Π.Μ.: Ζυράννα Ζατέλη, Γιώργος Συμπάρδης, Βασίλης Αλεξάκης, Patricia Highsmith, Pearl Buck, Paul Auster….
Πόσους -μα πόσους άλλους- θα μπορούσα να γράψω, που αγαπώ να διαβάζω…
Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Π.Μ.: Αν δε με απατά η μνήμη μου, το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν «Τα ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Μετά από παρότρυνση του δασκάλου μας, στο Δημοτικό Σχολείο, το αγοράσαμε οι περισσότεροι μαθητές και το διαβάζαμε καθημερινά στο σπίτι. Επιπλέον, μαζευόμασταν στις αυλές των σπιτιών μας, αλλά και στα σκαλιά ενός σπιτιού της γειτονιάς και το διαβάζαμε όλοι μαζί, ανταλλάσσοντας απόψεις. Κάτι σαν… «λέσχη ανάγνωσης», όπως θα λέγαμε σήμερα. Μια παιδική λέσχη ανάγνωσης, από μια χούφτα παιδάκια, σε μια γωνιά της γειτονιάς. Τι πιο όμορφο θέαμα!
Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Π.Μ.: Θα μπορούσα να πω ότι συνέβη τυχαία, αλλά γνωρίζοντας καλά ότι το «τυχαίο» είναι κάτι που έχει καλλιεργηθεί καλά μέσα μας για αρκετό καιρό, θα πω ότι έγραφα από τότε που ξεκίνησα την επαγγελματική μου πορεία στη Νοσηλευτική, συμμετέχοντας σε συνέδρια με επιστημονικά άρθρα και επιστημονικές εργασίες. Η γραφή αυτή μεταλλάχθηκε και οδήγησε στη συγγραφή του πρώτου μυθιστορήματος, όταν το ερέθισμα ήταν ικανό να με κάνει να μη φοβηθώ να εκτεθώ με ένα άλλο είδος γραφής.
Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Πέντε μέρες και ένας μήνας”;
Π.Μ.: Σαν τις ράγες ενός τρένου, που πάντα είναι παράλληλες και πάνω τους ταξιδεύει το τρένο της σχέσης της Αλίνας και του Λουκά. Δυο παράλληλες ζωές, που -σαν τις ράγες των τρένων- ποτέ δεν θα ενωθούν, γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο, το τρένο θα εκτροχιαστεί. Οι γραμμές ενώθηκαν, το τρένο εκτροχιάστηκε και μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου θα ανακαλύψετε αν υπήρξαν θύματα.
Εκ των υστέρων, οι αναγνώστες ας το χαρακτηρίσουν όπως εκείνοι επιθυμούν.
Ερώτηση 5η: Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα να γράψετε το συγκεκριμένο μυθιστόρημα και πώς αισθανθήκατε όταν μάθατε ότι το πόνημά σας κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό μυθιστορήματος των εκδόσεων Ελκυστής;
Π.Μ.: Ένα γεγονός που συνέβη στη ζωή μου με ώθησε να το αποτυπώσω στο χαρτί κι έπειτα το έντυσα με συναίσθημα και το συναίσθημα δημιούργησε κι άλλες γραμμές, οι οποίες ενώθηκαν, έγιναν παράγραφοι, κείμενο πολλών σελίδων και δίχως να το πολυσκεφτώ, βρέθηκα σκυμμένη στο γραφείο μου να γράφω μία ιστορία πέντε ημερών κι ενός μήνα. Την ιστορία του Λουκά και της Αλίνας.
Στο άκουσμα της είδησης, ότι το μυθιστόρημά μου κέρδισε στον λογοτεχνικό διαγωνισμό των εκδόσεων Ελκυστής, χαμογέλασα και ευχαρίστησα τον εκδότη Αχιλλέα Τριαντόγλου, που μου το ανακοίνωσε. Η φύση της εργασίας μου με έμαθε να παραμένω ψύχραιμη μπροστά στο αναπάντεχο, στο έκτακτο, στο απρόοπτο. Όσο περνούσε η ώρα και συνειδητοποιούσα τι είχε συμβεί, το χαμόγελο γινόταν πλατύτερο μέχρι που μετατράπηκε σε γέλιο και το τέλος της μέρας με βρήκε να πανηγυρίζω. Ήταν μια μέρα ευτυχίας.
Ερώτηση 6η: Ο Λουκάς και όχι μόνο θάβουν το παρελθόν τους πολύ βαθιά. Πιστεύετε ότι αυτός είναι ο πιο σωστός τρόπος αντιμετώπισης;
Π.Μ.: Ο άνθρωπος μιλά για όσα αντέχει και θάβει εκείνα που τον λάβωσαν πολύ. Δεν είναι εύκολο να γλείφεις τις πληγές σου μέχρι εκείνες να σταματήσουν να ματώνουν. Πώς να επικοινωνήσεις με λέξεις εκείνο που η ψυχή δεν μπόρεσε να αγκαλιάσει, αλλά στέκει καρφωμένο μέσα της σαν αγκάθι;
Δικαίωμά μας να κρύβουμε το παρελθόν μας από τους άλλους. Είναι η δική μας ζωή και θα τη μοιραστούμε όταν το επιθυμήσουμε, όταν αισθανθούμε ασφαλείς στη σχέση.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι εκείνο που κρύβουμε από εμάς τους ίδιους, όσο βαθιά κι αν το θάψουμε, πάντα κάτω από το χαλί θα βρίσκεται και θα σκοντάφτουμε διαρκώς πάνω του.
Ερώτηση 7η: Ο κόσμος της Αλίνας γκρεμίζεται όταν ανακαλύπτει κάτι στα πράγματα του συζύγου της. Γιατί ο άνθρωπος αποφεύγει να μιλάει για το παρελθόν ή το παρόν; Ποια είναι η προσωπική σας άποψη;
Π.Μ.: Μπαίνουμε στις σχέσεις όμορφοι και αψεγάδιαστοι, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα αγαπηθούμε αν δείξουμε τον καλό εαυτό μας, ξεχνώντας ότι έχουμε ένα παρελθόν -θλιβερό, επώδυνο, γεμάτο τραύματα- που μας ασκήμυνε και κέντησε πάνω μας ψεγάδια. Όταν συμβαίνουν γεγονότα στη ζωή μας που μας θυμίζουν ότι είμαστε τρωτοί, με κακοφορμισμένες ουλές, τα κουκουλώνουμε, νομίζοντας ότι αν γίνουν αντιληπτά από τον Άλλον, θα μας κακοχαρακτηρίσει, θα σταματήσει να μας αγαπά. Χρειάζεται να αισθανθεί ασφάλεια η ψυχή για να γυμνωθεί μπροστά στον Άλλον και να ενδυθεί εκ νέου με το ένδυμα της ειλικρίνειας.
Ερώτηση 8η: Οικογένεια, ένας δεσμός που άλλοτε είναι ενωτικός και άλλοτε όχι. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να υπάρχει ομόνοια και αγάπη μεταξύ των μελών μιας οικογένειας;
Π.Μ.: Πόσο εύκολο είναι να κοιτά το παιδί τα μάτια του σημαντικού γονιού και να βλέπει αποδοχή;
Πόσο δύσκολο είναι οι γονείς να αποδέχονται τις ελλείψεις τους και να ζητούν συγγνώμη από τα παιδιά τους;
Πόσο δύσκολο είναι να επιτρέψω στο παιδί μου (μιλώ ως γονιός) να με απορρίψει;
Πόσο εύκολο είναι να αποδεχτώ τα λάθη που έκανα όσο εκείνο -το παιδί μου- λαχταρούσε μόνο την αγκαλιά μου;
Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Π.Μ.: Θα ήθελα να ενδυθούν την καλή τους διάθεση και να απολαύσουν το ταξίδι -των πέντε ημερών και ενός μήνα- προς την Καστοριά. Να συνταξιδέψουμε και να συναντηθούμε, επιθυμώ.
Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;
Π.Μ.: Θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω κάτι για την ιστορία που γράφω αυτή τη στιγμή, μπορώ όμως να σας πω ότι το «Πέντε μέρες και ένας μήνας» θα συνεχιστεί όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!
Π.Μ.: Σας ευχαριστώ θερμά για τη διάθεσή σας να συνομιλήσουμε μέσα από τις όμορφες ερωτήσεις σας
Η Παρασκευή Μπακέλλα κατάγεται από το Αγρίνιο, αλλά έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στα Ιωάννινα, όπου ζει και εργάζεται. Είναι κλινική νοσηλεύτρια (ενεργό μέλος της Ένωσης Νοσηλευτών Ελλάδας και της Πανελλήνιας Συνδικαλιστικής Νοσηλευτικής Ομοσπονδίας του Ε.Σ.Υ.), με ταυτόχρονη ακαδημαϊκή καριέρα. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ψυχιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, καθώς και εξειδικεύσεις στον τομέα της Ιατρικής Ψυχολογίας. Έχει αρθρογραφήσει σε τοπική εφημερίδα και σε νοσηλευτικά έντυπα. Έχει βραβευθεί για το επιστημονικό ερευνητικό έργο της. "Μέσα από τη Νοσηλευτική -όπως η ίδια λέει- έμαθα να χαϊδεύω το παιδί, που κάποτε στάθηκε δυνατό και δεν έκλαψε. Η φροντίδα -εκείνου του παιδιού- έγινε λέξεις, που πήραν τη σειρά τους στο χαρτί κι έπλασαν ιστορίες. Έτσι, η γραφή μεταλλάχθηκε σε καθημερινή ασχολία και ανάγκη". Η καθημερινότητά της περιλαμβάνει, επίσης, τον εθελοντισμό (είναι βραβευμένη για το εθελοντικό έργο της, από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό), τη ζωγραφική και το διάβασμα. Είναι παντρεμένη και έχει δύο γιους.
(2019) Πέντε μέρες και ένας μήνας, Ελκυστής
Πέντε μέρες και ένας μήνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου