Μ.Κ.: Σαν ένα ατμοσφαιρικό κοινωνικό μυθιστόρημα με ψήγματα φιλοσοφικών προβληματισμών.
Ερώτηση 2η: Μερικοί λένε πως στον πόλεμο και στον έρωτα δεν υπάρχουν κανόνες. Μέχρι που πιστεύετε πως μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για την αγάπη;
Μ.Κ.: Μπορεί να φτάσει ακόμα και στα άκρα. Εξαρτάται από τον χαρακτήρα του, την παιδεία, την ηθική του. Αλλά άλλο το μέχρι πού μπορεί και άλλο το ως πού πρέπει. Δέχομαι ότι ο καθένας δικαιούται να παλέψει για την αγάπη του, όμως πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια. Και αυτά τα όρια τα βάζουν η συνείδηση και η αξιοπρέπειά μας.
Ερώτηση 3η: Στο βιβλίο σας βλέπουμε τόση την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων όσο και μεταξύ ανθρώπων και ζώων. Μπορεί ένας άνθρωπος να αγαπήσει ένα ζώο περισσότερο απ' ό,τι έναν άνθρωπο;
Μ.Κ.: Ένας άνθρωπος που αγαπάει τα ζώα σίγουρα αγαπάει και τους ανθρώπους. Η αγάπη μπορεί να εκδηλωθεί με πολλές μορφές και με διαφορετική ένταση. Και φυσικά μπορεί να έχει πολλούς και διαφορετικούς αποδέκτες. Πιο συγκεκριμένα, θα απαντήσω πως ναι. Αλλά για να μην παρεξηγηθώ θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Το δικό μου σκυλί, τη Μέλια, την αγαπώ πάρα μα πάρα πολύ. Το βλέμμα της κρύβει τόση τρυφερότητα και ευγνωμοσύνη όταν με κοιτάζει και η ψυχή της ξεχειλίζει από ανυστερόβουλη αγάπη. Σίγουρα όμως δεν μπορώ να πω ότι την αγαπώ περισσότερο από τους πολύ δικούς μου ανθρώπους –με την έννοια πως αν έπρεπε να διαλέξω (κάτι που απεύχομαι να μου συμβεί ποτέ)- σίγουρα θα έμπαινε στην τελευταία θέση όσο οδυνηρό κι αν μου ήταν. Όμως οπωσδήποτε την αγαπάω και την πονάω πολύ περισσότερο από κάποιους ελάχιστους ανθρώπους οι οποίοι μου έκαναν τρομερό κακό στη ζωή μου. Εξαρτάται λοιπόν με το με ποιον άνθρωπο θα συγκρίνουμε το ζώο.
Ερώτηση 4η: Η Μελίνα θα βρει μία αληθινή φίλη και θα αναπτύξει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους κατοίκους του χωριού. Πιστεύετε πως σε μία κλειστή κοινωνία αυτό είναι πιο εύκολο απ' ό,τι σε μία μεγάλη αστική πόλη;
Μ.Κ.: Νομίζω πως ναι σε γενικές γραμμές. Και το λέω με την εξής σκέψη: Σε μία κλειστή κοινωνία οι άνθρωποι αναγκαστικά έρχονται πιο κοντά, μοιράζονται περισσότερα κοινά πράγματα και μαθαίνονται πιο εύκολα κάποιες αλήθειες. Επίσης στα χωριά κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχουν στα ίδια μεγέθη ανταγωνισμοί και πειρασμοί που μπορούν να αλλοιώσουν χαρακτήρες και να καταστρέψουν φιλίες. Άλλωστε στις μεγάλες πόλεις μπορεί κανείς να βρει πάρα πολλούς τρόπους διεξόδου, ενώ στα χωριά η ζωή είναι πιο περιορισμένη πράγμα που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά.
Ερώτηση 5η: Πιστεύετε πως πρέπει να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους;
Μ.Κ.: Οι γονείς μου με έμαθαν από πολύ νωρίς πως δεν είναι καθόλου σωστό να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Με μία επιπόλαιη ταμπέλα που θα στιγματίσουμε κάποιον τον καταδικάζουμε στην περιθωριοποίηση, ισοπεδώνουμε την προσωπικότητά του και τονίζουμε την όποια διαφορετικότητά του. Έτσι παύουμε να βλέπουμε το σύνολο της προσωπικότητάς του και εστιάζουμε σε ένα και μόνο χαρακτηριστικό που για μας είναι ενοχλητικό. Δεν είναι ρατσιστικό κάτι τέτοιο; Η πραγματική ομορφιά του καθενός μας κρύβεται μέσα μας, στην ψυχή μας. Από εκεί απορρέουν όλα. Δεν είναι κρίμα να στεκόμαστε στην επιφάνεια μιας ταμπέλας και να χάνουμε την ουσία; Δεν είναι κρίμα να παρασυρόμαστε από φόβο ή μίσος αντί να μοιράζουμε μόνο αγάπη και κατανόηση;
Ερώτηση 6η: Ποιον γυναικείο χαρακτήρα μεταξύ της Αναστασίας, της Βαγγελίτσας, της Μελίνας και της Ερασμίας θα διαλέγατε για φίλη σας αν σας δινόταν αυτή η δυνατότητα;
Μ.Κ.: Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Έχω πολλές φίλες, καλές φίλες, που οι χαρακτήρες τους έχουν σημαντικές διαφορές –ακόμα και από τον δικό μου. Με κάποιες από αυτές απορήσαμε και μόνες μας πώς είναι δυνατό να είμαστε τόσο «κολλητές» ενώ είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετες. Ωστόσο είμαστε δεμένες χρόνια, υπάρχει αγάπη και σεβασμός μεταξύ μας, και στα δύσκολα βρεθήκαμε πάντα ενωμένες. Οπότε για μένα δεν είναι θέμα χαρακτήρα. Είναι να έχει αυτό το κάτι που θα αγγίξει την ψυχή μου. Μοναδική προϋπόθεση να μην είναι κακός άνθρωπος.
Ερώτηση 7η: Στο βιβλίο σας ο "διακαής πόθος" της Μελίνας είναι να βρει μία αληθινή φίλη. Τι ρόλο παίζει η φιλία στη ζωή σας;
Μ.Κ.: Σημαντικότατη. Η φιλία είναι μία σχέση ιερή, αναντικατάστατη και απαραίτητη. Και φυσικά πρέπει να είναι αμφοτερόπλευρη. Ένα ηθικό, ψυχικό δούναι και λαβείν. Έζησα πολλές απώλειες στη ζωή μου. Απώλειες που με πλήγωσαν, με πόνεσαν, με ισοπέδωσαν. Όμως πάντα, σε όλες, υπήρχαν δίπλα μου κάποιες φίλες. Εκείνες με βοήθησαν να αντέξω την πίκρα μου, να παλέψω για ένα καλύτερο αύριο, να διατηρήσω το χαμόγελό μου. Αν δεν τις είχα τότε, δεν ξέρω πού θα είχα οδηγηθεί. Και με την ευκαιρία, θα ήθελα να πω ότι «οι φίλοι» είναι για μένα ένα βασικό κριτήριο για τους ανθρώπους που επιλέγω να έχω κοντά μου. Αν γνωρίσω κάποιον που δεν έχει φίλους, τότε χτυπάει στο μυαλό μου ένα προειδοποιητικό καμπανάκι. «Κάτι αρνητικό συμβαίνει εδώ!» Και πιστέψτε με, αυτό το καμπανάκι δεν έχει κάνει ποτέ μέχρι τώρα λάθος.
Ερώτηση 8η: Φαντασία. Πρωτόγνωρο είδος για εμάς σε βιβλία σας. Τι σας ώθησε να μπείτε σε αυτό το μονοπάτι; Σας δυσκόλεψε καθόλου αυτή η κατηγορία λογοτεχνίας;
Μ.Κ.: Εγώ δε θα χαρακτήριζα με τίποτα το «Η Άγνωστη δίπλα μου» σαν βιβλίο φαντασίας. Το θεωρώ εντελώς ρεαλιστικό. Μπορεί βέβαια η φαντασία η δική μου να δούλεψε πολύ για να «στήσει» όλη την ιστορία, αλλά όπως προανέφερα θεωρώ το βιβλίο σαν ένα ατμοσφαιρικό κοινωνικό μυθιστόρημα. Μου αρέσει να γράφω κοινωνικά μυθιστορήματα, απλώς μου αρέσει κάθε φορά να τα αφηγούμαι με έναν ξεχωριστό τρόπο. Ε, αυτή τη φορά χρησιμοποίησα σασπένς. Αυτό είναι όλο. Αλλά οφείλω να ομολογήσω πως μου άρεσε πολύ και θα ήθελα να το ξανακάνω…
Ερώτηση 9η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;
Μ.Κ.: Επειδή νιώθω σίγουρη πως κάτι θα κερδίσουν. Αυτοί που θέλουν απλώς να περάσουν καλά θα περάσουν. Εκείνοι που θέλουν να προβληματιστούν και να σκεφτούν βαθύτερα, θα βρουν πολλούς λόγους για να το πετύχουν. Όσοι θέλουν αγωνία και σασπένς θα το έχουν. Κανένας δε θα κουραστεί και κανείς δε θα απογοητευτεί.
Ερώτηση 10η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Μ.Κ.: Πολλά, πιστέψτε με. Σκέψεις, παροτρύνσεις, ιδέες, ευχές. Όμως, αφού μου δίνεται η ευκαιρία, θα προτιμήσω να πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αγάπη που εισπράττω από εκείνους. Είναι υπέροχο συναίσθημα να νιώθω πως συμμερίζονται τις ανησυχίες μου και σέβονται την προσωπικότητά μου. Πως νοιάζονται ειλικρινά για μένα και χαίρονται με τη χαρά μου. Τα λόγια τους, είτε στο ίντερνετ είτε στις συναντήσεις μας, είναι για μένα το μεγαλύτερο δώρο. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ και τους εύχομαι τα καλύτερα.
Ερώτηση 11η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;
Μ.Κ.: Θα σας μιλήσω ειλικρινά. Πέρα από κάποια βιβλία που έχω εδώ και καιρό αρχινισμένα, στο μυαλό μου τριγυρνούσαν προσφάτως τρεις ιδέες που με προκαλούσαν. Όμως μετά από την Άγνωστη νιώθω την υποχρέωση πρώτα απέναντι στον εαυτό μου κι έπειτα απέναντι στους αναγνώστες μου να γράψω κάτι ακόμα καλύτερο. Κάτι ανώτερο. Δε θέλω να γράψω απλώς για να εκδώσω ένα βιβλίο την επόμενη χρονιά. Όμως ακόμα δεν έχω βρει αυτό που θα με ικανοποιήσει και θα με ιντριγκάρει. Οι τρεις ιδέες που είχα δε με ικανοποιούν πια. Γι’ αυτό δε θα γράψω τίποτα μέχρι να μου έρθει η έμπνευση που θέλω.
Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!
Μ.Κ.: Κι εγώ ευχαριστώ πάρα πολύ για τη φιλοξενία, για την πολύ όμορφη κουβέντα μας και για τις ευχές σας. Αντεύχομαι τα καλύτερα!
Γεννήθηκε στην Αθήνα, όμως πάντα νιώθει νησιώτισσα και διατυμπανίζει πως είναι από τη Χίο, το νησί της μητέρας της. Οι γονείς της ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι... το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσε να έχει. Τα παιδικά της χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, την εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής της. Η περίοδος της εφηβείας της, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, την πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας. Τα μάτια της παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή της υπερασπίζεται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ' αφτιά της, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε -ή και φοβόμαστε- να ομολογήσουμε. Τα χέρια της αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση της έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους. Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλα αυτά, όμως οφείλει να ομολογήσει ότι πλήρωσε ακριβά τα μαθήματα που την βοήθησαν να περάσει στην τάξη των "μυαλωμένων ενηλίκων", των αξιοσέβαστων "μεγάλων". Κι είναι πολλές οι φορές που την πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσει το χρόνο πίσω, να ξαναβρεθεί στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος... Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισε να γράφει. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο της μάθημα κι η ίδια η αγαπημένη των φιλολόγων της. Έκανε όνειρα για τον εαυτό της κι οι καθηγητές της στοιχημάτιζαν πάνω της. Τους έβγαλε ασπροπρόσωπους όταν πέρασε στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσε οικτρά όταν παράτησε τις σπουδές της για να παντρευτεί. Ωστόσο, κράτησε πάντα σαν εραστή της τη λογοτεχνία. Συνέχισε να γράφει και εργάστηκε ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος της τελείωσε, έκανε την κίνηση να αποτυπώσει τις εμπειρίες της στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα, "Όταν οι Γυναίκες Τολμούν", κι έτσι βρήκε το δρόμο που πάντα γύρευε. Μέχρι τότε, δεν πίστευε ότι θα διεκδικούσε ποτέ τον τίτλο του "συγγραφέα", όμως η αγάπη της για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή την παροτρύνουν να μπερδεύεται κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν πεισματικά και αέναα την ενηλικίωσή μας. Όλα της τα βιβλία, 8 στο σύνολο, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη.
"Η άγνωστη δίπλα μου" κυκλοφόρησε το 2016, "Μια ανάσα μακριά" το 2015, "Χωρίς εσένα" το 2014, παράλληλη λογοτεχνία με το βιβλίο της Θάλειας Κουνούνη "Δεν υπήρξα ποτέ", "Αγεφύρωτες σιωπές" το 2013, "Ζωή μου, εσύ..." το 2011, "Σκιές στο χρόνο" και "Το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό" το 2010, "Όταν οι γυναίκες τολμούν" το 2009 και "Σε βλέπω παντού" το 2008.
Η άγνωστη δίπλα μου
Σοφά λόγια. Αληθινά. Όμως η Μελίνα ήταν νέα ακόμα και το δικό της το σεντούκι ξεχείλιζε από όνειρα.
Για να τα πραγματοποιήσει, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα και όσα την πονούσαν εκεί και να κάνει μια καινούρια αρχή μακριά, σε ένα πανέμορφο ορεινό χωριό της βορειοδυτικής Ελλάδας. Αλλά, όπως κάθε τόπος, έτσι και το Αιθερικό είχε τα δικά του μυστικά, τις δικές του πληγές, τα δικά του φαντάσματα…
Μια παράξενη παρουσία που ο καθένας προσπαθούσε να εξηγήσει σύμφωνα με τους προσωπικούς του ορίζοντες και τις ψυχικές αντοχές του…
Μια δυνατή φιλία που λύγισε κάτω από το βάρος μιας αναπόδεικτης προδοσίας…
Ένα βαρύ μυστικό που καταδικάστηκε σε απροσπέλαστα σκοτάδια…
Ένας ξαφνικός θάνατος που ποτέ δε βρήκε τη δικαίωση που του άξιζε…
Και έρωτες… Έρωτες δυνατοί, τρυφεροί, απελπισμένοι, εμμονικοί… Έρωτες που ο καθένας τους ζητούσε τη δική του αχτίδα ήλιου για να ανθίσει στο φως της ζωής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου