Συζητώντας με την Κλαίρη Θεοδώρου

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;

Κ.Θ.: Δεν θα μπορούσα ποτέ να μιλήσω για έναν και μόνο αποκλειστικά αγαπημένο συγγραφέα. Υπάρχουν πολλά ονόματα που θαυμάζω και που απολαμβάνω πάντα να διαβάζω έργα τους. Ξεχωρίζω για παράδειγμα από την εγχώρια λογοτεχνία τον Γιάννη Ξανθούλη, τον Ισίδωρο Ζουργό και την Ευγενία Φακίνου, ενώ έχω ιδιαίτερη αγάπη για τους Ισπανόφωνους συγγραφείς, όπως ο Μάριο Βάργκας Λιόσα, ο Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, η Ιζαμπέλ Αλιέντε, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο Χουάν Μαρσέ, ο Χούλιο Κορτάσαρ και πολλοί ακόμα άλλοι.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Κ.Θ.: Τα πρώτα βιβλία που διάβασα ήταν αυτά του Ιουλίου Βερν. Αρχικά μου τα διάβαζαν οι γονείς μου τα βράδια πριν κοιμηθώ και σιγά σιγά, προκειμένου να προχωρήσω γρηγορότερα την ιστορία παρακάτω και να ικανοποιήσω την περιέργειά μου για το τι μέλλει γενέσθαι στους πρωταγωνιστές, ξεκίνησα να τα διαβάζω και μόνη μου.

Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Κ.Θ.: Η συγγραφή είναι για μένα η προσωπική μου ψυχοθεραπεία. Η δυνατότητα να ξεφεύγω από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, να γεννώ νέους ήρωες, να τους δίνω υπόσταση και σάρκα και οστά, να πλάθω νέους κόσμους, να εξερευνώ και να βασανίζω πολλές φορές τα εσώψυχά μου. Είναι μια διαδικασία μαγική και λυτρωτική, αλλά και επίπονη κάποιες φορές, μια ψυχική ανάγκη που είναι αδύνατο να αγνοήσεις ή να παραβλέψεις, αδύνατο να μην υποκύψεις στη γοητεία της και στους δρόμους που ορίζει.

Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας;

Κ.Θ.: Πηγή έμπνευσης μπορεί να είναι κυριολεκτικά το οτιδήποτε: μια φράση που άκουσα κάπου, ένα τραγούδι που με γοήτεψε, κάτι που είδα να εξελίσσεται μπροστά μου, κάτι που διάβασα, τόποι και πρόσωπα που για κάποιο λόγο με συγκίνησαν, ακόμα και μια ξεχωριστή γεύση που μου ξυπνά μνήμες ξεχασμένες από το παρελθόν.

Ερώτηση 5η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Κ.Θ.: Δεν ήταν συνειδητή απόφαση, δεν είπα κάποια στιγμή ότι τώρα θα κάτσω και θα γράψω ένα βιβλίο. Έγραφα πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από παιδί ακόμα στην ουσία γραπτά που είχαν ως αποδέκτη εμένα την ίδια, τους γονείς μου και κάποιους στενούς φίλους. Κάποια στιγμή, το 2007, σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, ξεκίνησαν τα γραπτά μου να εξελίσσονται έτσι, ώστε να αποτελούν πλέον υλικό ικανό να γίνει βιβλίο. Και κάπως έτσι άρχισαν σιγά σιγά οι ιστορίες μου να απαιτούν – κατά κάποιο τρόπο- την έκδοσή τους, την παρουσίασή τους σε ένα ευρύτερο κοινό, την επαφή τους με περισσότερο κόσμο.

Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το νέο σας βιβλίο "Η αποικία της λήθης";

Κ.Θ.: Πρόκειται σαφώς για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονα στοιχεία νατουραλισμού. Είναι δύσκολο όμως για έναν άνθρωπο που γράφει να χαρακτηρίσει ο ίδιος τα γραπτά του, να τους βάλει ετικέτες. Έζησα για τρία περίπου χρόνια στη δίνη αυτής της ιστορίας, συμπάσχοντας στο πλευρό των ηρώων μου, ξενυχτώντας και αγωνιώντας μαζί τους και δεν μετανιώνω λεπτό για το χρόνο και τον κόπο που αφιέρωσα σε αυτό το εγχείρημα. Τώρα το πώς θα χαρακτηρίσει ο κόσμος το βιβλίο αυτό και αν θα επιλέξει να το αγκαλιάσει ή όχι, είναι ένα άλλο θέμα, τα πρώτα μηνύματα όμως που λαμβάνω είναι πολύ θετικά.

Ερώτηση 7η: Σας δυσκόλεψε η αναζήτηση πληροφοριών; Πόσο χρονικό διάστημα σας πήρε για να μαζέψετε το υλικό;

Κ.Θ.: Δεν ήταν εύκολη η έρευνα για το συγκεκριμένο βιβλίο και αποδείχτηκε και αρκετά χρονοβόρα. Παρόλο που ο κύριος άξονας της υπόθεσης είναι μυθοπλασία, ήταν πολύ σημαντικό για μένα – αν και σαφέστατα δεν πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα - να είναι σωστά τα ιστορικά στοιχεία, καθώς και οι λεπτομέρειες στους τόπους και στην καθημερινότητα της κάθε χρονικής περιόδου που αναφέρεται στο κείμενο. Βασίστηκα σε προσωπικές μαρτυρίες, στοιχεία που βρήκα στο διαδίκτυο, σε ιστορικά αρχεία, καθώς και στα ντοκιμαντέρ που έχουν γυριστεί κατά καιρούς για τη Λέρο και το Κρατικό Θεραπευτήριο. Προσπάθησα να διατηρήσω μια αντικειμενική, αμερόληπτη στάση και να αποφύγω τις εύκολες λύσεις και τις «κακοτοπιές», πράγμα που δεν ήταν πάντα εύκολο, καθότι πολλές από τις πληροφορίες που συγκέντρωσα ήταν μεταξύ τους αντικρουόμενες. Νομίζω όμως ότι στο τέλος κατάφερα να αποτυπώσω στις σελίδες μου την αλήθεια σχετικά με την πορεία του Κρατικού Θεραπευτηρίου Λέρου στο πέρασμα του χρόνου και να «παντρέψω» την ιστορία αυτή με τη δική μου, με την ιστορία δηλαδή της Έλλης και της οικογένειάς της.

Ερώτηση 8η: Ένα γεγονός γίνεται ο λόγος να καταστραφούν πολλές ζωές. Πιστεύετε πως είναι καλύτερο να εθελοτυφλούμε μερικές φορές ή η αλήθεια είναι τόσο δυνατή όταν βγαίνει στο φως που δεν αφήνει άλλα περιθώρια επιλογής;

Κ.Θ.: Ευτυχώς ή δυστυχώς η αλήθεια δεν αφήνει καθόλου περιθώρια επιλογής, όταν εντέλει βγαίνει στο φως. Και η αλήθεια πάντα βγαίνει στο φως, αργά ή γρήγορα, όσο και αν προσπαθούμε να πείσουμε πολλές φορές τους εαυτούς μας για το αντίθετο. Οι συνέπειες άλλοτε είναι καταστροφικές και άλλοτε λυτρωτικές, όπως κι αν έχει όμως αναπόφευκτες.

Ερώτηση 9η: Ο Δημοσθένης εγκαταλείπει τη Ρόδο μαζί με την μικρή του κόρη, Έλλη, μετά από ένα τραγικό συμβάν. Πιστεύετε πως αν κάποιος αλλάξει τόπο διαμονής μπορεί να γυρίσει σελίδα ή το παρελθόν τον καταδιώκει μέχρι τη δύση της ζωής του;

Κ.Θ.: Όπως είπα και πριν, πιστεύω ακράδαντα πώς η αλήθεια αποκαλύπτεται πάντα και πώς το παρελθόν μας στοιχειώνει όπου κι αν πάμε και ό,τι κι αν κάνουμε, γιατί στην πραγματικότητα το κουβαλάμε μέσα μας και είναι κομμάτι του εαυτού μας. Θεωρώ ότι είναι καλύτερο να μένει κανείς στον τόπο του, να μην καταφεύγει στη φυγή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό και να αντιμετωπίζει τους φόβους του και αυτά που τον πονούν. Μονάχα έτσι μπορεί να καταφέρει να συμφιλιωθεί με τις σκοτεινές πτυχές της ζωής του αλλά και με τον εαυτό του τον ίδιο.

Ερώτηση 10η: Η Λέρος έχει "πληγωθεί" ανεπανόρθωτα πολλές φορές στο χρόνο. Πόσο δύσκολο είναι να αποτινάξει ένας τόπος την ιστορία που τον έχει στιγματίσει;

Κ.Θ.: Όντως η Λέρος έχει βρεθεί πολλές φορές στο επίκεντρο δύσκολων συνθηκών. Το Ψυχιατρείο και το σκοτεινό παρελθόν του – παλιότερα είχε λειτουργήσει και ως λεπροκομείο – οι πολιτικοί κρατούμενοι και η εξορία ακόμα και οι πρόσφυγες σήμερα και οι τόσοι και τόσοι πνιγμοί που λαμβάνουν χώρα στα νερά που την περικυκλώνουν, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα τεταμένη, μια ιστορία βεβαρημένη. Και παρόλα αυτά με το που πατάς το πόδι σου στο νησί, νιώθεις πως βρίσκεσαι σε έναν τόπο ευλογημένο, που τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχουν καταφέρει να τον μιάνουν. Η Λέρος είναι υπέροχη. Μαγική. Και όποιος έχει την τύχη να βρεθεί εκεί, το αντιλαμβάνεται από την πρώτη στιγμή.

Ερώτηση 11η: Το βιβλίο σας είναι ένας συνδυασμός αληθινών γεγονότων και μυθοπλασίας. Σας δυσκόλεψε καθόλου;

Κ.Θ.: Ναι μεν η ιστορική έρευνα, όπως είπα, δεν ήταν και τόσο εύκολη, αλλά από την άλλη ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον για μένα το να εμπλέξω τη φανταστική ιστορία που γεννήθηκε μέσα μου με ένα ιστορικό πλαίσιο τόσο μελανό και αμφιλεγόμενο. Και πιστεύω ότι το αποτέλεσμα έχει δικαιώσει αυτήν την προσπάθεια, καθότι ιστορικά γεγονότα και μυθοπλασία αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά και συνθέτουν την ατμόσφαιρα που ήθελα εξαρχής να δημιουργήσω.

Ερώτηση 12η: Η Έλλη προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της από την πληγωμένη παιδική της ηλικία όπου ποτέ της δεν γνώρισε το χάδι, την επιδοκιμασία και τη στοργή από τον πατέρα της. Πόσο μπορεί να πληγώσει έναν άνθρωπο και να έχει επιπτώσεις στη μετέπειτα ζωή του μία τέτοια συμπεριφορά από τους γονείς του;

Κ.Θ.: Σημαδευόμαστε ανεξίτηλα από τις συμπεριφορές και τη στάση των γονιών απέναντί μας κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας. Και όταν αυτή η σχέση – η πρώτη ουσιαστική και αληθινή σχέση της ζωής μας – δεν είναι ξεκάθαρη και «μολύνεται» από ψέματα και μυστικά, κάτι που τα παιδιά αντιλαμβάνονται πάντα, τότε η ανασφάλεια, η έλλειψη αγάπης και εμπιστοσύνης καθώς και το κενό που σιγά σιγά γιγαντώνεται μέσα μας αποτελεί ανεπιθύμητο μεν, δεδομένο όμως βάρος που μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή, διαμορφώνοντας δυστυχώς πολλές φορές την κάθε κίνηση και την κάθε απόφασή μας.

Ερώτηση 13η: Πολλές φορές, κυρίως τα παλιά χρόνια, πράγματα που αμαύρωναν τις οικογένειες συγκαλύπτονταν με σκοπό να μην κυλιστεί στη λάσπη το όνομά τους. Έτσι έφτασαν στο Ψυχιατρείο της Λέρου, και όχι μόνο, άνθρωποι λογικοί ως ασθενείς για να αποφύγουν οι οικογένειές τους την κοινωνική διαπόμπευση. Θα θέλατε να μας πείτε την προσωπική σας άποψη πάνω σε αυτό το θέμα;

Κ.Θ.: Ο κοινωνικός στιγματισμός διαδραμάτιζε ανέκαθεν καθοριστικό παράγοντα συμπεριφοράς και επιλογών των ανθρώπων, οδηγώντας τους συχνά σε σκληρές και απάνθρωπες λύσεις. Το χειρότερο όμως, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι η κοινωνική κατακραυγή εξακολουθεί δυστυχώς και στις μέρες μας να χειραγωγεί συνειδήσεις και να καταδικάζει ανελέητα ορισμένους ανθρώπους στερώντας το δικαίωμα μιας ομαλής επανένταξής τους στους κόλπους της κοινωνίας.

Ερώτηση 14η: Στο τέλος τα πάντα βγαίνουν στο φως και επέρχεται η λύτρωση για όλους τους ήρωες του βιβλίου. Πιστεύετε πως όλα είναι όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοί μας: "Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον";

Κ.Θ.: Ακριβώς. Η αλήθεια, όπως είπαμε, βγαίνει πάντα αργά ή γρήγορα στο φως και η κάθαρση με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο είναι δεδομένη.

Ερώτηση 15η: Η φιλία και ο έρωτας είναι σημαντικά κεφάλαια στο βιβλίο σας. Είναι και στη ζωή σας το ίδιο;

Κ.Θ.: Δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω για κάτι που δεν αποτελεί για μένα αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς μου. Έτσι λοιπόν, για μένα, η φιλία και ο έρωτας είναι το Άλφα και το Ωμέγα στη ζωή μου. Έχω φίλους, όχι πολλούς, λίγους αλλά καλούς, τους οποίους όμως εμπιστεύομαι ανεπιφύλακτα και για τους οποίους θα έκανα τα πάντα χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Και το ίδιο ισχύει και για τον σύζυγο μου, τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράζομαι αληθινά και ισότιμα το κάθε τι στη ζωή μου, είτε πρόκειται για κάτι θετικό είτε για κάτι αρνητικό.

Ερώτηση 16η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;

Κ.Θ.: Κατά την άποψή μου δεν υπάρχει το «πρέπει», όταν πρόκειται για ανάγνωση ενός βιβλίου και αυτό γιατί κινητήρια δύναμη για την επιλογή της ανάγνωσης δεν είναι ο καταναγκασμός αλλά η ψυχαγωγία. Ωστόσο μέσα από τις σελίδες του συγκεκριμένου βιβλίου ελπίζω ότι οι αναγνώστες όχι μόνο θα καταφέρουν να γνωρίσουν από κοντά έναν κόσμο σκοτεινό και υποκριτικό συνάμα, αυτόν του Ψυχιατρείου, θα ταξιδέψουν στη Λέρο, στη Ρόδο, στην Αθήνα και στον Πειραιά σε διάφορες χρονικές περιόδους, από το 1975 έως σήμερα, θα γίνουν μέτοχοι ανίερων μυστικών , θα βιώσουν το μεγαλείο του έρωτα, των οικογενειακών δεσμών και της φιλίας, θα ταυτιστούν, θα κλάψουν, θα αγαπήσουν και θα μισήσουν τους ήρωες του βιβλίου, θα ζήσουν άμεσα την προσωπική τους ιστορία, αλλά κυρίως ότι θα κατορθώσουν να ξεφύγουν για λίγο από τα προβλήματα της καθημερινότητας απορροφημένοι από τα βιώματα των ηρώων.

Ερώτηση 17η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Κ.Θ.: Θα ήθελα να τους ευχηθώ να μην προδίδουν τον εαυτό τους, να είναι δυνατοί και δημιουργικοί, να αναζητούν το φως στη ζωή τους ακόμα και σε στιγμές δύσκολες και σκοτεινές, όπως η περίοδος που διανύει τώρα η χώρα μας, να μην το βάζουν κάτω και να διαβάζουν. Όποτε και όσο περισσότερο μπορούν. Είναι διέξοδος η λογοτεχνία, παρηγοριά και βάλσαμο. Και τι καλύτερο άλλωστε από το να κάθεσαι στον καναπέ σου με ένα ζεστό ρόφημα στο ένα χέρι κι ένα καλό βιβλίο στο άλλο;

Ερώτηση 18η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Κ.Θ.: Η επόμενη συγγραφική μου απόπειρα βρίσκεται ήδη στα χέρια των Εκδόσεων Ψυχογιός. Πρόκειται για μια διαφορετική από τα προηγούμενα έργα μου ιστορία που στο επίκεντρο της έχει τις κοινωνικές διακρίσεις που υφίστανται άτομα με αναπηρία, τον ανεκπλήρωτο έρωτα και τη μοναξιά: τόσο ως κινητήρια δύναμη όσο και ως καταδίκη.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!

 

 

Συγγραφέας: http://psichogios.gr/site/Authors/show/1027/klairh-theodwroy
"Η αποικία της λήθης": http://psichogios.gr/…/Bo…/show/1003611/h-apoikia-ths-lhthhs

 

 

Η ΚΛΑΙΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ γεννήθηκε στην Ελλάδα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Γερμανία. Ζει στην Αθήνα με τον άντρα της και τα τέσσερα σκυλιά τους και λατρεύει τα ταξίδια. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική Ξένων Γλωσσών και την Εκπαιδευτική Αξιολόγηση. Επίσης έχει σπουδάσει φωτογραφία κι έχει εργαστεί ως φωτογράφος και συντάκτρια σε ελληνικά περιοδικά. Σήμερα εργάζεται σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ενώ παράλληλα ασχολείται με την καλλιτεχνική φωτογραφία, συμμετέχοντας σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Η Αποικ ία της Λήθης είναι το τρίτο μυθιστόρημά της. Κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της Salvadera και Globus.

(2016) Η αποικία της λήθης, Ψυχογιός

(2011) Globus, Μπατσιούλας Ν. & Σ.

(2009) Salvadera, Μπατσιούλας Ν. & Σ.

 

 

 

 

"Η αποικία της λήθης"

Λέρος 1975. Ένα αρματαγωγό του Πολεμικού Ναυτικού προσεγγίζει το λιμάνι του μικρού, ακριτικού νησιού. Μέσα του, δεμένοι χειροπόδαρα, άντρες και γυναίκες, επιβάτες σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή με προορισμό την «Αποικία», όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το ίδρυμα, που, παρά την αποστροφή που τους προκαλεί, τους εξασφαλίζει το ψωμί τους.

Ανάμεσα στα ανθρώπινα ράκη που καταφθάνουν στο νησί είναι και ο δεκαεξάχρονος Άλκης. Ο δικός του εγκλεισμός όμως, όπως και κάποιων άλλων που νοσηλεύονται στη Λέρο, ουδεμία σχέση έχει με κάποια ψυχική ασθένεια. Οικογενειακά μυστικά που δεν μπορούν να βγουν στο φως της συντηρητικής κοινωνίας, ανίερα ερωτικά πάθη και αναπηρίες κάθε μορφής θάβονται εκεί μια για πάντα. Άνθρωποι ξεγραμμένοι, με το κλειδί της τύχης τους πεταμένο στα αζήτητα, καλούνται να συμβιώσουν σε ένα περιβάλλον εχθρικό και τρομακτικό συνάμα.

Χρόνια αργότερα, η νεαρή Έλλη προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεδιαλύνει το θολό παρελθόν της οικογένειάς της. Εγκλωβισμένη σε έναν κυκεώνα σκοτεινών μυστικών, αμφιταλαντεύεται μεταξύ αλήθειας και ψέματος, έρωτα και απελπισίας. Η Έλλη παλεύει να καταλάβει, να συγχωρέσει, να προχωρήσει. Μονάχα όμως η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, μπορεί να της χαρίσει μια φυσιολογική ζωή. Γιατί «είναι πολύ άσχημο να μην έχει κανείς μέλλον, είναι όμως κυριολεκτικά αφόρητο το να μην έχει παρελθόν».