Κριτική Βιβλίου “Ημίφως: Το κάστρο του Τύμβρη” της Στεφανί Ιακώβου

Μία ακόμα τριλογία ανοίγει τα φτερά της και καλεί τους αναγνώστες να την αγκαλιάσουν. Το εξώφυλλο του σίγουρα αποτελεί πόλο έλξης για τους λάτρεις του φανταστικού και το οπισθόφυλλό του είναι αυτό που σου επιβεβαιώνει να το πιάσεις στα χέρια, να το ξεφυλλίσεις και να το διαβάσεις. Η ιστορία μας μεταφέρει σε άγνωστο χρονικό πλαίσιο, το ίδιο και η τοποθεσία, η χερσόνησος Βόσπερ. Το κάστρο του Τύμβρη κρύβει πολλά μυστικά και θανάσιμους κινδύνους. Πνεύματα σκοτεινά και πιο φωτεινά κάνουν την εμφάνισή τους. Λυκάνθρωποι είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν στους παράνομους επισκέπτες του. Όλοι φοβούνται να το πλησιάσουν εκτός από τη Ρωξάνη και τους δύο της φίλους, τον Πύρρο και τον Ιάσονα. Η δεκαεξάχρονη Ρωξάνη θα γοητευτεί τόσο πολύ που δε θα είναι λίγες οι φορές όπου θα το επισκεφτεί κρυφά, ακόμα και από τους φίλους της.
Θα λατρέψω την τριάδα των πνευμάτων που θα συναντήσει και θα λιώσω στο βλέμμα της Λευκής, του θηλυκού λύκου του Σόδαρ Λάξεν. Η ανθρώπινη ματιά που θέλησε η συγγραφέας να προσδώσει στο υπέροχο αυτό πλάσμα θα με αγγίξει βαθιά. Ακόμα και ο χαρακτήρας του Σόδαρ θα προσδώσει πάνω μου μία παράξενη γοητεία. Το σκοτάδι που τον καλύπτει, ο αρνητισμός που τον κυριεύει, το απόμακρο στυλ του και ο εγωισμός του είναι όλα σημάδια της αποξένωσης που θέλει να επιτύχει. Όλα όμως θα αλλάξουν σιγά – σιγά και τις θέσεις τους θα καταλάβουν και θα κυριαρχήσουν το χαμόγελο, η ζωντάνια, το κέφι και η αυτοθυσία του. Γιατί όταν αγαπάς, δίνεις όλο σου το είναι και την ενέργεια σε αυτό το άτομο. Ακόμα και τη ζωή σου, αν χρειαστεί.
Το σπάσιμο του πάγου και η αγωνιώδης προσπάθεια του Πύρρου και του Ιάσωνα με καταδιώκουν ακόμα και με μεταφέρουν νοερά στις σελίδες του βιβλίου. Όπως και το δώρο του Σόδαρ προς τη Ρωξάνη. Όπου η συγγραφέας μας δείχνει ότι πίσω από κάθε ασχήμια μπορεί να κρύβεται μία όμορφη οπτασία. Γιατί δεν υπάρχουν άσχημα πράγματα. Το θέμα είναι εμείς με τι επιλέγουμε να επενδύσουμε τον κόσμο μας. Ο κόσμος είναι άσχημος όχι γιατί του φταίει κάτι σε κάποιον άλλον. Αλλά γιατί ο ίδιος είναι κακός και υποχθόνιος.
Η ατμόσφαιρα που μας δημιουργεί η συγγραφέας μοναδική. Το μυστήριο αναβλύζει σε κάθε σελίδα. Ο ρομαντισμός σιγά – σιγά ξετυλίγεται και μας προσφέρει ένα ανάγνωσμα συνδυασμό παραμυθιού και γκόθικ στυλ. Συνειρμικά το μυαλό μας ταξιδεύει σε παραμύθια γνωστά, με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές... όπως Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ. Έτσι ακριβώς, μπήκε και η Ρωξάνη στο κάστρο. Όπως η πεντάμορφη... σαν σίφουνας και ξεκίνησε να αποκτά ζωή και χαρά το κάστρο.
Τα μηνύματα που γεννιούνται στον αναγνώστη πολλά. Αγάπη, τρυφερότητα, στοργή, οργή, φιλία, απογοήτευση, μεταμέλεια, συγχώρεση και συμπόνια. Μέχρι να φτάσεις στα τελευταία θα χρειαστεί να δεις τον Σόδαρ Λάξεν να αυτομαστιγώνεται και να αλλάζει χαρακτήρα. Σαν ένα κακό φίδι, το οποίο εγκαταλείπει το πουκάμισό του για να ντυθεί με ένα νέο, πιο αγαθό, πιο στοργικό και πιο προσιτό. Θα διαβάσεις λέξεις του, που θα σε συγκινήσουν, όπως: «Είχες δίκιο για μένα Ρωξάνη, είχες δίκιο από την αρχή! Είμαι ένα τέρας, ένα σιχαμερό, ποταπό, άθλιο τέρας! Δεν έχεις άδικο που με μισείς… είμαι καταραμένος, Ρωξάνη, είμαι καταραμένος, κι εγώ, και όλοι οι υπόλοιποι δυστυχείς που παρέσυρα μαζί μου…». Οι λέξεις καταφέρνουν να αποτυπωθούν με μαεστρία στο χαρτί και εμάς μας δίνεται η δυνατότητα να εικονοποιήσουμε τις λέξεις και να δημιουργήσουμε έναν κόσμο μόνο για εμάς.
Αναμένω τη συνέχεια της ιστορίας γιατί η αγωνία έχει χτυπήσει κόκκινο. Πολλά τα ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του πρώτου μέρους της τριλογίας. Εύχομαι μόνο η συνέχεια να βγει σύντομα!





Βασιλική Διαμάντη