Συζητώντας με τη Λαμπρίνα Α. Μαραγκού

Ερώτηση 1η: Ποιος είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;

Λ.Μ.: Θα έλεγα πως δεν υπάρχει ένας ή μερικοί συγκεκριμένοι συγγραφείς στο μυαλό μου. Όλα μου τα αναγνώσματα έχουν αφήσει αποτυπώματα μέσα μου και έχουν σαφώς εισχωρήσει και στην δική μου γραφή.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Λ.Μ.: Μυθολογία ελληνική…. Και αμέσως μετά τα παραμύθια τα παιδικά μέσα από ένα χοντρό δερματόδετο βιβλίο.

Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Λ.Μ.: Είναι η επικοινωνία μου πρωτίστως με τον εαυτό μου και μετά με τους άλλους.

Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας;

Λ.Μ.: Η πηγή έμπνευσής μου είναι η ίδια η ζωή που συνεχώς μας εκπλήσσει και αδιάκοπα μας γοητεύει,,, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές...

Ερώτηση 5η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Λ.Μ.: Η ανάγκη μου για έκφραση, η μοναδική μου διέξοδος για να πω αυτά που ήθελα να πω με τον τρόπο που είχα συνηθίσει: την ανάγνωση.

Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το νέο σας βιβλίο "Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό";

Λ.Μ.: Είναι ένα ξέσπασμα που έχει να κάνει με την αυτογνωσία μέσω του έρωτα, της μεγαλύτερης δύναμης που βαδίζει χέρι χέρι με τον αιώνιο φόβο μας, τον θάνατο.

Ερώτηση 7η: "Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό". Είναι ένα μότο που ακολουθείτε στη ζωή σας; Επιζητάτε πάντα το τέλειο;

Λ.Μ.: Δεν υπάρχει η τελειότητα, αλλά σίγουρα υπάρχουν τα ημίμετρα. Και επειδή ο έρωτας δεν περιορίζεται μόνο στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά έχει να κάνει και μ’ όλη μας την ύπαρξη, το μέτρον άριστον των αρχαίων δεν του πρέπει. Δίχως πάθος και υπερβολή, δεν προχωρά ο κόσμος.

Ερώτηση 8η: Το βιβλίο είναι ένας εσωτερικός διάλογος με τον εαυτό τους. Πιστεύετε πως πρέπει οι άνθρωποι να κάνουμε έναν τέτοιο διάλογο; Και αν ναι που πιστεύετε πως βοηθάει;

Λ.Μ.: Είτε θέλουμε είτε όχι, όλοι διαλογιζόμαστε. Κάθε πρωί μπροστά από τον καθρέφτη, το βράδυ στο κρεβάτι μας, στην στάση του λεωφορείου, στο καφέ που θα σταματήσουμε, παντού υπάρχει ο εσωτερικός μονόλογος. Εμείς και ο εαυτός μας, παρών παντού. Ετσι λοιπόν, ο εσωτερικός μονόλογος είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας, το θέμα όμως είναι να γίνεται συνειδητά για να υπάρχει η αυτογνωσία.

Ερώτηση 9η: Στο βιβλίο σας συναντάμε κατά πρόσωπο τα συναισθήματα. Γιατί επιλέξατε να δομήσετε έτσι το βιβλίο σας;

Λ.Μ.: Όταν υπάρχει ο εσωτερικός μονόλογος δεν φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τα συναισθήματά μας. Ακόμα και όταν πιστεύουμε πως τα κρύβουμε, αυτά βρίσκουν τον τρόπο που τους τον δίνουμε εμείς ασυνείδητα, να βγουν στην επιφάνεια και να διεκδικήσουν τον χώρο τους. Η γραφή είναι ακριβώς αυτό: ο χώρος των συναισθημάτων.

Ερώτηση 10η: Αισθανθήκατε ποτέ όπως η ηρωίδα του βιβλίου;

Λ.Μ.: Ναι, γιατί εκείνη παλεύει. Και όλοι μας παλεύουμε. Μπορεί οι καταστάσεις να νομίζουμε πως είναι διαφορετικές αλλά στην ουσία πρόκειται για την δική μας υπέροχη πάλη….

Ερώτηση 11η: Τι θα λέγατε σε έναν συνάνθρωπό σας; Να βιώσει ως το έπαρκο και να αφεθεί στον συναισθηματικό κόσμο μιας ερωτικής ιστορίας ή να είναι επιφυλακτικός στις επιλογές του;

Λ.Μ.: Δεν μπορώ να προτείνω τρόπο ζωής. Δεν ξέρω… Μπορώ μόνο μιλήσω για εμένα, και σίγουρα η ηρωϊδα του βιβλίου έχει την δική μου ψυχοσύνθεση.

Ερώτηση 12η: Σας δυσκόλεψε καθόλου να αποτυπώσετε τα συναισθήματα ενός άντρα;

Λ.Μ.: Αρκετά και αυτό ήταν και το στοίχημα που είχα βάλει με τον εαυτό μου σ’ αυτό το μυθιστόρημα. Προσπάθησα να μπω στη θέση του. Αν το πέτυχα, αυτό θα κρίνετε εσείς.

Ερώτηση 13η: Μυθιστόρημα και δοκίμιο. Ξεχωρίζετε κάποιο από τα δύο και αν ναι γιατί;

Λ.Μ.: Όχι, η γραφή είναι γραφή. Το ύφος αλλάζει, αλλά ο συγγραφέας δίνει το στίγμα του από την πρώτη κιόλας λέξη. Το δοκίμιο ίσως να είναι πιο εύκολο, γιατί η συγκεκριμένη δομή μας προφυλάσσει από τα λεγόμενα, λογοτεχνικά πετάγματα…

Ερώτηση 14η: Έχετε βραβευτεί από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Πόσο σημαντικό είναι για έναν συγγραφέα μία διάκριση; Γιατί πιστεύετε πως τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας δεν γνωστοποιούν στο κοινό διακρίσεις που αφορούν τις τέχνες;

Λ.Μ.: Σε μια κοινωνία που όλα νοσούν, τα λογοτεχνικά βραβεία, τολμώ να πω, έχουν χάσει την αξία τους. Κρατικά βραβεία, διακρίσεις, προώθηση σε εφημερίδες και περιοδικά έχουν να κάνουν με το πόσο εξυπηρετεί ο συγκεκριμένος συγγραφέας το σύστημα. Η Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, κρατά σε πείσμα των καιρών, αξίες και κρίνει με αδιάβλητα κριτήρια ακριβώς γιατί δεν προσδοκά κάτι από το σύστημα. Δεν θέλω να προσθέσω κάτι άλλο, αλλά ναι, χάρηκα όταν διακρίθηκα.

Ερώτηση 15η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;

Λ.Μ.: Ίσως κάτι να τους θυμίσει, ίσως κάτι να τους κρατήσει το ενδιαφέρον. Ακόμα κι αν δεν έχουν βιώσει παρόμοια ιστορία, ο έρωτας πάντα συγκινεί, σε οποιαδήποτε μορφή.

Ερώτηση 16η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Λ.Μ.: Η λογοτεχνία δεν είναι απλώς παράθυρο στον κόσμο, είναι όλος ο κόσμος. Και η καλή λογοτεχνία δεν είναι απλώς όλος ο κόσμος, είναι ολάκερο το σύμπαν.

Ερώτηση 17η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Λ.Μ.: Ασχολούμαι με την αρχαία ελληνική τραγωδία. Αυτό μόνο… θα με αφήσετε να σας κάνω έκπληξη….

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!

Η Λαμπρίνα Α. Μαραγκού γεννήθηκε, σπούδασε και εργάζεται στην Αθήνα ως φιλόλογος στο 2ο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών. Είναι πτυχιούχος της Γαλλικής Φιλολογίας και του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, έλαβε δε το διδακτορικό της δίπλωμα στη Συγκριτική Λογοτεχνία από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Στην παρούσα χρονική περίοδο, εκπονεί μεταδιδακτορική έρευνα για το αρχαίο θέατρο, στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εκδώσει τρία μυθιστορήματα και δύο δοκίμια, ενώ έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό άρθρων σε πληθώρα λογοτεχνικών περιοδικών και εφημερίδων. Για το μυθιστόρημά της Χνάρια στην Άμμο έχει βραβευτεί από την Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Είναι Πρόεδρος της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων, μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του λογοτεχνικού περιοδικού ΟΜΠΡΕΛΑ.

"Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό", Άνεμος εκδοτική, 2016

"Μάτση Χατζηλαζάρου, από την ποίηση στην μύηση", Παπαζήση, 2016

"Χνάρια στην Άμμο", Ρώμη, 2015

"Η σάρκα σου ως έμφυτος επίδεσμος", Ρώμη, 2015

"Το καλοκαίρι με τη Μέδουσα", Άγκυρα, 2008

"Γιώργος Χειμώνας, Ο Ιανός της ελληνικής λογοτεχνίας", Μπαρτζουλιάνος, 2008

"Πάθος", Άγκυρα, 2007

"Η αγάπη φοράει φτερά από μετάξι", Άγκυρα, 2006

 

 

 

 

 

Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό

Λένε πως ο έρωτας είναι αυτόχειρας... Λένε πως οι ερωτικές ιστορίες είναι λυπητερές στο τέλος τους και ελάχιστες από αυτές έχουν ένα αισιόδοξο φινάλε. Είναι όμως έτσι; Έρωτας, ενθουσιασμός, απελπισία, ένα μεγάλο παιχνίδι που κινεί τον κόσμο, τον γυρνάει σαν σβούρα και τον αφήνει πάλι στο σημείο που τον άρχισε.

Η ηρωίδα του βιβλίου ζει μέσα από τον έρωτα, μαθαίνει να παλεύει με τα αδιέξοδά του και στο τέλος νικά, γιατί καταλαβαίνει πως όλο το ερωτικό παιχνίδι είναι η ίδια η ζωή, η κάθε ανάσα που το σύμπαν, της επιτρέπει να παίρνει, το κάθε ξημέρωμα και ηλιοβασίλεμα, το κάθε δάκρυ και το γέλιο...

Χορεύει μέσα στην δίνη της επιθυμίας για να την μάθει καλύτερα, να την κρατά στην ψυχή της και να την κοινωνεί με τον άλλον αλλά και με τον εαυτό της για να κατανοήσει στο τέλος, πως ο έρωτας είναι πάντα ευλογία.