Κριτική Βιβλίου “Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς” του Θοδωρή Παπαθεοδώρου

Πόσο σκληρό είναι για μία μάνα να χάνει τα ίχνη του παιδιού της; Τι πόνο τράβηξαν αυτές οι γυναίκες; Πως γίνεται ένα παιδί 16 χρονών να μαθαίνει τη σκληρή εικόνα του πολέμου, αναγκάζοντάς το να πιάσει το όπλο στα χέρια του για να σκοτώσει; Τραγικά λάθη που έγιναν τότε... απαγωγές δια της βίας... ηθικός “κατακερματισμός”... και άσκοποι θάνατοι.
Η ιστορία συνεχίζεται. Η Αριάδνη ψάχνει απεγνωσμένα την Κατερινούλα της. Η Αγγέλα προσπαθεί να βρει τον άντρα της και τα δύο της παιδιά που έφυγαν στο αντάρτικο, Λιάκο και Γιάννα. Η Μέλπω αναρωτιέται αν ζει και πως η Φανούλα της στα βουνά. Μετά τα Δεκεμβριανά, η λαίλαπα του εμφυλίου πολέμου ξαναχτυπά με πιο σκληρές μάχες, πιο μεγάλο χρονικό διάστημα, τρία χρόνια διαρκεί η τρίτη φάση του.
Το δεύτερο βιβλίο της τετραλογίας θα το χαρακτήριζα ως πιο ιστορικό, αφού τα γεγονότα αναλύονται με μεγαλύτερη επέκταση και σαφήνεια. Επίσης είναι το ίδιο συγκινητικό, αντικειμενικό χωρίς φανφάρες και λεπτομερές. Ο συγγραφέας δεν πλατιάζει ούτε προκαλεί κοιλιά. Έτσι καταφέρνει να σε τοποθετήσει μέσα στα ιστορικά γεγονότα και να αποκομίσεις τις γνώσεις που χρειάζεσαι προκειμένου να δεις τις επιπτώσεις αυτών των πολέμων και της μη διαιώνισής τους από όλους τους Έλληνες.
Όλη η τετραλογία είναι από τα βιβλία που δεν πρέπει να λείπουν από τη βιβλιοθήκη κανενός αναγνώστη και κανενός Έλληνα. Όλοι μας οφείλουμε να τα έχουμε για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι...!




Βασιλική Διαμάντη





Οι κριτικές μου και όλη την τετραλογία είναι εδώ:
1. Οι κόρες της λησμονιάς
2. Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς
3. Τα δάκρυα των αγγέλων
4. Οι καιροί της μνήμης