"Ο σάκος του φόνου" Tony Parsons

Ο σάκος του φόνου
Tony Parsons
μετάφραση: Αύγουστος Κορτώ



Ένας τραπεζίτης βρίσκεται σφαγμένος στο γραφείο του – με βαθιά κομμένο τον λαιμό. Ένας άστεγος βρίσκεται σφαγμένος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Παρότι τα ΜΜΕ πιστεύουν ότι πίσω από τις δολοφονίες τους κρύβεται ένας κατά συρροή δολοφόνος με το παρατσούκλι Μπομπ ο Χασάπης, ο υπεύθυνος της αστυνομικής έρευνας Μαξ Γουλφ ανακαλύπτει σύντομα ότι οι δυο δολοφονημένοι άνδρες ήταν συμμαθητές και φίλοι από ένα ακριβό, ιδιωτικό σχολείο/οικοτροφείο. Έπειτα από παρακολούθηση, η αστυνομία συλλαμβάνει τον Μπομπ, ο οποίος αναλαμβάνει την ευθύνη των φόνων. Ωστόσο, όταν δύο ακόμα από τα επτά μέλη της σχολικής παρέας δολοφονούνται, ο Μαξ Γουλφ πείθεται ότι κάποιος άλλος προσπαθεί να τους εξολοθρεύσει και διαισθάνεται ότι τους συνδέει κάποιο μυστικό. Θα καταφέρει να φτάσει μέχρι το τέλος της ιστορίας, με δεδομένα τα εμπόδια που θέτει σε κάθε αστυνομική έρευνα η άκαμπτη κοινωνική διαστρωμάτωση της αγγλικής κοινωνίας;

Η πρώτη περιπέτεια του Μαξ είναι μια γρήγορη αυθεντική αστυνομική ιστορία με αντίπαλο έναν έξυπνο και αδίστακτο σίριαλ κίλερ. Γεμάτη ένταση αλλά και με δόσεις έξυπνου χιούμορ, υπόσχεται να κερδίσει ακόμα και τους πιο απαιτητικούς φαν του αστυνομικού.

Για την ατμόσφαιρα του βιβλίου
Όταν έφτιαχνα τον κόσμο του Μαξ Γουλφ ήξερα ότι ένα από τα πράγματα που ήθελα να δώσω στο μυθιστόρημα ήταν μια υποβλητική αίσθηση του τόπου μου, του Λονδίνου, ανάλογη με αυτή του Λος Άντζελες στα βιβλία των Raymond Chandler και James Ellroy, ή του Εδιμβούργου όπως το ζει ο επιθεωρητής Ρέμπους στα μυθιστορήματα του Ian Rankin, ή όπως το Μπράιτον του επιθεωρητή Ρόι Γκρέις στα έργα του Peter James.
Το 27 της Σάβιλ Ρόου, εκεί που βρίσκονται τα κεντρικά του Γουέστ Εντ, έδινε μια αίσθηση αυθεντικότητας, μου έφερνε στον νου τον Σέρλοκ Χολμς να γρατζουνίζει το βιολί του στην Μπέικερ Στριτ. Ο σάκος του φόνου διαδραματίζεται στο σύγχρονο Λονδίνο, που όμως φέρει έντονα τα σημάδια του παρελθόντος, καθώς υπάρχουν παντού φαντάσματα. Είναι το Λονδίνο του Τζακ του Αντεροβγάλτη, των αδελφών Κρέι και του Μαύρου Μουσείου. Το Μαύρο Μουσείο είναι το δωμάτιο 101 στη Νέα Σκότλαντ Γιαρντ, κλειστό για το κοινό, όπου εκτίθενται αντικείμενα και σύνεργα φοβερών εγκλημάτων των τελευταίων 150 ετών, για να θυμίζουν στους αστυνομικούς ότι ρισκάρουν τη ζωή τους κάθε φορά που πηγαίνουν στη δουλειά. Στο Μαύρο Μουσείο ο Μαξ Γουλφ αναζητά σοφία και καθοδήγηση από έναν άντρα που πρόκειται να γίνει ο μεγαλύτερος σύμμαχός του. Αλλά δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα για την υπόθεση του βιβλίου...

Για τον ήρωά του
Ο επιθεωρητής Μαξ Γουλφ υπήρξε αξιωματικός παρακολούθησης στην Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία. Έλαβε το βασιλικό παράσημο της Αστυνομίας για τις διακεκριμένες υπηρεσίες που προσέφερε στο σώμα. Ήταν ο μόνος αστυνομικός που αναγνώρισε έναν καταζητούμενο τρομοκράτη και απέτρεψε μια βομβιστική επίθεση στον σταθμό Κινγκς Κρος του Λονδίνου. Πήρε προαγωγή και μετατέθηκε στην Υπηρεσία Ανθρωποκτονιών, στα κεντρικά του Γουέστ Εντ.
Ζει σε ένα ρετιρέ με την πεντάχρονη κόρη του, τη Σκάουτ, κι ένα Κινγκ Τσαρλς σπάνιελ, τον Σταν. Είναι ακόμη ερωτευμένος με τη γυναίκα του – την όποια έχει χάσει. Βασανισμένος από εμμονές και μόνιμη αϋπνία, ενεργεί υπακούοντας κυρίως στο ένστικτό του παρά σε εντολές. Ο Μαξ είναι ένας σκληρός άντρας με ζεστή καρδιά. Ασχολείται με το μποξ, γιατί πιστεύει ότι τον κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Αγαπώ τα αστυνομικά μυθιστορήματα όλη μου τη ζωή και γνωρίζω ότι τα καλύτερα από αυτά τιμούν το είδος και παράλληλα προσθέτουν κάτι φρέσκο, τους δίνουν μια απροσδόκητη τροπή. Αυτό προσπάθησα να κάνω στον Σάκο του φόνου: με τον δολοφόνο και με τα εγκλήματά του. Με το όπλο. Με την τοποθεσία. Με το Μαύρο Μουσείο. Και περισσότερο με τον επιθεωρητή –χήρος, γονιός, ερασιτέχνης πυγμάχος, εθισμένος στον καφέ, ταλαιπωρημένος από αϋπνίες– που είναι καλός άνθρωπος, αλλά θέλει να γίνει καλύτερος.
Ο Μαξ μοιάζει αληθινός και πιστεύω ότι γι’ αυτό τον λόγο το βιβλίο άρεσε σε μερικούς από τους καλύτερους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Για τον εαυτό του
Πάντα ήξερα ότι θα γινόμουν συγγραφέας. Ήξερα ότι τίποτα δεν θα με σταματούσε. Ανέκαθεν μου άρεσαν οι ιστορίες, τα βιβλία με μαγνήτιζαν, με βοηθούσαν να καταλάβω τον κόσμο. Άφησα το σχολείο στα δεκάξι, έκανα δουλειές του ποδαριού και δούλευα τη νυχτερινή βάρδια στο ποτοποιείο Gordon's Gin στο Λονδίνο, όταν μου πρόσφεραν μια θέση δημοσιογράφου στο μουσικό περιοδικό New Musical Express (ΝΜΕ). Από τότε πέρασα μια περίοδο ισχνών αγελάδων αλλά και μερικά πολύ καλά χρόνια. Οι καριέρες έχουν πάντα σκαμπανεβάσματα, όλοι συναντούν δυσκολίες. Ωστόσο τα κατάφερα, έγινα βραβευμένος δημοσιογράφος και μπεστσελερίστας συγγραφέας.