΑΗΔΟΝΟΠΙΤΑ» μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Πατάκη 2008.

· «ΦΡΑΟΥΣΤ» μυθιστόρημα, νέα έκδοση αναθεωρημένη από τις εκδόσεις Πατάκη 2010

· «ΑΝΕΜΩΛΙΑ» μυθιστόρημα, από τις εκδόσεις Πατάκη 2011 (Βραβείο Αναγνωστών 2011 του Ε.ΚΕ.ΒΙ)

· «ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑΣ ΑΛΜΟΣΙΝΟ» μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Πατάκη 2014 (Ειδικό Βραβείο βιβλιοπωλείων Public 2015)

· «ΛΙΓΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ» μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Πατάκη 2017

Συμμετείχε: Το 1996 στη συλλογική έκδοση κειμένων για την εκπαίδευση με τον τίτλο «ΑΝΑΠΝΕΟΝΤΑΣ ΚΙΜΩΛΙΑ –γραφές εκπαιδευτικών» από τις εκδόσεις ΣΑΒΑΛΛΑΣ.

Το 2009 στη συλλογή διηγημάτων «Ζωολογία του πάνω και του κάτω κόσμου» στη σειρά Hotel ένοικοι γραφής από τις εκδόσεις Πατάκη

Το 2011 στη συλλογή κειμένων «Τάξη + Αταξία - Οι νέοι φωνάζουν» από τις εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ

Το 2014 στη συλλογή διηγημάτων «Ιστορίες Ταχυδρομείου» που εξέδωσαν τα ελληνικά ταχυδρομεία.

Συνέγραψε με τον σκηνοθέτη Πάνο Καρκανεβάτο το σενάριο της μεγάλου μήκους ταινίας του «Όχθες» που προβλήθηκε τον Μάρτιο του 2015.

 

 

 

 

 

 Λίγες και μία νύχτες

Την άνοιξη του 1909, ο έκπτωτος σουλτάνος Αβδούλ Χαµίτ ο Β΄ εξορίζεται στη Θεσσαλονίκη και µένει έγκλειστος σε µια εντυπωσιακή έπαυλη. Εκεί, σύµφωνα µε το µυθιστόρηµα, θα διηγείται για λίγες νύχτες σ’ ένα µικρό κορίτσι τη ζωή του. Ένα εντεκάχρονο όµως αγόρι κρυφακούει… Εβδοµήντα χρόνια μετά, θα υπάρχει ακόµη µια νύχτα, µάλλον µια ζωή ολόκληρη σε µία µόνο νύχτα. Άλλωστε στον 20ό αιώνα αργούσε συχνά να ξηµερώσει.

Το Λίγες και µία νύχτες, µε άξονα την ερωτική ιστορία που φωλιάζει στην καρδιά της αφήγησης, εξιστορεί µια περιπέτεια για το κυνήγι του πλούτου και την αναζήτηση της ευτυχίας. Το βιβλίο αναπλάθει µια µαγευτική συνοικία έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης, αυτή των Εξοχών, που έσβησε για πάντα. Είναι ακόµη µια γραφή για τα σπίτια, φτωχικά και πλούσια, για το µέσα και το έξω τους, για τους τοίχους και τα έπιπλα όπου υφαίνονται οι ανάσες ζώντων και τεθνεώτων. Το Λίγες και µία νύχτες εµπεριέχει ακόµη κατά κάποιον τρόπο τον σχολιασµό του, διερωτάται πίσω από την κουίντα για τα άγονα χωράφια της γραφής, τα εργαστήριά της, τις αστοχίες και τα πάθη της, είναι µε άλλα λόγια το κοίταγµα του ίδιου του µυθιστορήµατος στον καθρέφτη. Πέρα όµως και πάνω απ’ όλα είναι ένα βιβλίο για την ανήκεστο βλάβη της ύπαρξης, αυτήν που προκάλεσε ο πιο δηµεγέρτης αιώνας, ο εικοστός.

Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο

Το µυθιστόρηµα Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλµοσίνο είναι η ανοιχτή παλάµη ενός χεριού που ακουµπάει στον χάρτη της Ευρώπης του 17ου αιώνα, ενώ κάθε δάχτυλο της αφήγησης, δείχνει και διαφορετικό σηµείο του ορίζοντα – η Αγγλία του Νεύτωνα και της Βασιλικής Εταιρείας, το ανεξίθρησκο Άµστερνταµ των εµπόρων, η παγωµένη Πετρούπολη του τσάρου µεταρρυθµιστή, η Βενετία της µάσκας... Ο καρπός του χεριού αγγίζει την οθωµανική απεραντοσύνη, τη Θεσσαλονίκη, την Κωνσταντινούπολη και τον Χάνδακα, τα όρια της Ευρώπης.

Ο Ματίας Αλµοσίνο, κρυπτοεβραίος στη Βασιλεία της Ελβετίας, διασχίζει από τρυφερή ηλικία τη Respublica Christiana, τη χριστιανική επικράτεια, ορφανός µε τον τρόπο του Ντίκενς και δέσµιος της θεοκρατικής καταδυνάστευσης της εποχής του. Χτίζει την ενηλικίωσή του µέσα από περιπέτειες, καθώς αλλάζει µάσκες θρησκευτικής και φυλετικής ταυτότητας, διχασµένος σχεδόν ως το τέλος από το µέγα διακύβευµα που εγκαινιάζει ο αιώνας του: τη γέννηση του επιστηµονικού λόγου και την ανάφλεξη του ορθολογισµού απέναντι στη νοσταλγία του θαύµατος και στις πιο ακραίες µεσσιανικές προσδοκίες. Ο Σπινόζα κι απέναντί του οι πιο µισαλλόδοξες συγκρούσεις, ο Ντεκάρτ και ο Σαµπετάι Σεβί, το σύµπαν µε τα µάτια της νέας επιστήµης ως µια καλοκουρδισµένη µηχανή και αντίκρυ της η αναµονή του τέλους του κόσµου στα 1666 µ.Χ.

Οι τόποι των ταξιδιών αλλάζουν ραγδαία σε µια πλούσια σκηνογραφία: µια διάβαση στις Άλπεις, η Βενετία της παροικίας των Εβραίων και των Γραικών, η Θεσσαλονίκη του Σαµπετάι Σεβί, η Πάντοβα και το φηµισµένο της πανεπιστήµιο, το Τζάντε, η πτώση του Χάνδακα, η Κωνσταντινούπολη των θαυµάτων, το Λονδίνο της νέας επιστήµης, τόποι της Γερµανίας, οι ρουµανικές χώρες των ορθόδοξων ηγεµόνων, η επικράτεια του Μεγάλου Πέτρου µε τις στέπες και τα ξεχειλισµένα ποτάµια και, τέλος, ένα όρος που το είπανε Άγιο.

Το µυθιστόρηµα εξιστορεί τη ζωή ενός προικισµένου ανθρώπου, γιατρού και πολυπράγµονα στοχαστή, που δρασκελίζει χώρες, γλώσσες, πολιτισµούς, που περιπλανιέται σε ανθρώπους και ιδέες. Ένα βιβλίο για την ιστορία της ιατρικής και της Ευρώπης, ένα χρονικό της νοσταλγίας του Θεού και της συνάντησης των θρησκειών, ένα οδοιπορικό στη µελαγχολία, στην αναζήτηση της φιλοσοφικής καταφυγής στον άλλο άνθρωπο και στο πρόσωπό του.

Όλα είναι σκηνές από τη διάρκεια µιας ζωής – σκηνές µόνο, γιατί ακόµη και το µυθιστόρηµα αδυνατεί να αναπαραστήσει τον ανθρώπινο βίο στην ολότητά του.

Ανεμώλια

Τα Ανεμώλια είναι ένα βιβλίο για την αντρική φιλία και τη φυγή. Μια παρέα φίλων από παιδιά δραπετεύει μ’ ένα ιστιοπλοϊκό στην αρχή του καλοκαιριού αφήνοντας πίσω για πάντα όλη την προηγούμενη ζωή τους. Μέσα από τις περιπέτειες του ταξιδιού, το πικρό χιούμορ, τα απρόοπτα και την παλινδρομική μνήμη του αφηγητή αναδύεται ο πρόσφατος νεοελληνικός μηδενισμός και η δίνη στην οποία έχει πέσει η χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Ανεμώλια στη γλώσσα του Ομήρου είναι τα λόγια του ανέμου, τα μάταια, τα ανώφελα. Σ’ αυτό το μυθιστόρημα που το διατρέχει μια συνεχής συνομιλία με τον ομηρικό κόσμο, ανεμώλια είναι η διαφυγή από τον κόσμο της αρσενικής απελπισίας, η απόδραση από την ασφυκτική καθημερινότητα αλλά και η δίψα για την αναζήτηση της νεότητας κι εκείνης της ομορφιάς που καταλύει τον χρόνο.

Φράουστ

Μια παρέα, μια πόλη, οι συγγραφείς της. Ένα κομμάτι αιωνιότητας εισχωρεί στη ζωή και στο σώμα του νεαρού συγγραφέα. Ο ανυπέρβλητος Φάουστ, το σύμβολο της ευρωπαϊκής ψυχής, μετενσαρκώνεται και η αυλαία του θρύλου του ανοίγει ξανά, αυτή τη φορά στις συνοικίες των μεγαλουπόλεων και στα νησιά της Ελλάδας. Ο νεαρός συγγραφέας-Φάουστ θα πάρει τον δρόμο της ανθρωποθυσίας κρατώντας στην αγκαλιά του τα εικονίσματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το ταξίδι, η μοναξιά, ο ίλιγγος της παρωδίας, τα μεγάλα βιβλία που έχουν στοιχειώσει και σαν αρχαίοι υποκριτές υποδύονται τους ανθρώπους αλλά και τους θεούς. Και πάντα μπροστά το ταξίδι και ξοπίσω του οι συγγραφείς, απλά κτερίσματα στον τάφο του Οδυσσέα.

Το «Φράουστ» είναι το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, που επανεκδίδεται είκοσι χρόνια ύστερα από τη συγγραφή του. Πρόκειται για μία ακόμη εκδοχή του φαουστικού μύθου και της μεταμφίεσης του Κακού καθώς αυτό τρυπώνει από τις χαραμάδες στα εργαστήρια των βιβλίων. Η θεματική του, που χαρτογραφεί την αγωνία της γραφής και την αναπαράσταση ενός κόσμου που ακούει τους τριγμούς του, καθιστά το έργο διαχρονικό, αφού το πρόπλασμα κάθε καλλιτεχνικής δημιουργίας παραμένει για πάντα ανοχύρωτο.

Η αηδονόπιτα

Η Αηδονόπιτα είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα περιπέτειας, πρωταρχικά όμως είναι ένα βιβλίο για τον έρωτα και την ελευθερία.

Η περιήγηση ενός Αμερικανού φιλέλληνα στον κόσμο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 είναι η αφορμή για να ανασυσταθεί στα μάτια του αναγνώστη ο ελληνικός κόσμος του πρώιμου 19ου αιώνα, ο κόσμος του εμπορίου στα λιμάνια και στις ευρωπαϊκές παροικίες, ο κόσμος των γραμμάτων της Εσπερίας, η ελληνική φιλοκαλία και παράδοση, αλλά και ο βρόντος των όπλων του ξεσηκωμού.

Ο Γκάμπριελ Θάκερεϊ Λίντον, σπουδαστής της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας, ύστερα από έναν πικρό και ατελέσφορο έρωτα αποφασίζει να περάσει τον ωκεανό συνεπαρμένος από το πνεύμα των ταξιδιών του Μπάιρον. Περνώντας από τα πιο βασικά μεσογειακά λιμάνια και καθώς αναζητά τους χάρτινους Έλληνες των βιβλίων του, η ρότα του ταξιδιού φέρνει τον νεαρό Αμερικανό στη Νάξο και από εκεί στη Θεσσαλονίκη την εποχή που η πόλη δοκιμάζεται σκληρά από έναν πολύμηνο κύκλο αίματος και τρομοκρατίας. Από εκεί μια καινούρια περιπλάνηση ξεκινά, στεριανή αυτήν τη φορά, στα λημέρια του Ολύμπου, στον Θεσσαλικό κάμπο, στον Ασπροπόταμο, στα αρματολίκια της Ρούμελης ως και στο έγκλειστο Μεσολόγγι. Περνούν έτσι πέντε χρόνια δράσης, στοχασμού αλλά και ενός τυραννικού έρωτα, που, εκτός από τη κύρια αφήγηση, περιγράφονται και μέσα από τις σελίδες ενός ημερολογίου, το οποίο και καταλήγει σημαντικό στα επόμενα χρόνια. Στις σελίδες του περνούν και καταγράφονται με το άρωμα του ρομαντισμού ο Μπάιρον, ο Ανώνυμος ο Έλληνας, συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας, γνωστοί αρματολοί, οι υπερασπιστές του Μεσολογγίου, πιο πολύ όμως καταγράφεται μια εσωτερική ζωή, ένας φιλοσοφικός σπαραγμός για την ανθρώπινη μοίρα και την αναζήτηση του Θεού.

Η «αηδονόπιτα» ήταν μια φράση των Ελλήνων εκείνης της εποχής που δήλωνε το ανέφικτο, το άπιαστο ιδανικό της ομορφιάς, τη ραχοκοκαλιά των ονείρων και τη σχέση τους με το αδύναμο του ανθρώπου. Το μυθιστόρημα χρησιμοποιεί αυτήν τη λέξη όχι ως χλεύη κατά του οράματος αλλά πιο πολύ ως υπόσχεση στην ανθρώπινη μοίρα πως δικαιούται ένα κομμάτι στην ελπίδα.

Στη σκιά της πεταλούδας

Το βιβλίο αυτό είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα του ευρύτερου βορειοελλαδικού χώρου μέσα από το χρονικό δύο οικογενειών που απλώνεται σε τρεις ολόκληρες γενιές. Από την Ανατολική Ρωμυλία και την Αδριανούπολη στα τέλη του 19ου αιώνα και από τα καμένα χωριά των φυλετικών ανταγωνισμών στη Μακεδονία της ίδιας εποχής, έως τη σημερινή Θεσσαλονίκη, οι πόλεμοι, η προσφυγιά, ο ιδρώτας και τα πάθη τόσων χρόνων έρχονται και στραγγίζουν στη συνάντηση ενός άντρα και μιας γυναίκας έναν τριήμερο καύσωνα του Αυγούστου κάτω από περίεργες συνθήκες. Είναι ακόμη ένα μυθιστόρημα-έπος του αγώνα της καθημερινής ζωής, καθώς και μια ελεγεία των «αποτυχημένων», του έρωτα και του χρόνου που περνά. Πιο πολύ όμως είναι το εκτενές μυθιστόρημα της Θεσσαλονίκης. Τα κτίρια, οι δρόμοι, τα στέκια, οι γωνιές της, οι εξοχές της, τα περίχωρα, το δέρμα της ολόκληρο, με το αποτύπωμα ενός ολόκληρου αιώνα. «Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για τους “αποτυχημένους”. Επέλεξα να το κάνω με τη μορφή ενός ιδιότυπου ιστορικού μυθιστορήματος, όπου μέσα από το κατακλυσμιαίο πέρασμα της ιστορίας σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα θα προσπαθούσα να αναστήσω στα μάτια του αναγνώστη το πανάρχαιο δράμα, τη συνάντηση του ανθρώπου με την προσωπική του αποτυχία και πτώση». Ισίδωρος Ζουργός

Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού

Πόσο κρατάει ένα καλοκαίρι; Γιατί εκείνο ειδικά το καλοκαίρι φαινόταν ατελείωτο; Γιατί τα δάχτυλα του εντεκάχρονου Νικόλα πίεζαν την ψίχα και την έκαναν ζυμάρι; Ίσως γιατί ένας πόλεμος φυσούσε από μακριά και έσερνε μαζί του κι έναν άλλο φόβο, αυτόν της ενηλικίωσης. Όλα αυτά μέσα σε παρέες όμοιες συμμορίες, με αρχηγούς επικούς, που τρεχοβολούσαν στα καλντερίμια του χωριού και φόβιζαν τα τζιτζίκια. Τα ξύλα, οι σαΐτες, τα τόξα, ένα κουρεμένο κεφάλι, ένα όμορφο φουστάνι, ο έρωτας: μνημεία του καλοκαιριού και μιας εποχής ανεξίτηλης. Τότε που, ενώ τα κουκουνάρια έσκαζαν τα μεσημέρια απ' τη ζέστη σαν χειροβομβίδες, τα ραδιόφωνα παιάνιζαν εμβατήρια. Πάντα στο ξεψύχισμα του Αυγούστου έπιαναν τα πρωτοβρόχια. Ήταν το καλοκαίρι του 1974...

Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού

Τα Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού είναι ένα μυθιστόρημα που φωτίζει με μαγικό τρόπο τη Μεσόγειο θάλασσα, την ιστορία της και, κυρίως, τους αρχετυπικούς της μύθους.
Ένα βράδυ, ύστερα από μια δυνατή καταιγίδα, σ' ένα μικρό νησί του Αιγαίου, κάποιος άγνωστός διηγείται αποσπάσματα ενός βιβλίου που δε γράφτηκε ποτέ. Μιλά για ένα ιστιοφόρο που ξεκίνησε από τη Σύρα το τελευταίο καλοκαίρι του 19ου αιώνα με προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Πάνω σ' αυτό, ένας γέρος Ανατολίτης παραμυθάς αφηγείται κάθε βράδυ στους συνταξιδιώτες του τους δικούς του μύθους για το Αρχιπέλαγος: ιστορίες πλαισιωμένες από μυθικά όντα της λαϊκής παράδοσης, δράκους, νάνους, ξωθιές, βρικόλακες, μοίρες, σε τόπους ιστορικούς αλλά και στα παλάτια του κάτω κόσμου, σε στοιχειωμένους ανεμόμυλους, σε ξεροπήγαδα, σε ελαιώνες με ξωτικά. Οι αφηγήσεις αυτές βουτούν τα χέρια τους σε δυο λεκάνες, μπλέκοντας τον παγανισμό και τις ιερές αφηγήσεις της Μεσογείου με την ιστορία και το σμίξιμο των πολιτισμών της.
Ένα μυθιστόρημα για τους ταξιδιώτες και τους ναυαγούς του ωκεανού της Ιστορίας, μια εν πλω αλληγορία της υπαρκτικής μοναξιάς. Σημαία αυτού του καραβιού είναι η νοσταλγία για το παντοτινά χαμένο γήτεμα των παραμυθιών αλλά και μια ελεγεία για τη στέγνια των νέων χρόνων.

"Ο Ζουργός έγραψε ένα μυθιστόρημα που δείχνει να αγνοεί το επίκαιρο σήμερα και να στρέφεται προς το διαχρονικό χτες· ένα χτες βουτηγμένο στη δυναμική της παράδοσης και την υπαινικτικότητα του θρύλου".
Μάνος Κοντολέων, περ. Εντευκτήριο

"Με τα Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού ο Ισίδωρος Ζουργός κάνει ένα βήμα προς την πλευρά των κρίσιμων νοουμένων".
Γιώργος Βέης, εφ. Ελευθεροτυπία