Τίτλος Βιβλίου: Αστέρια στην άμμο (Προδημοσίευση αποσπάσματος)
Συγγραφέας: Ρένα Ρώσση - Ζαΐρη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική λογοτεχνία - Κοινωνικό
Σελίδες: 496
Ημερομηνία Έκδοσης: 03/05/2018
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ για την εμπιστοσύνη που έδειξαν στο blog "Βιβλιομανία - Βιβλιολατρεία" και δέχθηκαν να παραχωρήσουν ένα απόσπασμα από το νέο, και υπό έκδοση, βιβλίο της κας Ρένας Ρώσση - Ζαΐρη, το οποίο εύχομαι να κατακτήσει και να κερδίσει τους αναγνώστες του και να φτάσει ψηλά! Απολαύστε, λοιπόν, ένα κομμάτι του πονήματος της!
Απόσπασμα Βιβλίου:
«Κουράγιο, μικρή μου. Μη χάνεις τις ελπίδες σου. Πρέπει να αγωνιστείς», την άκουγα να μου ψιθυρίζει.
Είχε δίκιο. Έπρεπε να αγωνιστώ κι εγώ με την ίδια δύναμη που αγωνιζόταν ο μικρός μου. Να πάρω κουράγιο από εκείνον. Δεν ήξερα αν θα τα κατάφερνα και δεν μπορούσα να βρω λόγια για να περιγράψω την απελπισία μου.
Μήπως έφταιγα εγώ για την αρρώστια του παιδιού μου;
Μήπως πλήρωνα τις αμαρτίες μου;
Όχι, όχι! Ο Θεός δεν είναι τιμωρός. Ο Θεός είναι αγάπη.
Είναι τόσο αλλοπρόσαλλη η ζωή. Τη μια στιγμή πετούσα στα ουράνια, κι ας μην το ήξερα, και την άλλη… Και την άλλη άρπαξα στην αγκαλιά μου τον μικρό μου θησαυρό. Κι όλα μεταμορφώθηκαν σε εφιάλτη. Το τηλεφώνημα του παιδίατρου που με έκανε να τα χάσω, το ταξίδι ως την Αθήνα. Λίγες, ελάχιστες ώρες μονάχα που μου φάνηκαν αιώνες. Κι ύστερα το Νοσοκομείο Παίδων. Οι εξετάσεις. Η αγωνία. Η εντατική. Η αναμονή. Η γνωμάτευση των γιατρών. Λόγια-καρφιά. Λόγια που σηματοδοτούσαν τον Γολγοθά μου.
«Όταν φτάνεις σε αδιέξοδο και νιώθεις τις δυνάμεις σου να λιγοστεύουν, ένα μόνο σού μένει να κάνεις. Να κλείσεις τα μάτια και να κοιτάξεις ψηλά», μου είχε πει κάποτε ο πατέρας μου.
Λίγο πριν με εγκαταλείψει στη μοίρα μου.
Λίγο πριν με εγκαταλείψει στη μοίρα μου.
Όταν σάρωσε τη ζωή μου αυτός ο ανεμοστρόβιλος, πάγωσα. Ήμουν σίγουρη πως σύντομα θα βρισκόμουν και πάλι στην Ύδρα, θα έτρεχα στην παραλία παρέα με τον Άγγελο, θα πετούσαμε πέτρες στη θάλασσα. Του άρεσε τόσο αυτό το παιχνίδι. Όμως ο ανεμοστρόβιλος, αντί να κοπάσει, θέριεψε. Κι όταν με έδιωχναν από κοντά του, γινόμουν ένα με εκείνη την καρέκλα έξω από την εντατική, στεκόμουν βράχος στο πλευρό του. Τα μάτια μου ήταν πρησμένα από το κλάμα, ίσα που ανέπνεα. Κάθε φορά που άνοιγε εκείνη η πόρτα έτρεμα ολόκληρη, νόμιζα πως την άνοιγαν για μένα. Για να με πλησιάσουν. Για να μου πουν τα φρικτά νέα. Ώσπου:
«Κυρία Στεργίου, ο γιος σας χρειάζεται επειγόντως μεταμόσχευση ήπατος. Αλλιώς κινδυνεύει να…» άρχισε να μου λέει εκείνος ο παιδίατρος που είχε αναλάβει τον Άγγελο.
«Όχι, όχι! Δε σας πιστεύω! Δε σας πιστεύω!» τον διέκοψα φωνάζοντας, σπρώχνοντάς τον μακριά μου.
Γιατί δεν μπορούσα να αντιδράσω αλλιώς, γιατί βίωνα το θρίλερ της ζωής μου. Ο γιατρός περίμενε υπομονετικά να ηρεμήσω. Ύστερα μου εξήγησε πως το παιδί μου μπήκε στην επείγουσα λίστα αναμονής για δότη ήπατος από άτομο με εγκεφαλικό θάνατο και με υγιή όργανα για μεταμόσχευση. Μου τόνισε όμως πως θα προτιμούσε να γίνει μεταμόσχευση από ζώντα δότη, κατά προτίμηση πρώτου βαθμού συγγενείας, με ομάδα αίματος ταυτόσημη ή συμβατή με του μικρού. Ζήτησε τη βοήθειά μου. Δεν άργησαν να γίνουν οι δικές μου εξετάσεις. Αναθάρρησα. Όταν όμως έμαθα τα αποτελέσματα, χλώμιασα. Η ομάδα μου δεν ήταν συμβατή. Αχ, το γνώριζα. Το γνώριζα καλά. Σαν μάνα όμως περίμενα κάποιο θαύμα.
«Θα πρέπει να εξετάσουμε άμεσα και τον πατέρα του», υπέδειξε ο γιατρός.
Γιατί δεν ήξερε. Δεν ήξερε τίποτα για μένα και το παιδί μου, για τους άντρες της ζωής μου. Ο Άγγελός μου δεν είχε γνωρίσει τον πατέρα του, ο Άγγελός μου…
Ξεροκατάπια.
«Θα… θα τον ειδοποιήσω», ψέλλισα.
Πώς ήταν δυνατόν να του αποκαλύψω ότι ο πατέρας του Άγγελου αγνοούσε την ύπαρξή του;
Είχε έρθει όμως η ώρα να το μάθει! Ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου.
«Δεν το ξέρεις, δε… δε σ’ το αποκάλυψα ποτέ. Αλλά είσαι… είσαι ο πατέρας του παιδιού μου», θα του έλεγα. «Κινδυνεύει να πεθάνει το αγγελούδι μου. Σε παρακαλώ, σε ικετεύω, χάρισέ του ένα μικρό κομμάτι από το συκώτι σου, αλλιώς…»
Θεέ μου! Κι αν αρνιόταν; Ο γιατρός μού εξήγησε πως υπήρχε περίπτωση να παρουσιαστούν κάποιες επιπλοκές υγείας στον δότη. Κι είχε πια δικό του παιδί ο πατέρας του Άγγελου. Ήταν οικογενειάρχης. Πώς ήταν δυνατόν να απαιτήσω να…
Με έσφιγγε αφόρητα το κεφάλι μου, θολά τα έβλεπα όλα γύρω μου. Όσα κρατούσα μέσα μου τόσες ημέρες, όλη η ανησυχία, ο σπαραγμός, ο ανείπωτος, ο αβάσταχτος πόνος για το παιδί μου, ξεχείλισαν. Ποτάμι ορμητικό έγιναν.
Ούτε θυμάμαι πώς βρέθηκα στο πεζοδρόμιο έξω από το νοσοκομείο. Για να πάρω ανάσες. Για να σκεφτώ…
Ο πατέρας του παιδιού μου έπρεπε να μάθει την αλήθεια, και γρήγορα μάλιστα. Ήταν το δυσκολότερο πράγμα που θα έκανα ποτέ. Αλλά δεν είχα περιθώρια για δισταγμούς. Έπρεπε να παλέψω για τη ζωή του γιου μου με οποιοδήποτε κόστος.
Βρέθηκα ξανά στον όροφο που νοσηλευόταν ο μικρός μου θησαυρός. Πλησίασα την τηλεφωνική συσκευή. Ετοιμαζόμουν να κάνω το πιο σημαντικό τηλεφώνημα της ζωής μου. Έριξα τα κέρματα με χέρια που έτρεμαν. Το βλέμμα μου έπεσε στις κλειστές πόρτες της εντατικής. Πίσω τους μια ζωούλα εξαρτιόταν από αυτό το τηλεφώνημα.
Πήρα μια βαθιά ανάσα κι άρχισα να σχηματίζω τον αριθμό του σπιτιού του πατέρα του Άγγελου. Το σήκωσε αμέσως.
«Εγώ είμαι», μουρμούρισα.
Η φωνή μου ακούστηκε βραχνιασμένη, τρεμάμενη.
«Αλεξία μου; Εσύ; Δεν το πιστεύω. Πόσον καιρό έχουμε να μιλήσουμε; Είσαι καλά;»
«Θέλω να σου πω… δηλαδή, πρέπει να σου πω ότι είσαι… ότι εσύ είσαι ο…» άρχισα και μετά σταμάτησα.
Γιατί οι πόρτες της εντατικής άνοιξαν. Απότομα. Κι είδα τον παιδίατρο του Άγγελου να τρέχει προς το μέρος μου. Σταμάτησα να μιλάω. Η καρδιά μου πετάρισε.
Χριστέ μου! Είχε πάθει κάτι το παιδί μου;
«Τι συμβαίνει; Τι είμαι, Αλεξία; Τι εννοείς; Δε σε καταλαβαίνω…» φώναξε παραξενεμένος ο πατέρας του Άγγελου.
Παράτησα το ακουστικό να κρέμεται από το κορδόνι του. Πλησίασα τον γιατρό τρέμοντας ολόκληρη.
Υπόθεση Βιβλίου:
«Το ομοίωμα της φρεγάτας καιγόταν στα ανοιχτά μέσα στο σκοτάδι, χαρίζοντας μια απόκοσμη λάμψη στον ουρανό κι η θάλασσα βάφτηκε κατακόκκινη, όταν κάποιος με κόλλησε στον τοίχο, πέρασε τα δάχτυλά του μέσα στα μαλλιά μου και με φίλησε παθιασμένα. Σύγχυση ένιωσα, γλυκιά ζάλη, καίγονταν τα πάντα μέσα μου και δροσίζονταν μαζί. Και τότε η νύχτα έγινε μέρα, ο ουρανός πιτσιλίστηκε ολόκληρος, πλημμύρισε γιορτινά πυροτεχνήματα, μαγευτικά χρωματικά εφέ. Κι ο άντρας που με μάγεψε με το φιλί του ήταν άφαντος…»
Ο γοητευτικός Μάξιμος, ο ευαίσθητος Ίωνας, ο δυναμικός Ανδρέας κι ανάμεσά τους, η Αλεξία. Η γυναίκα που αγαπήθηκε πολύ. Ποιος θα την κάνει δική του για πάντα; Η Αγαθονίκη και ο Ιάκωβος, άσβεστο μίσος και αμαρτίες. Γιατί είμαστε όσα μας έχουν συμβεί. Γιατί δύσκολα ξεφεύγουμε από τα λάθη που έκαναν οι γονείς μας. Μια αληθινή ιστορία ζωής, ένα μυθιστόρημα που λούζεται στο φως και φωνάζει δυνατά το όνομα της αγάπης, από το Α έως το Ω. Για να μην αφήσει τα όνειρα να κοιμηθούν, για να ξυπνήσει τις ελπίδες…
Ευαίσθητο θεμα έχει ....
ΑπάντησηΔιαγραφή