Μία απροσεξία, –ή να το θέσω καλύτερα– μία κακή στιγμή θα σταθεί μοιραία και για τους δύο κάνοντας τη ζωή τους άνω – κάτω. Μόνο που αυτό θα έχει συνεπακόλουθα και στις ζωές των γύρω τους.
Δυστυχώς, δεν έχω διαβάσει ακόμη όλη την εργογραφία της συγγραφέως. Αλλά το συγκεκριμένο δημιούργημα με πήγε χρόνια πίσω, όταν την πρωτογνώρισα με το βιβλίο “Ζητείται επειγόντως γαμπρός”. Η πλοκή δεν είναι ίδια αλλά οι ατάκες και το άφθονο γέλιο που προκαλεί στους αναγνώστες του μου το θύμισε αρκετά.
Από τις λίγες αναγνωστικές μου διαδρομές που αγάπησα, για να πω καλύτερα λάτρεψα, τους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Οι πιο αγαπημένοι μου είναι ο θείος του Βλαδίμηρου, Κύριλλος Ζαχάροφ – Ευγενικός με τον σκύλο του τον Ντοστογιέφσκι και φυσικά ο μπάτλερ ο Ντρούπι. Οι καυστικές ατάκες τους και το έντονο χιούμορ τους αποτελούν τα στοιχεία που απογειώνουν την ιστορία του βιβλίου.
Κάθε αναγνώστης θα αισθανθεί μία λύπηση για την άτυχη Σπυριδούλα και για όλα τα δεινά της. Η κακοτυχία την κυνηγάει και ας μην είναι απαισιόδοξη. Προτιμά να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο παρά μισοάδειο και να σκέφτεται τι χειρότερο θα μπορούσε να της συμβεί.
Οι δύο κόσμοι, ο πλούτος και η φτώχεια, συναντιούνται και συμπορεύονται στη ροή της ζωής. Οι εξελίξεις θα είναι συνεχείς και απανωτές. Και τα μηνύματα που φροντίζει να μας περάσει η συγγραφέας για ακόμα μία φορά είναι εμφανή. Ο ρατσισμός, η ταξική και κοινωνική διαφορά, η κατηφόρα της κοινωνίας και ο υπέρμετρος εγωισμός ξετυλίγονται με αριστοτεχνικό τρόπο.
Ο σκληρός κόσμος του πλούτου μας δείχνει το αδίστακτο πρόσωπό του μέσω των δομημένων χαρακτήρων της συγγραφέως. Η γραφή της αποτελείται από πρωτοπρόσωπη –με αφηγήτρια την Σπυριδούλα– και τριτοπρόσωπη αφήγηση. Η ροή του βιβλίου είναι χειμαρρώδης, η ιστορία έχει έντονο το στοιχείο του σαρκασμού και κάθε χαρακτήρας έχει ιδιαίτερη σημασία για την εξέλιξή της. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι άρτια δομημένη και μέσω του μεστού λόγου της συγγραφέως κάνει το ανάγνωσμα ένα ευχάριστο διάλειμμα στις δυσκολίες που συναντάμε καθημερινά στη ζωή μας.
Αναμφίβολα, θεωρώ ότι πρόκειται για ένα πόνημα με εμβάθυνση στα κοινωνικά θέματα και στην ανθρώπινη ψυχή, θίγοντας κάθε κοινωνικό ζήτημα με ευαισθησία και χωρίς υπερβολές. Επίσης, διαβάζεται απνευστί. Το γέλιο παίζει ζωτικό ρόλο και μας αφήνει μία όμορφη και γλυκιά επίγευση καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Το αγάπησα και ήδη πήρε τη θέση του στη βιβλιοθήκη μου! Εύχομαι κάθε αναγνώστης να δει μέσα από το πρίσμα και την ιδιαίτερη ματιά της συγγραφέως και να το αγαπήσει εξίσου! Το ΔΕΚΑ ΜΕ ΤΟΝΟ φαντάζει λίγο, και αυτή είναι η αλήθεια! Συγχαρητήρια και αναμένω με αγωνία το επόμενο πόνημά της, την επόμενη κατάθεση ψυχής!
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου