Τέλειωσα το βιβλίο " Ακόμη θυμάμαι " της Ελένης Γαληνού και αυτή είναι η άποψη μου:
Το «Ακόμη θυμάμαι» είναι μια ιστορία που μιλάει για ένα κορίτσι με σπάνιο χάρισμα, που γεννιέται το 1920 σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι που κρέμεται από το βράχο . Η μητέρα του πεθαίνει και έτσι οι πέντε μοναχές αναλαμβάνουν να το προστατέψουν και να το μεγαλώσουν γνωρίζοντας για το δώρο που του έχει δοθεί. Η ηγουμένη Μαρία, η Δομινίκη, η Ορθοδοξία, η Χρυσοστόμη, και η Αικατερίνη, κουβαλώντας η καθεμιά τον δικό της σταυρό. Όταν η κοπέλα θα αποφασίσει να βγει στον κόσμο για να προσφέρει το χάρισμά της στους ανθρώπους, στο δύσβατο μονοπάτι της θα έρθει αντιμέτωπη με αλήθειες που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε σκεφτεί, θα συναντήσει τον φθόνο, την φιλαργυρία, την καχυποψία, τον πόνο, μα και την καλοσύνη, την φροντίδα και κυρίως τον έρωτα. Το χάρισμα απαιτεί αγνότητα, όμως ο έρωτας αποδεικνύεται πιο δυνατός και όταν εισβάλει στη ζωή της οι ισορροπίες ανατρέπονται. Η απόφαση της να απαρνηθεί το χάρισμα για να κρατήσει την ασίγαστη φλόγα της αγάπης στην καρδιά της, θα στιγματίσει άθελα της τις ζωές όλων, αποκαλύπτοντας συγκλονιστικές αλήθειες και φέρνοντας στο φως το σκοτεινό παρελθόν. Το χάρισμα χάνεται ενώ κάτι σκοτεινό απειλεί πλέον τη ζωή της.Η ιστορία διαδραματίζεται κυρίως, από το 1920-1940, περνάει μέσα απ’ τον πόλεμο και φτάνει να κλείσει στις μέρες μας με την αφήγηση της τελευταίας υπέργηρης μοναχής. Εκείνη μας αποκαλύπτει πως η αγάπη και ο έρωτας μπορούν να ανθίσουν ακόμη και στα πιο ακατάλληλα εδάφη, εν μέσω ενός ανελέητου πολέμου, όπως ακόμη και την αιώνια πάλη της πίστης στον Θεό με τις δεισιδαιμονίες και τα θεόσταλτα χαρίσματα που έχουν κάποιοι άνθρωποι. Διαπιστώνουμε πως οι προκαταλήψεις των ανθρώπων δεν τους αφήνουν να δουν με τα μάτια της ψυχής τους το μεγαλείο του Θεού.
Η Ελένη Γαληνού με κέρδισε με την λυρική γραφή της, με τις έντονες περιγραφές των συναισθημάτων, με το μυστήριο και την αγωνία που όσο εξελισσόταν, μου προκαλούσε ρίγη συγκίνησης, και έναν σφίξιμο στην καρδιά νιώθοντας τον πόνο που βίωναν οι χαρακτήρες, στην άνιση μάχη τους με το πεπρωμένο, με αποφάσεις που πήραν ξεπερνώντας τις δυνάμεις τους ψυχικές και σωματικές. Ένα μυθιστόρημα ύμνος στο μεγαλείο και στην δύναμη της αληθινής αγάπης και για ένα μοναδικό χάρισμα που μετουσιώθηκε μπροστά στην αγάπη προκάλεσε την μοίρα και ικέτεψε για ένα θαύμα που θα λύτρωνε τις καρδιές…
Το «Ακόμη θυμάμαι» είναι μια ιστορία που μιλάει για ένα κορίτσι με σπάνιο χάρισμα, που γεννιέται το 1920 σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι που κρέμεται από το βράχο . Η μητέρα του πεθαίνει και έτσι οι πέντε μοναχές αναλαμβάνουν να το προστατέψουν και να το μεγαλώσουν γνωρίζοντας για το δώρο που του έχει δοθεί. Η ηγουμένη Μαρία, η Δομινίκη, η Ορθοδοξία, η Χρυσοστόμη, και η Αικατερίνη, κουβαλώντας η καθεμιά τον δικό της σταυρό. Όταν η κοπέλα θα αποφασίσει να βγει στον κόσμο για να προσφέρει το χάρισμά της στους ανθρώπους, στο δύσβατο μονοπάτι της θα έρθει αντιμέτωπη με αλήθειες που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε σκεφτεί, θα συναντήσει τον φθόνο, την φιλαργυρία, την καχυποψία, τον πόνο, μα και την καλοσύνη, την φροντίδα και κυρίως τον έρωτα. Το χάρισμα απαιτεί αγνότητα, όμως ο έρωτας αποδεικνύεται πιο δυνατός και όταν εισβάλει στη ζωή της οι ισορροπίες ανατρέπονται. Η απόφαση της να απαρνηθεί το χάρισμα για να κρατήσει την ασίγαστη φλόγα της αγάπης στην καρδιά της, θα στιγματίσει άθελα της τις ζωές όλων, αποκαλύπτοντας συγκλονιστικές αλήθειες και φέρνοντας στο φως το σκοτεινό παρελθόν. Το χάρισμα χάνεται ενώ κάτι σκοτεινό απειλεί πλέον τη ζωή της.Η ιστορία διαδραματίζεται κυρίως, από το 1920-1940, περνάει μέσα απ’ τον πόλεμο και φτάνει να κλείσει στις μέρες μας με την αφήγηση της τελευταίας υπέργηρης μοναχής. Εκείνη μας αποκαλύπτει πως η αγάπη και ο έρωτας μπορούν να ανθίσουν ακόμη και στα πιο ακατάλληλα εδάφη, εν μέσω ενός ανελέητου πολέμου, όπως ακόμη και την αιώνια πάλη της πίστης στον Θεό με τις δεισιδαιμονίες και τα θεόσταλτα χαρίσματα που έχουν κάποιοι άνθρωποι. Διαπιστώνουμε πως οι προκαταλήψεις των ανθρώπων δεν τους αφήνουν να δουν με τα μάτια της ψυχής τους το μεγαλείο του Θεού.
Η Ελένη Γαληνού με κέρδισε με την λυρική γραφή της, με τις έντονες περιγραφές των συναισθημάτων, με το μυστήριο και την αγωνία που όσο εξελισσόταν, μου προκαλούσε ρίγη συγκίνησης, και έναν σφίξιμο στην καρδιά νιώθοντας τον πόνο που βίωναν οι χαρακτήρες, στην άνιση μάχη τους με το πεπρωμένο, με αποφάσεις που πήραν ξεπερνώντας τις δυνάμεις τους ψυχικές και σωματικές. Ένα μυθιστόρημα ύμνος στο μεγαλείο και στην δύναμη της αληθινής αγάπης και για ένα μοναδικό χάρισμα που μετουσιώθηκε μπροστά στην αγάπη προκάλεσε την μοίρα και ικέτεψε για ένα θαύμα που θα λύτρωνε τις καρδιές…
ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΧΑΙΔΩΣ ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου