Κριτική Βιβλίου “Το ευχόδεντρο” της Katherine Applegate

Ο Ρεντ είναι μία κόκκινη βελανιδιά. Στη γειτονιά του, οι κάτοικοι της περιοχής γράφουν τις ευχές τους σε κομμάτια ρούχων και τα κρεμάνε στα κλαδιά του. Ο Ρεντ είναι μεγάλος σε ηλικία και στους κουφάλες του μέσα βρίσκουν κατοικία και προστασία πολλών ειδών ζώα και μερικές φορές και άνθρωποι. Ο Ρεντ θα μπορούσε άνετα να διηγηθεί πολλές ιστορίες. Α, ναι ξέχασα να πω ότι αυτή η κόκκινη βελανιδιά μιλάει και της αρέσουν πολύ οι ιστορίες και οι διηγήσεις. Επίσης, στο σημείο όπου βρίσκεται έχει κοντά του δύο σπίτια. Το ένα είναι μπλε και το άλλο πράσινο. Στο πρώτο κατοικεί η Σάμαρ με την οικογένειά της και στο δεύτερο ο Στίβεν με τους γονείς του.
Όλα ξεκινάνε από τη λέξη “ΔΡΟΜΟ” που χαρίζεται σε ένα δέντρο από ένα παιδί. Μόνο που αυτό το δέντρο δεν είναι ένα οποιοδήποτε αλλά ο Ρεντ. Ο λόγος; Κανείς δε θέλει την οικογένεια της Σάμαρ λόγω της θρησκείας τους και της καταγωγής τους και η προκατάληψη ωθεί τα παιδιά να μη θέλουν να έχουν σχέσεις με το μικρό κορίτσι.
Θα καταφέρει η Σάμαρ να αποκτήσει έναν φίλο που τόσο πολύ επιθυμεί; Ο Ρεντ, το ευχόδεντρο, θα κατορθώσει να πραγματοποιήσει την ευχή της; Γιατί η Φραντζέσκα θέλει να κόψει τον Ρεντ; Θα τα καταφέρει; Πώς γίνεται μεταξύ ενός δέντρου και ενός κορακιού να αναπτυχθεί μία τόσο δεμένη φιλία;
Όλη η ιστορία γίνεται σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και με αφηγητή τον Ρεντ. Παρόλο που αφηγητής είναι ένα δέντρο οι αναγνώστες δε χάνουν το ενδιαφέρον. Αντιθέτως, η προσήλωσή τους είναι δεδομένη και σίγουρη. Το χιούμορ είναι διάχυτο όπως και η μελαγχολία που αποπνέει το κείμενο χωρίς να γίνεται ωστόσο μελό. Οι γνώσεις του Ρεντ μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι η σοφία χρειάζεται χρόνια για να αναπτυχθεί και να επέλθει.
Πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, αν και δευτερεύουσα ηρωίδα, απέκτησε η Μπόνγκο το κοράκι. Η νοημοσύνη της, η ευγενική της ψυχή και η εσωτερική της ομορφιά κατάφεραν να με κατακτήσουν. Η απαισιοδοξία της μου θύμισε την ανθρώπινη αδυναμία να σκεφτόμαστε με θετική σκέψη. Αλλά η δοτικότητά της άγγιξε την ψυχή μου.
Από την άλλη, ο Ρεντ είναι το αντίθετο της Μπόνγκο. Είναι αισιόδοξος, επεξηγηματικός σε σημείο εκνευρισμού και με έναν συναισθηματισμό που τον αποκτά κανείς μόνο όταν ριζώσει εκεί που θα βρει το εύφορο έδαφος για να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί σε ολοκληρωμένη οντότητα.
Εκτός όμως αυτών των μηνυμάτων, οι αναγνώστες θα βρεθούν μπροστά σε ακόμα μεγαλύτερα όπως είναι η φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ ανόμοιων ανθρώπων και ειδών, η προστασία που προσφέρουμε σε αυτούς που αγαπάμε, το bullying και τις ολέθριες συνέπειες που δημιουργούνται στους αποδέκτες του, η μετανάστευση και η ελπίδα της αποδοχής αυτών των ανθρώπων από τους “γηγενείς”.
Η εικονογράφηση είναι ασπρόμαυρη και εμπνευσμένη από τη φύση και το ζωικό βασίλειο και η μετάφραση έχει μία γλυκιά μελαγχολία που φαίνεται ότι η μεταφράστρια, Σέβυ Σπυριδογιαννάκη, επένδυσε σε αυτό και αποτύπωσε τέλεια τον ψυχισμό που ήθελε να μεταφέρει η Katherine Applegate στο γραπτό της.
Η συγγραφέας γνωρίζει πώς να προσφέρει συγκίνηση και να περάσει με όμορφο και ιδιαίτερο τρόπο τα μηνύματά της. Η ιστορία διαβάζεται απνευστί και το συγκεκριμένο πόνημα αξίζει όσο λίγα! Εύχομαι όλοι να το διαβάσουν και να βυθιστούν στην ανάγνωσή του καθώς πρόκειται για ένα κομψοτέχνημα γραφής μέσα από την απλότητα του λόγου αλλά με την ουσία των μηνυμάτων που απορρέουν μέσα από την εξιστόρηση του Ρεντ. Αναμφισβήτητα, οφείλουμε να το τοποθετήσουμε στο ράφι της βιβλιοθήκης μας και ακόμα περισσότερο στις προθήκες της ψυχής μας!





Βασιλική Διαμάντη