Κριτική Βιβλίου “Τα παλιά ασήμια” της Μαίρης Κόντζογλου

Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας, ή “Πρώτος Κύκλος Ζωής” όπως το αποκαλεί η συγγραφέας, για τη Μονή Των Παλιών Ασημιών και το οδοιπορικό στην Καππαδοκία και όχι μόνο μας κλείνει το μάτι και μας προκαλεί να το διαβάσουμε.
Η ιστορία αποτελείται από ένα μακροσκελές και πολυπρόσωπο βιβλίο που μας ταξιδεύει και μας γνωρίζει τις αλησμόνητες πατρίδες και τους αλησμόνητους έρωτες. Επίσης υπάρχει μία συνεχής εναλλαγή χρονικών περιόδων, οι οποίες μας μεταφέρουν από το 1899 έως το 1922 και στο 2004.
Σε όλες αυτές τις εποχές θα γνωρίσουμε διάφορα ζευγάρια ηρώων, όπως η Σεβαστή με τον Πρόδρομο, ο Αβραάμ και η Μακρίνα, η Μπαχάρ και ο Μποδοσάκης, η Ελισσώ και ο Ιορδάνης, η Σεβαστή και ο Ελμέρ, η Έλσα και ο Άλεξ καθώς και ο Ιωάννης Ρίζος, ο Συμεών, η Κιμάτη και πολλοί άλλοι συνθέτουν το οδοιπορικό της οικογένειας Χατζηαβράμογλου και όχι μόνο σε τοποθεσίες της Μικράς Ασίας, σε τόπους χαμένους που περπατώντας σε αυτούς μας προσφέρουν απλόχερα τα πλούσια αρώματα της ανατολής όπως αυτό της κανέλας και του πιπεριού.
Η γραφή πότε λυρική, πότε μεθυστική και πότε ρεαλιστική μας συντροφεύει μέχρι και το τέλος του πρώτου μέρους σε μία ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αληθινή. Επίσης είναι εξαιρετικά περιγραφική με τα τοπωνύμια και τη ζωή της τότε περήφανης ελληνικής κοινότητας των χαμένων πατρίδων με την άνθιση, τις απαράμμιλης ομορφιάς κατοικίες τους και των γνώσεων και του επιπέδου διαβίωσής τους.
Ο έρωτας για ακόμα μία φορά έχει την τιμητική του και βλέπουμε να ανθίζει και από ένα μπουμπούκι να μεταμορφώνεται σε ένα μυρωδάτο και καλοσχηματισμένο τριαντάφυλλο, του οποίου τα πέταλα περικλύουν ένα άρωμα νοσταλγικό, μεθυστικό και ακαταμάχητο. Όμως κάθε τριαντάφυλλο έχει και τα αγκάθια του, κάποια από αυτά είναι η εποχή, οι συγκυρίες κ.α. Τελικά θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να γευτούν τους καρπούς της δικής τους αγάπης;




Βασιλική Διαμάντη