Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;
Γ.Φ.: Αν πρέπει να διαλέξω μονάχα έναν, τότε θα μιλήσω για τον Παύλο τον Μάτεση («Η μητέρα του σκύλου») ο οποίος υπήρξε ίνδαλμά μου και δάσκαλος στη γραφή, ταυτόχρονα.
Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Γ.Φ.: Ήτανε το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη, ο οποίος στον νομό Πέλλας όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, θεωρείται γηγενής. Αυτό συνέβη στα οχτώ μου χρόνια. Χρειάστηκε βέβαια να το ξαναδιαβάσω ξανά και ξανά σε διαφορετικές μεθύστερες ηλικίες, ενόσω εν τω μεταξύ πάλευα να τον καταλάβω, αναζητώντας τον σε απολύτως ενήλικά του μυθιστορήματα. Έτσι, έπεσα όπως λέμε πολύ απλά, από νωρίς και στα σκληρά!
Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Γ.Φ.: Σπούδασα θέατρο μέσα από μια σχολή, που προήγαγε τον λόγο. Την ίδια εποχή, δούλευα στη θεατρική σκηνή για να αυτοβιοπορίζομαι. Η σχολή μου δίδασκε τα καλύτερα και γω δούλευα σε εμπορικές παραστάσεις. Δεν είχα σκοπό όταν κατέβαινα στην Αθήνα άλλο, παρά να προσεγγίσω την ανθρώπινη ψυχή. Ταυτόχρονα έγραφα κείμενα δικά μου από μικράκι στην γραφομηχανή που είχα από οχτώ ετών και διάβαζα ενήλικη πεζογραφία από την μικρότερη πιθανή ηλικία, ως τα 33 μου χρόνια, που προέκυψε μια σπάνια νόσος, που θαμπώνει οριστικά την οπτική ικανότητα. Είχα διαβάσει όμως, όσο πέντε νέοι άνθρωποι μαζί! Έχοντας μέσα από το θέατρο μπόλικο ελεύθερο χρόνο, ήτανε τώρα που το σκέφτομαι, το να θεωρώ μονόδρομο την μεταστροφή μου προς το πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή. Έτσι επιχείρησα να προσεγγίσω με τον δικό μου πήχυ και τις δικές μου απαιτήσεις, την ανθρώπινη ψυχή. Στην άσκηση του θεατρικού επαγγέλματος, είσαι ένα σκηνοθετημένο καλά πιόνι, που εκτελεί οδηγίες των άλλων. Με τη συγγραφή εν τέλει, κόλλησα στο γεγονός, ότι εκεί απόλυτος εμπνευστής και δημιουργός είναι ο συγγραφέας, άντε και οι εξωτερικές επιρροές του. Βούλιαξα, μαγεύτηκα, είδα την υπερευαισθησία μου, να μου ανοίγει το μυαλό.
Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Είχε λιακάδα σήμερα”;
Γ.Φ.: Πρόκειται για ένα βιβλίο που με κυνηγούσε δύο χρόνια στη σκέψη, αλλά χρειάστηκε ένα φθινόπωρο ολόκληρο κι έναν χειμώνα για να κατέβει τόσο δυνατό από μέσα μου, που όφειλα να σταθώ διάφανος στα συναισθήματα, πρώτιστα τα δικά μου, να μπορώ να εμφυσήσω ενέργεια στα βασικά πρόσωπα αλλά και τους δεύτερους ρόλους, που όλοι τους σα θίασος, υπήρχανε στιγμές που ένιωθα ότι με συντρόφευαν στις ώρες που το κείμενο έτρεχε και το μυαλό του συγγραφέα, απλά υπάκουε τις επιθυμίες των ηρώων του, γιατί υπάρχουν όχι συχνά, για μένα ωστόσο αρκετά συχνά, που γράφοντας αισθάνομαι ότι περιγράφω πρόσωπα πραγματικά. Μ’ ό,τι χαίρονται ή μ’ ό,τι δυστυχούν, όφειλα να το περάσω πρώτος εγώ. Άλλοτε γελούσα, άλλοτε πάλι τα ’μπηγα, έπαιρνα μια αναπνοή, συνέχιζα. Αυτό το ενδέκατο βιβλίο μου εν τέλει, φρονώ ότι κρύβει πολλές συναισθηματικές λιακάδες στη ροή του, φωτεινές στιγμές, ευτυχείς συγκυρίες, δυο όμορφους έρωτες από διαφορετικά ζευγάρια που θα βιώσουν την έννοια της αληθινής ευτυχίας. Για πάντα; Τι θα πει «για πάντα»; Θα δανειστώ εδώ τις δυο πρώτες φράσεις από το οπισθόφυλλο της Λιακάδας: «Μετριέται η ευτυχία; Γιατί μήπως στ’ αλήθεια μετριέται η ίδια μας η ζωή;» Κάπως έτσι κυλάει αυτό το βιβλίο, του οποίου η επιτυχία με το σχεδόν μη εξώφυλλο, με ξάφνιασε και με συγκίνησε. Αλίμονο, η ζωή δεν κρύβει πάντα λιακάδες.
Ερώτηση 5η: Στην ιστορία σας μας μιλάτε για κοινωνικά θέματα όπως η “αποκλήρωση” της ίδιας της οικογένειας γιατί μία γυναίκα έμεινε έγκυος πριν το γάμο. Πόσο έχει αλλάξει η στάση ζωής των ανθρώπων τα τελευταία χρόνια πάνω σε αυτό το ζήτημα;
Γ.Φ.: Φοβάμαι πως θ’ αναφερθώ σε διαφορετικές κοινωνίες και σε οικογενειακό Ph. Το παρελθόν στοιχειώνει γενιά τη γενιά. Υπόλοιπα νοοτροπιών παλιών υπάρχουν, αλλά δεν θα τολμήσει εύκολα ένας πατέρας στην εποχή μας, να οδηγήσει ένα κορίτσι σε πειθαναγκαστική άμβλωση και συνοικέσιο. Αυτά εν πολλοίς έχουν εκλείψει. Στην εποχή μας οι νέοι, μπορούν να επαναστατήσουν ευκολότερα, η κοινωνία της πληροφορίας σ’ αυτό, βοηθάει πολύ. Στις αρχές της δεκαετίες του ’70, ένα κορίτσι δεν έφευγε νύχτα από το πατρικό του για ν’ αναζητήσει το μέλλον του. Και όμως! Δείτε πως περιγράφονται οι ηρωίδες μου, υπερβατικές για να μας δείξουν το δρόμο όπως συμβαίνει στην πεζογραφία, αλλά ταυτόχρονα συνέβαινε και στο παρελθόν με μεγαλύτερη σπανιότητα, αφού οι πιο κλειστές κι οπισθοδρομικές κοινωνίες, δεν επέτρεπαν σε κορίτσια αλλά και σε αγόρια να αρπάζουν την ζωή τους από τα μαλλιά, να θυμηθούμε ότι ακόμα και η ενηλικίωση ενός παιδιού, γινόταν στα 21 του χρόνια μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ΄80.
Ερώτηση 6η: Η ενδοοικογενειακή βία επίσης λαμβάνει χώρα στην ιστορία σας. Που πιστεύετε ότι οφείλεται στη διαιώνισή της μέσα στην πάροδο των χρόνων;
Γ.Φ.: Και βέβαια είναι έτσι. Το ’πα και πιο πάνω μόλις, οι παλιές γενιές, αφήνουν τα απόνερα της ιδεολογίας τους στους πιο σύγχρονους, σε εποχές παλιότερες αυτό εξελισσόταν αργά, τώρα η ενημέρωση, η σύγχρονη συλλογική κοινωνική μνήμη, η κοινωνική στήριξη μέσα από ομάδες ή γραμμές αυτοβοήθειας, όλα συνεργούν στο να περάσουμε σε μια εποχή, όλο και πιο βελτιωμένη ως προς τα οπισθοδρομικά ήθη της. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ακόμα και μέσα σε μια οικογένεια, εκεί που τελειώνει η ελευθερία του ενός, ξεκινάει αυτή του άλλου.
Ερώτηση 7η: Ο καρκίνος είναι μία ασθένεια που μαστίζει πολύ κόσμο. Στο τέλος μας εξιστορείτε τη δική σας ιστορία. Πόσο πόνο δημιουργεί ο χαμός ενός ανθρώπου από αυτή την ασθένεια και πώς μπορεί κάποιος να ανταπεξέλθει και να αντιμετωπίσει την αλήθεια της νόσου και από τις δύο πλευρές, των νοσούντων και των αγαπημένων τους προσώπων;
Γ.Φ.: Στο «Είχε λιακάδα σήμερα», δεν θίγεται μονάχα το ζήτημα του καρκίνου, όσο και διάφορων νόσων ή ασθενειών που χαρακτηρίζονται ως «δύσκολες» κι είναι βέβαια ανήκεστες και χρόνιες. Αν έχει να δώσει ένα σαφές κι από ψυχή σε ψυχή νόημα, είναι πως η ζωή μας, τα πόδια, τα χέρια, η γενική μας υγεία, δεν είναι δεδομένα, δεν τ’ αγοράζουμε, μας χαρίζονται από τον Πλάστη. Όποιος πιστεύει ότι διαβιεί με γραπτή εγγύηση αντιπροσωπείας, σφάλλει. Κακώς δεν υπάρχει ένας ψυχολόγος, ένα μάθημα, ανάμεσα στα τόσα άχρηστα, που να διδάσκει στις νεότερες γενιές, πως η ζωή είναι δώρο, η ευτυχία κατά τη διάρκειά της το ιδανικό και πως αυτό, συμβαίνει ακόμα κι αν συντρέχουν βάσανα, αντιμετωπίσιμα ή και όχι.
Ερώτηση 8η: Στη σελίδα 119 μας λέτε ότι «...Η ζωή είναι μια όμορφη λιακάδα που οφείλεις να τη ζήσεις ανεφέλωτη...». Γιατί οι άνθρωποι προτιμούν να βλέπουν μόνο τις συννεφιές και τις καταιγίδες και όχι τις λιακάδες; Τι συμβουλή θα δίνατε σε αυτούς τους ανθρώπους;
Γ.Φ.: Αυτοί για μένα, είναι οι μεγαλύτεροι εγωιστές που περιέγραψα μόλις! Είναι οι άνθρωποι που κυκλοφορούν με εγγύηση καλής λειτουργίας. Αυτοί/ες που θεωρούν τα βασικά ως δεδομένα, απατώνται! Η ζωή πρέπει να βιώνεται όσο πιο όμορφα γίνεται. Κι ας μη βιαστεί να καταληφθεί κανείς από άγχος. Κι αν η θεώρηση τού να μην βλέπεις τα πράγματα από την όμορφή τους στιγμή ως τώρα, ποτέ δεν είναι αργά. Γιατί εδώ, ο φίλος σας ο συγγραφέας, θα πει για πολλοστή φορά, πως η ζωή εξακριβωμένα και για τον καθένα μας είναι μία, το πολύ! Αξίζει κι είναι ανάγκη μας να ψαχτούμε μεταφυσικά ως προς τις επόμενες. Αλλά μέχρι στιγμής, μια ζωή έχουμε μόνο, κι αυτή συχνά, όχι μέχρι τα βαθιά μας γεράματα. Αξίζει ν’ απολαμβάνουμε την κάθε λεπτομέρειά της και να αυτοβελτιωνόμαστε όσο ωριμάζουμε!
Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Γ.Φ.: Να επιλέγουν τίτλους και συγγραφείς, όχι από δύο ή τρεις εκδοτικούς οίκους, ούτε τα πόδια τους να βαλτώνουν στα πολυδιαφημιζόμενα βιβλία, που συχνά είναι και λιγότερο ποιοτικής υφής, δεν ενεργοποιούν το μυαλό και την ψυχή, αλλά τα κατώτερα ένστικτα. Να ψάχνουν φωνές που να τους εκφράζουν. Και πρώτιστα να ’ναι πεπεισμένοι, πως η ημιμάθεια των τριών-πέντε ονομάτων, δεν αρκεί. Η αγορά ενός βιβλίου, είναι η ψήφος κάθε αναγνώστη και αναγνώστριας ως προς το μέλλον. Θέλουμε να φτάσουμε σ’ ένα μέλλον και μια πατρίδα, που θα ’χει τρεις μάξιμουμ εκδοτικούς οίκους και δέκα συγγραφείς; Προσέξτε πού αφήνετε τον οβολό και την ψήφο της αγοράς σας. Κυκλοφορούν ανάμεσά σας ταλέντα, που θα τα λατρεύατε, αν σας τα πρότειναν τα πιο γνωστά λογότυπα. Έχετε ποτέ σκεφτεί πόση εμπορική σημασία ενέχουν αυτά τα ίδια εμπορικά λογότυπα;
Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;
Γ.Φ.: Δεν θα ’θελα να πω πολλά για το καινούργιο μου βιβλίο, τώρα πια συγγράφεται και τρέχει καθημερινά η ροή του. Πρόκειται για ένα αγγελικό πλάσμα, που θα ταλαιπωρηθεί ανελέητα και πρώτιστα, από μένα ως συγγραφέα, αλλά της μοιράζω χωρίς μια αναγκαία σειρά αλληλουχίας γεγονότων το φως στην ψυχή, όσο και το σκοτάδι, θα περάσει όμορφα, θα περάσει ωστόσο και δύσκολα, αλλά η αγγελική αυτή ψυχή της, ίσως και να τη διασώσει, δίνοντας λύσεις σ’ ένα μέλλον, που μόνο φως δε δείχνει να προμηνύει.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!
Ο Γιάννης Φιλιππίδης είναι συγγραφέας και υπεύθυνος εκδόσεων της Άνεμος Εκδοτική. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Βασίλη Ρίτσου. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και επώνυμες ιστοσελίδες. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Από το 2013 αρθρογραφεί κι είναι αρχισυντάκτης στο www.anemosmagazine.gr
Εργογραφία
Aπό την Άνεμος εκδοτική κυκλοφορούν τα βιβλία του:
«Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου» (μυθιστόρημα, 2006)
«Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι "αχ"» (μυθιστόρημα, 2008)
«Μα, το ψάρι είναι φρούτο» (οχτώ απρόβλεπτες ιστορίες, για ενήλικους αναγνώστες, 2011)
«Kρατάς μυστικό;» (μυθιστόρημα, 2011)
«Zωή με λες» (παιχνίδια πεζογραφίας, 2011)
«Λούσιfair, η βασίλισσα της Κυψέλης» (μυθιστόρημα, 2012).
«Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης» (μυθιστόρημα, 2014)
«Το ασανσέρ των οκτώμιση» (θεατρικό, 2015)
«Κωδικός Ελευθερία»(παιχνίδια πεζογραφίας, 2015)
«Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων» (μυθιστόρημα, 2017)
«Είχε λιακάδα σήμερα» (μυθιστόρημα, 2019)
Πολυσυμμετοχικά
«Το προσωπικό μου θέατρο σκιών» (συμμετοχή, ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011)
«Προσωπογραφίες» (συμμετοχή, ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).
Είχε λιακάδα σήμερα
Μετριέται άραγε η ευτυχία; Αλλά γιατί; Μήπως μετριέται η ίδια η ζωή μας; Έχουμε τη δύναμη να την προσδιορίσουμε χρονικά, να βάλουμε τις προϋποθέσεις ή μήπως είμαστε απλά πλατανόφυλλα, γεννημένοι στα κλαδιά ενός αρχαίου δέντρου, που ακολουθούν το πεπρωμένο μιας μοίρας αντίστοιχης με τη δική μας; Φύτρα, λαμπερό πράσινο φύλλο ως το προδιαγραμμένο κιτρίνισμα λίγο πριν την πτώση, ένα με το χώμα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε.
Δυο χειραφετημένες νεαρές γυναίκες θ’ αποδράσουν από τη λάσπη της ίδιας επαρχίας, που θα επέβαλλε σ’ αυτές τον μαρασμό. Δεν έχουν ξανασυναντηθεί, ωστόσο θα σμίξουν για πάντα στο παρόν και το κοινό τους μέλλον. Τις ενώνει το ίδιο αίμα, οι ανυπόταχτες ψυχές τους ένας ατσάλινος κρίκος ζωής. Έχουν πληρώσει και οι δύο το ίδιο τίμημα: την αβεβαιότητα του φόβου για τη φυγή τους, με φόντο τη σκοτεινή και δυσοίωνη πολιτικά εποχή των δεκαετιών του ’50-’70.
Ο χρόνος ωστόσο; Πότε και γιατί πρέπει να συμβαίνει οι ζωές των ανθρώπων να ρίχνουν τίτλους τέλους; Είναι αναγκαίο άραγε να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας με την πεποίθηση ότι θα ζήσουμε ως τα βαθιά μας γεράματα, κερδίζοντας τον θάνατο; Μα, το ζήτημα είναι να κερδίσουμε την ίδια μας τη ζωή. Όση και να 'ναι σε μετρήσιμη διάρκεια.
Ένα μυθιστόρημα-ποταμός από τη μοναδική, λυρική πένα του Γιάννη Φιλιππίδη που σαγηνεύει, καθηλώνει, συγκινεί και κατακτά τον αναγνώστη, αφήνοντάς του μια ανεξίτηλη γλυκόπικρη γεύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου