Κριτική Βιβλίου “Το καλοκαίρι που μεγάλωσα” της Άντρη Αντωνίου

Η Άννα είναι ένα δεκατετράχρονο κορίτσι με όνειρα και φοβίες. Φοβίες, οι οποίες έχουν προκύψει από τον βίαιο πατέρα της και την ανοχή της μητέρας της. Τα κατηγορώ ττης μικρής Άννας δεν έχουν αποδέκτη μόνο τον πατέρα της αλλά και τη μητέρα της όπως επίσης και τη γιαγιά της, η οποία στη φυγή αυτών των δύο αντί να τους σταθεί θα τους δώσει κατευθείαν στο στόμα του λύκου με τη δικαιολογία ότι και η ίδια ήταν θύμα του άντρα της. Και έτσι έχουμε μία κατάσταση να διαιωνίζεται για χρόνια.
Πόσα μπορεί να αντέξει μία παιδική ψυχή; Μπορεί κάποιος να μεγαλώσει μέσα σε ένα καλοκαίρι; Τι τραύματα αφήνει σε κάποιον η ενδοοικογενειακή βία; Γιατί η μητέρα δεν μιλάει και αφήνει τον άντρα της και πατέρα ενός παιδιού να ασκεί πάνω της έντονη βία; Όταν κάποιος χειροδικεί στη γυναίκα του θα το κάνει και στο παιδί του; Μπορεί ένας βίαιος άνθρωπος να αλλάζει; Μπορεί να γίνει πράος; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα, τα οποία αποκαλύπτονται κατά την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου.
Κατά την ανάγνωση βλέπουμε κάποιον να προσπαθεί να βγάλει από αυτό το τέλμα αυτή την κατάσταση των δύο αυτών προσώπων χωρίς αποτέλεσμα. Ο λόγος; Η μη αποφασιστικότητα της γυναίκας και μητέρας της Άννας. Η ψευδαίσθηση του όλα θα διορθωθούν αρκεί να δίνουμε συνέχεια δεύτερες ευκαιρείες.
Η ζήλια, ο θυμός, ο φόβος, οι ενοχές, η αναποφασιστικότητα, η τρέλα και η παράνοια, η αγάπη, το πάθος, η συγχώρεση, οι ψευδαισθήσεις, η βιαιοπραγία, η βία σε όλες τις εκφάνσεις της και η εξάρτηση του θύματος από το θύτη είναι μερικά από τα θέματα που συνθέτουν το παζλ αυτής της εφηβικής ιστορίας, η οποία αν το καλοσκεφτούμε δεν είναι μόνο εφηβική. Πόσες και πόσες γυναίκες δεν καταφεύγουν στην καταγγελία εξαιτίας του κοινωνικού περίγυρου, του στιγματισμού και της μη στήριξης από τις ίδιες τις οικογένειές τους; Πόσα παιδιά βιώνουν άμεσα ή έμμεσα τη βία χωρίς να τολμούν να μιλήσουν; Πόσες φορές άνθρωποι έτυχε να βρεθούν αντιμέτωποι με κάποια μορφή ενδοοικογενειακής βίας χωρίς να το καταγγείλουν στα αρμόδια όργανα του κράτους; Και φυσικά πόσες φορές έτυχε το κράτος να αδρανεί σε καταγγελίες; Όλα αυτά είναι ένας φαύλος κύκλος που έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα τη ΣΙΩΠΗ... Μια σιωπή που πρέπει επιτέλους να ΣΠΑΣΕΙ!
Σοκαρίστηκα με τις σκέψεις ενός μικρού κοριτσιού, το οποίο χάνει την ομορφιά, την ανεμελιά και την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους μέσω των βιωμάτων του. Η ψυχή ενός παιδιού συνθλίβεται με τον πιο απάνθρωπο τρόπο και η μητέρα του δεν ακούει τη σιώπη του. Τη σιωπή του που σπάει τζάμια από την έντασή της, την αγωνιά του για το αν θα ξημερώσει αύριο η μητέρα του, τον προβληματισμό του για το αν βιώνουν και άλλα παιδιά το ίδιο οικογενειακό περιβάλλον και τη “ζήλια” του που οι γονείς άλλων παιδιών είναι τόσο στοργικοί, αληθινοί και δίπλα σε κάθε βήμα τους. Είναι ένα από τα βιβλία που σε βάζει σε σκέψεις και αξίζει να ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ από ΟΛΟΥΣ μας! Και ας μην ξεχνάμε πως για οτιδήποτε κακό ΠΡΕΠΕΙ να μιλάμε! Πρόκειται για ένα αριστούργημα που πρέπει να διαβάσουμε! Το δέκα είναι λίγο για αυτό το βιβλίο αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει μεγαλύτερος αριθμός...!
Άλλωστε, η σειρά Big Bang Books των εκδόσεων Κέδρος έχουν να προσφέρουν πολλά στα παιδιά, στους εφήβους και στους ενήλικες. Κάθε βιβλίο και ένα ξεχωριστό θέμα και μία έμμεση λύση για όσους βιώνουν κάτι αντίστοιχο. Αξίζει να τα γνωρίσετε και να τα συστήσετε ή να τα δωρίσετε σε δικά σας άτομα!




Βασιλική Διαμάντη