Συζητώντας με τον Θοδωρή Παπαϊωάννου

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Θ.Π.: Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσω κάποιον γι αυτό επιτρέψτε μου να αναφέρω μερικά ονόματα. Ο Μενέλαος Λουντέμης και ο Αντώνης Σαμαράκης για τη γλύκα που άφησαν στα εφηβικά μου χρόνια. Ο Καζαντζάκης κι ο Παπαδιαμάντης για την ομορφιά της γλώσσας. Από σύγχρονους έλληνες ξεχωρίζω την Άλκη Ζέη και τον Ισίδωρο Ζουργό. Από σύγχρονους ξένους συγγραφείς την Hannah Kent.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Θ.Π.: Αν θυμάμαι καλά το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Θ.Π.: Η εσωτερική μου ανάγκη, να επικοινωνήσω με τα παιδιά και τους γονείς.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Ο γίγαντας”;

Θ.Π.: Είναι μια ιστορία για την πιο ενδιαφέρουσα και πιο όμορφη δουλειά που μπορεί να έχει κάποιος. Να είναι «γίγαντας» σ’ ένα σχολείο.

Ερώτηση 5η: Ο γίγαντας είναι ο δάσκαλος του Πάρη, του αδερφού του Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας τον βλέπει ως εχθρό. Τα περισσότερα παιδιά πριν πάνε στο σχολείο βλέπουν τους δασκάλους ως κακούς. Που οφείλεται αυτό κατά την άποψή σας;

Θ.Π.: Δεν νομίζω πως τους βλέπουν ως κακούς. Μάλλον τους βλέπουν ως άγνωστους «γίγαντες». Και το άγνωστο φοβίζει. Γι αυτό οι δάσκαλοι-γίγαντες πρέπει να γονατίσουν, να έρθουν στο ίδιο επίπεδο με τα μικρά παιδιά και να τα κοιτάξουν ίσια στα μάτια, με αγάπη.

Ερώτηση 6η: Ο Πάρης μελετάει τις σχολικές εργασίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο Αχιλλέας να αισθάνεται παραμελημένος. Αντίστοιχα είναι τα συναισθήματα και των μικρότερων αδελφών –να μην είναι ευχαριστημένα γιατί αισθάνονται παραμελημένα. Θα θέλατε να μας προτείνετε τρόπους αντιμετώπισης μιας τέτοιας κατάστασης για τους γονείς και τα αδέρφια που ασχολούνται με τα μαθήματα του σχολείου;

Θ.Π.: Θα έλεγα λιγότερες ή και καθόλου εργασίες για το σπίτι. Θεωρώ πως είναι κάτι ξεπερασμένο πια. Όλα πρέπει να αρχίζουν και να τελειώνουν στο σχολείο. Δυστυχώς πολλοί εκπαιδευτικοί πέφτουν στην παγίδα της καθημερινής ανούσιας φωτοτυπίας-εργασίας. Και το χειρότερο είναι πως είναι ίδια για όλα τα παιδιά μιας τάξης χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ικανότητα του κάθε παιδιού να φέρει σε πέρας μια τέτοια εργασία. Επίσης δεν λαμβάνεται υπόψη το πόσα παιδιά υπάρχουν στο σπίτι, το επίπεδο των γονιών ο ελεύθερος χρόνος τους... Οι εργασίες κατά τη γνώμη μου -που αν υπάρχουν πρέπει να είναι ελάχιστες και στοχευόμενες- πρέπει να είναι εξατομικευμένες, προσαρμοσμένες στο κάθε παιδί. Αυτό, καταλαβαίνετε πως είναι πιο δύσκολο από το πάτημα ενός κουμπιού σ’ ένα φωτοτυπικό μηχάνημα με έναν αριθμό: π.χ. 18 αντίτυπα. Ελπίζω να μην συμβαίνει στο μέλλον. Θα πρότεινα αντί για «εργασίες», αποστολές:

Μπορείς να παίξεις με τους φίλους σου ένα επιτραπέζιο και να μιλήσετε γι αυτό στην τάξη. Μπορείς να μετρήσεις τα δέντρα της γειτονιάς σου ή να βγάλεις μερικές φωτογραφίες. Μπορείς να παρατηρήσεις τ’ αστέρια απ’ το δωμάτιο ή το μπαλκόνι σου… Φαντασία να υπάρχει . Νομίζω πως πρέπει να αφήνεις τα παιδιά να σε οδηγήσουν. Τα παιδιά χρειάζονται ελεύθερο χρόνο. Δημιουργικό χρόνο με τους γονείς τους, ανέμελο χρόνο με τους φίλους με τους συμμαθητές τους. Είναι κάτι που σίγουρα θα το στερηθούν ως ενήλικες.

Ερώτηση 7η: Στην ιστορία σας ο δάσκαλος είναι το πρότυπο δασκάλου που κάθε παιδί θα ήθελε να έχει. Παρόλα αυτά υπάρχουν φορές που δεν συμβαίνει αυτό και ο δάσκαλος ενεργεί με διαφορετικό τρόπο. Ως εκπαιδευτικός, που πιστεύετε ότι οφείλεται η στάση του κάθε δασκάλου απέναντι στους μαθητές του;

Θ.Π.: Νομίζω στην προσωπικότητα και στον χαρακτήρα του. Για μένα ο κάθε και η κάθε εκπαιδευτικός οφείλει να έχει ως οδηγό τη σκέψη: Είμαι πολύ τυχερός/ή που είμαι εκπαιδευτικός. Έχω να κάνω με το πιο υγιές κομμάτι της κοινωνίας που είναι τα παιδιά. Ειλικρίνεια, ανιδιοτελής αγάπη, αληθινά χαμόγελα και αγκαλιές… Δεν υπάρχουν αυτά στον κόσμο των ενηλίκων.

Ερώτηση 8η: Ποιο ήταν το έναυσμα για να γράψετε το συγκεκριμένο παιδικό βιβλίο;

Θ.Π.: Τι άλλο; Η ζωή μου στο σχολείο, και η συνεχής προσπάθεια να δω μέσα από τα παιδικά μάτια. Νομίζω πως είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς. Πώς βλέπει ένα παιδί έναν δάσκαλο, μια δασκάλα; Αυτό είναι το ερώτημα. Δεν ξέρω αν απάντησα μέσα από το βιβλίο, σίγουρα υπάρχουν κι άλλες πολλές απαντήσεις.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Θ.Π.: Στους μεγάλους αναγνώστες ,να είναι πολύ προσεκτικοί στην επιλογή των βιβλίων που προορίζονται για τα παιδιά τους. Υπάρχουν πολλά διαμάντια ανάμεσα στους «άνθρακες» ας προσπαθήσουν να τα ξεχωρίσουν. Στους μικρούς αναγνώστες εύχομαι να απολαύσουν την ανάγνωση κάθε βιβλίου που αγαπούν.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Θ.Π.: Υπάρχουν ένα δύο παιδικά που προορίζονται για να γίνουν εικονογραφημένα, αλλά έχουν δρόμο μπροστά τους. Έχω ολοκληρώσει επίσης το πρώτο μου βιβλίο για μεγάλους που νιώθουν ακόμη παιδιά, και έχω ξεκινήσει ένα μυθιστόρημα αλλά επιτρέψτε μου να μην μιλήσω ακόμη γι αυτό, μια και είναι σε πρωτόλεια μορφή.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Ο Θοδωρής Παπαϊωάννου γεννήθηκε στην πόλη Έσσεν της Γερμανίας τον Απρίλη του 1966. Από πολύ μικρός μπαινοβγαίνει στα σχολεία είτε ως μαθητής είτε ως δάσκαλος και γράφει ιστορίες και παραμύθια. Αγαπάει τη μουσική, το θέατρο και τους περιπάτους στο δάσος. Ζει στην Έδεσσα, ανάμεσα σε ποτάμια, γέφυρες και καταρράκτες. Έχει γράψει θεατρικά έργα, εικονογραφημένες ιστορίες, και παραμύθια για παιδιά. Έχει λάβει τα εξής βραβεία: - Βραβείο "Πηνελόπη Μαξίμου" από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (2015) για το βιβλίο του "Ανάποδα" (Εκδόσεις Ίκαρος) - Βραβείο βιβλιοπωλών Public 2016 για το βιβλίο του "Απέναντι" (Εκδόσεις Ίκαρος) - Βραβείο λογοτεχνικού βιβλίου για παιδιά από τα Λογοτεχνικά βραβεία Αναγνώστη 2018 για το βιβλίο του "Σιλουανή" (Εκδόσεις Ίκαρος)

(2018) Αντάμα, Ίκαρος

(2018) Αφαιρέθηκα!, Εκδόσεις Πατάκη

(2018) Ο γίγαντας, Εκδόσεις Πατάκη

(2017) Από μέσα μου..., Εκδόσεις Παπαδόπουλος

(2017) Σιλουανή, Ίκαρος

(2017) Το βρήκα!, Εκδόσεις Παπαδόπουλος

(2015) Απέναντι, Ίκαρος

(2015) Ο πειρατής Σιντόρε - Ντορεσί, Fagotto

(2014) Ανάποδα, Ίκαρος

(2004) Ο έκτος κύκλος, Μορφωτική Εστία Καλαμαριάς

Αφαιρέθηκα!

Κάθε φορά που ο πίνακας της τάξης γεμίζει με αριθμούς, συν και πλην και ίσον, ο Αχιλλέας μπερδεύεται. Έτσι, γυρίζει προς τα μεγάλα παράθυρα της τάξης απ’ όπου ακούγονται ένα σωρό ήχοι. Και τότε... κάνει τα δικά του Μαθηματικά!

 

 

 

 

Ο γίγαντας

Είναι ένας γίγαντας στο σχολείο που δεν αφήνει σε ησυχία τον αδερφό μου, όλο δουλειές τού βάζει. Έτσι, δεν έχει χρόνο για να παίξει μαζί μου. Μία είναι η λύση: Να παρακολουθήσω τον γίγαντα, να μάθω τι ακριβώς κάνει κι έπειτα... να τα βάλω μαζί του!