Χ.Κ.: Πάντα θεωρούσα κορυφαίο τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη κι όσα χρόνια κι αν περάσουν η ζυγαριά θα γέρνει υπέρ του. Η “Φόνισσα” με είχε ταράξει, με την θετική έννοια, αρκετά ως αναγνώστρια. H τεχνική του και γενικότερα οι εικόνες που ήταν ικανός να δημιουργήσει ο Παπαδιαμάντης μέσα από τις αράδες του παραμένουν για μένα αξεπέραστα. Λατρεμένος μου είναι επίσης ο εκκεντρικός κατά πολλούς Πάτρικ Ζίσκιντ και το αριστουργηματικό του “Το άρωμα”. Απεχθάνομαι την συγγραφική μανιέρα και προσπαθώ να την αποφεύγω κι εγώ η ίδια.
Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Χ.Κ.: Διαβάζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μεγαλωμένη στην Γερμανία όπως ήμουν, διάβασα για πρώτη φορά κάποιο γερμανικό ευθυμογράφημα ωστόσο μου άρεσαν πολύ και οι μύθοι του Αισώπου, τους οποίους και προτιμούσα από τα άλλα κλασικά παραμύθια.
Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Χ.Κ.: Όλα και τίποτα! Κάποια στιγμή η ψυχή αναζήτησε προφανώς τρόπους να “εξομολογηθεί” με την βοήθεια της πένας. Έγραφα από μικρή δίχως όμως να έχω κατά νου την συγγραφή μελλοντικά. Έρχεται όμως η ώρα που απλά καταλαβαίνεις πως τα χειρόγραφά σου ασφυκτιούν πλέον μέσα στο συρτάρι και δοκιμάζεσαι ως συγγραφέας. Για μένα συγγραφή σημαίνει εξομολόγηση της ψυχής με την ελπίδα να αγγίξει την καρδιά του αναγνώστη.
Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Γιατί το λεμονάκι δεν ήθελε να γίνει πεπονάκι”;
Χ.Κ.: Προτιμώ να μιλούν οι άλλοι για τα βιβλία μου. Παρόλα αυτά θα έλεγα πως είναι ένα βιβλίο αρκετά διδακτικό μες την απλότητά του, ένα βιβλίο που τονίζει πόσο σημαντικό είναι να αποδεχόμαστε τον άλλον έτσι όπως ακριβώς είναι. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφερθώ και στον εξαίρετο εικονογράφο Κουμπάτη Δημήτρη, ο οποίος έχει ζωντανέψει με τον καλύτερο τρόπο τους ήρωες της ιστορίας.
Ερώτηση 5η: Το λεμονάκι είναι ξινό αλλά η ψυχή του είναι γλυκιά. Αντιθέτως, το πεπονάκι είναι γλυκό αλλά στη συμπεριφορά απότομο και ξινό. Για ποιον λόγο αναδείξατε αυτές τις διαφορές; Ποιος ήταν ο βαθύτερος στόχος σας;
Χ.Κ.: Κάθε παραμύθι οφείλει να περνάει τα μηνύματά του. Όταν γράφω ένα παραμύθι ή μια παιδική ιστορία μου αρέσει να παίζω με τις αντιθέσεις. Μέσα από αυτές το παιδί έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα. Ναι ο Ξινούλης όπως εξάλλου μαρτυράει και το όνομά του είναι ξινός και παρορμητικός και ναι ο Μελένιος το πεπονάκι γλυκός κι εκ πρώτης όψεως ήρεμος και μετρημένος. Τα φαινόμενα όμως απατούν καθώς ο Ξινούλης αποδεικνύεται εντέλει πιο καλόκαρδος από τον Μελένιο που στο τέλος βέβαια γίνεται φίλος με τον Ξινούλη. Στόχος μου ήταν λοιπόν να περαστούν τα μηνύματα: Μην κρίνετε μονάχα από την εμφάνιση ή με βάση την πρώτη εντύπωση. Και το να είσαι ξεχωριστός ή να έχεις κάποια ιδιαιτερότητα δεν σημαίνει πως πρέπει να σε αποκλείουν.
Ερώτηση 6η: Στο μανάβικο του κυρ Νικολή υπάρχουν λογής φρούτα και λαχανικά με ποικίλες απόψεις. Πρόκειται για μια μικρογραφία της σύγχρονης κοινωνίας. Αυτός ήταν ο σκοπός σας εξ' αρχής ή προέκυψε κατά την πορεία της συγγραφικής σας δημιουργίας;
Χ.Κ.: Ποτέ δεν γράφω έχοντας κάποιο συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό μου. Σε κάθε βιβλίο μου υπάρχει το τελείως αυθόρμητο, το της έμπνευσης εκείνη την στιγμή. Οπότε όχι, απλά προέκυψε, μου άρεσε και το κράτησα.
Ερώτηση 7η: Όπως στο βιβλίο σας έτσι και στη ζωή; Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται; Ποια είναι η προσωπική σας άποψη;
Χ.Κ.: Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα! Πρέπει επιτέλους να εστιάζουμε και σε αυτό που δεν λαμπυρίζει απλά και μόνο χάριν εντυπωσιασμού αλλά σε εκείνο που φέρει μια εσωτερική και πιο ουσιώδη λάμψη. Ισχύει και για μας τους συγγραφείς αυτό, ας είμαστε καμιά φορά πιο ταπεινοί με κάποιες δηλώσεις που κάνουμε!
Ερώτηση 8η: Παραμύθι ή μυθιστόρημα; Πού γέρνει η ζυγαριά και γιατί;
Χ.Κ.: Αγαπώ το παραμύθι, είμαι ερωτευμένη με το μυθιστόρημα! Το παραμύθι το θέλω έξυπνο, να δίνει φωνή κι ανθρώπινη υπόσταση ακόμη και σε αντικείμενα. Το παραμύθι βέβαια σε περιορίζει κάπως ως προς το λεξιλόγιο και την θεματολογία ωστόσο αναβαθμίζεται κατά πολύ από μια καλή εικονογράφηση. Από την άλλη όταν γράφεις ένα μυθιστόρημα υπάρχει μια απίστευτη ευφορία! Μου αρέσει ιδιαίτερα το ιστορικό μυθιστόρημα κι όλα όσα το συνοδεύουν. Μάλλον καταλάβατε προς τα πού γέρνει περισσότερο η ζυγαριά!
Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Χ.Κ.: Θα ήθελα να πω πολλά, αλλά ας αρκεστώ στα ακόλουθα: Να σκέφτεστε που και που και με την καρδιά, ας γίνουμε λίγο πιο άνθρωποι! Μην γίνεστε σκλάβοι των σόσιαλ μίντια, η ζωή δεν είναι εκεί μέσα! Ας γίνουμε και λίγο παιδιά, σίγουρα αυτά ξέρουν καλύτερα από μας!
Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;
Χ.Κ.: Ασχολούμαι αυτό τον καιρό με ένα δυνατό όπως πιστεύω μυθιστόρημα και με ένα παραμύθι. Εύχομαι να πάρουν και τα δύο τον δρόμο της έκδοσης.
Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!
Χ.Π.: Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την θερμή φιλοξενία!
Η Χριστίνα Καρρά μεγάλωσε στο Μόναχο Γερμανίας και μένει σήμερα στη Ναύπακτο, από την οποία και κατάγεται. Εργάζεται ως καθηγήτρια Γερμανικών ενώ στο ενεργητικό της έχει ήδη το παραμύθι Η φαλαινίτσα που ήθελε να γίνει γλάρος και το μυθιστόρημα Η κόρη του Ναζί. Γράφει με σκοπό να μεταφέρει τον παφλασμό των λέξεων σε κάθε αναγνώστη και αναγνώστρια ξεχωριστά.
(2020) Γιατί το λεμονάκι δεν ήθελε να γίνει ποτέ πεπονάκι, Σιδέρη Μιχάλη
(2018) Η κόρη τού ναζί, Όστρια Βιβλίο
(2017) Η φαλαινίτσα που ήθελε να γίνει γλάρος, Οσελότος
Γιατί το λεμονάκι δεν ήθελε να γίνει ποτέ πεπονάκι
Τι θα κάνει άραγε ο φίλος μας το λεμονάκι ο Ξινούλης; Δε θα είναι πια κεφάτο και διασκεδαστικό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου