Κριτική Βιβλίου “Τα λαβωμένα σ'αγαπώ” της Θάλειας Ψαρρά

Ένα ακόμα βιβλίο με θέμα την κρητική βεντέτα έρχεται να ενθουσιάσει τους αναγνώστες. Θα μου πείτε τι άλλο μπορεί να ειπωθεί για αυτό το θέμα; Ναι εν μέρει θα έχετε δίκιο. Πρόκειται για ένα χιλιοειπωμένο θέμα αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι κακό. Και ο λόγος είναι πως όταν ένας συγγραφέας το λέει από τη δική του ιστορία θα το θίξει αλλιώς και οι χαρακτήρες του θα λειτουργήσουν με διαφορετικό τρόπο. Άλλωστε κάθε βιβλίο μας δείχνει τη ψυχή του συγγραφέα.
Ο Τζάκος και η Εριφύλη είναι δύο νέοι άνθρωποι που θα αγαπηθούν. Είναι κακό η αγάπη; Εννοείται πως όχι. Κατά τη γνώμη μου είναι το πιο ωραίο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος. Αλλά υπάρχει ένα αλλά. Αυτό βρίσκεται φυσικά στο γεγονός πως αυτό το συναίσθημα άνθισε και καρποφόρησε στις καρδιές αυτών των ανθρώπων σε έναν λάθος τόπο, αν μπορεί να θεωρηθεί λάθος. Ή καλύτερα για να ακριβολογήσω σε δύο λάθος οικογένειες, τις οποίες από το παρελθόν διαφεντεύει μία βεντέτα. Πολλές φορές βγήκαν τα μαχαίρια ευτυχώς χωρίς κάποια ανθρώπινη απώλεια. Τι θα γίνει όμως όταν θα μαθευτεί η αγάπη των δύο νέων; Θα έχει ανεξέλεγκτες διαστάσεις; Δυστυχώς ναι. Θα ξεκινήσει ένας αδυσώπητος πόλεμος μεταξύ των μελών των οικογενειών και οι θάνατοι, ή τα “χαλάσματα” όπως μας λέει η συγγραφέας, θα είναι πολλοί και ανελέητοι. Τελικά η αγάπη πονάει... Η αγάπη και το μίσος, η φιλία και η έχθρα συνυπάρχουν και αναγκάζουν τους ήρωες του μυθιστορήματος να αφήσουν στην άκρη τα καλά και να εξοντωθούν σε έναν ανελέητο πόλεμο όπου η αγριότητα θα θερίσει και θα εκτιναχθεί σαν τη λάβα ενός ενεργού ηφαιστείου με απρόβλεπτες διαστάσεις.
Το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην αγάπη με τις επιπτώσεις των πράξεων του παρελθόντος. Σε ορισμένα σημεία η γραφή είναι λυρική και άλλοτε λιτή χωρίς να κουράζει. Τα συναισθήματα που βγαίνουν διαβάζοντάς το ποικιλόμορφα με την αγάπη να είναι οδηγός και τα υπόλοιπα να έπονται, όπως ανθρωπιά, φιλία, μίσος, στήριξη, ελπίδα, πόνος, απογοήτευση, όνειρα, πικρία, χαρά και λύπη. Ευτυχώς πλέον ο άγραφος νόμος των βεντέτων τείνει να εξαφανιστεί και τα δεν θρηνούμε θύματα, όπως παλιά. Το τέλος είναι ανατρεπτικό, καταιγιστικό και ίσως κινηματογραφικό που μας θυμίζει ταινία της μεγάλης οθόνης. Ευτυχώς έλειπαν οι πολλές κρητικές λέξεις, που εμένα προσωπικά με κάνουν να βαριέμαι, ίσως λόγω του ότι δεν γνωρίζω καθόλου τη συγκεκριμένη διάλεκτο. Άλλο ένα θετικό κομμάτι του βιβλίου που μου άρεσε. Αν ψάχνετε ένα βιβλίο ανατρεπτικό τότε δεν έχετε να κάνετε κάτι άλλο από το να το διαβάσετε!




Βασιλική Διαμάντη