Συζητώντας με την Τόνια Κυριφίδη

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Τ.Κ.: Θα ήταν άδικο να αναφερθώ σε έναν και μόνο συγγραφέα, γιατί υπάρχουν τόσοι στο χώρο της συγγραφής, παλαιοί/κλασσικοί, μα και νεότεροι, που έχουν επιδείξει μεγάλο και αξιόλογο έργο. Συνεπώς θα ήταν δύσκολο να απομονώσω μονάχα έναν. Επιτρέψτε μου λοιπόν να αναφέρω λίγους, αλλά ξεχωριστούς για μένα, οι οποίοι και σηματοδότησαν την αγάπη μου για το διάβασμα. Ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν από τους πρώτους Έλληνες λογοτέχνες που με κέρδισαν με την ιδιαίτερη γραφή του, ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι με την καυστικό τρόπο έκφρασης, οι αδερφές Μπροντέ με την ευαισθησία και τον ρομαντισμό τους… Υπάρχουν βεβαίως και τόσοι άλλοι, των οποίων κατάφερα να διαβάσω ορισμένα βιβλία (γιατί είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να τα έχει διαβάσει όλα) τα οποία έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στην μνήμη μου και θα ήθελα μάλιστα, ορισμένα από αυτά, μόλις βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία και ο χρόνος βεβαίως, να τα διαβάσω και πάλι.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Τ.Κ.: Το πρώτο μου βιβλίο (σαν παιδί) ήταν δώρο μίας πολύ αγαπημένης και μικρής ηλικιακά θείας, της οποίας η αγάπη για τα βιβλία και η συνεχής προτροπή της, μου άνοιξαν έναν καινούργιο δρόμο μάθησης και περιπλάνησης στον μαγικό κόσμο των βιβλίων. Αυτό το βιβλίο ήταν "Ο Μικρός Πρίγκιπας" του Γάλλου Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Και το αμέσως επόμενο, πάλι δώρο (χάρισμα συγκεκριμένα) από την ίδια μικρή θεία, ήταν "Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον" του Ρίτσαρντ Μπαχ. Από τότε ακολούθησαν κι άλλα βιβλία της κλασσικής (όπως συνηθίζουμε να λέμε) λογοτεχνίας, αλλά και αρκετές αισθηματικές νουβέλες, κάποια μυστηρίου (όπως Dan Brown, Katherine Neville) και κάποια ακόμα. Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους πολλοί καινούργιοι δημιουργοί, έχοντας ως όνειρο να κερδίσουν μερίδα του αναγνωστικού κοινού. Μέσα στην πληθώρα αυτή των δημιουργών, σίγουρα υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι εκπρόσωποι του κάθε είδους διηγήματος και θεωρώ πως αξίζουν να τους δοθεί μία ευκαιρία, για να αποδείξουν ποιοι είναι οι ίδιοι, αλλά και τα έργα τους. Πρόσφατα ολοκλήρωσα το βιβλίο της Σόφης Θεοδωρίδου "Η Αμαρτία της Ομορφιάς". Ένα μυθιστόρημα με πολλά ιστορικά στοιχεία, δοσμένα με αξιοπρέπεια και σεβασμό. γραμμένα με την εξαιρετική πένα της συγγραφέως, η οποία με ταξίδεψε μέσα από τις πολύ ωραίες περιγραφές της, με συγκίνησε με την πλοκή και τα ψυχογραφήματα των ηρώων της και με κέρδισε με το ύφος και την γλώσσα που χαρακτηρίζουν την ίδια και το έργο της. Δηλώνω θαυμάστριά της!

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Τ.Κ.: Η αλήθεια είναι πως το "μικρόβιο" της συγγραφής το είχα από τα εφηβικά μου χρόνια. Πρώτα απ' όλα, κρατούσα πάντα ημερολόγιο, στο οποίο έγραφα και έγραφα ασταμάτητα. Επίσης έφτιαχνα μικρές ιστορίες στο μυαλό μου και εν συνεχεία, τις αποτύπωνα στο χαρτί. Αργότερα, τις πιο κρυφές μου σκέψεις, επειδή δεν γινόταν να τις μοιραστώ με κανέναν άλλον, προτιμούσα να τις εναποθέτω ευλαβικά στις σελίδες τετραδίων, τα οποία και καταχώνιαζα σε μυστικά σημεία του δωματίου μου. Παράλληλα ζωγράφιζα, σκάρωνα ποιήματα, ανακαλύπτοντας πως για μένα αυτού του είδους η δημιουργία ήταν πρόκληση, αλλά και ένα είδος διεξόδου, αφού στο σπίτι μας επικρατούσε "Στρατιωτικός Νόμος"! Βλέπετε, ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός και Μανιάτης και οι ελευθερίες στο σπίτι μας ήταν περιορισμένες και πολύ ελεγχόμενες… Ωστόσο, τα χρόνια πέρασαν, άρχισα να εργάζομαι, παντρεύτηκα, έκανα οικογένεια. Όλες λοιπόν αυτές οι επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να ασχοληθώ ξανά - ούτε ως χόμπι - με την συγγραφή ή την ζωγραφική κι έτσι αυτή η αγάπη πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Μέχρι το καλοκαίρι του 2016, όπου στην διάρκεια των οικογενειακών καλοκαιρινών διακοπών, άρχισε να γεννιέται στο μυαλό μου η ιστορία της Έμιλυ. Το γεγονός αυτό συνέπεσε και με μία περίεργη φάση στην ζωή μου, λόγω του ό,τι έμεινα χωρίς δουλειά και για λόγους εσωτερικής ανάγκης, αποφάσισα να μεταφέρω αυτήν την ιστορία που τριβέλιζε στο κεφάλι μου, σε χαρτί. Έτσι έξι μήνες μετά, τον Μάρτιο του 2017, έγραψα την λέξη "Τέλος", ολοκληρώνοντας το πρώτο μου μυθιστόρημα!

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Η σκοτεινή πλευρά της ψυχής...”;

Τ.Κ.: Το μυθιστόρημα αυτό, θα το κατέτασσα στα κοινωνικά, ψυχολογικά δράματα, με ερωτικές προεκτάσεις. Είναι μία ιστορία με έντονα ψυχογραφήματα, που προσπαθούν να παρουσιάσουν όσο το δυνατόν πιο αναλυτικά την ψυχοσύνθεση των ηρώων. Όσον αφορά τις τολμηρές περιγραφές, θέλω να πιστεύω πως δόθηκαν με σεβασμό στην αισθητική του αναγνωστικού κοινού, με την χρήση λέξεων που - θεωρώ - πως δεν σοκάρουν, ούτε προσβάλλουν και σκοπό είχαν να χρωματίσουν και να φανερώσουν στον αναγνώστη την διαταραγμένη προσωπικότητα της ηρωίδας. Κατά τ' άλλα, πιστεύω πως είναι ένα μυθιστόρημα που έχει να περάσει μηνύματα σε όσους επιλέξουν να το διαβάσουν, αφήνοντας στο τέλος μία γλυκόπικρη γεύση, που εύχομαι κι ελπίζω να μην "εξατμιστεί" εν ριπή οφθαλμού, αμέσως μόλις κλείσει και η τελευταία σελίδα του βιβλίου…

Ερώτηση 5η: Η Έμιλυ Άντερσον επιζητά εκδίκηση. Αυτό ωθεί τον άνθρωπο στη “φθορά” της ψυχής του. Πιστεύετε ότι είναι εύκολο για κάποιον να σταματήσει εγκαίρως και να “ξεχάσει” τα καταστροφικά του σχέδια εναντίον άλλων ανθρώπων;

Τ.Κ.: Για έναν άνθρωπο που έχει βιώσει τον εξευτελισμό, την βία και την κακοποίηση και μάλιστα στην ευαίσθητη παιδική του ηλικία, είναι πολύ δύσκολο να ξεχάσει, να προσπεράσει και να προσποιηθεί πως ποτέ δεν συνέβησαν "σημεία και τέρατα" στην πορεία του και να συνεχίσει αλώβητος την ζωή του. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη ψυχής, τεράστια προσπάθεια και εσωτερικός αγώνας για να καταφέρει κανείς να βγει νικητής από αυτόν τον άνισο πόλεμο. Γιατί η εκδίκηση δεν είναι λύση. Είναι εμμονή. Και δεν θα πρέπει να την μεταφράζουμε σε "απόδοση δικαιοσύνης", ορίζοντας τον εαυτό μας ως τιμωρό και αδέκαστο κριτή των υπαιτίων. Το μίσος και η βία, γεννούν σκοτάδι και τρόμο! Μόνο αν καταφέρουμε να κοιτάξουμε μπροστά, να πιστέψουμε πως υπάρχει φως κι ελπίδα, μόνο τότε μπορούμε να νιώσουμε λυτρωμένοι και ελεύθεροι. Δεν πρέπει λοιπόν ν' αφήσουμε τα όνειρά μας για ένα καλύτερο "αύριο", ενέχυρο στις πληγές του μουχλιασμένου "χθες", γιατί τότε θα γεμίσουμε την ψυχή μας με σκοτάδι. Και όπως λέει και η παροιμία "όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες", έτσι και στην περίπτωση της Έμιλυ, τα πράγματα ξέφυγαν από τον έλεγχό της. Δεν γίνεται να σκορπά τον πόνο και την καταστροφή και να περιμένει να δει φως στην άκρη του τούνελ. Γιατί μόνο η συγχώρεση, η κατανόηση μπορούν να την απεγκλωβίσουν από το μίσος και την μανία που έχει γεμίσει η καρδιά της. Άλλωστε κριτής είναι μονάχα ο Θεός! Εμείς… απλοί θνητοί. Δεν πρέπει να προσπαθούμε να του "κλέψουμε" αυτό τον ρόλο!

Ερώτηση 6η: Για την απότομη ανέλιξη στον επαγγελματικό τομέα πολλές φορές χρειάζεται να πατήσει κάποιος επί “πτωμάτων” ή να χρησιμοποιήσει αθέμιτους τρόπους. Που θεωρείτε ότι οφείλεται αυτό;

Τ.Κ.: Δυστυχώς αυτό είναι ένα φαινόμενο, όχι μόνο των καιρών μας, αλλά από τότε που οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν την δύναμη που μπορούν να ασκήσουν σε κάποιους άλλους που αισθάνονται πιο αδύναμοι και άνευροι. Είναι λυπηρό, αλλά συμβαίνει. Και αυτό γίνεται γιατί κάποια άτομα δεν έχουν την υπομονή ή και την διάθεση να ακολουθήσουν την παραδοσιακή οδό για να πετύχουν τον σκοπό τους. Δηλαδή μέσα από αγώνα, προσπάθεια, κόπο και θυσίες να καταφέρουν να εξελιχθούν, να προαχθούν και εντέλει, να πετύχουν τους στόχους τους. Προτιμούν τον σύντομο δρόμο, που δεν είναι άλλος από τον εύκολο, τον πλάγιο, τον ανορθόδοξο που προϋποθέτει όμως την θυσία των υπολοίπων στον βωμό της δικής τους επιτυχίας, ανέλιξης και εδραίωσης. Σε έναν κόσμο που δεν επικρατεί η αξιοκρατία, η αυθεντικότητα και η πραγματική αναγνώριση της ανθρώπινης ποιότητας και προσφοράς, τέτοιοι άνθρωποι θα ευδοκιμούν και θα πετυχαίνουν σε βάρος των άξιων και ικανών βιοπαλαιστών!

Ερώτηση 7η: Η κακοποίηση παίρνει σάρκα και οστά. Πόσο σκληρό είναι αυτό για μία αθώα ψυχή;

Τ.Κ.: Η παιδική ηλικία, για κάθε άνθρωπο, είναι και η πιο ξέγνοιαστη περίοδος της ζωής του, την οποία αναπολεί με νοσταλγία και αγάπη. Για κάποιους όμως η περίοδος της παιδικής τους αθωότητας διακόπτεται βίαια από ένα ή και περισσότερα άτομα, που θεωρούν, πως λόγο σωματικής υπεροχής, έχουν το δικαίωμα να βασανίζουν και να κακοποιούν μία παιδική ψυχή. Τα τραύματα και οι πληγές που αφήνει πίσω της μία τέτοια οδυνηρή εμπειρία, είναι πολλά και ανεξίτηλα. Οι συνέπειες τεράστιες και οι τρόποι επούλωσης δύσκολοι και κάποιες φορές, αναποτελεσματικοί. Τα παιδιά που έχουν ζήσει μέσα στην βία, γίνονται δύσπιστα, κλείνονται στον εαυτό τους, έχοντας τάσεις αυτοκαταστροφής, λόγω μειωμένης αυτοεκτίμησης. Κάποιοι από τους έφηβους που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά, δεν καταφέρνουν τα ξεπεράσουν τις επώδυνες μνήμες των βασανιστηρίων τους, με αποτέλεσμα να μείνουν εγκλωβισμένοι στις μαρτυρικές αναμνήσεις τους, δέσμιοι του μίσους που αισθάνονται για τους υπαίτιους των βάναυσων εμπειριών τους. Το ίδιο συνέβη και στην ηρωίδα μου. Έξι ολόκληρα χρόνια έζησε μέσα στην δυστυχία και τον φόβο. Και ως γνωστόν, το μυαλό δεν θέλει πολύ για να θολώσει, να σκοτεινιάσει η ψυχή και να "αδειάσει" το βλέμμα και η καρδιά από αγνά αισθήματα και θέληση για ζωή. Η μοναδική σκέψη που την κρατάει ζωντανή είναι η εκδίκηση που θέλει να πάρει, όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή. Έτσι αρχίζει να καταστρώνει το σκοτεινό σχέδιό της, με σκοπό να τιμωρήσει όλους όσοι έφταιξαν για την χαμένη της αθωότητα. Ποιος μπορεί να την κατηγορήσει γι' αυτό; Πώς να απαλύνεις τον πόνο σε μία παιδική ψυχή που αιμορραγεί; Που υποφέρει βουβά; Πριν λοιπόν ο οποιοσδήποτε αποφασίσει να την καταδικάσει, θα πρέπει πρώτα να συμμεριστεί τον πόνο της και να αξιολογήσει το μέγεθος της ζημιάς που υπέστη.

Ερώτηση 8η: Ο πατέρας της Έμιλυ είναι ο μόνος που καταφέρνει να αγαπήσει τόσο βαθιά. Από την άλλη η μητέρα της υπήρξε ανεπαρκής στο ρόλο της. Η ανήλικη ζωή μπορεί να γίνει ο καθρέφτης της μετέπειτα ενήλικης; Ποια είναι η προσωπική σας άποψη;

Τ.Κ.: Ως γνωστόν, τα κορίτσια έχουν μία μικρή αδυναμία στον πατέρα τους, γιατί ας μην ξεχνάμε, είναι και ο "πρώτος" άνδρας της ζωής τους. Η Έμιλυ λοιπόν, αν και στην αρχή της ιστορίας δεν δείχνει να έχει κάποια ιδιαίτερη προτίμηση και αγάπη στον πατέρα της, στην πορεία η σκληρή και άδικη συμπεριφορά της μητέρας της απέναντί του, την θυμώνουν αρκετά, με αποτέλεσμα να νιώσει πιο κοντά του, θέλοντας να σταθεί στο πλευρό του. Μάλιστα, η μετέπειτα αντιμετώπιση της μητέρας προς την ίδια, της επιβεβαιώνουν πως έρχεται δεύτερη στην καρδιά της. Η Ρόουζ (έτσι ονομάζεται η μητέρα της Έμιλυ), μοιάζει να μην νοιάζεται για την κόρη της, να μην συμμερίζεται τους φόβους και τις αντιρρήσεις της ως προς το ποιόν του νεοφερμένου εραστή Λάρυ Μπράξτον και να αδιαφορεί επιδεικτικά για τις ανάγκες του δωδεκάχρονου κοριτσιού. Μετά λοιπόν από έξι ολόκληρα χρόνια "απουσίας" από την ζωή της κόρης της και αφού το μικρό κορίτσι έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον φόβου και βίας, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για την απόδοση ευθυνών και για την τιμωρία. Απαντώντας λοιπόν στην ερώτησή σας, είναι σίγουρο πως τα βιώματα της ανήλικης ζωής μας, έχουν αντίκτυπο και στην περαιτέρω πορεία μας. Ο πόνος, ο φόβος, η βία, η έλλειψη αγάπης και τρυφερότητας, δεν προσπερνιούνται, δεν λησμονιούνται, δεν επουλώνονται με δύο γλυκές κουβέντες και με ένα χάδι στο μάγουλο. Όποιος αναλάβει να γιατρέψει αυτές τις ανοικτές πληγές, θα πρέπει να καταβάλει υπεράνθρωπη προσπάθεια για να μην τις αφήσει να κακοφορμίσουν, καταστρέφοντας έτσι την ενήλικη ζωή ενός πληγωμένου και βασανισμένου παιδιού. Αλλά ακόμα και αν ο νέος που υπέστη κακοποίηση και βία στην παιδική του ηλικία, δείξει πως έχει ανακάμψει και γιατρευτεί, θα πρέπει να βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση, εισπράττοντας αγάπη, κατανόηση, τρυφερότητα και σεβασμό, διότι - όπως όλες οι πληγές, έτσι και αυτές της ψυχής - μπορούν ανά πάσα στιγμή να υποτροπιάσουν…

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Τ.Κ.: Στους φίλους, τους γνωστούς ή και στους άγνωστους αναγνώστες δεν θα πω βαρύγδουπες συμβουλές, φιλοσοφημένες κουβέντες και αποφθέγματα ζωής, σχετικά με το μυθιστόρημα αυτό. Θα τους ζητήσω μονάχα, να δώσουν μία ευκαιρία στην ηρωίδα μου να τους μιλήσει για την δύσκολη ζωή της, να τους ανοίξει την καρδιά της και να τους δείξει τις πληγές της που αποζητάει εναγωνίως να επουλώσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αν τα καταφέρνει στο τέλος, θα το μάθει όποιος αποφασίσει να διαβάσει την ιστορία της. Θα ήθελα όμως να προσθέσω μία φράση που με αντιπροσωπεύει και προσπαθώ - όσο είναι εφικτό - να την ακολουθώ: "Ό,τι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατή!"

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Τ.Κ.: Μία δεύτερη ιστορία είναι ήδη έτοιμη (και περιμένει καρτερικά στο συρτάρι για να δοθεί προς έκδοση), με τίτλο "Η Τάξη του '82". Αναφέρεται στην επανένωση (το γνωστό reunion) δέκα συμμαθητριών, οι οποίες αποφοίτησαν από το λύκειο το 1982 και αποφάσισαν - μετά από 35 ολόκληρα χρόνια - να βρεθούν ξανά στο εξοχικό σπίτι τής μίας από αυτές. Σε αυτή λοιπόν την ξεχωριστή και ασυνήθιστη συνάντηση, η κάθε μία θα αναλάβει να ξετυλίξει το κουβάρι των αναμνήσεών της στα χρόνια που μεσολάβησαν. Οι δέκα αυτές ιστορίες περιέχουν ενδιαφέρουσες πτυχές της ζωής αυτών των γυναικών, που διανύουν αισίως και καλώς την δεκαετία των πενήντα. και κάτι… Περιγράφουν αστεία περιστατικά, αλλά και στενάχωρες έως δραματικές λεπτομέρειες από την πορεία τους σε επαγγελματικό, κοινωνικό και αισθηματικό επίπεδο. Θα επιχειρήσουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις με τους γύρω τους, συγχωρώντας κάποιους από αυτούς, αλλά και απορρίπτοντας ορισμένους άλλους, που αποδεδειγμένα τις πόνεσαν, αφήνοντας ανεξίτηλα τα σημάδια τους. Το μυθιστόρημα αυτό, περιέχει και αυτοβιογραφικά στοιχεία, που όμως είναι διάσπαρτα μέσα στις δέκα διαφορετικές αφηγήσεις. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η υπόθεση είναι ιδιαιτέρως πρωτόλεια και μεταφέρει αρκετά κοινωνικά μηνύματα, ιδίως σε άτομα που ηλικιακά βρίσκονται κοντά στις ηρωίδες του μυθιστορήματος, αλλά και σε αναγνώστριες/ες που έχουν βιώσει έντονες συναισθηματικές αναταραχές στην διάρκεια της ζωής τους. Θέλω να πιστεύω λοιπόν πως καθεμία (και γιατί όχι, καθένας) από το αναγνωστικό κοινό, θα βρει πολλά κοινά στοιχεία με τις δέκα αυτές γυναίκες. Είναι ένα εντελώς διαφορετικό διήγημα από την "Σκοτεινή Πλευρά της Ψυχής…" και εύχομαι να χαρεί της αποδοχής, πρωτίστως από τον εκδοτικό χώρο, αλλά και από το αναγνωστικό κοινό (στην περίπτωση πάντα που τυπωθεί και κυκλοφορήσει ως βιβλίο). Αυτό το διάστημα δουλεύω πάνω σε μία τρίτη ιστορία, η οποία - αν το επιτρέψουν οι συνθήκες - θα είναι έτοιμη προς το τέλος του χρόνου, ώστε να πάρει και αυτή σειρά για την απαραίτητη αξιολόγηση και η οποία διαφέρει και πάλι, από τις δύο προηγούμενες ιστορίες.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!

Τ.Κ.: Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την ευκαιρία που μου δώσατε μέσα από τις τόσο ωραίες και στοχευμένες ερωτήσεις σας, να μιλήσω για το πρώτο μου πόνημα, αλλά και να εκφράσω κάποιες προσωπικές μου απόψεις, ώστε να μάθει ο κόσμος περισσότερα πράγματα για την ΤΟΝΙΑ ΚΥΡΙΦΙΔΗ. Παράλληλα, μέσα από αυτήν την διαδικτυακή συνέντευξη, μπόρεσα να μιλήσω και για τα μελλοντικά μου σχέδια, που εύχομαι σύντομα να πάρουν σάρκα και οστά!

 

 

 

 

 

Η Τόνια (Αντωνία) Κυριφίδη, κόρη στρατιωτικού, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος ιδιωτικής Σχολής Γραμματέων και εργάσθηκε για είκοσι οκτώ συναπτά έτη σε διάφορες εταιρείες, στον χώρο της γραμματειακής υποστήριξης. Είναι παντρεμένη εδώ και είκοσι τέσσερα χρόνια και έχει μία κόρη είκοσι ετών. Διαθέτοντας πνεύμα δημιουργικό και με καλλιτεχνικές ανησυχίες, έχει ασχοληθεί κατά καιρούς με τη ζωγραφική και την ποίηση. Τα τρία τελευταία χρόνια δεν εργάζεται και, για λόγους καθαρά εσωτερικής ανάγκης, αποφάσισε να εκδώσει το πρώτο της μυθιστόρημα, μία αισθηματική ιστορία που αναφέρεται σε ένα ερωτικό τρίγωνο, με απρόσμενο τέλος. Κι αυτό γιατί η αρρωστημένη εμμονή για εκδίκηση, τις περισσότερες φορές, αποδεικνύεται καταστροφική. Σεβόμενη το αναγνωστικό κοινό, επέλεξε να είναι γλαφυρή, μα ταυτόχρονα διακριτική στις περιγραφές της. Επιθυμία και όνειρό της είναι να αγαπηθεί το βιβλίο της αυτό από τον κόσμο. Στα άμεσα σχέδιά της είναι η έκδοση του δεύτερου βιβλίου της ενώ ήδη συνεχίζει τη συγγραφή ενός τρίτου.

Στοιχεία επικοινωνίας: toniakyrifidi@yahoo.gr

(2018) Η σκοτεινή πλευρά της ψυχής..., Μιχάλη Σιδέρη

 

 

 

 

 

 Η σκοτεινή πλευρά της ψυχής...

Η Έμιλυ Άντερσον στα είκοσι πέντε της είχε όλο το μέλλον μπροστά της, κάνοντας λαμπρή καριέρα στον χώρο της ναυτιλίας, κατέχοντας μία εξέχουσα θέση στην ναυτιλιακή εταιρεία του Έρικ Στιούαρτ. Πολλοί θα ζήλευαν την πορεία της και θα ήθελαν να είχαν την τύχη της. Αλλά στο μυαλό και στην καρδιά της Έμιλυ υπάρχει μόνο το μίσος για τους υπαίτιους του μοιραίου ατυχήματος με την τραγική κατάληξη για την οικογένειά της. Για αυτούς που ευθύνονται για την κακοποίηση και την αδιαφορία που τόσο βίαια της στέρησαν την αθωότητα της παιδικής ηλικίας.

Μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια αναμονής, επιτέλους ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να βάλει σε εφαρμογή το σατανικό της σχέδιο, παίρνοντας την πολυπόθητη εκδίκησή της που ήταν βαθιά ριζωμένη στην πιο σκοτεινή πλευρά της ψυχής της…