Η Ταγαρού κατά τα μεταπολεμικά χρόνια εκτελούσε το δρομολόγιο Βλαχοκερασιά – Τρίπολη σε καθημερινή βάση. Αυτό το μικρό φορτολεωφορείο μετέφερε τα ταγάρια των μανάδων, οι οποίες έβαζαν μέσα το φαγητό της ημέρας για τα παιδιά τους που αναγκάζονταν να μεταβούν στην Τρίπολη για να τελειώσουν το σχολείο, καθώς στο χωριό δεν υπήρχε Γυμνάσιο.
Ο Κωστής δεν ήθελε να αποχωριστεί τη μητέρα του για να πάει στο Γυμνάσιο. Φοβόταν ότι δε θα του άρεσε καθώς θα έχανε το άρωμα του χωριού και της μητέρας του. Δεν ήθελε να φύγει μακριά της. Με το πολλά έφυγε για την Τρίπολη αλλά δεν περνούσε καλά. Όχι γιατί δεν ήταν καλό το περιβάλλον εκεί αλλά γιατί του έλειπε η μητέρα του.
Πότε θα έβλεπε πάλι το πρόσωπό της; Θα περνούσε γρήγορα ο καιρός; Θα τα κατάφερνε μόνος του εκεί χωρίς κάποιον δικό του δίπλα του; Η Παναγία θα τον αγκάλιαζε τις μέρες χωρίς τον πιο σημαντικό άνθρωπο δίπλα του;
Αυτά και άλλα πολλά τριβέλιζαν το μυαλό του Κωστή. Οι φόβοι ήταν μεγάλοι αλλά κάθε μέρα που περνούσε μπροστά από το σχολείο του η Ταγαρού αισθανόταν μια ευφορία. Ήξερε ότι στο πρακτορείο τον περίμενε το ταγάρι που είχε ετοιμάσει η μητέρα του με φαγητό και καθαρά ρούχα και ίσως και μία γλυκιά έκπληξη.
Η ιστορία μας ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω, χρόνια που μόνο οι παππούδες μας θυμούνται και ίσως κάποιοι από τους γονείς μας. Χρόνια όπου η μάθηση ήταν σημαντική για τον άνθρωπο. Χρόνια που οι γονείς θεωρούσαν απαραίτητη τη γνώση και την παιδεία για τα παιδιά τους. Χρόνια που οι γονείς κάνανε τεράστια υπομονή και ξόδευαν πολλά χρήματα για να δουν τα παιδιά τους να γίνονται σωστοί άνθρωποι, με σπουδές και περγαμηνές.
Εκεί, ακριβώς, μας μεταφέρει και η συγγραφέας Άννα Ιακώβου με λόγο μεστό και γνώσεις για τους νέους που αγνοούν όσα πέρασαν οι παλιότεροι για να απολαύσουν αυτά που τόσο εύκολα και αυτονόητα θεωρούμε εμείς. Μόνο που τότε δεν ήταν ούτε αυτονόητα, ούτε εύκολα. Ήθελε αγάπη, μεράκι, προσπάθεια, υπομονή, επιμονή και θέληση.
Εντός του βιβλίου θα βρείτε μία αφίσα, η οποία έχει φιγούρες των παιδιών και μία Ταγαρού που μπορεί εύκολα να συναρμολογηθεί και να ακολουθήσουν τα παιδιά μία διαδραστική δραστηριότητα.
Η εικονογράφηση ανήκει στην Εύα Καραντινού και για ακόμα μία φορά μας εκπλήσσει με την τόσο λεπτομερή δουλειά της και την αγάπη που επιδεικνύει σε αυτό που κάνει. Τα ταγάρια ζωντανεύουν στις εικόνες και νοερά κάθε αναγνώστη μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να πιάνει στα χέρια του αυτό το ιδιαίτερο στολίδι της παράδοσής μας. Κάθε αναπαράσταση είναι ακριβής και μας αποδεικνύει ότι όταν κάποιος έχει ταλέντο μπορεί να αποδώσει με μοναδικό τρόπο τις εικόνες του!
Αξίζει, λοιπόν, να δώσουμε στα παιδιά μας βιβλία που μας ταξιδεύουν στον χρόνο και στην παράδοσή μας. Μα ακόμα περισσότερο που μας διδάσκουν και μας γνωρίζουν πράγματα και γεγονότα που αγνοούμε για το παρελθόν του τόπου μας.
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου