Συζητώντας με την Κωνσταντίνα Μόσχου

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Κ.Μ.: Εδώ χρειάζεται ένα μακρύ σεντόνι για να γράψω. Προτιμώ πάντως την ελληνική γραφή, ανεξαρτήτως λογοτεχνικού είδους.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Κ.Μ.: Αγαπημένο μου της εφηβείας «Ο ψαράς και η ψυχή του» Όσκαρ Ουάιλντ.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Κ.Μ.: Πάντοτε έγραφα ή σχεδίαζα, από μικρή ηλικία, ήταν ευλογία για μένα να καταθέτω τη σκέψη και τη φαντασία μου στο χαρτί. Η τέχνη δεν εξηγείται. Σε επισκέπτεται μόνη της.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Λέμον Πάι”;

Κ.Μ.: Είναι ένα ευχάριστο αστυνομικό, σε αντίθεση με την υπάρχουσα τάση που επικρατεί με το βίαιο και αιματηρό σκανδιναβικό. Το «Λέμον Πάι» έχει ανατρεπτική δράση και δεν θα σε αφήσει να το αφήσεις. Είναι γραμμένο έτσι ώστε να ευχαριστεί ακόμα και όσους έχουν καταπιεί λεμόνι. Το χιούμορ έχει χίλιους τρόπους για να μπορείς να φτάσεις σε σοβαρά συμπεράσματα, και αυτή είναι η γοητεία του, όταν και όπου χρησιμοποιείται.

Ερώτηση 5η: Γράψατε μία ιστορία με κεντρικό χαρακτήρα έναν ντεντέκτιβ γένους αρσενικού. Σας φόβισε αυτό το γεγονός, αν θα καταφέρνατε να μπείτε στην ψυχολογία ενός άντρα;

Κ.Μ.: Η αλήθεια είναι πως έχω δοκιμάσει αφήγηση με την οπτική γωνία ενός άνδρα σε διήγημα, και τα πήγα αρκετά καλά. Οπότε, έπρεπε να πειραματιστώ και σε μεγαλύτερη φόρμα. Δεν μου φάνηκε δύσκολο, γιατί δεν ήθελα να γράψω για έναν σκληρό άνδρα. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα καθημερινό, εύκολο λοιπόν να γράψεις τον ρόλο του. Το δύσκολο νομίζω είναι το αντίθετο, να μπει ο άνδρας στην ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας.

Ερώτηση 6η: Δολοφονίες, παρανομίες και διακινήσεις παντός είδους, χρήμα και εξουσία. Μέσα από την ιστορία σας διαφαίνεται ότι ο άνθρωπος είναι άπληστος και θα φτάσει πολύ μακριά προκειμένου να αποκτήσει κάτι που δεν του ανήκει. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Κ.Μ.: Όσο περισσότεροι γινόμαστε στον πλανήτη Γη, τόσο περισσότεροι Κάιν θα γεννιούνται. Είναι η φύση του ανθρώπου, να ρέπει προς το κακό. Η ουσία είναι, να μπορεί ο συγγραφέας να περάσει κάποιο μήνυμα μέσα από το βιβλίο του. Όχι μόνο απλές περιγραφές αυτών των πράξεων, γιατί τότε δεν προσφέρει ήθος.

Ερώτηση 7η: Τι στοιχεία πρέπει να έχει ένας ιδιωτικός ντεντέκτιβ, κατά τη γνώμη σας, για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις των υποθέσεών του;

Κ.Μ.: Θα πρέπει να είναι έξυπνος, μεθοδικός, αναλυτικός, και κυρίως έντιμος. Στο αστυνομικό μυθιστόρημα έχουμε δεκάδες σκληρούς, εργασιομανείς, αλκοολικούς ντετέκτιβ, με τρελές εμμονές. Το στοιχείο που θα τον κάνει να ξεχωρίσει δεν είναι κάποιο από αυτά που μας έχουν συνηθίσει οι συγγραφείς τους. Οι παράνομες πράξεις πάντα θα υπάρχουν, οι ήρωες μας έχουν λείψει.

Ερώτηση 8η: Έχετε ασχοληθεί με αρκετά είδη λογοτεχνίας. Αν θα έπρεπε να διαλέξετε ένα εξ αυτών ως το πιο αγαπημένο σας, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Κ.Μ.: Αγαπημένο μου είδος είναι αυτό που με κάνει να σκέφτομαι και να ονειρεύομαι με ανοιχτά τα μάτια. Μάλλον όμως μου χρειάζεται λίγος χρόνος, ώστε να αποτοξινωθώ από τη δράση που κυριαρχεί σε όλα τα βιβλία μου. Διαλέγω λοιπόν, ως πιο αγαπημένο μου είδος για αυτή την εποχή, την ποίηση.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Κ.Μ.: Να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά, και να μην πιστεύετε εύκολα. Ζούμε σε μια μυστήρια, μεταβατική εποχή, στην οποία έχει χαθεί η γνώση. Ακόμα και το βιβλίο είναι είδος μιας χρήσης, όσο πιο πολλά γράφονται, τόσο πιο εύκολα χάνονται. Μου θυμίζουν έναν φλύαρο άνθρωπο.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Κ.Μ.: Το επόμενο βήμα είναι να δώσω για έκδοση τα δύο έτοιμα αστυνομικά μου, γιατί αυτά τα βιβλία επικρατούν στη σκέψη μου, αλλιώς δεν μπορώ να προχωρήσω παρακάτω. Το ένα βιβλίο είναι μία ακόμη περιπέτεια με τον ίδιο ντετέκτιβ, και το άλλο είναι μια αληθινή και συγκλονιστική ιστορία με ηρωίδα γυναίκα.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Κ.Μ.: Ελπίζω να πάνε όλα καλά και ακόμα καλύτερα σ’ εσάς! Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία!

Η Κωνσταντίνα Μόσχου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε γραφιστικά και σχέδιο. Εργάστηκε στον έντυπο καθηµερινό και περιοδικό Τύπο στη διαφήµιση, στη σύνταξη και στην αρχισυνταξία, στη συγγραφή βιβλίων έρευνας για ένθετες εκδόσεις, στην επιµέλεια βιβλίων, στην επικοινωνία-δηµόσιες σχέσεις.

Εκδοθέντα βιβλία της είναι: 1. Ο Θησαυρός του Ποσειδώνα (παιδική περιπέτεια, 2008), 2. Η Πόλη της Υδράηρας (επιστηµονικής φαντασίας, 2012) και 3. Όσο υπάρχει Ανατολή  (ιστορικό 2014), καθώς και τα  µυθιστορήµατα σε συνεργασία µε την Γ. Παπαλυµπέρη 4. Αγάπησα τον Δολοφόνο µου (αστυνοµικό, 2011) και 5. Όλα για τη Ζωή µου (αστυνοµικό, 2013).  Συµµετείχε επίσης στη συλλογική έκδοση αστυνοµικού διηγήµατος Ο Τόπος πρόδωσε τον Ένοχο, 10+1 Αστυνοµικές Ιστορίες (2014) καθώς επίσης και στη συλλογή επιστηµονικής φαντασίας Θρύλοι του Σύµπαντος IV τόµος (2015).

(2018) Λέμον πάι, Σιδέρη Μιχάλη

(2014) Όσο υπάρχει Ανατολή, Σιδέρη Μιχάλη

(2012) Η πόλη της Υδράηρας, Σιδέρη Μιχάλη

(2008) Ο θησαυρός του Ποσειδώνα, Σιδέρη Μιχάλη

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

(2014) Ο τόπος πρόδωσε τον ένοχο, Τόπος

(2013) Όλα για τη ζωή μου, Σιδέρη Μιχάλη

(2011) Αγάπησα τον δολοφόνο μου, Σιδέρη Μιχάλη

 

 

 

 

 

Λέμον πάι

Η κυρία µπήκε στο γραφείο µου στις 26 Μαρτίου, ώρα 9:13. Κάθισε στην πολυθρόνα απέναντί µου, άναψε τσιγάρο, έσκυψε προς το µέρος µου και είπε: «Νοµίζω πως κάποιος µε παρακολουθεί».
Τώρα θυµάµαι ακριβώς όσα συντελέστηκαν εκείνο το βράδυ. Όταν έσκυψε προς το µέρος µου, το µόνο που πρόσεξα ήταν το περίτεχνο ντεκολτέ της. Έµεινα για λίγο άφωνος. Συνειρµικά, έφερα στον νου µου την κλασική σκηνή του «Love Happy», µε τη µοιραία Μέριλιν να περπατά λικνιστά µπροστά από τα γουρλωµένα µάτια του Γκράουτσο Μάρξ και να του µιλά µε την παθιάρική της φωνή: «Θέλω να µε βοηθήσεις… Νοµίζω πως κάποιοι µε ακολουθούν…» «Αλήθεια;» της απαντά γοητευµένος εκείνος, «δεν µπορώ να καταλάβω γιατί».
Το τελευταίο εικοσιτετράωρο, η ίδια πελάτισσα τηλεφώνησε και µου ζήτησε τροµοκρατηµένη να την επισκεφτώ στο διαµέρισµά της, στο Κολωνάκι. Κάτι κακό τής είχε συµβεί, µου είπε. Έπρεπε λοιπόν να πάω. Για να διαπιστώσω τελικά πως το διαµέρισµα ήταν προφανώς ακατοίκητο, για όσο διάστηµα τουλάχιστον µαρτυρούσε η σκόνη στην πόρτα της. Ή µήπως της είχε ήδη συµβεί αυτό το κακό για το οποίο µε είχε προειδοποιήσει;

 

 

 

 

Όσο υπάρχει Ανατολή

Μεσαίωνας, 1050 μ.Χ.: Η «αγία» αυτοκράτειρα Ζωή εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο. Αλλά για τον λαό της, στο Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, είναι μια χρονιά σαν όλες τις άλλες… Κάποιοι αναρωτιούνται, άλλοι αντιστέκονται και κάποιοι άλλοι –οι περισσότεροι– ελπίζουν.
Αν, λοιπόν, υπάρχουν όρια που να χωρίζουν τον άνθρωπο από το ζώο, τον ασύδοτο από τον φτωχό και την αγάπη από το μίσος, τότε αυτά τα όρια είναι ακόμα ασαφή. Για τους πάροικους εκείνης της εποχής, το όριο είναι λιτό φαγητό, λίγο καλό κρασί, πολλή δουλειά και αρκετή απατεωνιά – το αλάτι και το πιπέρι της ζωής τους. Γιατί η φτώχεια τους είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη να ασχολούνται με το παλάτι και τους παρατρεχάμενους…
Παρακμιακά, υποχθόνια, η Ιστορία επαναλαμβάνεται… Από τη Μικρά Ασία εκείνης της εποχής ως τον σύγχρονο ελλαδικό χώρο. Χτες, σήμερα, αύριο…

 

 

 

Όλα για τη ζωή μου

Μυστήριο, σασπένς και ανατρεπτική πλοκή στο καινούριο βιβλίο των Εκδόσεων Μιχάλη Σιδέρη «Όλα για τη Ζωή μου», του συγγραφικού δίδυμου Γεωργίας Παπαλυμπέρη και Κωνσταντίνας Μόσχου.
Μια παράξενη απαγωγή δίνει το έναυσμα για το ξεκίνημα της μυθοπλασίας. Δύο αιώνιες αντίπαλοι, οι γυναίκες της ζωής του εξαφανισμένου επιχειρηματία Ιάσωνα Φωκιάδη, ψάχνουν προς αντίθετες κατευθύνσεις να ανακαλύψουν στοιχεία, χωρίς να πάψουν στιγμή να υποψιάζονται η μία την άλλη. Τι φταίει που δεν μπορούν να δουν την αλήθεια; Η ζήλια που υποβόσκει και στο τέλος ξεδιπλώνεται ολοφάνερα; Το χρήμα; Η απληστία; Η ανάγκη για εκδίκηση; «Δε σ’ έμαθα εγώ έτσι…» είχε πει ο Ζαφείρης στη μικρή. Δεν αρκεί λοιπόν να εργάζεσαι σε γραφείο ερευνών. Θα πρέπει να έχεις και πρόσβαση στον κόσμο του Ιάσωνα…
Σ’ έναν κόσμο ψεύτικο, όπου μόνο το χρήμα έχει αξία… Σε έναν κόσμο, όπου τη λύση δίνει ένα παλιό ρεβόλβερ, σε μια ρώσικη ρουλέτα για δύο…

Η πόλη της Υδράηρας

Το 3.815 µ.Ε. η τεχνολογία θεωρήθηκε υπεύθυνη για την καταστροφή του προηγούµενου πολιτισµού, γι’ αυτό και απαγορεύτηκε. Τη θέση της πήραν τα µάγια και οι δεισιδαιµονίες. Οι δοξασίες όµως ανατρέπονται, όταν αναδύεται απ’ τη θάλασσα η Πόλη της Υδράηρας. «Μερικές φορές», του είπε θλιµµένα, «πιάνω τον εαυτό µου να εύχεται να µην υπήρχαν ούτε φύκια ούτε πλαγκτόν ούτε αλµυρό νερό της θάλασσας. Θα ’θελα να ’τρεχα πάνω στο πιο ψηλό βουνό της γης, να πατώ το χώµα και τις πέτρες της ξηράς. Κι ύστερα να κατρακυλώ στις πλαγιές, να ξαπλώνω στις ανεµώνες και στ’ αγριολούλουδα, να οσφραίνοµαι το άρωµα της γης, να χαίροµαι κάθε ήχο, κάθε χρώµα, κάθε αναπνοή µου». Ο Μάξιµος έβλεπε ήδη την Υδράηρα µπροστά του, όπως ήθελε εκείνη να είναι. Την φανταζόταν µε τα γελαστά της µάτια ν’ ατενίζει τον αληθινό ήλιο, που δεν είχε δει ποτέ της… Κι έπειτα να µαζεύει στα λιβάδια αγκαλιές τα αγριολούλουδα και να τρέχει πηδώντας σαν αγριοκάτσικο από πέτρα σε πέτρα, ως το ψηλό βουνό των Λας. Όταν όµως έφτανε εκεί πάνω, η φαντασία του σταµατούσε, σαν να του την έκοβαν στη µέση οι αέρηδες. Πώς θα µπορούσε να επιβιώσει η Υδράηρα στη δική του γη; Ο δικός της κόσµος ήτανε ψεύτικος, φτιαγµένος, από απαγορευµένα υλικά της τεχνολογίας, οι κάτοικοι του νησιού της ήταν φτιαγµένοι από άλλη ύλη, διαφορετική από κείνη που ήταν πλασµένοι οι αληθινοί άνθρωποι.

 

 

 

 

Αγάπησα τον δολοφόνο μου

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη το αστυνομικό μυθιστόρημα Κωνσταντίνας Μόσχου – Γεωργίας Παπαλυμπέρη «Αγάπησα τον Δολοφόνο μου».
Πρόκειται για μια φαινομενικά απλή ιστορία σε μαύρο απειλητικό φόντο, που όμως κάθε στιγμή μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπές. Γιατί…κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Η αλήθεια, δύο εκδοχές. Οι συγγραφείς του βιβλίου περιγράφουν και τις δυο αλήθειες, παίζοντας με τη μοίρα των ηρώων τους. Η εξιχνίαση ενός φόνου, ο έρωτας που εμφανίστηκε απρόσκλητος, το οργανωμένο έγκλημα, η μόνιμη απειλή από κάποιον αόρατο εχθρό μπλέκουν το Νικήτα και τη Στέλλα στα γρανάζια μιας ζωής, που δεν τη θέλησαν, και μόνο ένας από μηχανής θεός μπορεί να τους ξεμπλέξει.

 

 

 

Ο θησαυρός του Ποσειδώνα

Σε μια κρυφή σπηλιά, δίπλα στον αφρό της θάλασσας, κοιμάται αιώνες τώρα ο χαμένος θησαυρός του θεού Ποσειδώνα.
Ο Φώτης, η Ελένη και η παρέα τους θα τον γυρέψουν κυνηγώντας ένα άπιαστο όνειρο. Κι έπειτα από μύριες περιπέτειες, ποιος ξέρει;
Ίσως καταφέρουν να τον βρουν…