Το παιδί αποκτά εμμονές. Μία από αυτές είναι να ανακαλύψει ποιος είναι αυτός ο Μπλακ που έχει γράψει κάπου ο πατέρας του και τι ανοίγει το περίεργο κλειδί που θα βρει στα πράγματα του πατέρα του. Η θλίψη και ο πόνος κατακλύζουν την ψυχή του. Προσπαθεί να σταθεί μόνος του στα πόδια του. Τα μηνύματα του τηλεφωνητή, τα οποία ακούει μόνο αυτός, αποτυπώνουν στη μνήμη του τις τελευταίες στιγμές του πατέρα του πριν τον χαμό του. Προτιμάει να μη μιλήσει για αυτό ούτε στη μητέρα του αλλά ούτε και στη γιαγιά του. Έτσι, σηκώνει μόνος του ένα μυστικό που τον ταλανίζει συνέχεια. Η φθορά της ψυχολογίας του διαφαίνεται καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Οι υπαρξιακές του ανησυχίες κατακλύζουν το νου του. Ο παππούς του κάνει την εμφάνισή του αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να μιλήσει. Ο μοναδικός τους τρόπος επικοινωνίας είναι ο γραπτός. Και κάπου εκεί εμφανίζεται και ο αείμνηστος Στίβεν Χόκινγκ. Τα γράμματα που στέλνει στο τεράστιο αυτό μυαλό είναι πολλά. Αλλά οι απαντήσεις που παίρνει είναι ίδιες. Ώσπου, μία μέρα θα λάβει ένα διαφορετικό γράμμα από τον ίδιο.
Πρόκειται για ένα δύσκολο, συγγραφικά, βιβλίο κατά την άποψή μου. Ο λόγος; Να μπορέσει ένα 9χρονο παιδί να κεντρίσει το ενδιαφέρον σε έναν ενήλικα. Και ο συγγραφέας το κατάφερε περίτρανα. Η απελπισία και η μελαγχολία που γεμίζει την ψυχή του παιδιού είναι συνοδοιπόρος με τη ροή της ιστορίας. Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη, η “διαχείριση” των συναισθημάτων του Όσκαρ δεν είναι εύκολη. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ο ήρωας είναι ένα μικρό παιδί, του οποίου η ζωή φέρνει τα πάνω – κάτω μετά τον αναπάντεχο χαμό του πατέρα του, του στηρίγματός του και του ιδιαίτερου δεσίματος που έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους. Η μητέρα του απούσα σε συναισθηματικό επίπεδο κάνει ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει.
Η δομή του μυθιστορήματος είναι αρκετά ιδιαίτερη. Φωτογραφίες, ζωγραφιές, γράμματα, σχεδόν κενές σελίδες, περίεργη δομή των διαλόγων, μεγάλα διαστήματα μεταξύ των λέξεων, και όχι μόνο, συναντάμε σε αρκετά μεγάλη έκταση του βιβλίου. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις και τα συναισθηματικά ξεσπάσματα, τα οποία δεν είναι πολλά αλλά είναι συγκλονιστικά, μαγεύουν τους αναγνώστες! Προσωπικά, λάτρεψα τη γραφή του συγγραφέα και θεωρώ ότι κατάφερε, όντας Αμερικάνος συγγραφέας και με θέμα, εν μέρει, την 11η Σεπτεμβρίου, να μη γίνει το μυθιστόρημά του μελό και έντονα συναισθηματικό. Οι αποστάσεις που κράτησε είναι αξιοθαύμαστες και σίγουρα τον κατατάσσει ως έναν από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους της σύγχρονης λογοτεχνίας.
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου