Ερώτηση 1η: Τι σημαίνει λογοτεχνία για εσάς;
Τ.Μ.: Κυρίως επικοινωνία. Είναι μια σημαντική μορφή επικοινωνίας ανάμεσα στους αναγνώστες και στον δημιουργό, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η λογοτεχνική δημιουργία είναι ανάγκη. Είναι η αύρα ενός αέρα που δίνει ζωή σε έναν κόσμο στερημένο από ομορφιά, παρηγοριά, δημιουργία και έμπνευση. Έρχεται να σε αρπάξει ξαφνικά, να σου θυμίσει ότι υπάρχει τρόπος να διατηρηθεί ή ακόμα και να επινοηθεί το όνειρο.
Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα, κατά τη γνώμη σας, που κάνει κάποιον δημιουργό ξεχωριστό και αγαπητό στο αναγνωστικό κοινό;
Τ.Μ.: Κοιτάχτε, όσο και αν φαίνεται παράλογο, νομίζω ότι ένας συγγραφέας δεν πρέπει να έχει στο μυαλό του πώς θα καταφέρει να γίνει αγαπητός στο κοινό. Αυτό που πρέπει κυρίως να τον ενδιαφέρει είναι πώς θα προχωρήσει, πώς θα κάνει βήματα παρακάτω σε αυτό που κάνει. Πώς θα δώσει μια ικανοποιητική γλωσσική, αισθητική και νοηματική ανάπτυξη στην ιδέα του. Από εκεί κι έπειτα ο αναγνώστης έχει το κριτήριο να τον ξεχωρίσει και να τον αγαπήσει όταν νιώσει την αλήθεια του έργου, την ειλικρίνεια της γραφής του και της αγωνίας του.
Ερώτηση 3η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές”;
Τ.Μ.: Πρόκειται για ένα ιστορικό και κοινωνικό μυθιστόρημα. Ένα μυθιστόρημα που, ενώ εντάσσεται χρονικά στο πλαίσιο του τέλους του δέκατου ένατου αιώνα και στον εικοστό, μιας περιόδου διάστικτης από τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ιστορία του τόπου και όχι μόνο, επικεντρώνεται στην σχέση του ανθρώπου με την τέχνη, στην αξία της μοναχικότητας ως μέσο εκφραστικής, στη φιλία, στον έρωτα. Αναφέρεται στα τραγικά γεγονότα στο Ηράκλειο του 1898, στην Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, και από εκεί στους Βαλκανικούς πολέμους, στον εθνικό Διχασμό στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Β΄. Και αναμετράται με τις ψυχολογικές διακυμάνσεις ενός ανθρώπου ο οποίος προσπαθεί να σταθεί σε μια εποχή κοινωνικών, πολιτικών, ιστορικών διχασμών, στην οποία η τέχνη μοιάζει να μην έχει καμιά απολύτως θέση. Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα το οποίο αναφέρεται στις σχέσεις ενός ανθρώπου με την τέχνη και την Ιστορία.
Ερώτηση 4η: Το εξώφυλλό σας είναι έργο τέχνης του Claude Monet. Για ποιον λόγο βάλατε έναν πίνακα ζωγραφικής ως εξώφυλλο βιβλίου;
Τ.Μ.: Το εξώφυλλο αυτό, όπως πολύ σωστά αναφέρατε είναι έργο του Claude Monet και συγκεκριμένα πρόκειται για το έργο The Gorge at Varengeville, (1882). Δεδομένου ότι ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, ο Ανέστης, είναι ένας ζωγράφος νομίζω ότι η επιλογή αυτού του σημαντικότατου πίνακα ήταν η καταλληλότερη και πραγματικά χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ που φρόντισαν γι’ αυτό το εξαιρετικό εξώφυλλο.
Ερώτηση 5η: Ο Ανέστης ζωγραφίζει με πάθος. Καταφέρνει να διεισδύσει στην ψυχή των ανθρώπων και να αποτυπώσει στον καμβά του κάθε “αλήθεια” του μοντέλου που έχει απέναντί του. Πιστεύετε ότι μόνο αν έχει κάποιος μοναδικό ταλέντο μπορεί να μείνει στη θύμηση των ανθρώπων για τις δημιουργίες του;
Τ.Μ.: Κυρίως χρειάζεται όρεξη για δουλειά. Για να περάσει ένας καλλιτέχνης στην αθανασία δεν αρκεί μόνο το όποιο ταλέντο μπορεί να διαθέτει. Απαιτείται συνεχής καλλιέργεια του ταλέντου αυτού και πολλή δουλειά, ώστε να μετατραπεί το χάρισμα σε αληθινή δημιουργία.
Ερώτηση 6η: Το πόνημά σας είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Πόσο χρόνο σας πήρε η συγκέντρωση των στοιχείων για να τις αποτυπώσετε στις σελίδες του;
Τ.Μ.: Χρειάστηκα περίπου δυο χρόνια από τη στιγμή που άρχισα να γράφω αυτό το βιβλίο έως ότου τελειώσει η συγγραφή του. Στο διάστημα αυτό συγκέντρωσα υλικό για την Ιστορία της εποχής, την κοινωνική της ανθρωπογεωγραφία αλλά και για την τέχνη και τα ρεύματα που τη διαμόρφωσαν.
Ερώτηση 7η: Ο Μικέλε είναι ο μοναδικός του φίλος. “Μαζί μέχρι τον θάνατο...” Θεωρείτε ότι μπορεί να υπάρξουν σχέσεις που να μείνουν αναλλοίωτες στον χρόνο;
Τ.Μ.: Όλα εξαρτώνται από τις περιστάσεις, τις προσωπικότητες οι οποίες εμπλέκονται σε μια σχέση, την αμοιβαιότητα των συναισθημάτων. Την ελευθερία που είμαστε διατεθειμένοι να αναγνωρίσουμε στον άλλον όταν διεκδικούμε μια σχέση μαζί του. Μόνο υπό το κράτος ενός αμοιβαίου σεβασμού μπορεί να υπάρξει μια σχέση αναλλοίωτη στον χρόνο και πιστεύω ότι υπάρχουν σχέσεις αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου.
Ερώτηση 8η: Ο Ανέστης σχεδόν ποτέ δε διεκδίκησε κάτι για τον εαυτό του. Τρεπόταν, συνεχώς, σε φυγή. Τελικά, τα παιδικά βιώματα μας ακολουθούν για πάντα καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας; Ποια είναι η άποψή σας;
Τ.Μ.: Η φυγή δεν είναι πάντα αδυναμία. Έχω την αίσθηση όμως ότι ο Ανέστης διεκδίκησε ό,τι θεωρούσε καλύτερο για τον εαυτό του. Γι’ αυτό τον λόγο έφυγε, παιδί ακόμα, από το σπίτι του θέλοντας να ακολουθήσει το όνειρό του για τη ζωγραφική, γι’ αυτό το λόγο αποσύρθηκε στη μοναχικότητά του στο τέλος και δημιούργησε τα πιο φωτεινά του έργα παίζοντας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με τις σκιές. Σίγουρα, όπως όλοι μας, κουβαλούσε σε όλη του τη ζωή τα παιδικά του βιώματα και συνετέλεσαν και αυτά στην κατάρρευσή του αλλά και στη δύναμη του έργου του, επειδή τελικά είμαστε ό,τι ζήσαμε, διαβάσαμε, ακούσαμε, πραγματοποιήσαμε.
Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Τ.Μ.: Να είναι πάντα ανοιχτοί στην περιπέτεια της ανάγνωσης. Στο μοίρασμα των αναγνωστικών εμπειριών, στην άδολη και δίχως όρους συνομιλία με ένα βιβλίο και το κυριότερο: να παραμένουν πάντα αναγνώστες.
Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;
Τ.Μ.: Είναι πολύ νωρίς. Δουλεύω πάνω σε μια ιδέα αλλά πραγματικά είναι πολύ νωρίς για να αναφερθώ σ’ αυτό.
Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία στο νέο σας βιβλίο “Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές” και να μας προσφέρετε πάντα αξιόλογα πονήματα!!!
Τ.Μ.: Σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ.
“Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές”: https://www.psichogios.gr/site/Books/show/1006013/tis-nyxtes-epaize-me-tis-skies
"Άγριες θάλασσες": http://psichogios.gr/site/Books/show/1003487/agries-thalasses
"Ουίσκι μπλε": http://psichogios.gr/site/Books/show/1002677/oyiski-mple
"Το μυστικό ήταν η ζάχαρη": http://psichogios.gr/site/Books/show/1001934/to-mystiko-htan-h-zaxarh
Η ΤΕΣΥ ΜΠΑΪΛΑ γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού και Μετάφραση Λογοτεχνίας. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 2009. Ασχολείται με τη φωτογραφία και ατομικές εκθέσεις της έχουν φιλοξενηθεί στο Πανεπιστήμιο Gakugei της Ιαπωνίας και στην Αθήνα. Διατηρεί στήλες λογοτεχνικής αρθρογραφίας και βιβλιοκριτικής σε έγκριτα διαδικτυακά περιοδικά. Είναι επίσης συντάκτρια του λογοτεχνικού περιοδικού Κλεψύδρα και αρχισυντάκτρια του περιοδικού Literature.gr. Από τις Eκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα βιβλία της ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΗΤΑΝ Η ΖΑΧΑΡΗ, ΟΥΙΣΚΙ ΜΠΛΕ, ΑΓΡΙΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ και ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΠΑΙΖΕ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ.
(2019) Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές, Ψυχογιός
(2016) Άγριες θάλασσες, Ψυχογιός
(2014) Ουίσκι μπλε, Ψυχογιός
(2013) Το μυστικό ήταν η ζάχαρη, Ψυχογιός
(2013) Το πορτρέτο της σιωπής, Έναστρον
(2011) Το παραμύθι της βροχής, Δοκιμάκης
(2009) Το πορτρέτο της σιωπής, Ελληνική Πρωτοβουλία
Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές
Τη στιγμή που η Δαναή χάνεται στη γέννα, ο άντρας της ο Γιώργης, μαγνητισμένος από την Κίρκη του Κάστρου και από τις χάρες της, αμελεί να γυρίσει και μόλις που διαφεύγει από τη σφαγή των χριστιανών από τους Τουρκοκρητικούς στο μεγάλο Κάστρο, τον Αύγουστο του 1898. Είναι η στιγμή όπου γεννιέται ο ήρωας ενός ολόκληρου κόσμου. Και μαζί του η Κρητική Πολιτεία, που λίγα χρόνια αργότερα θα οδηγήσει στην Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.
Αυτός είναι ο αιώνας του ζωγράφου, του Ανέστη, και η ιστορία του είναι η διαδρομή πολλών ανθρώπων, που έζησαν και πέθαναν μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου. Δεν είναι μόνο ο Ανέστης που παρασύρει τον αναγνώστη στις ατραπούς μιας ανεξήγητης μοίρας, είναι κι εκείνοι που συνδέονται μαζί του με δεσμούς αίματος –ο παππούς Λεωνίδας, η θεια-Λουλουδιά, η Μυρσίνη–, αλλά κι εκείνοι με τους οποίους μοιράζεται εμπειρίες, πάθη, οράματα: η κυρα-Ευτέρπη, η Χριστίνα, η Ισιδώρα και προπαντός ο Μικέλε. Είναι και οι τόποι, η Κρήτη, ο Πειραιάς, η Μακεδονία, που παραδομένοι στις φλόγες και στα καπρίτσια της μεγάλης Ιστορίας δημιουργούν μια υποβλητική ατμόσφαιρα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.
Στο μυθιστόρημα της Τέσυς Μπάιλα, ο άνθρωπος γίνεται έρωτας, γίνεται πόλεμος, γίνεται θάνατος, γίνεται τέχνη, ώσπου να ξαναγίνει άνθρωπος.
Άγριες θάλασσες
Στις άγριες θάλασσες της κατεχόμενης Ελλάδας υπάρχει ένα μυστικό ελευθερίας που το γνωρίζουν μόνο οι γενναίοι. Η «Ευαγγελίστρια», το καΐκι της διαφυγής, δε μεταφέρει ανθρώπους∙ μεταφέρει την ελπίδα της εθνικής ξαστεριάς στην πιο σκοτεινή στιγμή της σύγχρονης Ιστορίας. Κατακτητές και πατριώτες, διώκτες και κυνηγημένοι, όλοι τους στρατευμένοι σ’ έναν πόλεμο που θα κρίνει το μέλλον του κόσμου. Από τον ασυμβίβαστο καπετάν Μιλτιάδη Χούμα μέχρι την καρτερική Ελένη του, μικροί και μεγάλοι ήρωες στροβιλίζονται σ’ ένα έπος που εκτυλίσσεται στην πανάρχαια θάλασσα του Ομήρου. Τι απέμεινε από αυτή τη φοβερή αντάρα; Μνήμες και βοές μέσα στον χρόνο αλλά και η ζωή αυτών των ανθρώπων, πλούσια σε ιδανικά, σε όνειρα, σε έρωτες και πάθη. Ζωή μοιρασμένη σε επεισόδια που θα αδυνατούσε να συλλάβει και η πιο τολμηρή φαντασία.
Μια μυθιστορηματική μαρτυρία για τότε που οι ψυχές ήταν φτιαγμένες από ακριβό μέταλλο∙ τότε που την Ιστορία την έγραφαν οι απλοί άνθρωποι.
Ουίσκι μπλε
Ο σύγχρονος Οδυσσέας ονομάζεται Μιχάλης, γιος της Βιργινίας και του καπετάν Βαγγέλη. Το οδοιπορικό του ξεκινά από το Πορτ Σάιντ και η ανάγκη τον φέρνει στη Σαντορίνη και στον Πειραιά των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων.
Ακολουθώντας το όνειρο για μια καλύτερη ζωή, θα δοκιμαστεί στα ανθρακωρυχεία της πόλης Μαρσινέλ στο Βέλγιο και στις αποβάθρες του λιμανιού της Νέας Υόρκης, προτού αποδεχτεί αμετάκλητα τη θαλασσινή του μοίρα.
Θα αναζητήσει τη δική του Πηνελόπη στο πρόσωπο της Εριέττας, θα συνοδοιπορήσει με παράξενους συντρόφους όπως ο Αρτέμης και ο Αποστόλης, θα δει να ανοίγουν και να κλείνουν κύκλοι ζωής στη μεγάλη σκηνή του κόσμου.
Σ’ αυτό το έπος της φτώχειας και του καθημερινού αγώνα πρωταγωνιστεί η ελληνική ψυχή ζυμωμένη με τη θάλασσα, στη θέα της οποίας ο απλός άνθρωπος βρίσκει ξανά τη δύναμη να ονειρεύεται.
Το Ουίσκι μπλε είναι μια μυθιστορηματική ματιά στον αιώνα που αφήσαμε πίσω μας, στις μικρές και μεγάλες στιγμές που συνθέτουν την οδύσσεια ενός Νεοέλληνα.
Το μυστικό ήταν η ζάχαρη
Στην Κρήτη του Μεσοπολέμου μεγαλώνει η Κατίνα, σ’ έναν κόσμο σκληρό αλλά αθώο. Η μοίρα της, ίδια με πολλών γυναικών της εποχής αυτής, θα την οδηγήσει στον μεταπολεμικό Πειραιά και στην ασφυκτική αγκαλιά του Θέμελη, ενός άντρα-γρίφου που ασκεί μια καταστροφική και ανεξήγητη γοητεία στις ψυχές των άλλων, παραμένοντας σκοτεινός και αντιφατικός ως το τέλος. Η ηρωίδα, ως άλλη Πηνελόπη, εγκλωβίζεται σ’ έναν αδιέξοδο έρωτα, σ’ ένα γάμο μαρτυρικό μ’ ένα μοιραίο Οδυσσέα που κρύβει καλά τα δικά του μυστικά.
Από την προπολεμική Κρήτη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις προσφυγικές συνοικίες του Πειραιά, η ιστορία δεμένη με τα πέτρινα χρόνια της Ελλάδας, στροβιλίζεται γύρω από ένα ζευγάρι εκρηκτικό που βιώνει την καλοσύνη και τη σκληρότητα, την υπομονή και τον παραλογισμό, την αφοσίωση και τον αμοραλισμό.
Ένα μυθιστόρημα-καλειδοσκόπιο μιας δύσκολης εποχής, ποτισμένο με εικόνες, μυρωδιές και μνήμες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου