Κριτική Βιβλίου “Το χέρι του Θεού” του Philip Kerr

Ο Σκοτ Μανσον επιστρέφει με μία ιστορία που θα συζητηθεί. Αυτή τη φορά η ομάδα του, Λόντον Σίτι, θα βρεθεί στην Αθήνα για το επικείμενο ματς με τον Ολυμπιακό. Κατά τη διάρκεια του αγώνα ένας παίχτης της Λόντον Σίτι, ο Μπεκιλί, θα καταρρεύσει και θα χάσει τη ζωή του. Και κάπου εκεί, ο Philip Kerr έρχεται να ταράξει, τα ήδη ταραγμένα νερά της χώρας. Δεν χαϊδεύει αυτιά, ούτε αρέσκεται στο να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Το ποδόσφαιρο, ανά τον κόσμο, είναι το πιο σκληρό, αδυσώπητο και βρόμικο παιχνίδι.
Πολλοί τον κατηγόρησαν για αυτά που έγραψε! Ναι, είναι όντως σε κάποια κομμάτια παρατραβηγμένο. Αλλά σε κάποια σημεία δείχνει εμφανώς ότι τα ξένα ΜΜΕ έχουν διαστρεβλώσει ελαφρώς την κατάσταση καθώς επίσης ότι ευθύνονται για τη συμπεριφορά των ξένων απέναντί μας. Προσπαθούν να χειραγωγήσουν τους αναγνώστες τους, και το καταφέρνουν περίτρανα σε μεγάλο βαθμό, να “μισούν” ή να βρίζουν την Ελλάδα και κατ' επέκταση και τους πολίτες της χώρας. Άλλοτε έχοντας δίκιο και άλλοτε βασιζόμενοι σε αισχρά και ασύστολα ψεύδη.
Από την άλλη, δεν έχει και άδικο στο θέμα της παράγκας, των στημένων παιχνιδιών, του “λαδώματος”, των χούλιγκαν –οι οποίοι κάθε χρόνο και σχεδόν σε κάθε αγώνα κάνουν έκτροπα δημιουργώντας επεισόδια και αμαυρώνοντας το άθλημα και την Ελλάδα. Φυσικά, δεν λείπει το φακελάκι... το οποίο το συναντάμε μόνο στην Ελλάδα. Και η λίστα συνεχίζεται... Δεν ξέρω αν πρέπει να συνεχίσω. Εκτός, ίσως, από το γεγονός ότι δεν μένει στο αθλητικό κομμάτι αλλά εμβαθύνει μπαίνοντας στο οικονομικό, στην εξαθλίωση που μας έχουν δημιουργήσει τα μνημόνια, στην ανέχεια και στις διαδηλώσεις των πολιτών.
Τα μοναδικά σημεία που θεωρώ “άκυρα” και φάουλ του, είναι στο κομμάτι ότι στην Αθήνα αυτά που δεσπόζουν είναι πορτοκαλιές. Δεν είναι πορτοκαλιές αλλά νεραντζιές, οι οποίες χρησιμεύουν για γλυκό του κουταλιού ή λικέρ. Το δεύτερο είναι το θέμα του φαγητού. Υπάρχουν φαγητά για όλα τα γούστα και φυσικά τα ρεβίθια, οι περισσότεροι Έλληνες τα αντιπαθούν, καθ' ότι είναι όσπρια. Επομένως, δεν βρίσκονται σε κάθε έδεσμα και το χούμους είναι αραβικό φαγητό. Και το τρίτο, το υγρό πυρ (?) των Ελλήνων κατά των Περσών στη ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Βέβαια, δεν μπορούμε να ζητάμε από έναν άνθρωπο άλλης νοοτροπίας και κουλτούρας να μπορεί να κατανοήσει τα προβλήματα της κοινωνίας, αν και μπορώ να πω ότι σε ένα μεγάλο βαθμό τα έχει προβάλει με ορθό τρόπο. Εντάξει, μπορεί οι περισσότεροι να το θεωρούν αίσχος, αλλά είναι μία πικρή και αληθινή πραγματικότητα για εμάς. Το λάδωμα και το φακελάκι πάνε σύννεφο. Οι περισσότεροι γιατροί θέλουν το μερτικό τους για να κάνουν μία δουλειά, την οποία πληρώνονται από το κράτος. Το κράτος και η πολιτεία είναι ανύπαρκτη σε πολλά σημεία και στο ποδόσφαιρο υπάρχει η παράγκα, το παρακράτος, ο χουλιγκανισμός, η αγένεια, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και πολλά άλλα. Λυπάμαι, αλλά θα το πω και εγώ ωμά... περαστικά μας... Ελπίζω να διδαχθούμε από αυτά και να αλλάξουμε ρότα.
Πέρα από αυτά, θα το θεωρήσω έξυπνο (και ας προσβληθήκαμε εμείς), με ωραίες ατάκες, χιούμορ και ίσως με λιγότερο αστυνομική πλοκή από το πρώτο. Παρόλα αυτά σίγουρα όσοι το διαβάσουν θα πρέπει να δεχθούν ότι θα διαβάσουν κάποια δυσάρεστα πράγματα για τη χώρα τους και τον λαό της, άλλα αληθινά, άλλα ανακριβή και άλλα ψεύτικα. Δεν καίμε στην πυρά κανέναν. Εμείς μπορούμε και είμαστε σε θέση να αλλάξουμε όλη αυτή την κατάσταση που διαιωνίζεται εδώ και πολλά χρόνια! Εγώ προσωπικά το ευχαριστήθηκα και το λάτρεψα γιατί μέσα από το καυστικό του χιούμορ (δεν έχουμε το ίδιο και όλοι το ξέρουν αυτό) είδα με σατιρικό τρόπο το πως σκέφτονται οι έξω για εμάς. Αξίζει να το δείτε όλοι έτσι, και είμαι σίγουρη ότι θα το λατρέψετε!





Βασιλική Διαμάντη