Κριτική Βιβλίου “Τη νύχτα που άλλαξε η μοίρα” της Πόπης Λαμπροπούλου

Η Μαρίζα είναι μία ευάλωτη γυναίκα. Ο Στέφανος είναι ένας άντρας με πολλά βιώματα. Και οι δύο αυτοί άνθρωποι πληγώθηκαν στην πιο τρυφερή τους ηλικία.
Η Μαρίζα θα βιώσει τον πλήρη εξευτελισμό του φύλου της μέσω του βιασμού της.
Ο Στέφανος θα απαξιωθεί ως παιδί από την ίδια τη μητέρα του.
Δύο άνθρωποι έρμαια των καταστάσεων και των εμπειριών τους. Το παρελθόν φωλιάζει στις ψυχές τους και δεν τους αφήνουν να πάνε μπροστά. Η γνωριμία τους θα τους στοιχίσει πολλά. Η Μοίρα θα αλλάξει τη ζωή τους. Όταν θα ξαναβρεθούν θα είναι και πάλι τα πληγωμένα σπουργίτια, που ζητάνε μόνο μία αγκαλιά, μία συμπόνοια και έναν ώμο να ακουμπήσουν. Ένα λάθος θα τους στοιχίσει και στο σήμερα πολλά. Η σχέση τους θα περάσει από σαράντα κύματα. Μισές αλήθειες και ανείπωτα ψέματα θα ριζώσουν μέσα τους.
Θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τις θύμησες του παρελθόντος; Θα συγχωρέσουν τους άλλους και κατ' επέκταση τους ίδιους τους εαυτούς τους; Θα απαλύνουν τις πληγές τους; Θα καταφέρουν να αναπνεύσουν και πάλι; Θα καταφέρουν να ζήσουν; Το έρεβος είναι έτοιμο να τους κατατροπώσει... θα βγουν στο τούνελ όπου ξεκινάει να αχνοφέγγει η αλήθεια και η αγάπη;
Για ακόμα μία φορά η συγγραφέας καταφέρνει να με εκπλήξει! Μετά το πρώτο της βιβλίο “Σχέσεις ενστίκτου”, το οποίο με συνεπήρε και με δημιούργησε ποικίλα συναισθήματα, έρχεται και με παρασύρει σαν ένα καράβι που ψάχνει απεγνωσμένα μέσα στη θάλασσα, άλλοτε ήρεμη και γαλήνια και άλλοτε λυσσασμένη και θυμωμένη, να βρει ένα λιμάνι να προσαράξει. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους ήρωες του βιβλίου. Και ναι! Ακόμα μία φορά με κάνει να μπω στους χαρακτήρες της και να συμπονέσω, να κλάψω, να γελάσω, να στηριχθώ, να παλέψω για να ορθοποδήσω. Και εγώ μαζί με αυτούς. Σαν να είναι δικοί μου άνθρωποι... ή για να ακριβολογώ σαν να είναι εγώ η ίδια...! Όλοι μας θα μπορούσαμε να ήμασταν στη θέση της Μαρίζας ή του Στέφανου... ή και των δύο. Τα ψυχολογικά τους κατάλοιπα έρχονται να δείξουν την ψυχική δύναμη που κατέχει ο άνθρωπος. Τελικά, δεν είμαστε το παρελθόν μας. Αν εμείς οι ίδιοι δεν το θέλουμε. Μπορούμε να αντέξουμε, να διδαχθούμε από τα “στραβοπατήματά” μας και να ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία, με αγάπη, με εμπιστοσύνη και με στοργή. Γιατί μπορούμε, αρκεί να το θελήσουμε! Για δεύτερη φορά η συγγραφέας με εκπλήσσει και με κερδίζει μέσα από τη γραφή της και την ιστορία της. Ένα απλόχερο ΔΕΚΑ θα της βάλω γιατί ξέρει να δίνεται, να μοιράζει, να διδάσκει και να μας ταξιδεύει σε μία διαδρομή με πολλά σκαμπανεβάσματα. Η λύτρωση είναι δίπλα μας, κοντά μας, αρκεί να τη δούμε. Η αγάπη το ίδιο καθώς και το μίσος. Το βασικό ερώτημα είναι ένα. Τι από αυτά θέλουμε στη ζωή μας; Με τι συναισθήματα θέλουμε να κατακλυστούμε; Με ποιο από τα δύο θέλουμε να συμβαδίσουμε, με το μίσος ή με την αγάπη; Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια που οφείλουμε να πούμε στον εαυτό μας. Ας σταματήσουμε να λέμε ότι πίσω από τις πράξεις μας κρύβονται οι άλλοι και το πως μας μεγάλωσαν... Πίσω από τις πράξεις μας, κρύβεται μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός. Το τι θα κρατήσουμε από τα βιώματά μας οφείλεται σε εμάς.
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι από τα καλύτερα ψυχολογικά – κοινωνικά μυθιστορήματα που υπάρχουν. Διαβάστε το και δε θα χάσετε! Αντιθέτως, θα μάθετε, θα γίνετε καλύτεροι άνθρωποι, θα προσπαθήσετε να αποκρυπτογραφήσετε πίσω από τις εικόνες και τις λέξεις τους γύρω σας!





Βασιλική Διαμάντη