Συζητώντας με τη Δάφνη Καλογεροπούλου

Ερώτηση 1η: Ποιος είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;

Δ.Κ.: Δυστυχώς, δεν μπορώ να απαντήσω μoνολεκτικά. Αν περιοριστώ στη λογοτεχνία, αγαπάω ιδιαίτερα τον Ζ. Σαραμάγκου, την Ν. Γκόντιμερ, φυσικά κολοσσούς όπως ο Φ. Ντοστογιέφσκι, ο Λ. Τολστόη, η Β. Γούλφ, η Τζ. Όστεν και ο κατάλογος είναι ατέλειωτος...Τζ. Στάϊνμπεκ, Έ. Έσσε, Γκ. Γκαρσία Μάρκες κτλ κτλ... Φυσικά, η Αγκάθα Κρίστι συνοδεύει συχνά τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Και είμαι επίσης αρκετά επηρεασμένη από τις Ποιητικές Σχολές του Ελύτη, του Ρίτσου, του Σεφέρη, καθώς και τα κείμενα του Καζαντζάκη.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Δ.Κ.: Άρχισα να διαβάζω βιβλία αρκετά αργά και μάλιστα το ενδιαφέρον μου για το διάβασμα γεννήθηκε από βιβλία ψυχολογίας. Από τα πρώτα βιβλία πρέπει να ήταν η Πρωτογενής Κραυγή του Άρθουρ Τζάνοφ.

Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Δ.Κ.: Σημαίνει ένα ταξίδι του εαυτού δύσκολο, κυκλοθυμικό, τρομακτικό, το οποίο, όμως, με κάποιο τρόπο στο τέλος αποδεικνύεται σωτήριο. Όσο κι αν ακούγεται αστείο, για μένα οι ήρωες μου είναι οι καλύτεροι μου σύμβουλοι και θεραπευτές. Χωρίς να το θέλω σκοντάφτω πάνω στις απαντήσεις τους και εκ των υστέρων αναγκάζομαι να τις ακούσω. Διότι, εύκολα υποτιμά ή αγνοεί κανείς τις ίδιες του τις σκέψεις, μα όταν αυτές καταγραφούν, αρχίζουν να ζωντανεύουν. Οι ήρωες είναι σα να βγαίνουν απ' τη σελίδα και να σε παρακινούν να διευρυνθείς. Διότι, αν δεν το κάνεις, οι ίδιες σου οι λέξεις μοιάζουν να σε καταδιώκουν. Όποιος γράφει ξέρει ότι δύσκολα δραπετεύει κανείς απ' το ίδιο του το γραπτό.

Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας;

Δ.Κ.: Όπως συχνά λέω, επιλέγω για θέματά μου πράγματα που με έχουν ντροπιάσει, στιγματίσει, συχνά, συνθλίψει, προβληματίσει, κτλ. Κι αυτό διότι πιστεύω πως όλα όσα μας έχουν πληγώσει, συχνά, είναι η δύναμή μας. Αυτά για τα οποία κατακρίνουμε τον εαυτό μας- οι ντροπές, τα μυστικά, οι σκοτεινές μας πτυχές- αν ελευθερωθούν και μεταβολιστούν σε δημιουργία, είναι από τα πιο αυθεντικά κομμάτια που διαθέτουμε.

Ερώτηση 5η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Δ.Κ.: Ξεκίνησα να γράφω περισσότερο από ανάγκη -για να διερευνήσω τον εαυτό μου- τότε που έκανα ακόμα ψυχοθεραπεία, πριν ασχοληθώ και με την ψυχολογία. Έγραφα απλώς για να νιώσω καλύτερα και να διεργαστώ όσα διεργαζόμουν στη θεραπεία. Σιγά σιγά οι σκέψεις μου άρχισαν να αποκτούν ειρμό, συνέχεια και συνοχή και από τότε τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το νέο σας βιβλίο "Μαγδαληνές χωρίς υπέρμαχο";

Δ.Κ.: Θα το χαρακτήριζα ως μία από τις μεγαλύτερές μου προκλήσεις. Γράφοντας αυτό το βιβλίο πέρασα όλο το ψυχικό φάσμα μαζί με τους ήρωες ... έκλαψα, γέλασα, πόνεσα, ντράπηκα, ερωτεύτηκα, κατηγορήθηκα, φυλακίστηκα... και στο τέλος... δεν ξέρω αν ελευθερώθηκα... Πάντως απ' όλες τις Μαγδαληνές, σίγουρα είμαι η πιο αντιπροσωπευτική.

Ερώτηση 7η: Αλήθεια γιατί ονομάσατε τις γυναίκες στις φυλακές Ελαιώνα Θήβας "Μαγδαληνές";

Δ.Κ.: Τις ονόμασα έτσι, διότι ένα από τα κεντρικά θέματα του βιβλίου είναι ακριβώς ο κοινωνικός ρατσισμός. Όλοι νομίζουμε ότι δεν μας αφορά, ότι είναι κάτι μακρινό από μας, ενώ όλοι έχουμε τα στερεότυπά μας και όλοι σπεύδουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους. Ωστόσο, μιλώντας κανείς με γυναίκες που έχουν υπάρξει κρατούμενες, ακούγοντας τις ιστορίες που έχουν να διηγηθούν, αισθάνεται όλο και λιγότερο ικανός να κρίνει τους ανθρώπους. Δύο από τους στόχους του βιβλίου, λοιπόν, είναι αφενός το να αντιληφθεί κανείς πως ο καθένας μας έχει μέσα του από μια Μαγδαληνή και αφετέρου το να αποκτήσουν ίσως οι γυναίκες εκείνες περισσότερους Υπέρμαχους.

Ερώτηση 8η: "Μαγδαληνές χωρίς υπέρμαχο". Τελικά οι άνθρωποι χρειάζονται να έχουν δίπλα τους σωστούς ανθρώπους για να μην υποπέσουν σε κάποιο παράπτωμα;

Δ.Κ.: Η ερώτηση είναι πολύ σύνθετη και ποτέ δεν θα μπορούσα να την απαντήσω ικανοποιητικά. Οι ισορροπίες της νομιμότητας και της παρανομίας, των ψυχικών τραυμάτων και της διαχείρισής τους είναι πολύ λεπτές. Σίγουρα το κοινωνικό δίκτυο στήριξης ενός ανθρώπου παίζει σπουδαίο ρόλο στην ψυχική του προσαρμογή και ιδιαιτέρως το οικογενειακό περιβάλλον. Τα παραπτώματα, όπως θα δούμε, είναι συχνά το αποτέλεσμα ενός χρόνιου τρόπου ύπαρξης που δεν βρήκε άλλη διέξοδο να θεραπευτεί. Οποιοδήποτε στήριγμα, ή εποικοδομητικό παράδειγμα στον κύκλο μιας γυναίκας, ναι, ίσως βοηθούσε πολύ.

Ερώτηση 9η: Στο τέλος του επίλογου διαβάζουμε τη λέξη "Συνεχίζεται". Θελήσατε να βγάλετε και άλλο βιβλίο για να ξεδιαλύνεται κάποια "κενά" του βιβλίου σας;

Όπως για παράδειγμα ποιος ενοχοποίησε τη Σιμόν ή να εμβαθύνετε σε κάποια άλλη ηρωίδα του μυθιστορήματός σας;

Δ.Κ.: Ναι, το βιβλίο θα συνεχιστεί και για τους δύο παραπάνω λόγους που αναφέρατε, αλλά επίσης, διότι από μόνο του το κείμενο με κάνει να συνεχίσω. Είχα από την αρχή προγραμματίσει να γράψω μια τριλογία ή τετραλογία, μια και υπάρχουν πολλά θέματα που θέλω να θίξω. Και για να πω και τη μαύρη μου αλήθεια, δεν μπορώ να αποχωριστώ τους ήρωες τόσο εύκολα...

Ερώτηση 10η: Η Σιμόν δείχνει την αγάπη της σε όλο της το μεγαλείο. Πιστεύετε πως υπάρχει ακόμα και στις μέρες ανιδιοτελής αγάπη;

Δ.Κ.: Ναι, πιστεύω πως υπάρχει. Και μάλιστα πιστεύω πως υπάρχει εν δυνάμει στους περισσότερους ανθρώπους. Με μια προϋπόθεση όμως: Όταν μιλάμε για “ανιδιοτελή αγάπη” μιλάμε για “αγάπη ανεξαρτήτως συνθηκών”. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι έρμαια των συνθηκών και των συναισθημάτων που απορρέουν από αυτές, διότι δεν έμαθαν ποτέ να ελέγχουν τον ψυχισμό τους, ούτε γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι. Δεν ανήκω ωστόσο σε παλιές και ματαιόδοξες σχολές ψυχολογίας. Θεωρώ πως ο άνθρωπος με τη σωστή καθοδήγηση και αλλάζει και διευρύνεται και οδεύει παρά τις δυσκολίες προς την εξέλιξη. Επομένως, ναι, θεωρώ πως η ανιδιοτελής αγάπη ίσως να σπανίζει στις μέρες μας, αλλά σίγουρα υπάρχουν προοπτικές για να ανθίσει.

Ερώτηση 11η: Η φιλία παίζει μεγάλο ρόλο στο χτίσιμο της ιστορίας. Θα θέλατε να μας πείτε τη γνώμη σας για το κεφάλαιο της ζωής των ανθρώπων που λέγεται "φιλία";

Δ.Κ.: Η φιλία όπως και η αγάπη είναι έννοιες πολυχρησιμοποιημένες και στραπατσαρισμένες. Και για τις δύο θα έλεγα το εξής: Πρώτα χτίζεται η σχέση με τον εαυτό μας, πρώτα μαθαίνουμε να φροντίζουμε και να τιμάμε τον εαυτό μας και ύστερα πάνω σε αυτό το σταθερό οικοδόμημα, κάθε άλλη σχέση μπορεί να γεννηθεί και βαθύνει. Διαφορετικά, όλα όσα δεν έχουν λυθεί μέσα μας, θα προκύψουν στο διαπροσωπικό συσχετισμό και θα τον αλλοιώσουν ή και θα τον διαλύσουν. Επομένως, ο καλύτερος φίλος είναι εκείνος που έχει μάθει να κάνει πρώτα την καλύτερη παρέα στον εαυτό του, δεν φοβάται τη μοναξιά, ούτε γαντζώνεται από τους άλλους για να καλύψει κάποια έλλειψη ή αναγκαιότητα. Το ίδιο ισχύει και για την αγάπη.

Ερώτηση 12η: Στο βιβλίο σας μας μιλάτε για την αρχαία ελληνική ιστορία καθώς και για σημαντικούς συγγραφείς εκείνης της εποχής και τα έργα τους, όπως ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος κ.α. Πόσο σημαντική θεωρείτε πως είναι η γνώση μας στην πολιτισμική μας κληρονομιά, είτε αυτά είναι ευρήματα είτε κείμενα;

Δ.Κ.: Αυτού του είδους τη γνώση τη θεωρώ ίσως αναντικατάστατη. Και όχι για άλλο λόγο, μα διότι απλούστατα οι αρχαίοι στοχαστές είναι ηγέτες και θεραπευτές με όλη τη σημασία των όρων, μπορούν πραγματικά να μιλήσουν με τα έργα τους στη σύγχρονη ψυχή και να της προσφέρουν τις απαντήσεις που ζητά. Μόνο όταν μελετά κανείς τέτοια έργα ή την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και ιστορία καταλαβαίνει πόσο σπουδαία είναι αυτή η καραβοτσακισμένη έννοια που αποκαλούμε Παιδεία.

Ερώτηση 13η: Οι Έλληνες όλο και πιο σπάνια επισκέπτονται μουσεία, τα μαντεία, την Ακρόπολη και άλλες τοποθεσίες. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σε άλλους λαούς όπως είναι οι Κινέζοι. Γιατί πιστεύετε πως κάθε λαός δεν επισκέπτεται τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς τόπους των προγόνων του;

Δ.Κ.: Οποιαδήποτε συνήθεια υιοθετεί κανείς, συνήθως την υιοθετεί είτε επειδή αντιγράφει τα πρότυπά του, είτε επειδή επαναστατεί σε αυτά. Αν η οικογένεια δεν εμφυσήσει με το παράδειγμά της την αγάπη για τις τέχνες και τα γράμματα, συνήθως, δύσκολα άλλοι φορείς μπορούν να το κάνουν. Και είναι γεγονός πως η μέση ελληνική οικογένεια δεν διακρίνεται για τα υψηλά πνευματικά ή καλλιτεχνικά της ερεθίσματα. Αν ένα μικρό παιδί δεν έχει μάθει να πηγαίνει με τους γονείς του σε πολιτιστικά δρώμενα και τους βλέπει εγκλωβισμένους στην καθημερινότητα τους, θα καταλήξει να αισθάνεται ασφαλές και να αντλεί την αυταξία του από μια παρόμοια καθημερινότητα. Μάθαμε να προστατεύουμε αυτούς που αγαπάμε και δύσκολα αλλάζουμε τις συνήθειές τους.

Ερώτηση 14η: Η νέα μόδα είναι το Pokemon Go. Η νεολαία ξεχνάει και δεν ενδιαφέρεται για την ιστορία του τόπου του και του πολιτισμού του. Ρωτώντας τους κάτι για την τεχνολογία θα το ξέρουν με λεπτομέρειες ενώ αν τους ρωτήσουμε για τον Σοφοκλή ή ακόμα και τον Καραϊσκάκη οι απαντήσεις τους θα είναι διάφορες. Που πιστεύετε πως οφείλεται αυτό;

Δ.Κ.: Ξανά, θεωρώ πως το παράδειγμα στο σπίτι παίζει σημαντικό ρόλο και πλάθει σιγά σιγά τα ενδιαφέροντα των παιδιών ή αντίστοιχα την αδιαφορία τους. Ας μην ξεχνάμε πως αυτήν την εποχή οι άνθρωποι είναι τόσο εγκλωβισμένοι στο υλικό κομμάτι της καθημερινότητας, στο αν θα μπορέσουν να αποκτήσουν οικονομική ασφάλεια, που στρέφουν -ασυνείδητα ή συνειδητά- και τα παιδιά τους προς εκεί. Τα προσανατολίζουν σε τομείς που κατά τα φαινόμενα θα προσφέρουν μελλοντική αποκατάσταση. Σε μια φοβισμένη κοινωνία οι πρακτικές επιστήμες τείνουν να υπερισχύουν των θεωρητικών.

Ερώτηση 15η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;

Δ.Κ.: Ένα από τα κύρια θέματά που με απασχόλησαν είναι, μεταξύ άλλων, ο εγκλεισμός. Ενώ ακούγεται εξειδικευμένο θέμα, θεωρώ πως αφορά πολλούς ανθρώπους. Διότι υπάρχουν πολλές μορφές εγκλεισμού -και ψυχικού εγκλεισμού- πολλές μορφές ανελευθερίας, πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί κανείς να νιώθει παγιδευμένος ή να μην μπορεί να είναι με τον άνθρωπό του. Επομένως, διαβάζοντάς το κανείς νομίζω ότι θα βρει αρκετά σημεία ταύτισης.

Ερώτηση 16η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Δ.Κ.: Θα ήθελα να τους πω ότι τους ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου και πως συνδέομαι βαθιά μαζί τους κι ας μην το γνωρίζουν. Η σχέση με τους αναγνώστες είναι κάτι πολύ συγκινητικό και θεραπευτικό. Τις δύσκολες στιγμές της συγγραφής, όταν κολλάει ένα βιβλίο, όταν χάνει κανείς όλα του τα κίνητρα, όταν δεν έχει διάθεση να γράψει, ίσως αυτή η σχέση να σε κάνει αντί να τα παρατάς, να πεισμώνεις.

Ερώτηση 17η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Δ.Κ.: Το επόμενο βιβλίο είναι έκπληξη! Μπορώ να πω μονάχα πως θα συνεχίζεται η ιστορία στις φυλακές και πως θα βάλω τα δυνατά μου. Όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει τριλογίες και ίσως να έχουμε απογοητευτεί αν το δεύτερο ή τρίτο μέρος μιας τριλογίας δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει το πρώτο μέρος. Επειδή σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και εγώ ως αναγνώστρια ή τηλεθεάτρια έχω αισθανθεί προδοσία, θα βάλω τα δυνατά μου!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!

Η Δάφνη Καλογεροπούλου είναι απόφοιτος ψυχολογίας του Deree College, summa cum laude, με πρακτική στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο.

Tο πρώτο της βιβλίο με τίτλο Εμπιστεύσου κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις Πύρινος Κόσμος. Το 2008 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτης-Διάττων η συλλογή διηγημάτων της Απεικάσματα, τα οποία είχαν προηγουμένως δημοσιευθεί στην εφημερίδα Περισκόπηση. Το 2011 εκδόθηκε Το φαινόμενο της ψυχαλούδας, ένα μυθιστόρημα φαντασίας, από τις εκδόσεις Cosmoware.

Την ίδια χρονιά συμμετείχε με μια έρευνα κοινωνικής ψυχολογίας στο 12ο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Ψυχολογίας, που έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη. Το 2014 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της Κοίταξέ με για να δω ποια είμαι από τις εκδόσεις Κέδρος. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους συμμετείχε στη συγγραφή του λευκώματος Απολογισμός 2011-14 για το ΤΕΙ Ιονίων Νήσων. Τα τελευταία δύο χρόνια είναι συνεργάτις της εκπομπής x2 με τον Γιάννη Πολίτη στο κανάλι action 24.

Έχει λάβει τρία πανελλήνια βραβεία και μια ειδική διάκριση στον τομέα της τέχνης (1999, 2000, 2001, 2002), καθώς και πολλές διακρίσεις, όπως το βραβείο Κοραλίας Κροκοδείλου (2002, ACG). Το μυθιστόρημα Μαγδαληνές χωρίς υπέρμαχο αποτελεί το πέμπτο βιβλίο της.

(2016) Μαγδαληνές χωρίς υπέρμαχο, Κέδρος

(2014) Κοίταξέ με για να δω ποια είμαι, Κέδρος

(2011) Το φαινόμενο της ψυχαλούδας, Cosmosware

(2009) Απεικάσματα, Διάττων [κείμενα, εικονογράφηση]

(2007) Εμπιστεύσου, Πύρινος Κόσμος

 

 

 

 

 

Μαγδαληνές χωρίς υπέρμαχο

Γυναικείες Φυλακές Ελαιώνα Θήβας.
Ένας παράλληλος κόσμος, όχι και τόσο μακρινός από τον δικό μας.
Ωστόσο, απροσπέλαστος, μια και τα χωρίσματα στην αίθουσα του επισκεπτηρίου σταματούν κάθε ανθρώπινο άγγιγμα.
Δύο γυναίκες βρίσκονται αντίκρυ η μία στην άλλη, με το τζάμι να τις χωρίζει όχι μόνο μερικά εκατοστά, αλλά δεκαέξι ολόκληρα χρόνια.
Θα μπορέσουν να αντέξουν την ενδοψυχική τους πάλη ή θα φτάσουν στη συντριβή;

Ένα ρομαντικό όσο και ανατρεπτικό μυθιστόρημα για τις κρατούμενες του Ελαιώνα Θηβών, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, τις ψυχικές τους διεργασίες μπροστά στο φαινόμενο του ιδρυματισμού και του κοινωνικού ρατσισμού.

 

 

 

 

Κοίταξέ με για να δω ποια είμαι

Πέντε άνθρωποι, που ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει τον δικό του γολγοθά, σμίγουν για να πορευτούν μαζί στο ταξίδι της ψυχοθεραπείας. Στην ομάδα που σχηματίζεται, στο επίκεντρο της προσοχής βρίσκονται δύο γοητευτικές γυναίκες οι οποίες αρχικά αντιπαθούν έντονα η μία την άλλη και συμπεριφέρονται ανταγωνιστικά. Ωστόσο, σ’ ένα συναρπαστικό γαϊτανάκι ανατροπών, η μεταξύ τους αντιπάθεια θα μεταστραφεί. Θα αναπτυχθούν συναισθήματα που οι δύο γυναίκες δεν έχουν νιώσει στο παρελθόν. Άραγε θα μπορέσουν να φτάσουν στη συνειδητοποίηση και στην αποδοχή των συναισθημάτων τους;

Ένα ρομαντικό όσο και διεισδυτικό μυθιστόρημα που εξερευνά τις λεπτές εκφάνσεις του ανθρώπινου ψυχισμού και τις αποχρώσεις που αυτές αποκτούν στο πλαίσιο της ομαδικής ψυχοθεραπείας.