Γ.Τ.: Ξεκινάμε με δύσκολη ερώτηση (χαμόγελο). Δυστυχώς δεν είναι μόνο ένας, όμως στην τοπ πεντάδα μου θα πρέπει να βάλω τον Καζαντζάκη, τον Καββαδία, τον Μπουκόφσκι, τον Γιάλομ και τον Κινγκ. Όλοι τους διαφορετικοί και όλοι τους παραδίδουν μαθήματα μέσα από τα έργα τους.
Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Γ.Τ.: Αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να ήταν οι Μύθοι του Αισώπου ως παραμύθια με εικόνες. Τα βιβλία, όμως, που παρέμειναν καταγεγραμμένα στη μνήμη μου μέχρι σήμερα είναι αυτά της εφηβείας, με τη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα και το «Ντέμιαν» του Έσσε να είναι στα πρώτα.
Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Γ.Τ.: Γράφω από τα δεκατέσσερά μου και ήταν η διαφυγή μου, ο τρόπος μου να εκφραστώ και στήνοντας δικούς μου κόσμους να μπαίνω μέσα τους. Ακόμη και σήμερα για τον ίδιο λόγο γράφω: για να ξεφύγω από όσα με ζορίζουν και να γραπώσω στιγμές μιας άλλης πραγματικότητας.
Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Παραθεριστής”;
Γ.Τ.: Είναι τόσο ένα σύγχρονο μυθιστόρημα όσο και ένα πείραμα. Θα πρέπει να σας πω ότι τα κεφάλαια του Παραθεριστή γράφτηκαν υπό μορφή κατάθεσης σκέψεων ώστε να συζητηθούν σε συνεδρίες που έκανα με γιατρούς και προς απασχόληση του νου μου από αυτοκτονικές σκέψεις και την κατάθλιψη. Φυσικά, αυτό ήταν συμπληρωματικό με την όποια θεραπεία έκανα και λειτούργησε αποσυμπιεστικά καθώς γράφοντας νιώθω καλύτερα –εκείνες οι άλλες πραγματικότητες που ανάφερα και στην προηγούμενη ερώτηση. Έτσι, τα κεφάλαια του Παραθεριστή, αποτελούν ιστορίες προσωπικές (τόσο δικές μου όσο και άλλων που στο παρελθόν μου έχουν τις διηγηθεί) τις οποίες έγραψα δίχως «λογοτεχνικούς ελιγμούς» ώστε είναι αρεστές. Ο Παραθεριστής δεν ξεκίνησε και δεν προοριζόταν για βιβλίο, ήρθαν έτσι, όμως, τα πράγματα και έγινε βιβλίο που κυκλοφορεί πια και αγαπιέται μέρα με τη μέρα, ενώ η ιστορία και όσα λέγονται μέσα αρέσουν στον κόσμο και ταυτίζεται.
Ερώτηση 5η: Ποια ήταν η ανάγκη σας για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, καθώς όπως μαθαίνουμε είναι αυτοβιογραφικό;
Γ.Τ.: Είναι εν μέρει αυτοβιογραφικό καθώς αφορά σε μία μονάχα περίοδο της ζωής μου. Μέσα από τα μάτια του Παραθεριστή –τις σκέψεις, τις πράξεις, τη διάδρασή του με τον κόσμο κ.α.– διαβάζουμε μια ιστορία με δεκάδες κοινωνικές προεκτάσεις και καταπιανόμαστε με μία έκφραση «ψυχολογικού ρεαλισμού» ενός απογοητευμένου ατόμου. Η ανάγκη να γραφτεί ήταν επιτακτική καθώς βρέθηκα κάποια στιγμή στη ζωή μου τόσο γονατισμένος που κουράστηκα να παλεύω και απλώς ήθελα να δώσω μία και να ξεμπερδεύω. Μέσα από την καταγραφή του Παραθεριστή (αλλά και την έκδοσή του από τις εκδόσεις Κάκτος και τη μεγάλη του αποδοχή από το αναγνωστικό κοινό), κατάφερα να πείσω το σκοτεινό κομμάτι μέσα μου πως δεν είναι όλα χαμένα, πως υπάρχει φως ακόμα και μέσα στο πηγάδι της θλίψης και σιγά σιγά να αναρριχηθώ έξω από τους φόβους μου. Αν από όσους το διαβάσουν, καταφέρει κάποιος να βοηθηθεί με τον Παραθεριστή και τα λόγια-θέσεις του, τότε θα θεωρήσω πως άξιζε να γραφτεί και να κυκλοφορήσει αυτό το βιβλίο.
Ερώτηση 6η: Η κατάθλιψη είναι ένα από τα θέματα με το οποίο καταπιάνεστε στο βιβλίο σας. Πιστεύετε ότι μπορεί να καταπολεμηθεί ή πάντα θα αποτελεί ένα θηρίο που θα κοιμάται και θα ξυπνάει όταν θέλει;
Γ.Τ.: Καταρχάς δεν θα πρέπει να μπερδεύουμε την κατάθλιψη με άλλα άσχημα συναισθήματα που κατά καιρούς θα επισκεφτούν όλους μας, άλλες φορές ως βαρύ στρες και άλλες ως ασήκωτη μελαγχολία. Αν μιλάμε για την κατάθλιψη (κλινική και μη), μιλάμε για μία νόσο που χρειάζεται ψυχοθεραπεία και κατά περιπτώσεις την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Γνωρίζω από πρώτο χέρι πως δεν είναι πάντα εύκολο να δεις τον ήλιο φωτεινό κάθε μέρα και η κατάθλιψη έχει δεκάδες πλοκάμια ενώ αποτελεί μία μάχη την οποία καλείσαι να δίνεις κάθε φορά που θα αναδύεται εντός σου για να σταθεί απέναντί σου. Όπως και να 'χει όμως, θεωρώ πως μπορεί να καταπολεμηθεί και δεν πρέπει να αποτελεί μια στάσιμη κατάσταση που όταν κάποιος παγιδευτεί σε αυτή δεν μπορεί να ξεφύγει· αν συμβαίνει αυτό τότε συνάδουν δεκάδες άλλα πράγματα και η βοήθεια θα πρέπει να είναι δραστικότερη.
Ερώτηση 7η: Ο Γιώργος έχει σχέση αλλά ταυτόχρονα αισθάνεται και μόνος ορισμένες φορές. Είναι οδυνηρό κάτι τέτοιο; Πείτε μας την προσωπική σας άποψη;
Γ.Τ.: Σαφώς και είναι οδυνηρό είναι όμως και θλιβερό. Ο Παραθεριστής νιώθει παγιδευμένος σε μια κατάσταση που αγαπά το ταίρι του και δεν θέλει να χωρίσει, δεν θέλει όμως και να θυσιάσει την ελευθερία που τον προσδιορίζει ως άτομο. Σε μια τέτοια κατάσταση έχει περιέλθει πολύς κόσμος, όμως οι περισσότεροι αποτυγχάνουν (ή σκοπίμως αμελούν) να διαχειριστούν την αλήθεια τους, οπότε παραμένουν σε σχέσεις και γάμους που δεν τους καλύπτουν, απλώς και μόνο επειδή ο φόβος της μοναξιάς είναι τεράστιος για εκείνους. Το να είσαι με κάποιον και να νιώθεις μόνος είναι μια βασανιστική θέση που όλοι μας θα βιώσουμε στη ζωή μας κάποιες φορές, είτε ως συμβιβασμό σε κάτι που δεν μας καλύπτει αλλά μένουμε μαζί του, είτε ως περαστική σκέψη που θα μας λέει ότι αφήσαμε τη ζωή μας να περάσει και να φύγει μέσα από τα χέρια μας. Η ευτυχία μας είναι πάντα θέμα επιλογών και εμείς καλούμαστε να είμαστε τολμηροί για να τη γραπώσουμε. Πάντως, δεν είναι απαραίτητο να έχεις σύντροφο ώστε να νιώθεις μόνος, τις περισσότερες φορές συμβαίνει απλώς να μην είσαι καλά και τότε πιστεύεις πως βρίσκεσαι στο περιθώριο της χαράς, παγιδευμένος μέσα σε μια ατυχία και τη θλίψη. Αυτό δεν πρέπει ισχύει για κανέναν σε μόνιμη βάση και αν συμβαίνει, θα πρέπει να αναζητήσει τους λόγους που συμβαίνει.
Ερώτηση 8η: Αβεβαιότητα, προδοσία και απιστία. Θεωρείτε ότι μπορούμε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι στη ζωή μας για τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας;
Γ.Τ.: Αν θεωρείτε πως είστε βέβαιοι για τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα σας, τότε ανήκετε στους τυχερούς, και λέγοντας τυχερούς εννοώ εκείνους που είτε δεν έχουν ανακαλύψει την προδοσία που υπέστησαν ή απλώς όταν ήρθαν αντιμέτωποι με αυτήν επέλεξαν να μην την αναλύσουν. Καθώς ζούμε σε μια κοινωνία αρπακτική και ως όντα δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα, είναι αναπόφευκτο η ερωτική (ή η οικογενειακή, η φιλική, η επαγγελματική) προδοσία να λάβει χώρα στη ζωή μας. Μπορεί μάλιστα και εμείς οι ίδιοι να προδώσουμε τους άλλους και να τρέξουμε μετά να δικαιολογήσουμε την πράξη μας ως μια πράξη που μας εξώθησαν οι άλλοι να κάνουμε. Όχι, δυστυχώς δεν θεωρώ πως μπορούμε ποτέ να είμαστε απόλυτα βέβαιοι για τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας, αν όμως είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας και εμείς σωστοί με εκείνους, τότε οι πιθανότητες ελαχιστοποιούνται –σημειώστε εδώ πως μια προδοσία που θα υποστούμε, δεν είναι δα και το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μας συμβεί και ούτε θα πρέπει να μη συγχωρούμε τα λάθη του άλλου καθώς στην πορεία της ζωής του ένας άνθρωπος αλλάζει κατά περιόδους και μπορεί τόσο να μας συγκλονίσει όσο και να μας απογοητεύσει.
Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Γ.Τ.: Ό,τι λέω και στους φίλους μου· να θυμάστε πως έχουμε μονάχα μία διαδρομή στη ζωή, λίγα χρόνια επί γης που τελειώνουν γρηγορότερα από όσο νομίζουμε, οπότε πρέπει να ζούμε τις στιγμές πριν αυτές τελειώσουν, να γελάμε δυνατά να σπάνε τ' άσχημα και να ρισκάρουμε για τα απίθανα. Η ζωή είναι γεμάτη με προβλήματα αλλά είναι επίσης γεμάτη και με χαρές, τις οποίες αρκεί να απλώσουμε το χέρι μας και να τις πιάσουμε.
Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!
Γ.Τ.: Σας ευχαριστώ κι εγώ για τον χρόνο και τον χώρο που μου διαθέσατε. Αν διαβάσετε τον Παραθεριστή, θα χαρώ να διαβάσω τις εντυπώσεις σας.
Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, από το 2008 κατέχει τον τίτλο του Reiki Therapist of Usui System of Natural Healing, και έχει δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά στον χώρο της καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας.
Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του «Ο Ζητιάνος» και εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Σιωπή... η δυνατότερη κραυγή» Έκτοτε, έχει γράψει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, θεατρικά έργα, παραμύθια και στίχους για τραγούδια. Συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας ως αξιολογητής κειμένων και σύμβουλος εκδόσεων και αρθρογραφεί για θέματα που αφορούν στη λογοτεχνία, τη μουσική και το θέατρο, ενώ επί σειρά ετών έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικών εκπομπών στο ραδιόφωνο.
Το 2015 και 2016, τα μυθιστορήματα «Τ' αηδονιού το δάκρυ» και «Ένα δράμι δύναμης», ψηφίστηκαν από τους αναγνώστες στα Βραβεία Βιβλίου Public και κατέκτησαν το καθένα από μια θέση ανάμεσα στα δέκα επικρατέστερα στις κατηγορίες «Ελληνικό Μυθιστόρημα» και «Ηρωίδα Έμπνευση».
Ο «Παραθεριστής» είναι το όγδοο βιβλίο του συγγραφέα και αποτελεί ένα auto-fiction μυθιστόρημα, βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες, η καταγραφή του οποίου αποτέλεσε για τον ίδιο ένα πρότυπο θεραπευτικό πείραμα.
Παραθεριστής
Ο Παραθεριστής είναι οργισμένος και προκλητικός. Νιώθει ηττημένος και μόνος. Ενίοτε αγαπά τα πάντα και άλλοτε τα αποστρέφεται. Παραθερίζει σε ένα ελληνικό νησί, παρατηρεί τους γύρω του, συναναστρέφεται και συγκρούεται με ήρωες που του προκαλούν εντύπωση, ρισκάρει να μιλήσει για όσα άλλοι δεν μιλούν, και νιώθει ένας παρίας, ένας αταίριαστος άνθρωπος με τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Κατ’ ουσίαν, ο Παραθεριστής είσαι εσύ! Εσύ που συναναστρέφεσαι άλλους προσπαθώντας να τους καταλάβεις και εκείνοι που επιχειρούν να κάνουν το ίδιο μαζί σου. Εσύ που το μυαλό σου καταγράφει όσα εισπράττει από την κοινωνία γύρω σου και έρχονται μέρες τις οποίες νιώθεις κομμάτι της, ενώ άλλες δεν ταιριάζεις με τίποτα μαζί της.
Ο Παραθεριστής εξιστορεί την ιστορία του για συγκεκριμένο λόγο. Η καταγραφή του αποτελεί ένα πρότυπο θεραπευτικό πείραμα που συστήθηκε στον συγγραφέα από ψυχιάτρους και ψυχολόγους προς απόσπαση της σκέψης από στρεσογόνες, καταθλιπτικές και αυτοκτονικές τάσεις. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες και ταυτόχρονα ένα τραχύ εγχειρίδιο του ευ ζην, που μιλά για την αναζήτηση της ουσίας της ζωής, τη δράση αντί της παραίτησης, την επιφάνεια των διαπροσωπικών σχέσεων, την εξάλειψη των ταμπού, την αποδοχή του εαυτού μας και την αποτύπωση της τρέλας ως ένα ακόμη πρόσωπο του στρες που μαστίζει τις ζωές όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου