Το εξώφυλλο μας συστήνει για αρχή με τη γιαγιά ιτιά και μας υπόσχεται όμορφες διαδρομές. Στο τέλος αυτής της ανθολογίας, οι συγγραφείς τους μας λένε τις σκέψεις τους και πώς επέλεξαν τις συγκεκριμένες ιστορίες. Άλλωστε, τα μαγικά πλάσματα είναι πολλά, ποικίλα και ιδιαίτερα και μας προσκαλούν να τα γνωρίσουμε. Ποια από αυτά θα σας γοητεύσουν και ποια θα σας μαγέψουν; Όλα είναι υποκειμενικά... Τα κριτήρια επιλογών για τον καθένα είναι διαφορετικά. Αυτό που έχω να πω είναι ότι σε όλους μας θα αρέσει έστω μία ιστορία από αυτές που θα διαβάσουμε. Όλες τους είναι ολοκληρωμένες ή ίσως σχεδόν ολοκληρωμένες, καθώς σε κάποιες μου έμειναν κάποια αναπάντητα ερωτηματικά.
Τα δύο διηγήματα που μου άρεσαν περισσότερο από όλα ήταν “Η Μάχη” και “Νεραϊδογέννητες” της συγγραφέως Βίβιαν Φόρτη. Η πρώτη ήταν η φωτεινή και η δεύτερη η σκοτεινή. Στην πρώτη έχουμε τη μάχη μεταξύ λεχώνας και ξωτικού. Ακόμα και τα ονόματα δεν είναι τυχαία τοποθετημένα. Η ροή της ανάγνωσης με ταξίδεψε και με πλημμύρισε από εικόνες. Στο νου μου σχηματίστηκε η μορφή του ξωτικού, φαντάστηκα το κατακόκκινο φόρεμά του, τις πλεξούδες του, το απόκοσμο γέλιο του και το παγερό του βλέμμα. Ανατρίχιασα και εγώ όπως και η Αργυρή μόλις αντίκρισε την όψη του. Και όμως, αυτή η ιστορία ήταν η φωτεινή. Στις “Νεραϊδογέννητες” έχουμε να κάνουμε με μία σκοτεινή ιστορία, από την οποία αναδύεται ο πόνος, ο χαμός και η απώλεια. Αυτό το διήγημα με έκανε να δακρύσω και να πονέσω. Οι πέτρες ήταν σαν να πλήγιασαν το δικό μου κορμί. Ένας περίπατος, το κέφι και όλα μπορούν να αλλάξουν σε μία στιγμή. Και ξαφνικά, οι αποκαλύψεις βγαίνουν στην επιφάνεια και μου δημιουργούν πολλά συναισθήματα.
Επόμενου δημιουργού αγαπημένα διηγήματα είναι του Γιώργου Shoji Μαρούδη με τη σκοτεινή του ιστορία “Κέρος” και τη φωτεινή του “Νάδια”. Στην πρώτη, ο Κέρος ήταν πολύ θυμωμένος και προσπαθούσε να βρει τρόπο να καταστρέψει τον τόπο του. Ήθελε να ξυπνήσει τις Φωτιές, βρίσκοντας το σίλφινο και να αποκτήσει γνώσεις. Στο δεύτερο, θα καταφέρει η Νάδια να απαλύνει τις πληγές του Κέρου; Θα τον σώσει από το μίσος που τον κατέκλυσε;
Επίσης, αγάπησα το διήγημα “Η Αγάπη μιας γυναίκας” της Αγνής Σιούλα. Μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η αγάπη; Μέχρι την αιωνιότητα; Μπορεί κάποιος να μείνει στο ενδιάμεσο για να βρει αυτό που αναζητάει; Και ναι, και το βρει τι θα κάνει; Οι αποκαλύψεις διαδοχικές, απρόσμενες και το τέλος του καθηλωτικό.
”Το Μικρό Φως” της Ειρήνης Μανωλάκου κατάφερε να μου προκαλέσει ανατριχίλα και να με κάνει να αναρωτηθώ για τον Κανέλο και το ποιος τελικά την συντρόφεψε καθ' όλη τη διάρκεια του δρόμου της.
Τέλος, “Η Εικόνα” της Άρτεμις Βελούδου – Αποκότου μας μεταφέρει αρχικά στη Σμύρνη και μετά στην ύπαιθρο της Ελλάδας, εκεί όπου τα ξωτικά, οι νεράιδες και τα δαιμόνια κατακλύζουν όλη την επαρχία. Με μία εικόνα έφυγε ο Σταυρής από τη Σμύρνη, με αυτή της Παναγιάς και η Παναγία δεν το λησμόνησε ποτέ της αυτό. Η ασπίδα της τον προστάτευε πάντα. Ακριβώς όπως έκανε και ο ίδιος κάποια χρόνια νωρίτερα.
Σχεδόν όλα είναι καθηλωτικά, συγκινητικά, απόκοσμα, μαγευτικά και αλλοπρόσαλλα, όπως και τα μαγικά πλάσματα, τα οποία πρωταγωνιστούν στις 22 αυτές ιστορίες. Ο αέναος αγώνας μεταξύ του κακού και του καλού δεν σταματάει ποτέ. Και η παράδοσή μας μας το αποδεικνύει περίτρανα μέσα από τις αφηγήσεις των παλαιότερων ανθρώπων. Συγχαρητήρια σε όλους για αυτή την ανθολογία διηγημάτων και που κατάφεραν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των αναγνωστών. Άλλοι περισσότερο και άλλο λιγότερο. Το ταξίδι είχε όλων των ειδών τις εμπειρίες που αναζητάμε εμείς οι αναγνώστες του φανταστικού!
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου