"Η δικηγόρος" Μάρω Βαμβουνάκη προτείνει η Πόπη Διαβολάκη

Υπάρχουν βιβλία που σου "σκαλίζουν" την ψυχή.Σου φανερώνουν αλήθειες που πριν ήταν συγκαλυμμένες με άμυνες,με εγωισμό που είχε βαφτιστεί ως αξιοπρέπεια.Σε αυτή την κατηγορία ανήκει κι η Δικηγόρος της Μάρως Βαμβουνάκη.Το γράφω συνέχεια-ίσως έχω καταντήσει και γραφική-αλλά αγαπώ πολύ τη γραφή της,με αγγίζει όσο ελάχιστοι λογοτέχνες γιατί κλείνοντας κάθε βιβλίο της νιώθω λιγάκι "διαφορετική".
Στο νέο της μυθιστόρημα περιγράφει τη ζωή της Κάτιας,μίας ορφανής ψυχοκόρης που έφτασε να γίνει γνωστή δικηγόρος.Η ιστορία είναι απλή,η πλοκή δεν έχει πολλές ανατροπές ούτε αρκετά πρόσωπα συμμετέχουν στην ιστορία αλλά μέσα σε αυτή την απλότητα έρχεται να μας καταθέσει για μία ακόμα φορά τις αλήθειες της ζωής.Εξάλλου όλα τα δύσκολα μόνο με απλό τρόπο μπορούν να δοθούν,οτιδήποτε άλλο προσβάλλει την αξία τους,δε χωρούν φτιασίδια στο γνήσιο.Με τη γνωστή μεστή ξεχωριστή πένα της διεισδύει στη ψυχοσύνθεση των ηρώων,φανερώνει αιτίες,σε μετατοπίζει από το προφανές στο βάθος και σου παρουσιάζει διαφορετικές εκδοχές για πράγματα αρχικά δεδομένα.Σου υπενθυμίζει τη διαφορετικότητα,ότι δεν ωφελεί να κρίνεις τις πράξεις αφού αυτές δεν είναι ξέχωρες από το χαρακτήρα και την εποχή,σε κάνει πιο επιεική με τον εαυτό σου,με το παρελθόν και τα λάθη σου και σου δείχνει ότι αξίζει να ζεις με τα σημερινά δεδομένα όχι με νοσταλγίες,απωθήσεις,υποθέσεις αλλά να υπάρχεις με σάρκα και οστά και κυρίως με την ψυχή σου στο παρόν.Βλέπεις ότι η συγχώρεση αν είναι ειλικρινής μπορεί να λυτρώσει εσένα τον ίδιο πάνω από όλα και να σου αφήσει χώρο για να αναπνεύσεις καλύτερα.Τέλος σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι μόνο εκεί που έρχεσαι σε επαφή με τον αληθινό εαυτό σου-ας είναι και επώδυνα ας είναι και κουραστικά-γεμίζεις από πληρότητα.Οπουδήποτε αλλού όσο βολικά,εύκολα και ευχάριστα κι αν είναι,η γεύση τους είναι γεύση κενού.Δύσκολο να το παραδεχτείς γιατί η απόγνωση καραδοκεί αλλά είναι ο μόνος δρόμος.
***Όχι δε θεωρώ ότι είναι το καλύτερό της βιβλίο,αφού τα έχω διαβάσει όλα της και τη μαγική αίσθηση,την αύρα που μου έβγαζαν τα παλιά της(από εκδόσεις Φιλιππότη,όπως η μοναξιά είναι από χώμα,οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο,τα ραντεβού με τη Σιμόνη,το τραγούδι της μάσκας,ο αντίπαλος εραστής,τα πράγματα που ζουν από το χαμό κι άλλα) δεν τη βρήκα.Ίσως κι εγώ να ήμουν διαφορετική τότε που τα διάβασα και σαφώς πιο μικρή,ίσως κι εκείνη πριν αρκετά χρόνια να έγραφε αλλιώς.Δεν της θυμώνω ίσως είναι λάθος μου να προσπαθώ να βρω κάτι από τα παλιά,απλά εκείνη η γλυκιά ξεθωριασμένη αλλά ταυτόχρονα δυνατή νοσταλγία με τυλίγει ακόμη.Ίσως γιατί με έχει σημαδέψει με τη γραφή της και με έχει κάνει να αγαπάω πιο πολύ τον εαυτό μου.Σίγουρα είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί και το φετινό -τα έγραψα και πιο πάνω-απλά εξέφρασα ένα μικρό παραπονάκι,εξάλλου με τους συγγραφείς που αγαπάμε και "μεγαλώνουμε" μαζί τους έχουμε μία κάποια οικειότητα-από τη δική μας πλευρά-και θέλουμε να τα γράψουμε κι αυτά...
Βαθμολογία 10/10

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ ΔΙΑΒΟΛΑΚΗ