Κριτική Βιβλίου "Το άσπρο φόρεμα της θάλασσας" της Αλεξάνδρας Ψαραδέλλη

Το άσπρο φόρεμα της θάλασσας. Ένας ποιητικός τίτλος. Έτσι είναι και η ζωή μας. Σαν μία θάλασσα, η οποία άλλες φορές είνια φουρτουνιασμένη και άλλες ήρεμη σαν το λάδι.
Ένα βιβλίο που μου θυμίζει μία όμορφη ποιητική γραφή, και το λέω αυτό από άποψης ρομαντικής χροιάς αλλά και ρομαντικού λεξιλογίου.
Η ιστορία μας τοποθετεί στο νησί της Σαπφούς, τη Λέσβο. Εκεί θα συναντήσουμε την Βιολέτα και την Μαργαρίτα, κόρη και μητέρα. Μία μητέρα, η οποία πάντα στάθηκε στην κόρη της και άφησε τα δικά της θέλω στην άκρη. Μία γυναίκα που θυσιάζεται συνεχώς για το παιδί της. Ένας άνθρωπος που συναντά και πάλι, μετά από χρόνια, το άλλο της μισό αλλά και πάλι θα βάλει τη ζωή της κόρης της πάνω από την ίδια. Και στην αντίπερα όχθη, έχουμε τη Βιολέτα, μία προσωπικότητα με πολλές αδυναμίες ψυχής. Όντας αρραβωνιασμένη με τον Βασίλη συναντά τυχαία τον παιδικό της φίλο Δημήτρη. Και εκεί θα δούμε πως η φιλία μπλέκεται με τον αληθινό έρωτα, που περιμένεις πάντα να σου χτυπήσει την πόρτα σου. Το δίλημμα μεγάλο και κάτι αναπάντεχο θα γκρεμίσει τον κόσμο της. Τι θα διαλέξει; Πως θα ανταπεξέλθει στα χτυπήματα της ζωής, της μοίρας ή του πεπρωμένου; Η γοργόνα τι ρόλο θα παίξει σε όλο αυτό;
Άραγε υπάρχει μοίρα και πεπρωμένο ή εμείς το ορίζουμε; Και τι κάνεις στα χτυπήματα της ζωής; Λιποτακτείς ή ορθώνεις το στήθος σου και παλεύεις μέχρι τέλους; Οι χαμένες ψυχές και το εκκλησάκι της Παναγίας της γοργόνας τι ρόλο παίζουν. Τι σημαίνει πίστη και αποδοχή; Πως μπορεί μία αναπηρία, ένα απροσδόκητο γεγονός, ένα ψυχικό νόσημα ή και ο καρκίνος να επηρεάσουν την ψυχή μας ή να την χάσουμε ή να την βρούμε;
Σε αυτό το βιβλίο περισσότερο έκλαψα παρά γέλασα. Μου μίλησε στη ψυχή μου και με δίδαξε ότι πάνω απ'όλα είναι η πίστη, η αποδοχή και η μάχη. Με έκανε να μπω στη θέση των ηρώων, να σκεφτώ εαν και εγώ... Μία ιστορία ανθρώπινη, την όποια εν μέρει όλοι μας, θαρρώ πως έχουμε βιώσει, είτε από την πλευρά της Μαργαρίτας είτε από την πλευρά της Βιολέτας είτε ακόμα και από τις δύο πλευρές. Εγώ δε θα σας πω σε ποια πλευρά στάθηκα... αλλά σίγουρα θαύμασα το θάρρος της Μαργαρίτας και πόνεσα με την ευαισθησία της Βιολέτας. Βυθίστηκα στο άσπρο φόρεμα της θάλασσας και την άφησα να με ξεβγάλει εκεί που ήθελε, παλεύοντας με κύματα και με θηρία! Σημασία δεν έχει η νίκη αλλά η μάχη! Ευχαριστώ τη συγγραφέα για το τόσο όμορφο ταξίδι στο γαλάζιο της θάλασσας και στις λέξεις των συναισθημάτων!





Βασιλική Διαμάντη