Και όμως διαβάζοντας όλο το βιβλίο το είδα και το ένοιωσα. Όχι μόνο την αγάπη και τη θυσία της μάνας αλλά και πολλά ακόμα, όπως πόνος, οργή, αναζήτηση και φυσικά η τήρηση μιας υπόσχεσης, της υπόσχεσης του μικρού Χρήστου στην μητέρα του για να ξαναενώσει την οικογένειά τους! ΜΑΝΑ (με κεφαλαία γράμματα) μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η Ευδοκία, μία μάνα που οι φτερούγες της είναι τεράστιες για να προστατέψουν και τα τέσσερά της παιδιά, του 8χρονου Χρήστου, της 6χρονης Αναστασίας, της 3χρονης Στυλιανής και της μικρούλας Σοφίας, αβάφτιστης τότε. Μετά από έναν καβγά σκοτώνεται ο πατέρας των παιδιών και επωμίζεται όλη την ευθύνη η Ευδοκία. Έτσι τιμωρείται με 10 χρόνια φυλάκιση και τα παιδιά καταλήγουν σε ορφανοτροφείο εκτός της μικρής Σοφίας, η οποία υιοθετείται αμέσως. Τα τρία παιδιά βιώνουν εξαιρετικά σκληρές καταστάσεις μέσα στο ορφανοτροφείο δείχνοντάς μας την σκληρότητα, την μη ανοχή και την απονιά των τροφίμων αλλά και της διευθύντριας απέναντι στα παιδιά. Σιγά σιγά, ένα ένα από τα τρία εναπομένοντα αδέρφια καταλήγουν σε διαφορετικές οικογένειες. Πρώτα η Στυλιανή. Μετά η Αναστασία. Αλλά παρά τα παρακάλια των θετών γονιών της να τα υιοθετήσουν και τα δύο μαζί μόλις μαθαίνουν για τον αδερφό της η διευθύντρια δεν συγκινείται. Το "λάδωμα" το δέχεται αλλά η σκληρότητά της δεν έχει λογική και όρια. Το σαθρό σύστημα της κοινωνίας σε όλο το μεγαλείο της.... Και τέλος υιοθετείται ο Χρήστος. Κάθε οικογένεια αγκαλιάζει τα παιδιά και προσπαθούν να τα βοηθήσουν να απορρίψουν τον πόνο και τον φόβο που έχουν φωλιάσει και έχουν ριζώσει στις αθώες ψυχές τους. Η υπομονή και η επιμονή του Χρήστου είναι τόσο μεγάλη και η υπόσχεση που έδωσε τότε στην μητέρα του ακόμα μεγαλύτερη. Και όπως λένε ο τολμών νικά! Άραγε θα μπορέσει να ενώσει την οικογένειά του; Τόσο τις αδερφές του όσο και την μητέρα του; Θα μπορέσουν να γίνουν και πάλι αληθινή οικογένεια;
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου