Κριτική Βιβλίου “Αφιλόξενες ψυχές” της Έλσας Φαραζή

Η Πηνελόπη θα γεννηθεί σε μία σκληρή οικογένεια. Η μητέρα της θα αφήσει το όνειρό της να γίνει ηθοποιός για τη μεγάλη της αγάπη που ακούει στο όνομα Νίκος. Μόνο που η Ίρις, η μητέρα της Πηνελόπης, θα εγκλωβιστεί σε έναν γάμο με πολλά κακά. Μετά τη γέννα η Ίρις θα κλειστεί στον εαυτό της και θα πάθει επιλόχειος κατάθλιψη. Ή μήπως απλά δεν αντέχει να ζει κλεισμένη σε ένα σπίτι, όπου το μόνο που της προσφέρει είναι μοναξιά και βία; Η σωματική βία είναι σχεδόν καθημερινή και η Πηνελόπη μεγαλώνει σε ένα σπίτι γεμάτο άσχημα συναισθήματα, κραυγές, ξύλο και πόνο.
Η Μοίρα θα της παίξει ένα τραγικό παιχνίδι. Η μητέρα θα εγκλιστεί σε ψυχιατρική κλινική και αυτή κάποια στιγμή σε ένα ορφανοτροφείο με το όνομα “Φιλοξενία”. Μόνο που το όνομα είναι μία βιτρίνα μεγαλείου. Στην οικογένειά της και από τον αδερφό της μητέρας της αλλά και από τον πατέρα της και τη γιαγιά της θα βιώσει την ωμή βία, όπως και στο ορφανοτροφείο. Ξύλο είναι το μόνο που μαθαίνει αλλά αυτό δεν την κάνει να μισεί τους ανθρώπους. Βοηθός της σε μία στιγμή στήριξης και αγάπης θα είναι ένα μόνο άτομο.
Άραγε θα καταφέρει να επιβιώσει από όλα όσα ζει; Θα καταφέρει να ακολουθήσει την καρδιά της; Θα γίνει ό,τι δεν πρόλαβε η μητέρα της; Θα μπορέσει να συγχωρήσει όλους τους ανθρώπους που την έκαναν κακό; Γιατί ένα παιδί βιώνει τόση βία;
Πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί και δεν κουράζει τον αναγνώστη. Η αλήθεια είναι πως θύμωσα και δάκρυσα με τα όσα έζησε σαν παιδί αυτό το κορίτσι. Το μυθιστόρημα είναι ωμό και σκληρό ίσως για να δούμε τι συμβαίνει δίπλα μας, για να ευαισθητοποιηθούμε. Δεν ξέρω τι άλλο να σκεφτώ... Πραγματικά με εξοργίζει που οι άνθρωποι δεν καταγγέλλουν τη βία, σε οποιαδήποτε μορφή και αν τη βιώνουν ή τη βλέπουν ως θεατές ή είναι ακροατές. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει και μόνο εμείς μπορούμε να το κάνουμε! Παρά το σκληρό του θέματος αξίζει να το προσπαθήσετε και να το διαβάσετε μέχρι τέλους!




Βασιλική Διαμάντη