Συζητώντας με την Ελευθερία Μεταξά

Ερώτηση 1η: Ποιος είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;

Ε.Μ.: Ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Νίκος Καζαντζάκης. Οι «Αδελφοφάδες» και η «Ασκητική» έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Ε.Μ.: Νομίζω ότι το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν «Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά».

Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Ε.Μ.: Η συγγραφή είναι μεράκι, ανάγκη, ανάσα…

Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας;

Ε.Μ.: Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Μπορεί να εμπνευστώ από κάτι που θα ακούσω, από μία εικόνα, από ένα τραγούδι. Ένα φαινομενικά άσχετο ερέθισμα μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για τη γέννηση μίας καινούργιας ιστορίας.

Ερώτηση 5η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Ε.Μ.: Ειλικρινά, δεν ξέρω. Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Ίσως ήταν απλώς η ανάγκη να αποτυπώσω στο χαρτί τις ιστορίες που έφτιαχνα στο μυαλό μου και να τις μοιραστώ με άλλους.

Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το νέο σας βιβλίο "Σπασμένος καθρέφτης";

Ε.Μ.: Ο «Σπασμένος Καθρέφτης» είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, με αρκετή δόση μυστηρίου και αγωνίας αλλά και κοινωνικά στοιχεία.

Ερώτηση 7η: Στο πρώτο σας βιβλίο "Όταν μιλούν τα φεγγάρια" μας εξιστορείτε την απιστία που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος από ένα πολύ δικό του άτομο. Πιστεύετε πως μπορεί κάποιος να διαχειριστεί μία τέτοια αποκάλυψη εύκολα ή δύσκολα;

Ε.Μ.: Η απιστία έχει να κάνει με το ψέμα και την προδοσία, οπότε δεν νομίζω ότι είναι κάτι που μπορεί κάποιος να διαχειριστεί εύκολα. Όταν πιστεύουμε σε έναν άνθρωπο, είτε η σχέση μας μαζί του είναι φιλική είτε ερωτική, και αυτός μας προδώσει, τότε χάνεται η εμπιστοσύνη. Κι όταν συμβεί αυτό, πιστεύω ότι κλονίζονται τα θεμέλια της σχέσης. Προσωπικά, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαχειριστώ τέτοιες καταστάσεις.

Ερώτηση 8η: Τι σημασία έχει για εσάς η έννοια της φιλίας στη ζωή σας;

Ε.Μ.: Οι φίλοι είναι για μένα οικογένεια. Η ζωή με ευλόγησε με εξαιρετικούς φίλους, τους οποίους θεωρώ οικογένειά μου, αδέρφια μου. Έχουμε μοιραστεί όλα τα ωραία και τα άσχημα της ζωής μας, έχουμε γελάσει, πονέσει, κλάψει μαζί κι αυτό έχει δημιουργήσει ανάμεσά μας έναν άρρηκτο δεσμό. Δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς τους φίλους μου, γιατί αυτό θα σήμαινε την απώλεια ενός κομματιού της ίδιας μου της οικογένειας.

Ερώτηση 9η: "Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά". Ένα καθηλωτικό αστυνομικό βιβλίο με θέμα την απαγωγή ενός παιδιού. Αλήθεια, όντας μητέρα ενός παιδιού πως καταφέρατε να τελειώσετε το συγκεκριμένο βιβλίο;

Ε.Μ.: Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο με «ζόρισε» πολύ ψυχολογικά. Όταν ξεκίνησα να το γράφω, το παιδί της ηρωίδας (το οποίο έχει πεθάνει) ήταν αγόρι. Στην πορεία, όμως, το άλλαξα και το έκανα κορίτσι, γιατί όντας μητέρα αγοριού, δεν μπορούσαν ούτε καν να διανοηθώ να βρίσκομαι στη θέση αυτής της γυναίκας. Και ενώ περιγράφω τον τρόπο με τον οποίον σκοτώνουν τον σύζυγό της, δεν μπόρεσα να κάνω το ίδιο και για τη δολοφονία της κόρης της. Όσες φορές προσπάθησα να την περιγράψω, σταματούσα και έσβηνα ό,τι έγραφα. Στο τέλος απλώς έκανα μία γενικόλογη αναφορά, γιατί δεν άντεχα να μπω σε λεπτομέρειες.

Ερώτηση 10η: Στην ιστορία βλέπουμε μία μητέρα απαθής κάποιες στιγμές και μία άλλη γεμάτη αγωνία και έντονη ψυχική φόρτιση. Πιστεύετε πως το μητρικό ένστικτο είναι για λίγες μητέρες;

Ε.Μ.: Δύσκολη ερώτηση! Νομίζω ότι το μητρικό ένστικτο είναι ένα από τα δυνατότερα ένστικτα που υπάρχουν. Και δεν το έχουν μόνο οι γυναίκες που έγιναν μητέρες. Υπάρχουν γυναίκες που υιοθέτησαν παιδιά και τα αγάπησαν πολύ περισσότερο από τις βιολογικές μητέρες τους. Πιστεύω ότι έχει να κάνει περισσότερο με το κατά πόσο μπορείς να βάλεις το παιδί ως ύπαρξη πάνω από εσένα. Κι αυτό δεν σχετίζεται με το αν το γέννησες ή όχι. Είναι θέμα χαρακτήρα, ψυχοσύνθεσης. Άλλωστε, η απαθής μητέρα του βιβλίου είχε πολλά δικά της ψυχολογικά προβλήματα να λύσει. Η ανασφάλεια για τη δική της ύπαρξη και τα τραύματα που κουβαλούσε δεν άφηναν χώρο στην καρδιά της για κανέναν άλλον.

Ερώτηση 11η: "Μην κοιτάξεις πίσω". Αλήθεια πιστεύετε πως πρέπει να κοιτάμε μόνο μπροστά και να "διαγράφουμε" το παρελθόν μας;

Ε.Μ.: Το παρελθόν δεν διαγράφεται, ό,τι και αν κάνουμε εμείς. Υπάρχει και μας καθορίζει, γιατί χάρη σε αυτό έχουμε διαμορφώσει την προσωπικότητά μας. Πιστεύω ότι το παρελθόν μπορεί να μας διδάξει, ώστε να μην επαναλάβουμε τα λάθη που κάναμε τότε, και να μας γεμίσει όμορφες αναμνήσεις. Δεν μπορούμε όμως να ζούμε στο παρελθόν. Πρέπει να κοιτάμε μπροστά, στο μέλλον, κουβαλώντας στις «αποσκευές» μας ό,τι ζήσαμε.

Ερώτηση 12η: Η υπόθεση του βιβλίου μας περιγράφει ένα κύκλωμα ναρκωτικών, οργάνων και παράνομων πωλήσεων βρεφών. Δυστυχώς η υιοθεσία είναι ένα θέμα χρονοβόρο για τα άτεκνα ζευγάρια που επιθυμούν να γίνουν γονείς. Πιστεύετε πως ο λόγος που αρκετοί άνθρωποι προβαίνουν στην παράνομη υιοθεσία είναι το ζήτημα της γραφειοκρατίας που υπάρχει στην Ελλάδα;

Ε.Μ.: Η υιοθεσία στην Ελλάδα είναι μία πολύ πικρή ιστορία. Τα ιδρύματα είναι γεμάτα από παιδιά που διψούν για αγάπη και ενώ υπάρχουν άνθρωποι εξίσου διψασμένοι να τους δώσουν αυτήν την αγάπη, το κράτος επιμένει σε εξαιρετικά χρονοβόρες διαδικασίες. Ασφαλώς, πρέπει να υπάρχει ένα διάστημα ελέγχου, ώστε να εξασφαλίζεται ότι το παιδί θα πάει σε μία οικογένεια κατάλληλη, όμως νομίζω ότι το να περιμένει κάποιος τόσα χρόνια μόνο καλό δεν κάνει στη διαδικασία της υιοθεσίας. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που κάποιοι προβαίνουν σε παράνομες υιοθεσίες, χωρίς βέβαια να μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι πράττουν σωστά. Αν η Πολιτεία αναθεωρούσε κάπως τις θέσεις της και επανεξέταζε το ζήτημα της υιοθεσίας, τα κυκλώματα παράνομων υιοθεσιών που πλουτίζουν εις βάρος της ανάγκης κάποιου για ένα παιδί θα διαλύονταν, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό.

Ερώτηση 12η: Φτάνοντας στο τελευταίο βιβλίο "Σπασμένος καθρέφτης", ένα μυθιστόρημα αρκετά σκοτεινό και διαφορετικό από τα προηγούμενά σας, θα ήθελα να μας πείτε ποια ήταν η πηγή έμπνευσης αυτής της ιστορίας;

Ε.Μ.: Είχαμε πάει με τον άντρα μου και τον γιο μου, πριν από αρκετό καιρό, μία εκδρομή με φίλους στην Κλειτορία και επισκεφθήκαμε το «Σπήλαιο των Λιμνών». Κάποια στιγμή, ο φίλος μας ο Μανώλης, κοιτάζοντας τα νερά που υπάρχουν στο σπήλαιο, μου λέει: «Για σκέψου να εμφανιστεί μέσα από το νερό ένα πτώμα!» Αυτό ήταν. Από εκεί και πέρα έπαψα να κοιτάζω τους σταλαχτίτες και να ακούω την ξεναγό που μας μιλούσε για το σπήλαιο και την ιστορία του κι άρχισα να πλάθω στο μυαλό μου την ιστορία της Νατάσας. Το αστείο είναι ότι πλησίασα την ξεναγό κι άρχισα να τη ρωτάω διάφορα πράγματα, όπως αν υπάρχει φύλακας στο σπήλαιο, αν έχει άλλη είσοδο και άλλα τέτοια, θέλοντας να μάθω κάποιες λεπτομέρειες που μου ήταν απαραίτητες για την εξέλιξη της ιστορίας μου. Η κοπέλα, όμως, τρόμαξε κι άρχισε να πισωπατάει. Εγώ, μες στον οίστρο της έμπνευσης, δεν το πρόσεξα και συνέχισα να τη βομβαρδίζω με ερωτήσεις. Ευτυχώς, ο Μανώλης που ήταν δίπλα μου το πρόσεξε και της είπε: «Η κοπέλα γράφει βιβλία και μάλλον έχει σκεφτεί κάποια ιστορία. Γι’ αυτό σας ρωτάει». Και τότε, γυρνάει και μου λέει η ξεναγός: «Αει στο καλό σου, κοπέλα μου! Κι εγώ φοβήθηκα ότι είσαι σατανίστρια και με ρωτάς αν έχει φύλακα κι άλλη είσοδο για να μπείτε να κάνετε τελετές!»

Ερώτηση 13η: Πρόκειται για μία μάχη, την αιώνια, του καλού και του κακού. Ο νικητής είναι ένας. Εσείς ποια πλευρά θέλετε να νικάει στη ζωή μας;

Ε.Μ.: Εννοείται ότι θα ήθελα να νικά πάντα το καλό. Δυστυχώς, όμως, στη ζωή δεν γίνεται πάντα έτσι. Γι’ αυτό πάντα θα πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και να αντιμετωπίζουμε το κακό με όλη μας τη δύναμη. Γιατί στο τέλος, ακόμη και αν το κακό κερδίσει μία μάχη, το καλό θα κερδίσει τον πόλεμο. Θέλω να πιστεύω ότι οι νίκες του κακού είναι πρόσκαιρες και ότι το καλό, όσος χρόνος και να χρειαστεί, θα θριαμβεύσει.

Ερώτηση 14η: Ένας άνθρωπος παίρνει πάνω του έναν φόνο χωρίς να ευθύνεται. Πιστεύετε πως μπορεί εύκολα κάποιος να το πράξει αυτό;

Ε.Μ.: Νομίζω ότι είναι μία από τις υπέρτατες πράξεις αυτοθυσίας. Δεν είναι μόνο η λήψη της απόφασης πολύ δύσκολη. Πολύ πιο δύσκολο είναι αυτό που ακολουθεί. Δείχνει, όμως, το μέγεθος της αγάπης (αλλά, στην περίπτωση του ήρωα στο βιβλίο, και το πλήθος των τύψεων που είχε ο άνθρωπος αυτός, αφού συνειδητοποιούσε και τις δικές του ευθύνες).

Ερώτηση 15η: Η πλοκή στο τελευταίο σας βιβλίο είναι καταιγιστική και κινηματογραφική. Αν σας γινότανε κάποια πρόταση να γίνει ο "Σπασμένος καθρέφτης" ταινία ή σίριαλ θα δεχόσασταν και γιατί;

Ε.Μ.: Ίσως επειδή έχω σπουδάσει υποκριτική και εργάστηκα αρκετά χρόνια ως ηθοποιός, όλα μου τα βιβλία μου αρέσει να τα «βλέπω» σαν ταινίες. Θα ήθελα πολύ να γίνει ο «Σπασμένος Καθρέφτης» κινηματογραφική ταινία (γιατί ο κινηματογράφος έχει πολύ μεγαλύτερη μαγεία από την τηλεόραση) ή σήριαλ, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα αλλοιωνόταν η πλοκή.

Ερώτηση 16η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;

Ε.Μ.: Αν σε κάποιον αρέσει το μυστήριο, η αναζήτηση και η αγωνία, νομίζω ότι στον «Σπασμένο Καθρέφτη» θα βρει τα στοιχεία αυτά.

Ερώτηση 17η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Ε.Μ.: Να διαβάζουν. Να μην σταματήσουν το διάβασμα, γιατί είναι ο μόνος πραγματικά τρόπος να αντισταθούμε σε όλη αυτή την ισοπέδωση του μυαλού και της κρίσης που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Όσο και αν η οικονομική κατάσταση είναι για όλους μας δύσκολη, υπάρχει πάντα τρόπος να διαβάσουμε ένα βιβλίο, αν δεν μπορούμε να το αγοράσουμε. Υπάρχουν οι δανειστικές βιβλιοθήκες, οι φίλοι, οι ομάδες ανταλλαγής βιβλίων.

Ερώτηση 18η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Ε.Μ.: Το βιβλίο που γράφω αυτόν τον καιρό λέγεται «Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια» και είναι και πάλι αστυνομικό μυθιστόρημα. Είναι ένα βιβλίο που έχει ξεκινήσει να γράφεται εδώ και αρκετό καιρό, αλλά απαιτεί πολλή έρευνα, λόγω του θέματός του που δεν μπορώ να το αποκαλύψω. Ελπίζω μέχρι το καλοκαίρι να το έχω ολοκληρώσει.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία στον "Σπασμένο καθρέφτη" και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!

Ε.Μ.: Εγώ σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία και εύχομαι τα καλύτερα!

 

 

 

 

 

 

Η Ελευθερία Μεταξά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής Ψυχολογίας), της δραματικής σχολής «Διομήδη Φωτιάδη» και του Εργαστηρίου Ελευθέρων Σπουδών ΑΝΤ1 (τμήμα Δημοσιογραφίας). Μιλάει αγγλικά. Μέχρι το 1998 εργάστηκε ως ηθοποιός, λαμβάνοντας μέρος σε θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές, ενώ το καλοκαίρι του 1998 δούλεψε στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 ως ασκούμενη δημοσιογράφος. Σήμερα εργάζεται ως φιλόλογος, παραδίδοντας μαθήματα σε μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου, και ως επιμελήτρια-διορθώτρια βιβλίων και δοκιμίων. Παράλληλα, ασχολείται με τη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων. Από τις εκδόσεις Ωκεανός κυκλοφορούν τα βιβλία της: Όταν μιλούν τα Φεγγάρια  και Μαύρα, σαν τον έβενο, μαλλιά, Μην κοιτάξεις πίσω και Σπασμένος καθρέφτης.

(2016) Σπασμένος καθρέφτης, Ωκεανός

(2014) Μην κοιτάξεις πίσω, Ωκεανός

(2013) Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά, Ωκεανός

(2012) Όταν μιλούν τα φεγγάρια, Ωκεανός

 

 

 

 

Σπασμένος καθρέφτης

" Η κόρη του φονιά είναι εδώ.
Εγώ είμαι ο πρώτος.
Θα υπάρξουν κι άλλοι..."

Αυτές οι λέξεις, γραμμένες στο τσαλακωμένο χαρτί που κρατούσε σφιχτά στην παλάμη του ο νεκρός νεαρός άνδρας, ήταν αρκετές για να αναστατώσουν για δεύτερη φορά τη ζωή της Νατάσας Βάλβη. Η νεαρή σπηλαιολόγος, αποφασισμένη να αποκαλύψει τον πραγματικό ένοχο του εγκλήματος για το οποίο κατηγορήθηκε ο πατέρας της πριν από πολλά χρόνια, αποφασίζει να επιστρέψει, με άλλη ταυτότητα, στη γραφική Κλειτορία, τον τόπο που έζησε ως παιδί. Στα παγωμένα νερά του μαγευτικού Σπηλαίου των Λιμνών, εκεί όπου ξεκίνησε η οικογενειακή της τραγωδία, θα συνειδητοποιήσει ότι το παρελθόν εξακολουθεί να την καταδιώκει και ότι το παρόν ορθώνεται μπροστά της απειλητικό. Ποιός είναι αυτός που θέλει να φέρει στο φως την πραγματική της ταυτότητα; Ποιός προσπαθεί να την ενοχοποιήσει για μία σειρά δολοφονιών που ταράζουν την ήρεμη ζωή στη γραφική Κλειτορία; Η Μόιρα, μία μυστηριώδης γυναίκα με καταπράσινα μάτια και θανατηφόρα γοητεία, πλέκει περίτεχνα τον ιστό της γύρω απ' τη Νατάσα απειλώντας να την καταστρέψει.
Όσο κι αν εκείνη προσπαθεί να ξεφύγει, ο ασφυκτικός κλοιός κλείνει όλο και πιο σφιχτά γύρω της. Θα καταφέρει να φθάσει στην αλήθεια και να αποδώσει δικαιοσύνη;

 

 

 

 

Μην κοιτάξεις πίσω

Μην κοιτάξεις πίσω! Αυτά τα λόγια, βγαλμένα απ' το στόμα ενός ετοιμοθάνατου άνδρα, ήταν αρκετά για να ταράξουν την ήσυχη ζωή της Φαίδρας. Ποιός ήταν ο άγνωστος, που έφεραν, βαριά τραυματισμένο, εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο όπου εκείνη εργαζόταν ως νοσηλεύτρια;

Ένα ορφανοτροφείο στην Κεφαλλονιά, ένας παιδικός έρωτας, η προδοσία του άντρα που αγάπησε όσο τίποτε στη ζωή της, ένας στυγερός εγκληματίας, οι γονείς που ποτέ δε γνώρισε, αλλά και ένα μυστικό που στοιχειώνει την ίδια της την ύπαρξη, θα φέρουν τη Φαίδρα αντιμέτωπη με το παρελθόν και το παρόν της. Ο Χριστόφορος, ο γοητευτικός χειρουργός, θα σταθεί στο πλευρό της, προσπαθώντας να τη βοηθήσει να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη. Ο Δημήτρης, ο αστυνόμος του τμήματος Ανθρωποκτονιών, θα ζητήσει τη συνδρομή της στη διαλεύκανση του μυστηρίου, που δίχως να το γνωρίζει, αφορά και την ίδια. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να βρει την άκρη του νήματος, παρότι όλοι της φωνάζουν να μην το κάνει: να κοιτάξει πίσω...

 

 

 

 

Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά

Η Έλσα Γληνού ήταν κάποτε μια διακεκριμένη ψυχολόγος, που συνεργαζόταν με την αστυνομία στη διαλεύκανση εγκλημάτων. Η τελευταία υπόθεση που αναλαμβάνει στέφεται με απόλυτη επιτυχία, αλλά συνοδεύεται κι από ένα βαρύ τίμημα: τη δολοφονία του άντρα της, Αντρέα, και της κόρης της, Κάτιας. Νιώθοντας υπεύθυνη για τον θάνατό τους, αφήνεται να βουλιάξει σε μια άβυσσο σκοτεινή, ενώ, από κείνη τη στιγμή, όλα τελειώνουν για εκείνην. Όχι μόνο η επιτυχημένη της καριέρα, αλλά και η ίδια της η ζωή. Χρόνια αργότερα ένας παλιός φίλος και συνεργάτης θα της ζητήσει να επανέλθει στην ενεργό δράση, για να βοηθήσει ένα νεαρό ζευγάρι να βρει το παιδί του, που έπεσε θύμα απαγωγής. Παρά τους αρχικούς της ενδοιασμούς, τελικά πείθεται να αναλάβει αυτήν την υπόθεση, για να βρεθεί μπλεγμένη σε μια ιστορία που αφορά και το δικό της παρελθόν, μια ιστορία που θα την αναγκάσει να αντιμετωπίσει τους χειρότερους εφιάλτες της.

Ένα μυθιστόρημα μεστό, αριστοτεχνικά δομημένο, που διαβάζεται με κομμένη την ανάσα!

 

 

 

 

Όταν μιλούν τα φεγγάρια

Η Έλενα Αλεξίου, μια νεαρή και επιτυχημένη διαφημίστρια, είναι παντρεμένη κι ευτυχισμένη με το Σταύρο, έναν ανερχόμενο δικηγόρο. Μια μέρα, γυρίζει απροειδοποίητα στο σπίτι τους και εκεί την περιμένει η πιο δυσάρεστη έκπληξη της ζωής της. Βρίσκει τον άντρα της και την Άννα, την καλύτερή της φίλη, να κάνουν έρωτα. Από κει και πέρα βλέπει τη ζωή της να αλλάζει δραματικά. Χάνει τη δουλειά της, αλλά και δύο απ' τους σημαντικότερους για κείνη ανθρώπους: τον άντρα της και την καλύτερή της φίλη, με την οποία γνωρίζονται απ' το σχολείο και η Έλενα θεωρεί αδερφή της. Μαθαίνει ότι οι δύο τους είχαν σχέση από παλιά, πριν εκείνη γνωριστεί με τον άντρα της και ότι ουσιαστικά ο Σταύρος την παντρεύτηκε για την περιουσία της και το όνομα του πατέρα της...

Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που κρατάει τον αναγνώστη με κομμένη την ανάσα έως την τελευταία σελίδα.